Όμορφη, σοφιστικέ, ανεπιτήδευτα γοητευτική. Από την άλλη, αντικοινωνική και αντιδραστική ως έφηβη, σε τέτοιο βαθμό, ώστε να αλλάζει συχνά σχολεία και οι γονείς της να ζητούν τη βοήθεια ψυχολόγου για να εντοπίσουν το λόγο της δύσκολης προσαρμογής και των ξεσπασμάτων της. Ο λόγος ήταν πολύ κοντά και συγκεκριμένα, στο διαζύγιο που “απειλούσε” την οικογενειακή γαλήνη της οικογένειάς της και η επιθυμία της να κρατήσει τους γονείς της μαζί, κάτι που τελικά δεν κατάφερε, αφού χώρισαν μερικά χρονιά αργότερα. Με συνεχείς συγκρούσεις και καυγάδες στο σπίτι της, τα παιδικά χρόνια της Rachel δεν ήταν εύκολα. Η συνέχεια, όμως, την αποζημίωσε…
Τα προβλήματα με τους γονείς, το μόντελινγκ και οι σπουδές υποκριτικής
Η Rachel Hannah Weisz γεννήθηκε στις 7 Μαρτίου του 1970 στο Westminster του Λονδίνου. Ο πατέρας της, George Weisz, εβραίος από την Ουγγαρία, ασχολείτο με τις εφευρέσεις. Η βιεννέζα μητέρα της, με “ρίζες” “καθολικές βιεννέζικες” και ιταλικές, μεγάλωσε με την κλασσική ρωμαιοκαθολική ανατροφή και, αργότερα, σύμφωνα με τη Vogue, στράφηκε στον ιουδαϊσμό, ενώ επαγγελματικά, από δασκάλα, μεταπήδησε στον κλάδο της ψυχοθεραπείας.
Πριν από το ξέσπασμα του Β’ παγκοσμίου πολέμου, οι γονείς της κατέφυγαν στην Αγγλία, για να ξεφύγουν από τους Ναζί. Η Weisz δεν είναι το μοναδικό παιδί της οικογένειας, αφού έχει και μια νεώτερη αδελφή, που ακούει στο όνομα Minnie. Μια ανάμνηση που αναφέρει συχνά η Rachel Weisz σε συνεντεύξεις όταν μιλάει για τα παιδικά της χρόνια, είναι ότι θυμάται μερικές φορές στο σπίτι τους γονείς της να μιλούν γερμανικά.
Μετά τον χωρισμό τους, η Weisz άφησε το North London Collegiate School και παρακολούθησε το Benenden School για ένα χρόνο, ολοκληρώνοντας το Α-επίπεδο σπουδών στο Παρθεναγωγείο του Αγίου Παύλου. Η ίδια ισχυρίζεται ότι ήταν κακή μαθήτρια μέχρι τα 16 της, μέχρι που την ενέπνευσε ένας Άγγλος καθηγητής Λογοτεχνίας.
Ήδη, από τα 14 της, άρχισε να ασχολείται με το μόντελινγκ και έγινε γνωστή ως “English rose”. Περίπου, από εκείνη την ηλικία άρχισε να δέχεται πιέσεις από τη μητέρα της, να γίνει ηθοποιός, φιλοδοξία που εκείνη ως νέα δεν κατάφερε να υλοποιήσει. Αρχικά, λοιπόν, της βρίσκει δουλειά σαν μοντέλο. Τότε ήταν που αρνήθηκε την πρόταση να πρωταγωνιστήσει στον “Βασιλιά Δαβίδ”, μαζί με τον Richard Gere, κερδίζοντας την προσοχή του κοινού, με την “τρελή” της απόφαση, την οποία η ίδια τεκμηρίωνε, λέγοντας, πως αν δεχόταν, οι συμμαθητές της θα τη ζήλευαν και θα τη μισούσαν!
Γύρω στα 17, αποφασίζει να εγκαταλείψει τις σπουδές της και να στραφεί ολοκληρωτικά στην υποκριτική, ερχόμενη αντιμέτωπη με τις έντονες αντιρρήσεις της οικογένειάς της. Έτσι, συνεχίζει στο Trinity Hall του Cambridge, όπου αποφοίτησε με Bachelor of Arts. Στο πανεπιστήμιο, φοιτούσε μαζί με γνωστά ονόματα, όπως τους Sacha Baron Cohen, Alexander Armstrong, Ben Miller, με τον οποίο έζησαν μαζί για τέσσερα χρόνια, κ.α. και εμφανίστηκε σε διάφορες παραγωγές των σπουδαστών, συν-ιδρύοντας μια θεατρική ομάδα με το όνομα “Cambridge Talking Tongues”.
