H αδιάκοπη ενασχόληση με την υποκριτική ξεκίνησε στο σχολείο, όταν της δόθηκε ένας κεντρικός ρόλος στο θεατρικό της έκτης με θέμα τον ρατσισμό.
Έτσι το σκίρτημα της σκηνής έγινε ένα με τη φύση της Μελίνας Πολυζώνη, μια ανερχόμενης ηθοποιύ, η οποία συνεχώς θέλει να εξελίσσεται και να γίνεται όλο καλύτερη και αρτιότερη.
Τη φετινή τηλεοπτική σεζόν την γνωρίσαμε στο Grand Hotel ως Δέσποινα, μια νεαρή προσφυγοπούλα από τη Σμύρνη, με την οποία έχει αρκετά κοινά στοιχεία, δεδομένου πως εκείνη ήταν μέλος μια οικογένειας, η οποία έχει ζήσει διωγμό και συνδεδέεται οικογενειακά με την ιστορία του ταξιδιού τους, τον ξεριζωμό τους και τον τόπο απ΄τον οποίο ξεκίνησαν.
Ως πρόσωπο της εβδομάδας μας μίλησε μεταξύ άλλων για τον σχετικό ρόλο, για τη συμμετοχή της ξανά στον Ιππόλυτο σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου – και για το πώς βίωσε την περιοδεία του θιάσου στο Χονγκ Κονγκ) για τα επόμενα θεατρικά της σχέδια, αλλά και τη διαχρονική αγάπη της για τον κινηματογράφο (για τον οποίο απορώ το πώς ακόμα δεν έχει πάρει αντίστοιχα βασικούς ρόλους σε ελληνικές ταινίες, αλλά αυτό είναι ένα άλλο μείζον ζήτημα του χώρου).
* Η συνάντησή μου με το θέατρο έγινε μέσα στο σχολείο. Ήμουν έκτη δημοτικού, όταν ανεβάσαμε ένα έργο το οποίο μιλούσε θυμάμαι για τον ρατσισμό. Εγώ είχα έναν αρκετά μεγάλο ρόλο σ’ αυτό το έργο και αυτό ήταν! Συναντηθήκαμε. Έκτοτε δεν έχω σταματήσει να γυροφέρνω με όποιον τρόπο μπορώ την υποκριτική. Ακολούθησαν πολλές θεατρικές ομάδες, εφηβικές, φοιτητικές, ενήλικες. Κατέληξα να το σπουδάσω και να γίνει το επάγγελμά μου και να μ’ απασχολεί αδιάκοπα από τότε.
* Είναι αρκετά υβριδική η αντιμετώπιση ενός καλλιτέχνη στην Ελλάδα. Από τη μια έχουμε μια αντίληψη που προέρχεται από τον κόσμο, την κοινωνία. Που αυτή η αντίληψη δεν είναι κακή. Δεν είναι ακριβώς πραγματική αλλά πλέον π.χ. προκαλεί έναν θαυμασμό, ένα ενδιαφέρον αν κάποιο άτομο επέλεξε ν΄ ασχοληθεί με κάποια τέχνη.
* Ένας καλλιτέχνης είναι κάποιος που απέδρασε από τον κόσμο των συμφωνημένων συμβάσεων ας πούμε άρα κάπως φέρει κάτι επαναστατικό ίσως.
* Από την άλλη έχουμε την αντιμετώπισή του από το κράτος, το πώς αντιλαμβάνεται η χώρα ως ένα σύνολο θεσμών τον ρόλο των καλλιτεχνών. Εκεί τα πράγματα είναι δυσοίωνα, προσβλητικά, αποκαρδιωτικά. Δεν είναι καθόλου απαραίτητος ο ρόλος μας στην οικονομία αυτού του τόπου άρα δεν είναι καθόλου απαραίτητος ο ρόλος μας γενικά. Οπότε δεν υπάρχει φροντίδα, δεν υπάρχει στήριξη, συνεργασία. Και αυτό διαμορφώνει πολύ και την υφή που έχει η τέχνη εν τέλει σ’ αυτήν τη χώρα. Το πόσο εξελίσσεται, το πόσο θέτει ερωτήματα και στην ίδια την τέχνη. Επηρεάζει το ποια θέατρα επιβιώνουν, ποιοι χώροι, ποιοι άνθρωποι. Είναι μια τεράστια αλυσίδα πραγμάτων. Αν δε δώσεις προσοχή, αν δεν την συμπεριλάβεις θα συμβαίνει με τον τρόπο που συμβαίνει τώρα.
