«Ο εγκλεισμός, λόγω της υποχρεωτικής καραντίνας, επιτάχυνε την απόφασή μας. Έτσι, η παράσταση του ΜΕΝΓΚΕΛΕ (κινηματογραφημένη το 2014, στην πρώτη από τις τέσσερις θεατρικές σεζόν της διαδρομής της) βγαίνει στο διαδίκτυο για την θυμηθούν όσοι από τους παλιούς θεατές της θέλουν – και για να την δουν και εκείνοι που θα ήθελαν και δεν το κατάφεραν (ή οι νεότεροι που δεν το πρόλαβαν). Προφανώς στην κινηματογράφηση μιας παραστασης χάνεται η μαγεία της συμπαρουσίας – το οτι οι ηθοποιοί και οι θεατές αναπνέουν τον ίδιο αέρα κι οι ανάσες τους μπλέκονται. Μακάρι να σώζεται κάτι από την διανοητική περιπέτεια στην οποία η παράσταση (η κάθε παράσταση) προσβλέπει.
Για μένα η παράσταση του ΜΕΝΓΚΕΛΕ του 2013-2016 έχει μια διπλή ανάγνωση. Σε συγγραφικό επίπεδο ήταν το turning point της διαδρομής μου στο θεατρό. Χάρην σε αυτήν την παράσταση και στην μεγάλη επιτυχία της η όποια πνευματική μου πρόταση καταγράφηκε σαφώς, η δουλειά μου διαδόθηκε, και δεκάδες παραστάσεις έργων μου ξεκίνησαν από αυτήν. Κοντολογίς, ήταν μια παράσταση που σηματοδότησε την πορεία μου στο θέατρο και στο γράψιμο. Και πρέπει να πούμε πως ήταν μια συνεργατική παράσταση – πως την φτιάξαμε μόνοι μας χωρίς παραγωγή. Και όλοι οι συντελεστές την υπηρέτησαν με πρωτόγνωρο πάθος επί τέσσερις χρονιές.
Σε προσωπικό επίπεδο εκείνη η παράσταση του ΜΕΝΓΚΕΛΕ ήταν για μένα μια κινητή γιορτή – που σηματοδότησε τα πρώτα χρόνια μου στην Αθήνα. Η παρέα που φτιάξαμε με τον Κώστα (Φιλίππογλου), τον Λάζαρο (Γεωργακόπουλο), την Μυρτώ (Αλικάκη), την Ροζαλί (Σινοπούλου), την Όλγα (Μπρούμα), τον Δημήτρη (Γιακουμάκη), την Γιώτα (Σερεμέτη), τον Φαίδωνα (Κυδωνιάτη) και, βέβαια, την Χαρούλα (Σύρου) και εκείνη τετραετία των ταξιδιών σε θέατρα, σε πόλεις, σε ατέλειωτες συζητήσεις, σε ξημερώματα μετά από πρόβες και παραστάσεις σημαίνουν στη μνήμη μου ορισμένα από τα πιο όμορφα χρόνια της ζωής μου. Και τι παράξενο: η πιο ακραία ενσάρκωση του κακού στην ιστορία της Δύσης (κι ένα έργο που στην αρχή αρνούνταν καν να το φωτοτυπήσουν στα φωτοτυπεία) γεννά σε μένα τόσο καλές αναμνήσεις.
Ας το ξαναπώ: Μακάρι να μπορεί να μεταδωθεί η πνευματική περιπέτεια.»
Θανάσης Τριαρίδης
Δείτε την παράσταση εδώ