Το 1991, η ομάδα τους κερδίζει το βραβείο Guardian Student Drama Award στο Φεστιβάλ Fringe του Εδιμβούργου, για ένα αυτοσχέδιο κομμάτι με τίτλο “Ελαφρά Κατοχή”, σε σκηνοθεσία David Farr. Η ομάδα θα συνεχίσει μέχρι το 1993.
Η καριέρα και η διεθνής αναγνώριση
Το 1992 εμφανίζεται στην τηλεταινία “Advocates II”. Ακολούθησαν οι ρόλοι της στον “Επιθεωρητή Morse” στο επεισόδιο “Twilight of the Gods” και στο “καυτό” δράμα εποχής του BBC, “Scarlet and Black”, δίπλα στον Ewan McGregor. Η Weisz ξεκινά την κινηματογραφική της καριέρα με έναν μικρό ρόλο στην ταινία “Death Machine” του 1994, αλλά το πρώτο σημαντικό βήμα έρχεται 2 χρόνια μετά με το “Chain Reaction”, συμπρωταγωνιστώντας με ονόματα όπως αυτά των Keanu Reeves και Morgan Freeman.
Επόμενος σταθμός ο ρόλος της ως Miranda Fox στην ταινία “Stealing Beauty”, σε σκηνοθεσία του βραβευμένου με Όσκαρ ιταλού, Μπερνάρντο Μπερτολούτσι, όπου επισημάνθηκε για πρώτη φορά ως “English rose”.
Το 1997, εμφανίζεται στο εξαιρετικό δράμα, “Swept from the Sea”, ενώ το 1998 έρχεται η μία ταινία μετά την άλλη, ξεκινώντας από την κωμωδία-δράμα της βρετανικής τηλεόρασης “My Summer with Des”, στη συνέχεια με το “I Want You” του Μάικλ Γουίντερμποτομ και τέλος με το “The Land Girl” του David Leland, βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο της Angela Huth.
Το 1999 θα είναι μια χρονιά σταθμός για την Rachel Weisz. Πρώτα με τον σημαντικό ρόλο της ως Greta στην ιστορική ταινία “Sunshine” και με την επερχόμενη κινηματογραφική περιπέτεια “The Mummy” (Η μούμια), όπου με τον ρόλο της αγγλίδας αιγυπτιολόγου ανακαλύπτεται διεθνώς, δίπλα στον Brendan Fraser. Παρ’ όλα αυτά, δεν έλειψε και η αποδοκιμασία. Το αμερικανικό εβδομαδιαίο περιοδικό Variety, επέκρινε την ταινία, χαρακτηρίζοντας, απείθαρχο το παίξιμο των ηθοποιών, τις βωμολοχίες να προσαρμόζονται δύσκολα στην προσωπικότητα και το στιλ της Weisz, καθώς και την αποτυχία της να δέσει αρμονικά με το κομμάτι των κωμικών εφέ της ταινίας.
Φαίνεται, όμως, τα αρνητικά σχόλια δεν πτόησαν καθόλου την αγγλίδα ηθοποιό, ακολουθώντας το sequel “The Mummy Returns” (Η επιστροφή της μούμιας) το 2001, που εκτιμάται πως απέφερε συνολικά 433 εκατομμύρια δολάρια σε όλο τον κόσμο, (ισοδυναμώντας με 568 εκατομμύρια δολάρια το 2013) υψηλότερα από την αρχική ταινία που έφτασε τα 260 εκατ. δολάρια. Το 2002 έρχεται η κωμωδία-δράμα About a Boy με τον Hugh Grant, βασισμένο στο μυθιστόρημα του Nick Hornby.
Το 2003 γίνεται Marlee στην προσαρμογή του νομικού θρίλερ μυθιστόρηματος του John Grisham “The Runaway Jury”, μαζί με μεγάλα ονόματα όπως Dustin Hoffman, John Cusack και Gene Hackman και πρωταγωνιστεί, επίσης, σε άλλη μια κινηματογραφική προσαρμογή της ρομαντικής κωμωδίας-δράματος “The Shape of Things”.
Το 2004, έρχεται η κωμωδία “Envy” με τους Ben Stiller, Jack Black και Christopher Walken, που απέτυχε στο box office και συνεχίζει δίπλα στον Keanu Reeves και την πασίγνωστη, αλλά και αμφιλεγόμενη, για κοινό και κριτικούς, ταινία “Constantine”.
Η επόμενη εμφάνισή της, το 2005, που θα την καθιερώσει, είναι στην ταινία του Fernando Meirelles, “The Constant Gardener” (Ο επίμονος κηπουρός), μια προσαρμογή ταινιών θρίλερ γυρισμένων σε φτωχογειτονιές στην Κένυα, παίζοντας την ακτιβίστρια Tessa Quayle παντρεμένη με έναν επίσημο της βρετανικής πρεσβείας. Η ταινία παίρνει θαυμάσιες κριτικές, χαρίζοντας στην Weisz το Όσκαρ Β ‘Γυναικείου Ρόλου, μια Χρυσή Σφαίρα και το βραβείο Screen Actors Guild για τη σημαντική απόδοση ρόλου από γυναίκα ηθοποιό σε Β’ Γυναικείο Ρόλο. Η Weisz παρέλαβε τα βραβεία της σε πολύ προχωρημένη εγκυμοσύνη.