* Αισιόδοξη με κρατάνε οι άνθρωποι – γενικά και στην ζωή – πάνω στο συγκεκριμένο θέμα. Δεν είμαι η μόνη που διαβάζει έτσι αυτή την κατάσταση και αυτό είναι παρήγορο και ελπιδοφόρο πως κάτι μπορεί να αλλάξει.
* Δε θα ήθελα να εστιάσουμε στο τι δεν κάνουν καλά οι ίδιοι οι καλλιτέχνες. Δε νομίζω ότι είναι δόκιμο. Θα μπορούσαμε να πούμε αυτά που λέγονται συνήθως και για το πόσο αποδεχόμαστε τις απλήρωτες πρόβες, τους χαμηλούς μισθούς κλπ. Αλλά δεν μπορώ να στρέφουμε την προσοχή μας στο άτομο όταν παλεύουν όλοι να επιβιώσουν.
* Χρειάζεται μια ομαδική διεκδίκηση, ένα δυνατό σύστημα υποστήριξης των καλλιτεχνών από το ίδιο το κράτος, από το δικό μας σωματείο, από φορείς οι οποίοι μπορούν να μιλήσουν πιο συλλογικά και να μην μένουμε στο αντάρτικο που θα σηκώσει ένα άτομο μόνο του. Αν χρειάζεται λοιπόν κάτι είναι μια τέτοιου είδους πίεση, μια τέτοιου είδους προσπάθεια και φροντίδα.
* Απ΄τη στιγμή που η αντιμετώπιση των τεχνών σε αυτή τη χώρα είναι γεμάτη εμπόδια οφείλουμε δυστυχώς να διεκδικήσουμε εντελώς αυτονόητα πράγματα, αλλά έχουμε πολύ περισσότερες πιθανότητες αν το κάνουμε μαζί. Ας εστιάσουμε λοιπόν στο πρόβλημα από κει που προέρχεται και όχι στο πως αναγκάζει τους ανθρώπους να δρουν.
* Η σειρά – το Grand Hotel – ήρθε σε μια φάση που ήθελα να έρθει. Ήταν μια αρκετά δύσκολη λόγω διαθέσιμου χρόνου στο γύρισμα συνθήκη, αλλά εγώ υπήρξα πολύ τυχερή σε σχέση με τους/τις συμπαίκτες/τριες μου.
* Έκανα καλή υποκριτική γυμναστική φέτος που τα πράγματα έπρεπε να συμβούν τώρα και μόνο τώρα γιατί δεν υπάρχει άλλος χρόνος, που προσπαθούσαμε με όποιο διαθέσιμο υλικό να παίξουμε και κάτι να συμβεί ανάμεσα μας, που τα γυρίσματα κράτησαν τόσο καιρό και έπρεπε να γίνει μια μεγάλη διαχείριση ενέργειας και επιμονής στο πόσο παρούσα ήθελα να είμαι.
* Υπάρχουν πολλές παθογένειες και δεν είναι πάντα εύκολο να τις νικήσεις αλλά ακόμα και αυτό εγώ επέλεξα να το σκέφτομαι ως μάθημα που θα πάρω και ευκαιρία να γίνω καλύτερη και πιο έμπειρη σε τέτοιες συνθήκες. Όποτε εν τέλει είναι αρκετά θετική η εντύπωση μου από τη φετινή χρονιά.
* Δεν έχω παρακολουθήσει καθόλου twiter επειδή δεν έχω, ούτε μπαίνω να διαβάσω σχόλια σε ομάδες στο fb ή σε post στο instagram. Ό,τι επαφή έχω είναι επειδή μπορεί να μου πουν κάτι που διάβασαν άνθρωποί μου, ή αν με σταματήσει κανείς στον δρόμο.
