“Έφυγε” η Λορίν Μπακόλ

Η Λωρίν Μπακόλ (16 Σεπτεμβρίου 1924 – 12 Αυγούστου 2014), γεννημένη Μπέττυ Τζόαν Πέρσκε, ήταν Αμερικανίδα ηθοποιός του κινηματογράφου και του θεάτρου. Γνωστή για τη βραχνή φωνή της και την θελκτική της εμφάνιση, αποτέλεσε ίνδαλμα της μόδας κατά τη δεκαετία του 1940.

 

Είναι πιθανώς περισσότερο γνωστή ως πρωταγωνίστρια σε φιλμ νουάρ, όπως οι ταινίες «Πάθος και αίμα» (1946) και «Σκοτεινή Διάβασις» (1947), αλλά και ως κωμικός, όπως για παράδειγμα στην ταινία του 1953 «Πώς να Παντρευτείτε έναν Εκατομμυριούχο». Η Μπακόλ επίσης απόλαυσε επιτυχία πρωταγωνιστώντας στο Μπρόντγουεϊ, στα μιούζικαλ «Applause» (1970) και «Woman of the Year» (1981). Το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου την έχει κατατάξει εικοστή στη λίστα με τις 25 μεγαλύτερες σταρ όλων των εποχών.

 

 

Η Μπακόλ γεννήθηκε με το όνομα Μπέτυ Τζόαν Πέρσκε στη Νέα Υόρκη, ως μοναχοκόρη της Νάταλι (πατρικό όνομα Μπακόλ ή Βένσταϊν), μιας γραμματέως, και του Ουίλιαμ Πέρσκε, που ήταν πωλητής. Οι γονείς της ήταν Εβραίοι μετανάστες, με τις δικές τους οικογένειες να προέρχονται από τη Γαλλία, την Πολωνία, τη Ρουμανία και τη Γερμανία. Ο πρώτος της ξάδερφος είναι ο πρώην πρωθυπουργός και νυν πρόεδρος του Ισραήλ, Σιμόν Πέρες. Οι γονείς της πήραν διαζύγιο όταν ήταν έξι ετών. Τότε ήταν που υιοθέτησε το επώνυμο της μητέρας της. Η Μπακόλ δεν ξαναείδε τον πατέρα της και δέθηκε με τη μητέρα της, την οποία και πήρε μαζί της στην Καλιφόρνια όταν έγινε σταρ του σινεμά.

 

Η Μπακόλ σπούδασε την υποκριτική τέχνη για δεκατρία έτη, παρακολουθώντας μαθήματα στην Αμερικανική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης. Στο μεταξύ εργάστηκε ως ταξιθέτρια και μοντέλο. Ως Μπέτυ Μπακόλ, έκανε το ντεμπούτο της στο Μπρόντγουεϊ το 1942, στην παράσταση «Johnny 2 X 4». Σύμφωνα με την αυτοβιογραφία της, η Μπακόλ γνώρισε το είδωλό της, Μπέτι Ντέιβις στο ξενοδοχείο της τελευταίας. Χρόνια μετά, η Ντέιβις επισκέφτηκε την Μπακόλ στα παρασκήνια για να τη συγχαρεί για την ερμηνεία της στο «Applause», ένα μιούζικαλ βασισμένο στην ταινία που γύρισε η ίδια, το Όλα για την Εύα.

 

Η Μπακόλ εργαζόταν part-time ως μοντέλο. Η σύζυγος του σκηνοθέτη και παραγωγού Χάουαρντ Χωκς την πρόσεξε το Μάρτη του 1943 στο εξώφυλλο του “Harper’s Bazaar” και παρότρυνε τον Χωκς να της κάνει δοκιμαστικό. Εκείνος προσκάλεσε τη Μπακόλ στο Χόλιγουντ για οντισιόν. Της προσέφερε επταετές προσωπικό συμβόλαιο, τη μετέφερε στο Χόλιγουντ, της παρείχε $100 την εβδομάδα, και ξεκίνησε να προωθεί την καριέρα της. Άλλαξε δε και το όνομά της σε Λωρίν Μπακόλ. Η Νάνσυ Χωκς την πήρε υπό την προστασία της. Την έντυνε με στιλ και την καθοδηγούσε σε θέματα κομψότητας, τρόπων και γούστου. Η φωνή της Μπακόλ εκπαιδεύτηκε να γίνει χαμηλότερη, πιο αρρενωπή και σέξυ, κάτι που κατάληξε σε μια από τις πιο αναγνωρίσιμες φωνές στο Χόλιγουντ.