Η εφημερίδα The Guardian του Ηνωμένου Βασιλείου, σημείωσε ότι η ταινία “την καθιέρωσε στην πρώτη γραμμή των Βρετανών ηθοποιών”, ενώ το BBC έγραψε: “Η Weisz είναι εξαιρετική: το χάρισμά της ως αστέρι του κινηματογράφου σε συνδυασμό με την ακατέργαστη συγκίνηση σε ένα παίξιμο για να το ερωτευτείς”.
Το 2006, συμμετέχει στο ρομαντικό δράμα του πατέρα του πρώτου της παιδιού, Darren Aronofsky, “The Fountain”. Η εφημερίδα San Francisco Chronicle, δεν τη βρήκε τόσο πειστική ως βασίλισσα Isabel, όσο σε άλλους ρόλους της. Την ίδια χρονιά, δίνει τη φωνή της για την Saphira στην ταινία φαντασίας “Eragon”, ενώ απορρίπτει αμέσως την προσφορά τριών εκατ. δολαρίων για να πρωταγωνιστήσει στη Μούμια 3, “The Mummy: Tomb of the Dragon Emperor”, λόγω προβλημάτων στο σενάριο. Η απόρριψή της συνοδεύτηκε από τη δήλωση: “Δεν είμαι celebrity αλλά ηθοποιός!”. Το μέρος της πήρε τελικά η ηθοποιός Maria Bello.
Οι φήμες τη θέλουν πλέον να προτιμά να αφιερώνει χρόνο στην οικογένειά της και σε πιο ανεξάρτητες παραγωγές. Το 2007 εμφανίζεται στο δράμα του Wong Kar-wai, “My Blueberry Nights” και το 2008 στην ταινία του Rian Johnson, “The Brothers Bloom”, με τους Adrien Brody και Mark Ruffalo.
Το 2009 θα παίξει τον πρωταγωνιστικό ρόλο της Υπατίας της Αλεξάνδρειας στο ιστορικό δράμα “Agora”, μια ισπανική παραγωγή σε σκηνοθεσία Alejandro Amenábar. Οι New York Times χαρακτήρισαν έμπειρο το παίξιμό της, σημειώνοντας ότι έδωσε “μια συμπαθητική παρουσία” στην ταινία.
Το 2010 η Weisz πρωταγωνίστει στο “The Whistleblower”, που κάνει ντεμπούτο στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο την ίδια χρονιά. Η ταινία βασίζεται στην αληθινή ιστορία εμπορίας ανθρώπων. Κατά τη διάρκεια της πρεμιέρας, οι έντονες σκηνές μεταξύ θυμάτων και απαγωγέων, έκαναν μια γυναίκα από το ακροατήριο να λιποθυμήσει.
Οι κριτικές για την Weisz ήταν εξαιρετικές με το περιοδικό Variety να σημειώνει ότι “κρατάει τον θεατή σε κάθε βήμα”. Την ίδια χρονιά, κάνει μια guest εμφάνιση στην σειρά κινουμένων σχεδίων “The Simpsons”.
Το 2011 εμφανίζεται στο “The Deep Blue Sea”, στο ψυχοσεξουαλικό δράμα “360”, στο κατασκοπικό θρίλερ του BBC, “Page Eight” και το θρίλερ “Dream House”, μαζί με τον Daniel Craig.
Γυρίστηκαν σκηνές για το “To the Wonder”, ένα επερχόμενο ρομαντικό δράμα μαζί με τους Ben Affleck, Olga Kurylenko, Javier Bardem, και Rachel McAdams, αλλά οι σκηνές της Weisz κόπηκαν.
Πρωταγωνίστησε στην ταινία του 2012, ένα θρίλερ δράσης με τίτλο “The Legacy Bourne” βασισμένο στη σειρά βιβλίων του Robert Ludlum και υποδύθηκε την Evanora, στο “Oz the Great and Powerful”, το οποίο βγήκε στις ελληνικές αίθουσες στις 7 Μαρτίου 2013.
Θεατρική δράση
Η Rachel Weisz, δεν είναι απλά μια βραβευμένη σταρ του σινεμά, επαναπαυμένη στις δάφνες της. Εκτός του κινηματογράφου, έζησε και προσέφερε δυνατές στιγμές ερμηνείας και στη σκηνή του θεάτρου, με σημαντικούς ρόλους μεγάλων συγγραφέων και βραβεύτηκε.
