ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ
Από τον Γιάννη Γαβρίλη
Για την παράσταση της Τραγωδίας του Σοφοκλή ‘’Αντιγόνη’’, που σκηνοθετήθηκε από τον Θέμη Μουμουλίδη.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο κ. Μουμουλίδης επικεντρώνει το σκηνοθετικό του ενδιαφέρον σε αυτή την Τραγωδία. Την έχει ανεβάσει άλλες τέσσερις φορές (2015, 2016, 2020, 2021) και τώρα είναι η πέμπτη φορά που ασχολείται με εκείνην.
Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, θεωρούμε ότι έχει ιδιαιτέρως εντρυφήσει σε αυτήν, έχει διδαχτεί, έχει αφομοιώσει τα νοήματα της, ώστε να αποκρυσταλλωθεί εντός του μια τεκμηριωμένη άποψή.
Η τωρινή του ‘’Αντιγόνη’’, παίρνει μια άλλη σκηνοθετική φόρμα, σε σχέση με τα προηγηθέντα ανεβάσματα της. Προβάλλεται πλέον σύγχρονη, χωρίς βεβαίως να αλλοιώνεται το βάρος και το βάθος και κυρίως η ενδοβολή που ο Σοφοκλής περιγράφει με σαφήνεια στους 1.779 στίχους του. Όπως και το άλλο κυρίαρχο στοιχείο, αυτό του ‘’συνόλου παραλλαγών στο θέμα του Θανάτου’’ (G. STEINER. Οι Αντιγόνες).
Σκηνοθετώντας, λοιπόν, για μια φορά ακόμη την ‘’Αντιγόνη’’, ο Θέμης Μουμουλίδης, αξιοποιεί και προβάλει με ευκρίνεια, όλη την, όχι και τόσο καθαρή, ως προς την κατανόηση της, σχέση των ζώντων με τους πεθαμένους, όπως και την άποψη του περί της πολιτικής υπόστασης του Θέατρου, μέσω και της ευκρινέστατης μετάφρασης της Παναγιώτας Πανταζή, συνεργαζόμενος μαζί της και στην δραματουργική επεξεργασία της Τραγωδίας.
Εδώ, σε αυτή την παράσταση, ο σκηνικός χώρος περιγράφεται ως ένα νεκροτομείο, που με την μετακίνηση (από τους ίδιους τους ηθοποιούς, εντασσόμενη στην υποκριτική τους συνάφεια) των αντικειμένων που την απαρτίζουν, μετατρέπεται σε παλάτι. Σ’ έναν εξωτερικό χώρο, ακόμη και σε ένα περιβάλλον άχρονο και ασαφές (Σκηνικό Μικαέλα Λιακατά), που με τη μουσική του Σταύρου Γασπαράτου, επιβάλλεται εντόνως στο θυμικό του θεατή, περιβάλει υποβλητικά την εξελισσόμενη δράση.
Κατά τον ίδιο τρόπο λειτουργούν και οι φωτισμοί του Νίκου Σωτηρόπουλου, όπου με την συνεχή κίνηση (Πατρίσια Απέργη) των ηθοποιών, τις σπασμωδικές κινησιολογικές αντιδράσεις των σωμάτων τους, των εκφράσεων τους, πόσο μάλλον της εκφοράς του λόγου (επιτέλους, απολαύσαμε, καταλάβαμε την καθαρότητα, την νοηματική πρόσβαση, την αμεσότητα πρόσληψης του ποιητικού κειμένου, – που… σε αυτό δεν υπήρχε καμία περικοπή, όπως, δυστυχώς, συμβαίνει σε άλλες παραστάσεις Αρχαίας Τραγωδίας ή και Κωμωδίας, Ελλήνων όσο και ξένων σκηνοθετών -), έγινε κατανοητή δε, η όλη πλοκή, ακόμη και αυτά, τα μη άμεσα εκφερόμενα μηνύματα που υποδόρια υφίστανται.
Ενδεδυμένοι σε ποικίλων χρωμάτων, ανάλογα με τον χαρακτήρα, ξεχωριστά, του κάθε ήρωα (κοστούμια Βασιλική Σύρμα), οι καλά επιλεγμένοι από τον κ. Μουμουλίδη, ηθοποιοί, απέδωσαν, αυτή την παραστατική εκδοχή της Τραγωδίας με πειθώ, με συγκρατημένη ή άλλοτε εκρηκτική απεύθυνση, με γνώση και ανάλυση του, εξ αυτών εκφερόμενου κειμένου, πειθαρχημένοι ως σύνολο στην συνεχή μετακίνηση τους.
Η Λένα Παπαληγούρα: Αντιγόνη !, ο Μελέτης Ηλίας, Κρέων, η Λίλα Μπακλέση, Ισμήνη, πρώτος πολίτης ο Θανάσης Δόβρης, Φύλακας ο Μιχάλης Οικονόμου!, Αίμων ο Γιώργος Νούσης, Τειρεσίας η Ιφιγένεια Καραμήτρου, Άγγελος η Ιώβη Φραγκάτου, ως Ευριδίκη η Λένα Μποζάκη, ως Εξάγγελος ο Βαγγέλης Σαλευρής.
Η παράσταση περιοδεύει σε επιλεγμένους σταθμούς, που μπορείτε να βρείτε ΕΔΩ