 

 

Κατά τη διάρκεια των δοκιμαστικών για την ταινία «Να έχεις και να μην έχεις» (1944) ήταν νευρική, έτσι για να ελαχιστοποιήσει το τραύλισμά της, πίεζε το σαγόνι στο στήθος και για να κοιτά την κάμερα έστρεφε τα μάτια προς τα πάνω. Το εφέ έμεινε γνωστό ως «Το Βλέμμα», το σήμα κατατεθέν της ηθοποιού. Η ερμηνεία της στην εν λόγω ταινία θεωρείται ένα από τα δυναμικότερα ντεμπούτα στην ιστορία του κινηματογράφου.

 

Λίγες βδομάδες μετά την έναρξη των γυρισμάτων, ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, σύζυγος τότε της ηθοποιού Μάγιο Μέτχοτ, ξεκίνησε δεσμό με τη Μπακόλ.

 

Σε μια επίσκεψη στο National Press Club στην Ουάσιγκτον στις 10 Φεβρουαρίου 1945, ο υπεύθυνος τύπου της ηθοποιού, υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων της Warner Bros., Τσάρλι Ένφιλντ, ζήτησε από την εικοσάχρονη Μπακόλ να καθίσει στο πιάνο όπου έπαιζε ο Αντιπρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, Χάρρυ Τρούμαν. Οι φωτογραφίες προκάλεσαν συζητήσεις και απασχόλησαν τον Τύπο σε όλο τον κόσμο. 

 

 

Μετά την ταινία «Να έχεις και να μην έχεις», η Μπακόλ βρέθηκε στο πλάι του Σαρλ Μπουαγιέ στην ταινία που αποδοκιμάστηκε από τους κριτικούς με τίτλο «Confidential Agent» (1945). Κατόπιν εμφανίστηκε με τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ στο φιλμ νουάρ «Πάθος και Αίμα» (1946), «Σκοτεινή Διάβασις» (1947), καθώς και στη μελοδραματική ταινία σασπένς «Στη βοή της καταιγίδος» (1948). Κατόπιν επιλέχθηκε να παίξει στο πλευρό του Γκάρι Κούπερ στην ταινία δράσης «Αγάπησα και μίσησα» (1950).

 

Η Μπακόλ απέρριπτε σενάρια που δεν έβρισκε ενδιαφέροντα και έτσι κέρδισε τη φήμη πως ήταν δύσκολη. Ωστόσο, για τους ρόλους που υποδύθηκε σε μια σειρά ταινιών δέχτηκε θετικές κριτικές. Στην ταινία «Η Γυναίκα των Χιμαιρών» (1950), όπου συμπρωταγωνίστησε με την Ντόρις Ντέι και τον Κερκ Ντάγκλας, η Μπακόλ υποδύθηκε μια διπρόσωπη femme fatale με μια υποψία λεσβιασμού στο χαρακτήρα της. Η ταινία αυτή συχνά θεωρείται το πρώτο μεγάλου προϋπολογισμού φιλμ τζαζ.

 

Η Μπακόλ πρωταγωνίστησε στην κωμωδία της “CinemaScope” με τίτλο «Πώς να παντρευτείτε έναν εκατομμυριούχο» (1953), μια μεγάλη επιτυχία όπου συναντήθηκε στην οθόνη με την Μέριλιν Μονρόε και τη Μπέτι Γκρέιμπλ. Η Μπακόλ έλαβε καλές κριτικές για τη μεταστροφή της στην έξυπνη τυχοδιώκτρια, Πέιτζ. Σύμφωνα με την αυτοβιογραφία της, η Μπακόλ αρνήθηκε να αποτυπώσει το χέρι ή τα πέλματά της στο τσιμέντο έξω από το Grauman’s Chinese Theatre στην πρεμιέρα της ταινίας στο Λος Άντζελες.

