“Πρώτα απ’ όλα θέλω να πω ότι είναι μια μεγάλη τιμή να βρίσκομαι εδώ σήμερα.
Το να μπαίνω στο Hall Of Fame είναι ένα όνειρο που είχα από παιδί και τώρα γίνεται πραγματικότητα.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω τον άνθρωπο που με παρουσιάζει εδώ, τον Μπομπ Μάκαντου.
Επέλεξα τον Μπομπ όχι μόνο γιατί είναι ένας από τους καλύτερους αντιπάλους που είχα, αλλά και επειδή με γνωρίζει πολύ καλά από τις δοξασμένες εκείνες μονομαχίες μας με την Τρέισερ.
Θέλω επίσης να ευχαριστήσω τους φίλους μου που με ακολούθησαν εδώ, με κάποιους εκ των οποίων μεγαλώσαμε μαζί στο Νιου Τζέρσεϊ. Είναι για μένα σαν αδέρφια.
Παίζοντας στο Σίτον Χολ δεν περίμενα ότι θα έπαιζα μπάσκετ μετά στη Ελλάδα, την πατρίδα των γονιών μου.
Διότι το όνειρο μου, όπως και κάθε μπασκετμπολίστα ήταν να παίξω στο ΝΒΑ.
Η αλήθεια είναι ότι έγινα ντραφτ από τους Σέλτικς, την ίδια χρονιά που επιλέχθηκε και ο σπουδαίος Λάρι Μπερντ.
Αλλά είχα πολλές προτάσεις από την Ελλάδα, την οποία μέχρι τότε δεν είχα επισκεφθεί ποτέ.
Τότε δεν ήξερα καν ότι υπήρχε μπάσκετ εκεί.
Προερχόμουν από φτωχή οικογένεια και οι προτάσεις ήταν πολύ γενναιόδωρες.
Ο κόουτς Μπιλ Φιτς και ο Ρεντ Αουερμπαχ ήθελαν να μείνω, όμως εγώ είχα πάρει την απόφαση μου για την οποία ποτέ δε θα μετανιώσω.
Από τη στιγμή που πήγα στην Ελλάδα ερωτεύτηκα τη χώρα και τους ανθρώπους της.
Όταν το 1987 η Ελλάδα κατέκτησε το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα κόντρα στη Σοβιετική Ένωση όλη η χώρα βγήκε στους δρόμους για να γιορτάσει.
Από εκείνη τη στιγμή το μπάσκετ έγινε το εθνικό άθλημα της Ελλάδας και τότε είναι μια από τις κορυφαίες ομάδες στο ευρωπαϊκό μπάσκετ.
Από εκείνη την ημέρα δεν υπήρχε αυλή σπιτιού, αυλή σχολείoυ, όπου δεν υπήρχαν μπασκέτες και μπάλες και ο επινοητής του αθλήματος Nτόκτορ Νέισμιθ θα ήταν υπερήφανος.
Στο τέλος, όμως, δεν είναι μόνο οι τίτλοι που μένουν ή τα προσωπικά βραβεία.
Προσωπικά μιλώντας υπάρχουν πιο σημαντικά πράγματα.
Μια μέρα περπατούσα στον δρόμο στην πόλη μου στη Θεσσαλονίκη και μια κυρία που δε με ήξερε με σταματά.
Στην αρχή νόμιζα πως ήθελε ένα αυτογραφο ή μια φωτογραφία, όπως συνηθίζεται.
Αλλά με αγκάλιασε και άρχισε να φωνάζει, “Νίκο, Νίκο θέλω να σ’ ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου, διότι μου χάρισες το καλύτερο δώρο. Έσωσες τον γιο μου!”
Μου εξήγησε ότι ο γιος της ήταν εθισμένος στα ναρκωτικά μέχρι που βρήκε το νόημα της ζωής του στο μπάσκετ. Νομίζω πως αυτό είναι το καλύτερο δώρο που μπορεί να χαρίσει ένας αθλητής στην κοινωνία.
Θα ήθελα να ευχαριστήσω τους προπονητές μου στο λύκειο, τον προπονητή μου στο Σίτον Χολ, τον Μπιλ Ράφτερι που πίστεψε σε μένα.
Όλους τους συμπαίκτες μου στο Σίτον Χολ, στην εθνική Ελλάδος, στον Άρη και όσους σχετίζονται με την καριέρα μου στο μπάσκετ.
Και φυσικά θα ήθελα να ευχαριστήσω την επιτροπή του Hall Of Fame που με επέλεξε.
Η γυναίκα μου Ελένη, η κόρη μου Στέλλα και εγώ είμαστε υπερήφανοι και ευγνώμώνες για αυτήν την ιδιαίτερη στιγμή.
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ! Σας ευχαριστώ!