Μια ιστορία που αν δεν ήταν τόσο τραγικά επίκαιρη θα ήταν η ίδια μας η ζωή…Τι να πρωτοπώ για αυτή την αριστουργηματική παράσταση! Πέραν του ότι το “Θάψτε τους Νεκρούς”, όπως είναι ο τίτλος του πρωτότυπου έργου, είναι εργάρα, και η “διασκευή”, μάλλον καλύτερα η ελεύθερη απόδοση του Λεωνίδα Παπαδόπουλου -παρά το ρίσκο που έφερε- ήταν εξίσου εξαιρετική!
Σύγχρονη ματιά χωρίς να είναι “δήθεν” και χωρίς να αλλοιώνει το νόημα του αυθεντικού έργου. Σκηνογραφικά και σκηνοθετικά το έργο ΠΕΤΥΧΕ ΑΠΟΛΥΤΑ.
Ήταν γρήγορο, χωρίς να κουράζει μέσα σε μια σκοτεινή υποβλητική αίθουσα που παρέπεμπε στη σκοτεινή περίοδο του πολέμου και σε μετέφερε σε ένα πεδίο μάχης. Ο χώρος, η μουσική, ο φωτισμός έδωσαν αυτό το αποτέλεσμα… Όμως όχι μόνο…
8 ΥΠΕΡΟΧΟΙ νέοι ΗΘΟΠΟΙΟΙ μας έβαλαν στο κλίμα του πολέμου, πώς οι ζωές απλών ανθρώπων μπορούν να αλλάξουν μέσα σε δευτερόλεπτα.. Αυτά τα παιδιά μας είπαν χθες “Ήμουν μόνο 20 χρονών, μαμά. Δεν έκανα τίποτα. Δεν είδα τίποτα” και ζητούσαν να ξυπνήσουν οι νεκροί. Να ζήσουν αυτά που ξαφνικά κάποιος χωρίς να θέλουν, χωρίς να φταίνε, τους απαγόρεψε να ζουν..
Αυτές οι δυνατές ερμηνείες με άγγιξαν και με ξύπνησαν.. ΟΛΟΙ οι συντελεστές της παράστασης κατάφεραν να μας ξυπνήσουν αφήνοντας μια -παρά τις προσδοκίες από ένα αντιπολεμικό έργο- καθόλου πικρή ή μελαγχολική διάθεση, ένα χαμόγελο αισιοδοξίας για τη ζωή !
Δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο από το να μείνω μετά το τέλος για να τους ευχαριστήσω και να τους συγχαρώ γι’αυτό που μας χάρισαν! Χωρίς επιφύλαξη μακράν η καλύτερη παράσταση που έχω δει μέχρι στιγμής και ελπίζω να προλάβω να την ξαναδω!
Tης Χριστίνας Μπαλτσαβιά, 30/10/2012