Έχω επισκεφθεί το θέατρο «Επί Κολωνώ» αρκετές φορές. Την πρώτη φορά που αποφάσισα να πάω θυμάμαι σκεφτόμουν «δύσκολη περιοχή, ίσως να μην είναι και τόσο ωραίος χώρος…». Ανακουφίστηκα όταν αυτό που αντίκρισα διέψευσε τις όποιες αρνητικές σκέψεις μου. Μου αρέσει αυτό το θέατρο. Μου αρέσει η οργάνωσή του, όσον αφορά στον μηχανογραφημένο τρόπο αντιμετώπισης των κρατήσεων, μου αρέσει η ευγένεια που διακρίνω στις φωνές των ανθρώπων του, μου αρέσει ο χώρος γενικότερα. Στο προσεγμένο μπαρ με τα ωραία τραπεζάκια στο αίθριο η ατμόσφαιρα και η εξυπηρέτηση είναι εξαιρετικά φιλόξενη. Κάποια στιγμή είχα πετύχει και μια εικαστική έκθεση (συγχωρήστε με δεν θυμάμαι λεπτομέρειες), η οποία ήταν εμπλουτισμένη με τη χρήση πολυμεσικών εφαρμογών. Πολύ ενδιαφέρουσα οπτική.
Η αίθουσα που πραγματοποιούνται οι παραστάσεις δεν είναι τεραστίων διαστάσεων, μπορεί όμως να δεχτεί ικανό αριθμό θεατών. Θα ήθελα να τονίσω μια μικρή λεπτομέρεια που για μένα όμως κάνει τη μεγάλη διαφορά. Οι θέσεις είναι τοποθετημένες αμφιθεατρικά και με τέτοια κλίση που ακόμη και στις τελευταίες σειρές δεν βλέπεις το κεφάλι του μπροστινού θεατή. Πολύ σημαντικό! Έχω βρεθεί σε μεγάλα θέατρα που λόγω της κακής διαρρύθμισης του χώρου δεν κατάφερα να παρακολουθήσω με προσοχή τις παραστάσεις, εξαιτίας του περιορισμού στο οπτικό μου πεδίο. Τη φετινή χρονιά είχα τη χαρά να παρακολουθήσω τρεις παραστάσεις (για την ώρα…) στο εν λόγω θέατρο. Το «Ήταν κάποτε», τις «Αλεπούδες» και το «Rebeeecca».
Το «Ήταν κάποτε» με εξέπληξε. Αναφερόταν στην αφήγηση παραμυθιών που μου θύμισαν ιστορίες του παππού μου, που άκουγα με θαυμασμό όταν ήμουν παιδί. Η ιδιαιτερότητά του όμως εντοπίζεται στον ευρηματικό και πρωτότυπο τρόπο παρουσίασής τους από την εξαιρετικά ταλαντούχα ομάδα των νεαρών ηθοποιών. Παιχνίδια με το φως, με τους ήχους και με διάφορα αντικείμενα προσδίδουν το απαραίτητο χρώμα στην αφήγηση. Υποκριτικά τεχνάσματα που ταξιδεύουν το νου στο χώρο και το χρόνο του υποτιθέμενου συμβάντος. Γενικά πολύ καλή δουλειά!
Οι «Αλεπούδες» ήταν ξεχωριστές με τον τρόπο τους. Το σκηνικό της παράστασης δεν ήταν ευφάνταστο, αλλά λειτουργικό. Οι ηθοποιοί μπορούσαν να το μεταλλάξουν με ευκολία χαρίζοντας στο θεατή διαφορετικές οπτικές. Κάποια μικρά τρικ εξυπηρετούσαν την αληθοφανή εξέλιξη της πλοκής. Οι ερμηνείες πειστικότατες και εκρηκτικές, μου έδωσαν την εντύπωση μιας έμπειρης ομάδας που έχει δουλέψει πολύ. Η ιστορία τους, αλληγορικής σημασίας, με πολλά ουσιαστικά μηνύματα και έντονους προβληματισμούς στήριξε επάξια τη συνολική εξαιρετική δουλειά. Μια μικρή παρατήρηση χαριτολογώντας. Η τρίτη ξύλινη κολώνα στα δεξιά με ταλαιπώρησε πολύ! Ήμουν σε θέση στον τοίχο (Α11) και δεν έβλεπα καθόλου τους ηθοποιούς όταν καθόντουσαν στο παγκάκι. Μικρό το κακό βέβαια μπροστά στο τελικό συναίσθημα που αποκόμισα.
Η Rebeeecca του Γρηγόρη Χατζάκη με απογείωσε! Πρόκειται για μια εξαιρετική κωμωδία με πολλές στιγμές γέλιου. Για ακόμη μία φορά το λιτό σκηνικό δεν στέκεται εμπόδιο αλλά ενθαρρύνει μια έξυπνη και δημιουργική παρουσίαση από την ταλαντούχα ομάδα των ηθοποιών. Οι ερμηνείες τους με συνεπήραν. Πραγματικά αστείο αλλά σε κάποιο σημείο του έργου ο κ. Ασημακόπουλος (ο σύζυγος) υποτίθεται πως μύριζε ένα ανύπαρκτο μπουκάλι με άρωμα και με έπεισε τόσο που προσπάθησα να μυρίσω και ‘γω! (χα! Ακόμη γελάω με τον εαυτό μου). Γενικά είναι μια πολύ ευχάριστη και διασκεδαστική παράσταση, παρόλο που στηρίζεται σε μία μακάβρια ιστορία. Κατά τη γνώμη μου πρόκειται για μία καταπληκτική δουλειά.
Τέλος επιτρέψτε μου να πω ένα μεγάλο μπράβο στο θέατρο «Επι κολωνώ» και πολλά μπράβο στις εξαιρετικές ομάδες των ηθοποιών που μας χαρίζουν έντονες στιγμές και τόσο πλούσιο θέαμα. Ευχαριστώ πολύ.
Της αναγνώστριας μας Ελένης Σεραλίδου, 22/2/2014