Ένα μήνα πριν κλείσω τα τριαντατέσσερα μου χρόνια αποφάσισα να κάνω δώρο στον εαυτό μου ένα ταξίδι με βαν. Θυμήθηκα ότι έχω έναν καλό φίλο ο οποίος θα μπορούσε να με βοηθήσει. Θα τον πάρω τηλέφωνο και θα του ζητήσω να μου βρει ένα. Αυτή η σκέψη μου όμως έσβησε άδοξα όταν συνειδητοποίησα πως δεν έχω τον αριθμό του.
Ίσως δεν είναι και τόσο φίλος μου τελικά.
Άρχισα τότε να σκέφτομαι για το πως θα μπορούσα να επικοινωνήσω μαζί του, για το πώς θα του το ζητήσω, για το αν ξέρει κάποιο βενζινάδικο με φθηνή βενζίνη, για το αν τα τσιγάρα θα πάνε τελικά στα 8 ευρώ και γιατί το υπουργείο μεταφορών είναι κλειστό όλον τον Αύγουστο.
Θέλω να βγάλω δίπλωμα για μηχανάκι. Ψέματα.
Θέλω το δίπλωμα που έχω για πενηνταράκι να το κάνω απεριορίστων κυβικών και χρειάζεται να ακολουθήσω μια διαδικασία. Βέβαια αν το μηχανάκι που είχα δε με άφηνε στην Ιπποκράτους και Ακαδημίας μπορεί να μην είχα ποτέ σκεφτεί την αγορά κάποιου καινούριου, μεγαλύτερου κυβισμού, παρόλο που για αρκετό καιρό οι φίλοι μου με προέτρεπαν να πάρω ένα άλλο. Όμως εγώ ένιωθα μια βαθύτερη ένωση με το Gilera το Runner.
Ήταν το πρώτο μου μηχανάκι. Ήταν το μηχανάκι που αγόρασα, με λεφτά που δεν είχα, φεσώνοντας μια πιστωτική κάρτα που ακόμα χρωστάω. Ήταν γιατί με αυτό το μηχανάκι γύρισα όλη την Αθήνα. Είχα πάει παντού. Μπορεί και να με είχες ακούσει από το θόρυβο που έκανε η εξάτμιση.
Δίχρονο ήταν και έκανε έναν βαθύ, διαπεραστικό «ίίίίίίίίίίίίίίίι», αλλά ο λόγος που πραγματικά ένιωθα κάπως ήταν γιατί όταν έκανα βόλτα με κοπέλα που μου άρεσε ένιωθα ότι έπαιζα σε ταινία του Μπενίνι. Ηλιοβασίλεμα, να φοράμε τα κράνη(ΠΆΝΤΑ), να μου πιάνει σφιχτά τη μέση, τα αμάξια δίπλα μας να μας προσπερνούν κι εγώ να φωνάζω σε άπταιστα ελληνοϊτταλικά «Μποντζιόρνο πριντσιπέσσα» και «Μαρία, το κλειδί» . La vie est belle.
Το scooter όμως δυστυχώς απεβίωσε στα τέλη της άνοιξης και συγκεκριμένα αρχές καλοκαιριού. Φλάντζα, ιμάντας, παραφλού, κύλινδρος, κεντρικό διαφορικό, διωστήρας. Τα τελευταία τα έβαλα έτσι. Άρχισα να κάνω σκέψεις για το τι μπορώ να κάνω.
Δε παίρνει μπρος και μάλλον είναι για απόσυρση. Είχα φθάσει σε αδιέξοδο μέχρις ότου με επισκέφτηκε μια σκέψη που μου έδωσε τη λύση.
Θυμήθηκα τι έκανα πριν χρόνια για να ξεπεράσω μια κοπέλα όταν με χώρισε με το χειρότερο τρόπο. Όχι δεν αναφέρομαι στα μπουκάλια ρούμι που ήπια μα στην ομάδα μπάσκετ που πήγα και γράφτηκα. Άρχισα προπονήσεις, κατέβαινα σε αγώνες, άρχισα να αισθάνομαι ξανά νικητής παρόλο που χάναμε με τριάντα πόντους διαφορά σε κάθε αγώνα.
Μ' αυτή τη σκέψη λοιπόν βγήκα από το αδιέξοδο που είχα πέσει. Θα ξεκινήσω πάλι το μπάσκετ. Τελικά όμως με κέρδισε το πινγκ-πονγκ.
Πούλησα το μηχανάκι για 150 ευρώ κι αμέσως έτρεξα να αγοράσω παπούτσια, πολύ καλά και μια ρακέτα, πολύ καλή. Ξεκίνησα να παίζω σαν τρελός και κάθε φορά που κέρδιζα ένα σετ έκανα ένα βαθύ δυνατό «ίίίίίίίίίίίίί» σπάζοντας τα νεύρα του αντιπάλου μου όπως ακριβώς έσπαγε τα νεύρα στους περαστικούς το Runner. Ώπα. Για μια στιγμή.
Εδώ που τα λέμε, τώρα έχω νεύρα εγώ γιατί δε μπορώ να βρω τον αριθμό του φίλου μου που μπορεί να μου βρει βαν. Για να ηρεμήσω αποφάσισα τελικά να του στείλω στο facebook.
– Eλα φίλε, μπορείς να μου βρεις ένα βαν;
– Ναι αμέ. Ξεκίνα να γράφεις και βλέπουμε …
Του Σωτήρη Μεντζέλου, 8-9-2016