O Xavier Dolan, το «παιδί θαύμα» του Ευρωπαϊκού κινηματογράφου σε ηλικία μόλις 28 χρoνών μας παραδίδει την 6η κατά σειρά ταινία του η οποία πραγματεύεται την επιστροφή ενός άρρωστου συγγραφέα (Louis) στην οικογένεια του μετά από μεγάλο διάστημα απουσίας προκειμένου να τους ανακοινώσει ότι πεθαίνει.Ο Louis βρίσκεται αντιμέτωπος με μια έκρυθμη κατάσταση ακόμη πιο απειλητική και από εκείνη του επικείμενου θανάτου του.
Η οικογένεια του δείχνει βαθιά εξαρτώμενη από την παρουσία του και επομένως ανέτοιμη να δεχτεί αυτή την μεγάλη αποκάλυψη. Ο Louis παίζει ακούσια τον ρόλο αναλυτή και τα μέλη της οικογένειας του σε θέση αναλυόμενου αποκαλύπτουν τις συναισθηματικές τους πληγές μέσα από ποικίλες ψυχολογικές διακυμάνσεις που αγγίζουν τα όρια της κατάρρευσης.
Ο λακωνισμός του Louis σε αντιδιαστολή με την σχεδόν βερμπαλίζουσα συμπεριφορά της οικογένειας του τον τοποθετεί φαινομενικά σε θέση ισχύος όμως μέσα απ’ την σιωπή του αξιολογεί την κατάσταση καρτερικά αφήνοντας τον χρόνο να λειτουργήσει καταλυτικά –με το συνεχές κοίταγμα του ρολογιού- όχι μόνο για εκείνον αλλά και προς όφελος των αγαπημένων του προσώπων. O χρόνος εδώ λαμβάνεται υπόψη όχι μόνο ως χρονολογική έννοια αλλά και ως ψυχολογική που αφορά «την μνήμη του χθες σε συνδυασμό με το σήμερα που διαμορφώνει το αύριο» (Jiddu Krishnamurti)
Ο Dolan χρησιμοποιεί τα εκφραστικά μέσα προσπαθώντας να αποτυπώσει την αδιάκοπη αγωνία των χαρακτήρων του. Με gros plan, μικρές γωνίες λήψης (eye level) που εντείνουν την συναισθηματική φόρτιση και την μουσική ως πυξίδα για τον προσανατολισμό του ήρωα που αναζητά μια λύτρωση που δεν έρχεται.
Ωστόσο η όλη κινηματογράφηση μοιάζει, ορισμένες στιγμές, κάπως «φορτωμένη» και η αφηγηματική του προσέγγιση ελαφρώς επιτηδευμένη ώστε σε καμία περίπτωση δεν καταφέρνει να αγγίξει τις λεπτότερες χορδές του ανθρώπινου ψυχισμού.
Στα θετικά της ταινίας το εξαίρετο cast που περιλαμβάνει τους: Nathalie Baye, Vincent Cassel, Marion Cotillard, Léa Seydoux και Gaspard Ulliel .
Toυ Άγγελου Λεχουρίτη, 24/2/2017