 

Η ταινία «Γραμμένο στον Άνεμο», που σκηνοθέτησε ο Ντάγκλας Σιρκ το 1956, αποτελεί πλέον ένα από τα κλασσικότερα μελοδράματα της περιόδου. Στο πλευρό των Ροκ Χάντσον, Ντόροθι Μαλόουν και Ρόμπερτ Στακ, η Μπακόλ υποδύθηκε μια αποφασισμένη και δυναμική γυναίκα. Η Μπακόλ στην αυτοβιογραφία της αναφέρει πως δεν είχε σε μεγάλη υπόληψη το ρόλο. Όταν στο σπίτι πάλευαν με την ασθένεια του Μπόγκαρτ (καρκίνο του οισοφάγου), η Μπακόλ πρωταγωνίστησε στο πλευρό του Γκρέγκορι Πεκ στην σλάπστικ κωμωδία «Η γυναίκα μου, εγώ κι ο πειρασμός». Σκηνοθέτης ήταν ο Βιντσέντε Μινέλλι και κυκλοφόρησε το 1957. Ο Μπόγκαρτ υπέκυψε τον ίδιο χρόνο.

 

 

Η καριέρα της Μπακόλ παρουσίασε κάμψη τη δεκαετία του 1960 με λίγες ταινίες στο ενεργητικό της. Στο Μπρόντγουεϊ όμως πρωταγωνίστησε στα «Goodbye, Charlie» (1959), «Cactus Flower» (1965), «Applause» (1970) και «Woman of the Year» (1981). Για την ερμηνεία της στα δύο τελευταία έλαβε Βραβείο Τόνυ. Οι λίγες ταινίες που η Μπακόλ γύρισε αυτή την περίοδο είχαν πολυπληθές καστ γνωστών ηθοποιών όπως το «Σεξ και το μοναχικό κορίτσι» (1964) με τους Χένρι Φόντα, Τόνι Κέρτις και Νάταλι Γουντ, «FBI Φάκελος 17, Άκρως Εμπιστευτικόν» (1966) με τους Πωλ Νιούμαν και Τζάνετ Λη, και «Φόνος στο Οριάντ Εξπρές» (1974), με τους Ίνγκριντ Μπέργκμαν, Άλμπερτ Φίννεϋ και Σων Κόννερυ.

 

Για τη δουλειά της στο θέατρο του Σικάγο, κέρδισε το βραβείο Sarah Siddons το 1972 και ξανά το 1984. Το 1976, η Μπακόλ συμπρωταγωνίστησε με τον Τζον Γουέιν στην τελευταία του ταινία, «Με το Δάχτυλο στη Σκανδάλη». Οι δυο τους έγιναν φίλοι,παρόλο που ο Γουέιν ήταν συντηρητικός στην πολιτική, ενώ η Μπακόλ φιλελεύθερη. Παλαιότερα είχαν παίξει και πάλι μαζί στην ταινία του 1955, «Blood Alley».

 

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’80 η Μπακόλ εμφανίστηκε στη μέτριας αποδοχής ταινία «The Fan» (1981), καθώς επίσης στην ταινία «HealtH» (1980) και Ραντεβού με τον Θάνατο (ταινία). Το 1997, η Μπακόλ έλαβε υποψηφιότητα για το βραβείο Όσκαρ δεύτερου γυναικείου ρόλου για την ερμηνεία της στην ταινία «Ο Καθρέπτης Έχει Δύο Πρόσωπα» (1996), για την οποία είχε ήδη κερδίσει μια Χρυσή Σφαίρα. Πολλοί ανέμεναν να κερδίσει το βραβείο, ωστόσο τελικά αυτό απονεμήθηκε στη Ζυλιέτ Μπινός, για την ταινία «Ο Άγγλος Ασθενής».

 

Η Μπακόλ έλαβε το Βραβείο Kennedy Center το 1997. Το 1999 ψηφίστηκε ως μια από τις σημαντικότερες γυναίκες σταρ στην ιστορία από το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου. Από τότε η καριέρα της γνώρισε νέα άνθιση και προσέλκυσε την αναγνώριση των κριτικών με τη συμμετοχή της σε πρότζεκτ υψηλού προφίλ όπως οι ταινίες «Dogville» (2003) με τη Νικόλ Κίντμαν, «The Limit» (2003) με την Κλαιρ Φορλάνι, και «Γέννηση» (2004), και πάλι με την Κίντμαν. Επίσης πρωταγωνίστησε στην ταινία του Πωλ Σρέντερ για το 2007, «The Walker».