* Στην τελευταία περίπτωση είναι πολύ γλυκές οι αντιδράσεις τους συνήθως. Στις πλατφόρμες τώρα ο κόσμος νιώθει άνετα να πει διάφορα. Οπότε υπάρχουν και καλά και αρνητικά σχόλια. Αλλά μια πιο γενική εικόνα είναι πως πράγματι υπάρχει η αποδοχή του κοινού την οποία η αλήθεια είναι πως, κάπως, ναι την περίμενα. Βάσει συντελεστών, ώρας προβολής, καναλιού, όλα αυτά έφτιαχναν το προφίλ ενός πρότζεκτ που έμοιαζε πως θα πάει καλά. Και οι υποψίες μου επιβεβαιώθηκαν.
* Ο χαρακτήρας μου, η Δέσποινα είναι ένα κορίτσι 20 χρονών, προσφυγοπούλα απ΄τη Σμύρνη, που μένει πλέον μαζί με τη μάνα της και την κόρη του γειτονικού σπιτιού σε μια προσφυγική συνοικία δίπλα από αυτό το ακριβό και πολυτελές ξενοδοχείο.
* Από μόνο του το θέμα της προσφυγιάς με αφορά πολύ. Και προσωπικά, επειδή είμαι μέλος μια οικογένειας που έχει ζήσει διωγμό – είμαι Πόντια – και είμαστε ακόμα πολύ συνδεδεμένοι οικογενειακά με την ιστορία του ταξιδιού τους τον ξεριζωμό τους, τον τόπο απ΄τον οποίο ξεκίνησαν.
* Και πολιτικά, έχοντας ως φόντο τον παγκόσμιο χάρτη, τη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού και όλο το μεταναστευτικό κύμα που συμβαίνει στα δικά μου χρόνια και παρακολουθώντας τα εκτρώματα που γίνονται ακριβώς, μα ακριβώς δίπλα μας, στις θάλασσες μας, στα νησιά της χώρας μας, το θέμα από μόνο του ήταν αρκετό για να θέλω να ασχοληθώ με αυτή την κοπέλα και αυτήν τη δουλειά.
* Όλα αυτά τα στοιχεία ήταν κυρίαρχα στο να προσπαθήσω να την καταλάβω, αλλά δεν ξέρω πόσα κοινά έχουμε στ΄αλήθεια. Εκείνη είναι πολύ πιο θαρραλέα, πολύ πιο οξύθυμη, πολύ πιο ομιλιτική από μένα. Σίγουρα έχουμε πείσμα να κυνηγάμε τα όνειρά μας και δίνουμε και οι δυο προσοχή στους ανθρώπους που διαλέγουμε ν’ αγαπάμε.
* Ο “Ιππόλυτος” είναι η δουλειά με τις μεγαλύτερες συγκινήσεις μέχρι στιγμής για μένα. Ήταν η πρώτη φορά στην Επίδαυρο, ήταν το πρώτο ταξίδι στο εξωτερικό για μια παράσταση, ήταν η πρώτη μου φορά εκτός Ευρώπης, η πρώτη επανάληψη έργου. Απ΄την αρχή των προβών φαινόταν πως θα είναι μια έντονη εμπειρία. Με τα παιδιά του χορού, κάπως συνέβη αυτό που συμβαίνει που και που στο θέατρο και ευθυγραμμίζονται όλα και είναι όλα σωστά. Που είναι σπάνιο και όταν γίνεται είναι τόσο ανακουφιστικό.
* Η Κατερίνα Ευαγγελάτου είναι πάρα πολύ εμπνευστική και πολύ παρούσα συνέχεια, όλοι και όλες στους ρόλους ήταν για συνεχόμενη παρακολούθηση και καταγραφή κινήσεων προς μελλοντική μου χρήση.
* Το ταξιδι στο Χονγκ Κονγκ ήταν συγκινητικό! Και που ξανασυναντηθήκαμε μετά από δύο σχεδόν χρόνια και που ταξιδέψαμε τόσο μακριά γι΄αυτήν την παράσταση και το πώς το παρακολούθησε εκεί ο κόσμος και το πως συντονιστήκαμε εμείς για να λύσουμε τα όποια ζητήματα προέκυπταν. Τώρα σειρά έχει το Ηρώδειο και είμαι πολύ χαρούμενη και κάπως αγχωμένη γι΄αυτό και δίνω ευχές σε αυτήν την παράσταση για λίγο ταξίδι ακόμα.