Στο “Ξαφνικά Πέρσι το Καλοκαίρι” του Τένεσι Ουίλιαμς ως Catherine, χαρακτηρίστηκε “μαγευτική” και στο “The Shape of Things”, έργο του Neil LaBute, τα σχετικά έντυπα μίλησαν για “έναν εκλεπτυσμένο, ανεξάρτητο καλλιτέχνη με υπέροχη σκηνική παρουσία”.
Το 2009, εμφανίστηκε ως Blanche DuBois, στην αναβίωση έργου-σταθμού του Rob Ashford, “Λεωφορείον ο Πόθος”, όπου εγκωμιάστηκε από τους κριτικούς. Εκτός του Student Drama Award του 1991, η Weisz, το 1994 βραβεύτηκε με το London Critics’ Circle Award για την καλύτερη πρωτοεμφανιζόμενη, για το θεατρικό “Design for Living”.
Τον Ιανουάριο του 2010, τα Critics’ Circle Theatre Awards του Λονδίνου της έδωσαν τον τίτλο της καλύτερης ηθοποιού για το 2009, για την ερμηνεία της ως Blanche Dubois, στο “A Streetcar Named Desire”. Για τον ίδιο ρόλο Κέρδισε, επίσης, το πολυπόθητο βραβείο Olivier 2010, για την καλύτερη ηθοποιό.
Σύζυγος-μητέρα-πρότυπο ομορφιάς
Η Weisz γνωρίστηκε με τον αμερικανό σκηνοθέτη και παραγωγό, Darren Aronofsky το καλοκαίρι του 2001 στα γυρίσματα του Almeida Theatre του Λονδίνου, οπού εκείνη πρωταγωνιστούσε στο “The Shape of Things”. Μετακόμισε στη Νέα Υόρκη με τον Aronofsky την επόμενη χρονιά. Το 2005, αρραβωνιάστηκαν και το 2006 γεννιέται ο γιος τους, Henry Chance. Τον Νοέμβριο του 2010, ανακοίνωσαν ότι είχαν ήδηχωρίσει, αλλά παρέμεναν στενοί φίλοι.
Το Δεκέμβριο του 2010 έρχεται στη ζωή της ο επίσης άγγλος ηθοποιός Daniel Craig. Οι δύο τους παντρεύτηκαν τον Ιούνιο του 2011 σε μια κλειστή τελετή στη Νέα Υόρκη με μόνο τέσσερις καλεσμένους, μέσα σε αυτούς ο γιος της Weisz και η κόρη του Craig. Αν και το χρονικό διάστημα μεταξύ σχέσης και γάμου μοιάζει πολύ κοντινό, στην πραγματικότητα η γνωριμία τους έγινε πολλά χρόνια νωρίτερα, από τα 22 της όταν έπαιξαν μαζί σε μία θεατρική παράσταση στο Λονδίνο.
Στη μέχρι τώρα πορεία της, έχει φωτογραφηθεί για τα εξώφυλλα μεγάλων περιοδικών, όπως insideKENT, Vogue και Esquire, εχει υπάρξει μούσα του σχεδιαστή μόδας Narciso Rodriguez και το 2010 ορίστηκε παγκόσμια πρεσβευτής της L’Oréal.
Μιλώντας στο Harper’s Bazaar για τις απόψεις της σχετικά με το Botox, το 2009, η όμορφη ηθοποιός είναι απόλυτη: “Θα έπρεπε να απαγορευτεί για τους ηθοποιούς, όπως τα αναβολικά για τους αθλητές. Η υποκριτική είναι έκφραση. Γιατί να θέλεις να εξαλείψεις ένα συνοφρύωμα;” Και πως θα περιέγραφε έναν όμορφο άνθρωπο; ” Για μένα η ομορφιά δεν είναι ζήτημα εξωτερικών χαρακτηριστικών. Πιστεύω πως όμορφος άνθρωπος είναι εκείνος που πιστεύει στον εαυτό του και νιώθει άνετα με αυτόν.”
Η Weisz συμμετέχει συχνά σε φιλανθρωπικές πρωτοβουλίες. Τα Χριστούγεννα του 2012, αποφάσισε να δώσει μέρος της γκαρνταρόμπας της, για δημοπρασία σε site μεταπώλησης ρούχων από δεύτερο χέρι.
Τα έσοδα από την πώληση των ρούχων δόθηκαν στην φιλανθρωπική οργάνωση Dress for success, η οποία προμηθεύει με ρούχα άνεργες γυναίκες που ψάχνουν δουλειά. Όσον αφορά τον έγγαμο βίο, δεν κρύβει την ευτυχία της, δηλώνοντας με ειλικρίνεια και γλυκύτητα: “Μου αρέσει που είμαι παντρεμένη…”!
Της Έλενας Αρώνη, 10/3/2013