 

Το Μάρτιο του 2006, εμφανίστηκε στην 78η απονομή των Όσκαρ παρουσιάζοντας ένα φιλμάκι αφιερωμένο στα φιλμ νουάρ. Επίσης έκανε μια εμφάνιση στην τηλεοπτική σειρά «The Sopranos» τον Απρίλη του 2006, όπου και έπεσε θύμα ληστείας από το μασκοφόρο Κρίστοφερ Μολτισάντι.

 

Το Σεπτέμβρη του 2006, η Μπακόλ έλαβε το “πρώτο Μετάλλιο Κάθριν Χέπμπορν”, το οποίο αναγνωρίζει «γυναίκες των οποίων η ζωή, το έργο και οι συνεισφορές ενσαρκώνουν την εξυπνάδα, το κίνητρο και την ανεξαρτησία της τέσσερις φορές βραβευμένης με Όσκαρ ηθοποιού». 

 

Το Σεπτέμβη του 2008 η Μπακόλ, μαζί με τη Σούζαν Σαράντον τιμήθηκε και με τιμητικό μετάλλιο Μπέτι Ντέιβις. Η τελετή έλαβε μέρος στο ίδρυμα αφιερωμένο στη μνήμη του ειδώλου της, τη Μπέτι Ντέιβις.

 

Στις 14 Νοεμβρίου του 2009, η Μπακόλ έλαβε τιμητικό Όσκαρ για την πολύχρονη καριέρα της και την προσφορά της στην έβδομη τέχνη.

 

 

 

 

Λίγο καιρό μετά το θάνατο του Μπόγκαρτ το 1957, η Μπακόλ ξεκίνησε δεσμό με τον τραγουδιστή και ηθοποιό Φρανκ Σινάτρα. Είπε στον Ρόμπερτ Όσμπορν, της Turner Classic Movies (TCM) σε μία συνέντευξη πως έδωσε τέλος στο ρομάντζο. Ωστόσο, στην αυτοβιογραφία της, έγραψε πως ο Σινάτρα διέκοψε ξαφνικά τη σχέση, θυμωμένος που η πρόταση γάμου προς τη Μπακόλ έφτασε στα αυτιά του Τύπου. Κατόπιν εκείνος μετέβη στο Λας Βέγκας.

 

Η Μπακόλ ήταν παντρεμένη με τον ηθοποιό Τζέισον Ρόμπαρτς κατά την περίοδο 1961 έως 1969. Σύμφωνα με την αυτοβιογραφία της Μπακόλ, πήραν διαζύγιο εξαιτίας του εθισμού του στο αλκοόλ. Η Μπακόλ απέκτησε δύο παιδιά από το γάμο της με τον Μπόγκαρτ και ένα με τον Ρόμπερτς. Πρόκειται για το Στήβεν Μπόγκαρτ, παραγωγό ειδήσεων, δημιουργό ντοκιμαντέρ και συγγραφέα, τη Λέσλι Μπόγκαρτ, καθηγήτρια της γιόγκα και το Σαμ Ρόμπαρτς, ηθοποιό.

 

Η Μπακόλ δεν παντρεύτηκε άλλη φορά. Στην αυτοβιογραφία της, μνημονεύει ένα δεσμό της με τον Λεν Κάριου, συμπρωταγωνιστή της στο «Applause».

 

Η ηθοποιός έγραψε δυο αυτοβιογραφίες με τίτλους «Lauren Bacall By Myself» (1978) και «Now» (1994). Το 2005, επανέκδωσε τον πρώτο τόμο προσθέτοντας ένα κεφάλαιο ακόμη. Ο νέος του τίτλος ήταν «By Myself and Then Some».

 

 

Η Μπακόλ κάθεται στην κορυφή του πιάνο ενώ ο Αντιπρόεδρος Χάρι Τρούμαν παίζει πιάνο στο National Press Club Canteen. (10 Φεβρουαρίου 1945)

Η Μπακόλ εμφανίστηκε στο πλευρό του Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ σε μια φωτογραφία που τυπώθηκε στο τέλος ενός άρθρου που έγραψε ο ίδιος με τίτλο «Δεν είμαι κομμουνιστής» στην έκδοση του Μαΐου 1948 του περιοδικού Photoplay.