* Τον αγαπώ τον κινηματογράφο. Δε ξέρω αν τον καταλαβαίνω πάντα. Είναι τεράστιος και υπάρχουν άνθρωποι που διαβάζουν την αφήγηση μιας ταινίας πολύ καλύτερα από εμένα, σίγουρα. Αλλά το ότι δεν είναι ακριβώς συνειδητή η ανάγνωσή μου και κάπως επίτηδες το διατηρώ σε αυτό το επίπεδο κάνει την επίδρασή του να λειτουργεί πιο αθώα ακόμα και μου αρέσει . Όταν δεν είμαι καλά μόνο ταινίες συγκεκριμένες μπορούν να μ’ ανακουφίσουν. Μου αρέσει επίσης να βλέπω πολλές φορές – ίσως πάρα πολλές – μια ταινία που έχει αυτή την επίδραση. Υπάρχουν σκηνοθέτες που νιώθω σαν να γνωριζόμαστε. Με τρόπο βαθύ και αιώνιο κάπως, λες και με γνωρίζουν προσωπικά και έφτιαξαν την ταινία μόνο για μένα.
* Και όταν είμαι εγώ πλέον μπροστά από την κάμερα, επίσης είναι μια έντονη διαδικασία. Είναι κάπως πυρετώδης, είναι όλα γύρω σου πολύ πραγματικά και γλιστράς πιο εύκολα στο σύμπαν στο οποίο υποτίθεται ανήκεις. Είναι λίγο κοντοβελονιά η κατάσταση μπροστά στον φακό. Κάθε επιλογή σου φαίνεται και παίρνει θέση στην αφήγηση που θέλεις να κάνεις. Το οποίο μπορεί να ακούγεται, αλλά δεν είναι αγχωτικό. Είναι σαν να έχεις πολλά παραπάνω εργαλεία στη διάθεσή σου για να παίξεις.
* Δεν είναι και πολύ καλή η σχέση μου και με το γράψιμο και με τη σκηνοθεσία. Θα ήθελα πολύ να υπήρχε σύμπνοια στο πως νιώθω και στο τι εν τέλει καταφέρνω να περάσω στο χαρτί. Αλλά δεν υπάρχει καθόλου. Δεν έχω ασχοληθεί πολύ με το γιατί. Είναι απλό, δε νομίζω ότι έχω ταλέντο σε αυτό καθόλου. Μου αρκεί κάπως. Και ως προς τη σκηνοθεσία δεν έχει συμβεί ποτέ να γεννηθεί απορία μέσα μου στο πώς θα ήταν. Άρα δεν υφίσταται καν κάποια σχέση. Τουλάχιστον προς το παρόν. Δεν ξέρεις ποτέ τι τροπές απρόσμενες παίρνει αυτή η αστεία η ζωή.
* Η σχέση μου με το τραγούδι και τη μουσική είναι μια σχέση πληγωμένη. Η οποία προσπαθεί να κάνει healing και τα έχω καταφέρει πολύ. Πάντα μου άρεσε η μουσική, έπαιζα drums ως παιδί, ήμουν σε χορωδίες , η οικογένεια μου είχε μια καλή σχέση με το τραγούδι. Εγώ για κάποιο λόγο – όχι και εντελώς άδικο εντάξει – σα να αποθηκεύτηκα στο κοινό ασυνείδητο της οικογένειας και των φίλων ως ένα άτομο όχι καλλίφωνο.
* Αλλά όταν ήρθε η ώρα να δώσω εξετάσεις και να χρειαστεί να τραγουδήσω, άρα να κάνω κάποια μαθήματα, συνειδητοποίησα πως είναι μια αντίληψη κάπως επίκτητη και αν δουλέψω θα φύγει. Ένας μυς είναι και αυτός και χρειάζεται γυμναστική. Και έκανα την γυναστική που έπρεπε και συνεχίζω να την κάνω και έκτοτε από τότε λοιπόν που ξανάνοιξα μόνη μου την πόρτα του τραγουδιού, πάει μόνο καλύτερα αυτή η σχέση.
