Μετά τη συμμετοχή του για τρίτη σεζόν στο πολυβραβευμένο και πολυσυζητημένο “Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς” ακολούθησαν παράλληλα οι “Νεκρές ψυχές” πάλι από την ομάδα GAFF (σε σκηνοθεσία Σοφίας Καραγιάννη), αλλά και η σκηνοθεσία του έργου του Δημήτρη Μητσοτάκη “Μπουμπού” με τη Δήμητρα Κολλά στον ομώνυμο ρόλο.
Αλλά η πιο γόνιμη ίσως θεατρική σεζόν της μέχρι τώρα καριέρας του θα έχει και συνέχεια με την παρουσία του Κωνσταντίνου Πασσά στην “Ανδρομάχη”, που θα περιοδεύσει σε όλη την Ελλάδα (και στην Επίδαυρο φυσικά) σε σκηνοθεσία Μαρίας Πρωτόπαππα.
Ως πρόσωπο της εβδομάδας μας μίλησε μεταξύ άλλων για την πλούσια καλλιτεχνική χρονιά του, αλλά και για τα όσα έρχονται στο μέλλον…
* Η υποκριτική μπήκε στη ζωή μου σαν ανάγκη — υπαρξιακή σχεδόν. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, είχα μια επιθυμία να ερμηνεύω, να σκαλίζω ψυχές, να μεταμορφώνομαι. Δεν ήταν θέμα επιλογής, ήταν κάλεσμα.
* Η σκηνοθεσία ήρθε λίγο αργότερα, ως φυσική συνέχεια. Ήθελα να πω ιστορίες και να φτιάχνω κόσμους ολόκληρους. Να μπορώ να παρατηρώ τη δράση απ’ έξω και να καθοδηγώ όχι μόνο πρόσωπα, αλλά και την ενέργεια που ενώνει τους πάντες επί σκηνής.
* Η υποκριτική είναι για μένα τρόπος να υπάρχω. Είναι βουτιά στον άνθρωπο, στην ευθραυστότητα και το μεγαλείο του. Δεν είναι επάγγελμα, είναι τρόπος ζωής, τρόπος σκέψης.
* Η σκηνοθεσία είναι η άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος: είναι το βλέμμα, η σύνθεση, η ευθύνη να υπηρετήσεις κάτι μεγαλύτερο από τον εαυτό σου.
* Ο καλλιτέχνης στην Ελλάδα του 2025 βρίσκεται ακόμα σε θέση άμυνας. Συχνά αόρατος, συχνά αναλώσιμος. Αλλά και πεισματάρης. Αυτό που με κρατάει ζωντανό είναι η δύναμη της ομάδας, η πίστη πως η τέχνη — η αληθινή τέχνη — αλλάζει ζωές.
*Με στενοχωρεί η αδιαφορία της πολιτείας και η βιασύνη του θεατή να «καταναλώσει». Η τέχνη όμως είναι το αποτύπωμα του πολιτισμού μας, είναι ο τρόπος να επουλώσουμε το συλλογικό τραύμα. Κι αν κάποιος την υποτιμά, απλά δεν έχει ακόμη νιώσει την ανάγκη της.
* Οφείλουμε να κοιτάξουμε και τον εαυτό μας στο πώς διαμορφώνονται οι συνθήκες στον χώρο μας. Υπάρχει ευθύνη στο πώς διαπραγματευόμαστε την αξία μας, πόσο ενωνόμαστε ή διασπώμαστε. Δεν μπορούμε πάντα να περιμένουμε τα πάντα απ’ την Πολιτεία. Αλλά φυσικά, χωρίς ένα θεσμικό πλαίσιο που να στηρίζει την καλλιτεχνική δημιουργία, θα πνιγόμαστε διαρκώς στην επιβίωση.
* Οι Νεκρές Ψυχές ήταν για μένα μια καθαρτική εμπειρία. Ένα έργο γεμάτο σάτιρα, υπόγειο πόνο και τρομακτική επικαιρότητα. Δούλεψα με την ομάδα Gaff, που δεν φοβήθηκε να βουτήξει βαθιά. Ο καθένας έφερε κάτι δικό του — και τελικά αυτό δημιούργησε έναν κοινό παλμό που έδωσε ζωή στο κείμενο.
* Οι ρόλοι μου (κυρίως ο Μανίλωφ και ο Πλούσκιν) με ανάγκασαν να δω μέσα μου πτυχές που είχα αφήσει στην άκρη. Είναι άνθρωπος τραγικά κωμικοί, που κρύβουν την απόγνωση πίσω από λεκτικά παιχνίδια, βουτηγμένοι στα πάθη τους. Τους προσέγγισα με σωματικότητα και εσωτερική ακρίβεια. Το κοινό γελάει στο τέλος όμως συγκινείται σαν να έχει φάει γροθιά στο στομάχι κάνοντας σύνδεση της τότε σαθρής κοινωνίας με τη σημερινή.
* Η δουλειά με τη Σοφία Καραγιάννη (ως σκηνοθέτις) και τον Ιωσήφ Ιωσηφίδη, τον Δημήτρη Μαμιό, τον Γιάννη Μάνθο (συμπαίκτες πάνω στη σκηνή) και με όλους τους συντελεστές στην παράσταση “Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς” ήταν ένα από τα πιο βαθιά ταξίδια μου. Δεν περιμέναμε το κύμα που θα ερχόταν: σολντ-άουτ, βραβεία, αποδοχή. Κι όμως, τίποτα δεν ήταν «τυχαίο». Όλα χτίστηκαν με πίστη και κόπο. Ο ρόλος που μου έμεινε περισσότερο ήταν εκείνος που με τρόμαξε περισσότερο: αυτός που με πήγε σε αχαρτογράφητα νερά. Οι βασανιστές.