Το άρθρο γράφτηκε για να αντιμετωπίσει την αρνητική δημοσιότητα που ακολούθησε την εμφάνισή του ενώπιον της «House Unamerican Activities Committee». Το Οκτώβριο του 1947, το ζεύγος ταξίδεψε στην Ουάσιγκτον μαζί με άλλους σταρ του Χόλιγουντ, μια ομάδα που αυτοαποκαλούνταν Committee for the First Amendment. Στο άρθρο ο Μπόγκαρτ θέτει τις αποστάσεις του από τους Δέκα του Χόλιγουντ.

 

 

Το 1980, η Κάθρην Χάρολντ υποδύθηκε τη Μπακόλ στην τηλεοπτική ταινία «Μπόγκι» που σκηνοθέτησε ο Βίνσεντ Σέρμαν, βασισμένη στο μυθιστόρημα του Τζο Χίμανς. Τον Μπόγκαρτ υποδύθηκε ο Κέβιν Ο’ Κόννορ, ενώ η ταινία επικεντρωνόταν στη διάλυση του τρίτου γάμου του ηθοποιού με τη Μάγιο Μέτχοτ, την οποία υποδύθηκε η Ανν Γουέτζγορθ, όταν ο Μπόγκαρτ γνώρισε τη Μπακόλ και ξεκίνησε μαζί της σχέση.

 

Στον επίλογο του καρτούν του Μπαγκς Μπάνι με τίτλο «Slick Hare» (1947) εμφανίζεται μια ξανθιά που θυμίζει τη Μπακόλ, την οποία τόσο ο Μπόγκαρτ, όσο και ο Μπαγκς αποκαλούν «Μωρό». Η Μπακόλ επίσης εμφανίζεται σε μια παρωδία της ταινίας «Μαρτινίκα» με τίτλο «Η Μπακόλ στα Όπλα» (1946) – Bacall to Arms, παρήχηση του Call to Arms – στην οποία πρωταγωνιστούν οι «Λώρι Μπικούλ» και «Μπόγκι Γκόκαρτ» σε ένα φιλμ μέσα στο καρτούν.

Στο μιούζικαλ του Άντριου Λόιντ Βέμπερ «Εβίτα», στο τραγούδι «Rainbow High», η πρωταγωνίστρια Εύα Περόν, παραγγέλλει στους στυλίστες της να την κάνουν είδωλο του στυλ με τη φράση «Lauren Bacall me», σε ελεύθερη απόδοση «Μεταμορφώστε με σε Λωρίν Μπακόλ».

 

Αναφέρεται στο ρεφρέν του τραγουδιού «Car Jamming» από το πανκ ροκ συγκρότημα The Clash. Γίνεται επίσης αναφορά σε αυτήν στο τραγούδι «Vogue» της Μαντόνα, μαζί με άλλα είδωλα του στιλ περασμένων δεκαετιών.

 

Στο τραγούδι των Μπον Τζόβι «Captain Crash And The Beauty Queen From Mars» αναφέρεται τόσο η ίδια όσο και ο Μπόγκαρτ. Το τραγούδι της Μπέρτι Χίγκινς «Key Largo» έχει σαν ρεφραίν «We had it all, just like Bogie and Bacall».

 

Η Μπακόλ επίσης εμφανίζεται σε ένα επεισόδιο της σειράς κινουμένων σχεδίων «The Simpsons», με τίτλο «Smoke on the Daughter». Εμφανίστηκε στη Λίζα υπό τη μορφή φαντάσματος.

 

Έτος Τίτλος – Ελληνικός Τίτλος

1944 To Have and have NotΜαρτινίκα ή Να έχεις και να μην έχεις

1945 Confidential Agent- Ο Εμπρηστής

1946 The Big Sleep- Πάθος και Αίμα

1947 Dark Passage -Σκοτεινή Διάβασις

1948 Key Largo- Στη Βοή της Καταιγίδος

1950 Young Man with a Horn – Η γυναίκα των χιμαιρών

Bright Leaf – Αγάπησα και Μίσησα

1953 How to Marry a Millionaire – Πώς να παντρευτείτε έναν Εκατομμυριούχο

1954 Woman’s World

1950 Producers Showcase (TV)

The Cobweb – Ασυγκράτητα Πάθη

Blood Alley – Κίτρινος Χείμαρρος

1956 Ford Star – Jubilee (TV)

Blithe Spirit

Written on the Wind – Γραμμένο στον Άνεμο

1957 Designing Woman- Η Γυναίκα μου, εγώ κι

ο Πειρασμός

1958 The Gift of Love – Τι είναι αυτό που το λένε

Αγάπη;

