Η χθεσινή μεγαλειώδης συγκέντρωση στο Σύνταγμα έσφυζε από νιάτα. Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι αψήφησαν τους τρομοκράτες της μιντιακής φαυλότητας που, εδώ και μία εβδομάδα, βιάζουν και εκβιάζουν το μυαλό.
Από την άλλη, κυρίως εκπρόσωποι της δικής μου αντιπαθητικής γενιάς των 35-55, της γενιάς της φούσκας, που ταϊστηκε NITRO και ΚΛΙΚ (τουλάχιστον μπορώ να καυχιέμαι ότι δεν τ’ αγόρασα ποτέ!), HELLO και ΛΟΙΠΟΝ, μοντέλα με ψηλά άδεια κεφάλια, Τατιάνα Στεφανίδου, μπότοξ, σιλικόνη και Ανδρέα Φουστάνο.
Αυτή η αντιπαθητική, χλιαρή γενιά των γιάπηδων, των «επιτυχημένων», των «στελεχών», των managers, αυτή που μας φόρτωσε γκλαμουροσκυλάδικα, που νομιμοποίησε πληρωμένους συνοδούς-Ρουβάδες, που απαξίωσε το ήθος, τον πολιτισμό και την επιστήμη μπροστά στα «φράγκα».
Η αντιπαθητική γενιά που έθεσε ως κύριο θέμα κουβέντας το μπούστο της Μενεγάκη, ως στόχο ζωής μία τσάντα Louis Vuitton και ριζική αποτρίχωση με φωτόλυση. Σιχαίνομαι αυτό με το οποίο ταυτίστηκε τα προηγούμενα χρόνια η γενιά μου, πάντα ένιωθα άβολα μ’ αυτήν, αλλά τώρα τη λυπάμαι. Κι εμένα με λυπάμαι.
Πέρασα δεκαπέντε χρόνια από τη ζωή μου προσπαθώντας να προσαρμοστώ σε κάτι που απλώς δεν μου έλεγε τίποτα. Οι γνώσεις μου, οι ατέλειωτες ώρες μελέτης, το πολιτικό μου υπόβαθρο φάνταζαν τόσο ασήμαντα μπροστά στο διαζύγιο της Ρούλας Κορομηλά.
Το ομολογώ, είμαι υπερκαταναλωτικό όν. Ξόδεψα χρόνια καταναλώνοντας –στο βαθμό που μπορούσα- μα ένιωθα ζόμπι και ήξερα το γιατί. Γι’ αυτό τους ζηλεύω τους χθεσινούς εικοσάρηδες της συγκέντρωσης. Μπορεί να βλέπουν το μέλλον τους θολό και αβέβαιο αλλά έχουν κάτι που εγώ στερήθηκα: Το κίνητρο για κάτι σπουδαίο, κάτι «πιο εκπληκτικό, πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο». Δυστυχώς, τα αυτοκίνητα υψηλού κυβισμού ποτέ δεν ήταν κάτι σπουδαίο…
Δεκαπέντε χρόνια ευημερίας και χθες, φτωχότερη από ποτέ, ένιωσα πιο ζωντανή από ποτέ καθώς, ανατριχιάζοντας περισσότερο από κάθε άλλη φορά στο άκουσμα των στίχων του Ναζίμ Χικμέτ, κατάλαβα από πού αντλούσε ο πατέρας μου τη δίψα για ζωή και την αστείρευτη εκείνη αισιοδοξία του, παρά τις διώξεις επί δικτατορίας: Μέσα από τον αγώνα του για Ελευθερία και Δημοκρατία.
Οτιδήποτε και αν συμβεί, αυτή η λαχτάρα, αυτή η ελπίδα για ζωή που βούλιαξε χθες την Αθήνα είναι η μεγαλύτερη νίκη.
Κανείς μας δεν θα είναι ίδιος πια. Κι αν μας οδηγήσουν ν’ αναπνέουμε με το καλαμάκι, τουλάχιστον η ανάσα μας θα είναι πιο βαθιά…
Της Γιώτας Ιωαννίδου, 4/7/2015