* Η “Μπουμπού” ήταν ένα στοίχημα. Συνεργάστηκα στενά με τον συγγραφέα Δημήτρη Μητσοτάκη και τη Δήμητρα Κολλά, που έφερε έναν κόσμο εύθραυστο και παθιασμένο. Το έργο ήθελε τρυφερότητα και τόλμη.
* Καθοδήγησα την ηθοποιό μου να χτίσει από το σώμα, από το βλέμμα. Δεν ζητούσα ερμηνεία, ζητούσα ειλικρίνεια. Να μας διηγηθεί η ηρωίδα τη ζωή της, σαν ένα παραμύθι με πολλές φωτεινές και σκοτεινές αποχρώσεις, ρωγμές, χιούμορ, τρόμο και συγκίνηση. Και φυσικά όλη αυτή η διήγηση ενταγμένη σε ένα σκηνογραφικό συμβολικό σύμπαν, καθώς υπογράφω και τη σκηνογραφία στη “Μπουμπού”.
* Η Επίδαυρος είναι για κάθε ηθοποιό ένα ιερό έδαφος. Δεν μπορώ να το περιγράψω αλλιώς. Το να σταθείς εκεί, στο κέντρο αυτού του αρχαίου κύκλου, είναι ταυτόχρονα τιμή, πρόκληση και ευθύνη.
* Η «Ανδρομάχη» του Ευριπίδη είναι ένα ιδιαίτερο, σπαρακτικό έργο, γεμάτο συγκρούσεις, πληγές και ανείπωτο πόνο — και η σκηνοθετική ματιά της Μαρίας Πρωτόπαπα έρχεται με τόση ακρίβεια και ευαισθησία, που νιώθω ευγνώμων που θα βαδίσω αυτό το μονοπάτι μαζί της. Πηγαίνω με βαθιά συγκίνηση, ταπεινότητα και λαχτάρα. Είναι κάτι που ονειρευόμουν χρόνια και τώρα ήρθε η στιγμή να το ζήσω.
* Ξεχωρίζω κάθε δουλειά που με άλλαξε. Δεν με ενδιαφέρει η ποσότητα, με αφορά η ένταση της εμπειρίας. Στο μέλλον, θα ήθελα να δουλέψω με ανθρώπους που τολμούν — που δεν φοβούνται να αποτύχουν. Ρόλοι που συνήθως με ελκύουν είναι οι κωμικοτραγικοί. Αγαπώ την κωμωδία όσο το δράμα και την τραγωδία.
* Ο κινηματογράφος είναι για μένα ένα άλλο πεδίο μαγείας. Θα ήθελα να βρεθώ περισσότερο εκεί. Να συμμετάσχω σε ταινίες που η ιστορία τους να μετατοπίσει και μένα σαν ηθοποιό αλλά και τους θεατές.
* Η τηλεόραση είναι ένα μέσο με τεράστια δύναμη — και ευθύνη. Αν έβρισκα ένα project με βάθος, ποιότητα και έγνοια για τον τηλεθεατή και φροντίδα από τον σκηνοθέτη, όπως τον Στάμο Τσάμη στην τελευταία μου συνεργασία στον Παΐσιο, θα έλεγα ναι χωρίς δεύτερη σκέψη.
* Το γράψιμο είναι για μένα προσωπικό καταφύγιο. Εκεί βρίσκω τη σιωπή που χρειάζομαι. Ξεκινάει από μία ιδέα που παίρνει το δρόμο της, με άξονα το ιδεολογικό πλαίσιο, τη σωστή δραματουργία, τους ενδιαφέροντες και ξεχωριστούς χαρακτήρες, την πλοκή που συνήθως θέλω να βασίζεται σε ανατροπές. Η μουσική με χαλαρώνει, με ταξιδεύει αλλά και με βάζει σε ρυθμό, ενίοτε χορευτικό.
* Η σωματική έκφραση είναι απαραίτητη για μένα. Ο χορός είναι τρόπος να αφουγκραστώ το σώμα μου. Ο αθλητισμός, βασικά η γυμναστική, με βοηθά να διατηρώ ενέργεια και πειθαρχία. Είναι αχώριστα κομμάτια της δουλειάς μου.
* Αγαπώ την ενέργεια της Αθήνας, τις αντιφάσεις της, τις γωνιές που ανθίζουν μέσα στην ασχήμια. Με ενοχλεί η φασαρία της, η αδιαφορία, το μόνιμο τρέξιμο.
* Tο All4fun eίναι ένα μέσο που αγαπά το θέατρο και τους ηθοποιούς. Που δεν γράφει για να γράψει, αλλά επειδή νοιάζεται. Το εκτιμώ γιατί σέβεται τον καλλιτέχνη και δεν το αντιμετωπίζει σαν προϊόν και στηρίζει ανιδιοτελώς τις θεατρικές δουλειές. Το ευχαριστώ προσωπικά.
& Αναλυτικές πληροφορίες για τις “Νεκρές ψυχές” ΕΔΩ
&& Αναλυτικές πληροφορίες για την “Μπουμπού” ΕΔΩ
&&& Αναλυτικές πληροφορίες για το “Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς” ΕΔΩ
&&&& Αναλυτικές πληροφορίες για την “Ανδρομάχη” ΕΔΩ
&&&&& Η κεντρική φωτό της συνέντευξης είναι της Χριστίνας Φυλακτοπούλου
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 6/5/2025