1959 North West – Frontier

1964 Sex and the Single Girl -Το Σεξ και το Μοναχικό Κορίτσι

1966 HarperF.B.I. – Φάκελος 17, Άκρως Εμπιστευτικόν

1973 Applause

1974 Murder on the Orient Express – Φόνος στο Οριάντ Εξπρές

1976 The Shootist – Με το Χέρι στην Σκανδάλη

1978 Perfect Gentlemen

1980 Health

1981The Fan

1988 Appointment with Death – Ραντεβού με τον Θάνατο

Mr. North
1989 Tree of Hands

Dinner at Eight (TV)

1990 A Little Piece of Sunshine (TV)

Misery

1991 A Star for Two

All I Want for Christmas

1993 The Portrait (TV)

The Parallax Garden (TV)

A Foreign Field

1994 Prêt-à-Porter

1995 From the Mixed-Up Files of Mrs. Basil E. Frankweiler

1996 The Mirror Has Two Faces – Ο Καθρέφτης έχει Δύο Πρόσωπα

My Fellow Americans

1997 Le Jour et la Nuit

1999 Too Rich: The Secret Life of Doris Duke (TV)

Madeline: Lost in Paris

Diamonds

The Venice Project

Presence of Mind

2003 The Limit

Dogville

2004 Amália Traïda

Hauru no ugoku shiro – Το Κινούμενο Κάστρο

Birth – Γέννηση

2005 Firedog

Manderlay

2006 These Foolish Things

2007 The Walker

2008 Wide Blue Yonder

 

Επιλεγμένες Θεατρικές Παραστάσεις
 

January Two by Four (1942)

Goodbye Charlie (1959)

Cactus Flower (1965)

Applause (1970)

V.I.P. Night on Broadway (1979) (benefit concert)

Woman of the Year (1981)

Angela Lansbury: A Celebration (1996) (benefit concert)

Waiting in the Wings (1999)

 

Βραβεία Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου

 

Υποψηφιότητα:

 

1997: Β’ Γυναικείου Ρόλου για την ταινία Ο Καθρέφτης έχει Δύο Πρόσωπα

Βράβευση:

2009: Τιμητικό Όσκαρ

 

 

Υποψηφιότητα:

 

1977: Βραβείο BAFTA Καλύτερης Ηθοποιού για την ταινία Με το Δάχτυλο στην Σκανδάλη

1997: Βραβείο BAFTA Β’ Γυναικείου Ρόλου για την ταινία Ο Καθρέφτης έχει Δύο Πρόσωπα

 

 

Βράβευση:

 

1997: Berlinale Camera

 

 

Βράβευση:

 

1997: Βραβείο Συνολικής Προσφοράς στον Κινηματογράφο

Βραβεία Σεζάρ

 

Βράβευση:

 

1996: Τιμητικό Βραβείο Σεζάρ

 

 

Υποψηφιότητα:

 

1973: Βραβείο Α’ Γυναικείου Ρόλου για την τηλεταινία Applause

1980: Βραβείο Α’ Γυναικείου Ρόλου σε Δραματική Σειρά για The Rockford Files

1988: Βραβείο Outstanding Informational Special για Bacall on Bogart

 

 

Βράβευση:

 

1993: Τιμητικό Βραβείο Cecil B. DeMille

1997: Β’ Γυναικείου Ρόλου για την ταινία Ο Καθρέφτης έχει Δύο Πρόσωπα

 

 

Βράβευση:

 

1992: Βραβείο Συνολικής Προσφοράς στον Κινηματογράφο

 

 

Υποψηφιότητα:

 

1997: Β’ Γυναικείου Ρόλου σε Κωμική Ταινία ή Μιούζικαλ για την ταινία Ο Καθρέφτης έχει Δύο Πρόσωπα

 

 

Βράβευση:

 

1997: Β’ Γυναικείου Ρόλου για την ταινία Ο Καθρέφτης έχει Δύο Πρόσωπα

Πηγή: http://el.wikipedia.org/