Ένα σκληρό, άγονο τοπίο αποτελούμενο από ισοπεδωμένες, καταπατημένες γυναίκες…και στο κέντρο αναπηδά ένα στάχυ, ένας βλαστός, απόλυτος συμβολισμός της μητρότητας. Αυτό είναι το περιβάλλον που υποδέχθηκε τους θεατές στην ανδροκρατούμενη “Μήδεια” του Ευριπίδη στο Μικρό Θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου.
Ο Δημήτρης Καραντζάς για μία ακόμη φορά, κατάφερε να μαγέψει το κοινό του μέσα από την απλότητα και το Λόγο. Παρουσίασε μια Μήδεια, όχι απλά προδομένη από τον άνθρωπο που αγάπησε, όχι σαν μια γυναίκα που παρασύρεται από τη δίνη των παθών της, όχι σαν μια κοινή δολοφόνο του αδερφού και των παιδιών της, αλλά ως ανθρώπου που έρχεται αντιμέτωπος με την ανατροπή της ευτυχίας και των ονείρων του. Σε μια χώρα ξένη, εχθρική, πρόσφυγας η ίδια, καλείται τώρα να πάρει το δρόμο της προσφυγιάς από την αρχή. Η Μήδεια δεν άγεται και φέρεται από τα πάθη της…αντιδρά με βάση την πιο ωμή, την πιο σκληρή λογική. Έτσι κι αλλοιώς, χαμένη. Στη δραματουργική επεξεργασία της τραγωδίας, ο σκηνοθέτης επέλεξε, ομολογουμένως πολύ εύστοχα, να παρεμβάλει και να εντάξει απολύτως αρμονικά, κείμενα των Χάινερ Μύλλερ, Πιερ Πάολο Παζολίνι, Ζαν Ανούιγ.
Σε μια σκηνοθεσία που τα ηνία τα κρατάει ο Λόγος, όλοι μας ακούσαμε, όλα αυτά που είχε να μας πει η Ευρυπίδια Μήδεια. Χωρίς φανφάρες, πόζες, περιττές χορογραφίες και στησίματα, χωρίς στόμφους, υπερβολές και ιδεοληψίες . Απλός, καθαρός Λόγος, εκφραστικότητα, αρμονικότατη κίνηση, συνέβαλαν στη δημιουργία μιας μυσταγωγικής ατμόσφαιρας στο χώρο της Μικρής Επιδαύρου, όπου όλοι εμεις δεν ήμασταν απλοί θέατες… είχαμε μετατραπεί σε μύστες μιας ιεροτελεστίας κατάδυσης στα βάθη του ανθρώπινης ψυχής και του μυαλού, παρακολουθώντας με κομμένη την ανάσα τα τεκταινόμενα στη σκηνή. Πόση πλήρωση, αλήθεια, των σκοπών του αρχαίου δράματος!
Οι τρεις ηθοποιοί, ο Γιώργος Γάλλος , στο ρόλο της Μήδειας, ο Χρήστος Λούλης στους αντρικούς ρόλους του Ιάσωνα, του Κρέοντα, του Αιγέα και του Παιδαγωγού και ο Μιχάλης Σαράντης στο ρόλο της Τροφού, του Αγγέλου και του Χορού, σε εξαιρετική χημεία μεταξύ τους, συγκίνησαν βαθιά. Ντυμένοι, απλά, με κομψά μαύρα κοστούμια της Ιωάννας Τσάμη. Τοποθετημένοι σε τρίγωνα σε μια λιτή αλλά στέρεη και ουσιαστική χοργραφία από το Χρήστο Παπαδόπουλο. Υπέροχες ερμηνείες, εξαιρετικοί χρωματισμοί φωνής (ειδικά από το Γιώργο Γάλλο), σαρκασμός και ειρωνία από τον Χρήστο Λούλη και ένας καθηλωτικός στην κυριολεξία Άγγελος από τον Μιχάλη Σαράντη, έγιναν στο τέλος και οι τρεις, αυτή η ίδια η Μήδεια, εξαυλωμένη και μετουσιωμένη πια σε Ιδέα. Οι καθαρές, αντρίκιες αγκαλιές μεταξύ τους, ειναι οι μοναδικές στιγμές που ό ένας ακουμπά τον άλλο…στήριγμα και αρωγός ο ένας για τον άλλο στα πάθη της τραγωδίας.
Το θαυμάσιο φωτισμένο από τον Αλέκο Αναστασίου σκηνικό της Ελένης Μανωλοπούλου, μετατρέπεται στο τέλος, αφού ξεσκιστούν και τα τελευταία απομεινάρια των ισοπεδωμένων γυναικών, στο άρμα του Ήλιου΄, μόνο φωτεινό σημείο σε μια γη σκοτεινή, ξερή, άνυδρη, χωρίς πλέον ζωή. Και μείς, όλοι, σε ένα τέτοιο τοπίο, μετατρεπόμαστε μαζί με τους πρωταγωνιστές σε Μήδειες με κοινή μοίρα: ξένοι, προδομένοι, διωγμένοι και ξαφνικά άπατρεις, ψάχνοντας τον δικό μας Ήλιο.
Ο Δημήτρης Καραντζάς, είναι ένας σκηνοθέτης, που δεν έχει απλά και μόνο να πει “πράγματα” στο κοινό. Ο Δημήτρης Καραντζάς, καταφέρνει και τα μεταδίδει και τα λέει, και αυτό είναι το σπουδαιότερο προσόν για ένα σκηνοθέτη. Να πετυχαίνει η αισθητική του, η άποψή του και η αντίληψή του να φτάνει στο κοινό και να γίνεται κοινωνός και κτήμα του.
Δεν το πετυχαίνουν όλοι αυτό, και το νεαρό της ηλικίας του μας επιτρέπει να προσδοκούμε πολλά και σπουδαία πράγματα από αυτόν, στο μέλλον.
Όπως αυθόρμητα αναφώνησε, μια κυρία δίπλα μου, στο χειροκρότημα της παράστασης: “Μπράβο, αγόρι μου!”
Του Κώστα Ζήση, 18/7/2017