Μετά από πέντε μήνες κοροϊδίας έφτασε ο κόμπος στο χτένι. Ο λόγος για το Φεστιβάλ Βόλου ΑΜΚΕ και τον Νίκο Φυτά (καλλιτεχνικό και εκτελεστικό διευθυντή) και την Πέγκυ Τριανταφυλλοπούλου, τη διευθύντρια παραγωγής & δημοσίων σχέσεων του φεστιβάλ.
Στις 8 Νοέμβριου 2021, ο Ν. Φυτάς απευθύνθηκε σ’ εμένα για να διερευνήσουμε από κοινού το ενδεχόμενο συμμετοχής μου στο Φεστιβάλ Βόλου και με κάλεσε να του προτείνω ιδέες. Έστειλα τις σκέψεις μου, τις συζητήσαμε, κάναμε zoom, άλλαξα κάπως την κατεύθυνση της ιδέας μου ώστε να εναρμονίζεται με το θέμα της Μικρασιατικής καταστροφής, ξεκίνησα τη δουλειά, τον Απρίλιο πήγα στον Βόλο για να πάρω υλικό και συνεντεύξεις και να δω χώρους, άρχισα να γράφω κείμενο, έγραψα οδηγίες για ένα open call που θέλαμε να βγει προς τα έξω, άργησε σχεδόν δύο μήνες να δημοσιευτεί αλλά μετά από πολλαπλές υπενθυμίσεις δημοσιεύτηκε και κόσμος ανταποκρίθηκε, ο σύμβουλος ιστορικής έρευνας με βοηθούσε σ’ όλο αυτό το κομμάτι, πήγαμε πάλι στον Βόλο, είδαμε χώρους και ημερομηνίες για να γίνει η παράσταση, μιλήσαμε ξανά με κόσμο…
Παράλληλα ήμασταν σε επικοινωνία με την ενδυματολόγο, έκανε έρευνα ιστορική, ψάχναμε την αισθητική μας, έκανε έρευνα αγοράς, ράψαμε ρούχα, το κείμενο στο μεταξύ ολοκληρώθηκε κι άρχισαν οι πρόβες. Συγχρόνως ήρθα σε επικοινωνία με τον Θανάσιμο για να μου δώσει την άδεια να παίξει ένα τραγούδι του στην παράσταση δωρεάν και μου το παραχώρησε μετά χαράς, στη συνέχεια έκανα μόνη μου το μοντάζ για το μοναδικό βίντεο που θα ήθελα να παίζει στην παράσταση, γιατί εξακολουθούσα να μη λαμβάνω ακριβή στοιχεία για το budget.
Μέσα σε όλα αυτά, που δείχνουν πως υπήρχε η λεγόμενη “υπόσχεση εργασίας”, εγώ κάνω ανά διαστήματα δημοσιεύσεις στα social media σχετικά με την προετοιμασία της παράστασης (πράγμα για το οποίο με παρακίνησε κι η διευθύντρια δημοσίων σχέσεων του Φεστιβάλ), τα σόσιαλ του Φεστιβάλ τις κοινοποιούν, έχω από πλευράς του Φεστιβάλ τα στοιχεία για να κόψει η ενδυματολόγος τιμολόγια στο όνομα του Φεστιβάλ, έχω τις φωτογραφίες που ζητάω και μου στέλνει το Φεστιβάλ για να φτιάξω το τελικό βίντεο, αρχίζω να γράφω δελτία τύπου, γιατί ο καιρός πλησίαζε κι αρχίζω να μην παίρνω απαντήσεις στα μηνύματά μου…
Τελικά στις 2 Σεπτεμβρίου, 15 ημέρες ακριβώς πριν την προγραμματισμένη παράσταση που ήταν να γίνει στις 17/9 στο Μουσείο της Πόλης του Βόλου, μετά από αναπάντητα τηλεφωνήματα και μηνύματα, με καλεί ο Ν.Φυτάς και με ενημερώνει ότι ακυρώνεται η -καθ’ όλα έτοιμη- παράστασή μου.
Από τότε μέχρι σήμερα έχουν μεσολαβήσει αναπάντητες κλήσεις, φωνές και απειλές όταν είπα πως θα ενημερώσω το ΣΕΗ για το θέμα, μηνύματα, ψέματα για καταβολή των οφειλόμενων ποσών τον Νοέμβριο, ενώ στις 8/12/2022 με email του ο Φυτάς αναγνωρίζει το χρέος και δεσμεύεται να μας απαντήσει άμεσα για τον τρόπο και τον χρόνο της αποπληρωμής των οφειλόμενων ποσών.
Ενάμιση μήνα μετά είναι εξαφανισμένος, και από τα social media, κι οι συνεργάτες μου κι εγώ δεν έχουμε λάβει την παραμικρή αποζημίωση ούτε καν για τα χρήματα που ξοδέψαμε για αυτήν την παραγωγή του Φεστιβάλ Βόλου, πόσο μάλλον για τους κόπους μας, αλλά πλέον και για την ψυχική μας υγεία.
Στην πρώτη εκείνη επικοινωνία μας, ο Ν. Φυτάς μου είπε πως ο λόγος που μου απευθύνεται για να δημιουργήσω ένα πρότζεκτ που θα είναι παραγωγή του Φεστιβάλ για το 2022 είναι γιατί εκτιμά τον τρόπο που στέκομαι στον κόσμο.
Αυτός ο τρόπος, λοιπόν, μου επιβάλλει όσο μπορώ να μην αφήνω τέτοιες συμπεριφορές να υφίστανται στον χώρο εργασίας μου και να μην καταγγέλλονται.
Γι’ αυτό σήμερα, μετά από μήνες υπομονής, κατανόησης και καλής προαίρεσης, δημοσιοποιώ κατόπιν συνεννόησης με τους συνεργάτες μου την περιπέτειά μας με το Φεστιβάλ Βόλου ΑΜΚΕ. Στόχος είναι τόσο η διεκδίκηση των δεδουλευμένων μας όσο και η ενημέρωση και προφύλαξη των συναδέλφων μας από πρόσωπα και θεσμούς που χαρακτηρίζονται από παντελή έλλειψη σεβασμού της καλλιτεχνικής εργασίας.
Δεσμευόμαστε να μη σταματήσουμε μόνο στην παρούσα κοινοποίηση.
Ιωάννα Λιούτσια, Χριστίνα Θαλασσά, Γιάννης Στάμος