Πώς είναι να γράφεις για την ξενιτιά από το εφηβικό σου δωμάτιο; Χμ, αν με ρώταγε ένας δημοσιογράφος θα του ζητούσα να πηγαίναμε στη θάλασσα να συνεχίσουμε την κουβέντα μας για να μπορώ να σκεφτώ καλύτερα. Οι μέρες στην Ελλάδα είναι σαν μια θύελλα που δεν ξέρεις πότε θα χτυπήσει. Οι φίλοι και η μυρωδιά του μαλακτικού στα ρούχα φέρνουν τον ήλιο ενώ οι σκέψεις που σε ξαγρυπνάνε το βράδι φέρνουν τους άναρχους ανέμους και την ξέφρενη βροχή. Βροχή.Aκόμα μου κάνει ξένη εδώ στην Ελλάδα ενώ επάνω απλά έβαζα το αδιάβροχο και έβγαινα από το σπίτι.
Οι φίλοι μου που ζούσαν στο εξωτερικό ενώ εγώ ζούσα το μύθο μου στην Ελλάδα στα 20, τώρα είναι πιο επίκαιροι από ποτέ. Ανάμεσα σε δύο σπίτια, εκεί τους λείπει το εδώ, εκεί τους λείπει το εδώ. Μου έλειψε σήμερα το πάρκο με τα ελάφια, εκεί μου έλειπε η παγωμένη ρακή και το καρπούζι.
Ένα μεσημέρι στην θάλασσα ξεκλείδωσα μια πίστα που παίζω τον τελευταίο χρόνο. Σημασία δεν έχει το πού είσαι. Καμία, ειλικρινά. Μόνο το ποιος είσαι σε κάθε σημείο. Ανασφαλής, μαχητικός, σημαντικός, δειλός, και όλα αυτά καθορίζουν το παιχνίδι της ευτυχίας. Γυρνώντας σπίτι δε βρήκα το αυτοκίνητό μου. Δε με νοιάζουν τα υλικά, αλλά το αυτοκίνητό μου ίσως ήταν ο μοναδικός μάρτυρας της ζωής μου τα τελευταία χρόνια. Εκεί έβγαζα τη χαρά μου τσιρίζοντας τραγούδια των James, εκεί έβριζα για τη σκατοδουλειά, εκεί έκλαιγα για τους χωρισμούς, εκεί άφηνα τα μυστικά μου.
Το αυτοκίνητο αυτό ήρθε όταν ήμουν στην Αγγλία για βόλτα και έφυγε όταν ήμουν στην Αγγλία για δουλειά. Χωρίς εμένα. Και τώρα είμαι η έφηβη που παίρνει το αυτοκίνητο του μπαμπά για τις βόλτες της. Που στο αυτοκίνητό μου έχουν μπει στελέχη από ΜΜΕ, κομματικά μέλη, διευθυντές φροντιστηρίων και κουβάδες για αφισοκολλήσεις. Σκύλοι, φίλοι, άσπονδοι φίλοι, πρώην, Αγγλοι, Σέρβοι, Καναδοί, και έχουμε γυρίσει όλες τις άκρες της πυξίδας. Ναι το αγαπούσα το αυτοκίνητό μου και πονάει που δεν το έχω. Μου τη σπάει βασικά. Όμως έγινε για καλό σκοπό. Δύο φορές σε αυτή την άνοιξη άφησα πράγματα και ανθρώπους. Και είναι νίκη γιατί τον Αύγουστο άφησα και δουλειά. Οι πιο φιλόδοξοι θα πουν καριέρα, μάι ας θα συμπληρώσω εγώ.
Κοίτα πόσο δυνατός γίνεσαι χωρίς να το προσπαθείς. Κοίτα πόσο τα νέα αντικαθιστούν τα παλιά και ενώ ανατρίχιαζες παλιά με τη σκέψη τώρα σου αρέσει και από πάνω. Και όπως λέω στους φίλους που κάνουν καινούριες αρχές, εντελώς συνειδητά πιστεύω ότι τα καλύτερα είναι μπροστά. Όπου και να σε βρουν.
Tης Αγγελικής Μακρή