* Η σχέση μου με τον αθλητισμο και τον χορό, είναι καταπληκτική. Πήγα να λοξοδρομίσω στον χορό και τον αθλητισμό πολλές φορές. Είναι η γλώσσα που μιλάω και καταλαβαίνω ότι έχει να κάνει με το σώμα. Υπάρχει μια ευκολία στην προσαρμογή του σώματος μου όταν υπάρχει ένα κινητό ζητούμενο. Είτε αυτό είναι κάποιο άθλημα, είτε αυτό είναι κάποιο παιχνίδι, είτε αυτό είναι κάποιο καλλιτεχνικό έργο.
* Το αναγνωρίζω και το απολαμβάνω η αλήθεια είναι. Ακόμα και όταν κάτι είναι δύσκολο σωματικά κάπως με ηρεμεί η εκτόνωση, ο ιδρώτας, ο κόπος, η κομμένη ανάσα. Μικρή πίστευα ότι μπορεί να ασχοληθώ με τον στίβο, μετά κάποια στιγμή προέκυψε ο χορός που επίσης πίστευα ότι θα είναι μεγάλο κεφάλαιο στην ζωή μου και εν τέλη κατέληξε να είναι ας τον πουμε εξωτερικός συνεργάτης της δουλειάς μου και ο αμέσως επόμενος κύκλος των επαγγελματικών επιλογών μου.
* Δεν έχω συγκεκριμένα οράματα για μελλοντικές θεατρικές συνεργασίες. Όχι. Υπάρχουν άνθρωποι που εκτιμώ και θα ήθελα να συναντηθούμε αλλά νομίζω μόνο αυτό. Και είναι άνθρωποι που γνώρισα, με γοήτευσαν και υπάρχουν στο μυαλό μου. Δεν είμαι φαν δηλαδή κάποιου ατόμου από απόσταση, απ΄τη δουλειά του και μόνο. Μπορεί να είμαι ως θεάτρια αλλά για τις συνεργασίες κρατάω πάντα μικρό καλάθι.
* Του χρόνου θα είμαι μαζί με τον Βασίλη Μαγουλιώτη σε ένα έργο που έχει γράψει ο ίδιος, τον Γιάννη Σκουρλέτη στον Μαγεμένο Βοσκό του Περεσειάδη και θα έχω φυσικά και τα γυρίσματα. Παραπάνω λεπτομέρειες φοβάμαι ακόμα να πω, διότι είναι όλα πάντα τόσο ρευστά.
* Η Αθήνα… Δυσκολεύτηκα πολύ μαζί της στην αρχή. Δεν είναι καθόλου εύκολη πόλη. Και αυτό παραδόξως είναι και μια απ΄τις γοητείες της. Υπάρχουν μέρες που είσαι στα σωστά σημεία τη σωστή στιγμή και άλλες που λες πού να’ χουν πάει όλοι;
* Σου γεννάει ταυτόχρονα το αίσθημα πως μπορεί να σου προσφέρει συγκινήσεις και τον φόβο ότι κάτι άλλο συμβαίνει κάπου αλλού και εγώ το χάνω, τώρα που μιλάμε. Σα να σου γλιστράει απ΄τα χέρια καμιά φορά.
* Δεν είναι μια πόλη η Αθήνα, είναι πολλές κοντά κοντά και αυτό την κάνει τεράστια και διάχυτη. Και η δική μου διάθεση για απόλυτο έλεγχο ούτως ώστε να εμπιστευτώ κάτι, συγκρούεται με τη φύση αυτής της πόλης. Αλλά εν τέλη εδώ επιλέγω να ζω και αυτό με εξελίσσει και αφήνομαι στο χάος καλύτερα πια.
* Tο All4fun είναι η βασική πηγή ενημέρωσης μου για τα θεατρικά νέα και δρώμενα. Υπάρχει άμεση ανταπόκριση, ακροάσεις, καλέσματα, αλλαγές στο θεατρικό προσκήνιο. Είναι κατευθείαν όλα εκεί! Και επίσης υπάρχει αυτή η πλατφόρμα που δίνεται φωνή σε παιδιά, τα οποία κατά τ’ άλλα θ’ αργούσαν να θεωρηθούν κλικαμπλ ινάφ για να πάρουν συνέντευξη από εκείνα.
& Αναλυτικές πληροφορίες για το “Grand Hotel” ΕΔΩ
&& & Αναλυτικές πληροφορίες για τον “Ιππόλυτο” ΕΔΩ
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 15/6/2025
