Η φίλη μου επισκέφτηκε το Λονδίνο το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, όταν βρεθήκαμε να τριγυρίζουμε όλα τα εστιατόρια του Σόχο, μέχρι να βρούμε τραπέζι μιάμιση ώρα αργότερα. Η ζωή στο Λονδίνο. Δυναμική, γρήγορη, γεμάτη ερεθίσματα.
Οπότε η χαρά μου είναι δικαιολογημένη, όταν βρήκα μία ακύρωση για την πρώτη preview παράσταση της νέας πρεμιέρας του Εθνικού Θεάτρου της Αγγλίας, την αναβίωση του έργου του Peter Shaffer ‘Amadeus’. Η παράσταση είναι sold out μέχρι τον Ιανουάριο.
Περιμένοντας στο φουαγιέ του τρίτου ορόφου του θεάτρου με θέα τον Τάμεση και το Αβαείο του Westminster, ένιωσα μια ανεξήγητη προσμονή ότι θα γινόμουν μάρτυρας κάποιου μαγικού γεγονότος. Όταν τρεις ώρες αργότερα πήρα το δρόμο για το σπίτι, αντιλήφθηκα γιατί.
Όταν ο δημιουργός έχει καταφέρει να εσωκλείσει στο έργο του τον παλμό του της ίδιας του της αναπνοής, τότε οι δονήσεις του προσώπου μεταφέρονται στο δημιούργημα και απλώνονται στους θεατές. Έτσι εκείνος ξαναζεί- αιώνια. Αυτό είναι το σημαντικότερο στοιχείο που έχει αυτή η παράσταση: τον παλμό της ζωής.
Καθώς μύθος και πραγματικότητα μπλέκονται, η ιστορία ακολουθεί τη δεκαετία που ο Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ (Adam Gillen) έζησε στη Βιέννη, από όταν έφτασε στα 25 του χρόνια με τη φήμη του παιδιού-θαύματος της μουσικής από το Σάλτσμπουργκ, έως τον ανεξιχνίαστο θάνατό του δέκα χρόνια αργότερα.
Συμπρωταγωνιστής και αφηγητής είναι ο Αντόνιο Σαλιέρι (Lucian Msamati), συνθέτης και μαέστρος της βασιλικής αυλής.
Την τελευταία νύχτα της χωής του, ο Σαλιέρι ομολογεί τις δολοπλοκίες του που οδήγηδαν στην περιθωριοποίηση, παραφροσύνη και θάνατο του Μότσαρτ, του εκλεκτού οργάνου της φωνής του Θεού, όπως εκείνος πίστευε.
Ερωτήματα πίστης, φθόνου, φήμης, πολιτικής, θανάτου, χαρίσματος, μετριότητας και η ουσία του δημιουργικού πυρετού τρυπούν τους θεατές σε όλη τη διάρκεια της παράστασης.
Η σκηνοθεσία του Michael Longhurst αντανακλά αυτό που φαίνεται να προσπαθούσε ο Μότσαρτ με τη μουσική του: απευθύνεται στο σύγχρονο κόσμο ανανεώνοντας παραδοσιακές φόρμες με εξαιρετική δεξιοτεχνία. Αξιοσημείωτες είναι οι σκηνές συνόλου, ειδικά οι αναπαραστάσεις των έργων του Μότσαρτ, όπου οι χαρακτήρες εμπλέκονται και αλληλεπιδρούν με τα σκηνικά πρόσωπα.
Η συμφωνική ορχήστρα Southbank Sinfonia συνοδεύει ζωντανά και παίρνει ρόλο στη δράση, θέτοντας τη μουσική στο κέντρο.
Κλείνω με μία φράση από το έργο που αναδεικνύει το θάνατο ως συμπλήρωμα της ζωής. Είναι ειπωμένη από τον Μότσαρτ καθώς έγραφε την τελευταία του παρτιτούρα, το ‘Ρέκβιεμ’, “φοβάμαι ότι το ρέκβιεμ αυτό, το γράφω για εμένα…”
Της Δήμητρας Μπάρλα, 27/10/2016
* Η Δήμητρα Μπάρλα είναι θοποιός και σκηνοθέτης. Στο θέατρο έχει παρουσιάσει δουλειές της στο Φεστιβάλ Ελευσίνας, στο Vault theatre festival και στο Αρχαίο θέατρο του Acreide Σικελίας.
Στον κινηματογράφο πρωταγωνιστεί στη μεγάλου μήκους ταινία ‘I Love London’, και συγγράφει την πρώτη της ταινία μικρύ μήκους ‘The Velveteen Rabbit – A tale of love and addiction’.
twitter: @Demi Barla, σελίδα στο fb @OfficialDimitraBarla?