* Η υποκριτική ήρθε στη ζωή μου σε πολύ μικρή ηλικία. Μέσω μιας θεατρικής ομάδας. Οι γονείς μου με πήγαν εκεί ως παιδί και έμεινα στην ίδια ομάδα, που ήταν για μένα οικογένεια πια, μέχρι και τα 18. Εκεί αγάπησα το θέατρο και μέσα από εκεί κατάλαβα ότι αυτό θα ήθελα να ακολουθήσω πια και ως επάγγελμα.
* Για μένα η υποκριτική είναι μια πανέμορφη μα και πολύ σκληρή δουλειά. Πανέμορφη γιατί εμπεριέχει μια ανοιχτωσιά, ένα μοίρασμα και μια επικοινωνία που πολύ δύσκολα κανείς θα συναντήσει στην ζωή εκτός θεάτρου. Είναι όμως και πολύ σκληρή, ειδικά στη χώρα που ζούμε, γιατί είναι μια δουλειά που για πολλούς και κυρίως για την πολιτεία, δεν αντιμετωπίζεται ισάξια με άλλους επαγγελματικούς κλάδους. Φλερτάρει για αυτούς πάντα με το χόμπι. Επομένως ο βιοπορισμός καθίσταται δύσκολος και η επιμονή στις διεκδικήσεις αναγκαία και ασταμάτητη.
* Όλα αυτά που συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα είναι αδιανόητα. Και νομίζω πως και αυτή η λέξη, η λέξη ‘’αδιανόητα’’, δεν αντικατοπτρίζει ακριβώς το σκοτάδι της κατάστασης.
* Αυτά που συμβαίνουν σε κοινωνικό επίπεδο, καθρεφτίζονται προφανώς και στον μικρόκοσμο του καλλιτεχνικού χώρου. Μην ξεχνάμε ότι μόλις πριν δυο χρόνια όλοι οι άνθρωποι των τεχνών, και όχι μόνο, βγήκαν στους δρόμους για να απαιτήσουν την τροποποίηση του ΠΔ (85/2022), που υποβάθμιζε εντελώς τις καλλιτεχνικές σπουδές. Το Εθνικό Θέατρο της χώρας βρισκόταν υπό κατάληψη, όπως πολλές δραματικές σχολές και πανεπιστήμια. Κάτι πρωτοφανές!
* Και πάλι, η είδηση δεν υπήρχε στα δελτία ενημέρωσης της τηλεόρασης, η προσπάθεια απόκρυψης αυτού του πρωτοφανούς πράγματος ήταν τεράστια. Παρά όλα αυτά, παρά την διαρκή προσπάθεια υποβάθμισής τους, οι καλλιτέχνες, σήμερα, όλο αυτό το σκοτάδι προσπαθούν να το αντιμετωπίζουν με δράση. Είτε στους δρόμους, είτε μέσω των σωματείων, που πια έχουν δυναμώσει τρομερά. Και αυτή ακριβώς η ενεργητική δύναμη μου προκαλεί και την μεγαλύτερη όρεξη να συνεχίζω και εγώ να προσπαθώ, αλλά και να μένω αισιόδοξη.
* Φυσικά και το μεγαλύτερο μερίδιο της ευθύνης για τις δυσμενείς συνθήκες στον καλλιτεχνικό χώρο και όχι μόνο, ανήκει στην πολιτεία. Για μένα αυτό είναι δεδομένο.
* Δεν γίνεται να ζητάς παραδείγματος χάριν από το παιδί σου να μην αρχίσει ποτέ το κάπνισμα ενώ εσύ ανάβεις το επόμενο τσιγάρο σου. Εάν δεν υπάρχει πρόσφορο έδαφος πώς θα χτιστεί μια υγιής επαγγελματική συνθήκη; Η ευθύνη των καλλιτεχνών, όπως και όλων των ανθρώπων, είναι να μην σταματήσουμε ποτέ να διεκδικούμε αυτό το πρόσφορο έδαφος.
* Είτε αυτό έχει να κάνει με τις απολαβές, είτε με τις συμπεριφορές στη συνθήκη μια πρόβας, ενός γυρίσματος, είτε με τη θέσπιση των απαραίτητων ορίων.
* Η ελληνική πολιτεία έχει αποδείξει με πολλαπλούς τρόπους την υποτίμησή της προς την τέχνη. Από πάντα. Γιατί η τέχνη, από πάντα, είχε τη δύναμη να οπλίσει τους ανθρώπους με μια γνώση για τον εαυτό τους αλλά και για τον άλλο. Αυτή η γνώση οδηγεί στην ενσυναίσθηση. Και αυτό είναι επικίνδυνο για την πολιτεία.
* Ο “ΜΠΛΕ ΠΥΡΕΤΟΣ” προέκυψε μετά απο ένα τηλεφώνημα της Σταυρούλας Τσιάμη που σκηνοθετεί την παράστασης κάπου κοντά στα Χριστούγεννα. Ήξερα πόσο πολύ ήθελε να ασχοληθεί με τη “Σπουδή στο μπλε” της Μάγκι Νέλσον, το βιβλίο πάνω στο οποίο είναι βασισμένη και η παράσταση. Μου πρότεινε να είμαι σ’ αυτό και φυσικά η απάντησή μου ήταν θετική.
* Και πραγματικά, ανυπομονώ να έρθει η στιγμή που όλη αυτή μας την δουλειά θα την μοιραστούμε και με τον κόσμο. Η συνεργασία με την Σταυρούλα, αλλά και με τον Θοδωρή Βράχα, που είναι ο βοηθός σκηνοθέτη, είναι απολαυστική. Δημιουργική, αστεία, χωρίς σοβαροφάνειες, αλλά με πολύ σοβαρότητα. Υπάρχει μεγάλη ελευθερία στις δοκιμές καθώς σαν παράσταση έχει και πολλά performative στοιχεία.
* Η Σταυρούλα είναι πάντα ανοιχτή στο να δοκιμάζει ο ηθοποιός και να προτείνει, κάτι που κάνει και τη δική μου δουλειά τρομερά ευχάριστη. Και πιστεύω ότι όλη αυτή η ελευθερία που έχουμε στην πρόβα θα αποτυπωθεί και στο τελικό αποτέλεσμα κάνοντάς το ειλικρινές. Οπότε, πιστεύω αξίζει κανείς να έρθει να δει μια ειλικρινή πρόθεση.
* Η γυναίκα που υποδύομαι στον ‘’ΜΠΛΕ ΠΥΡΕΤΟ’’ είναι μια γυναίκα σε μια καμπή. Μια οριακή στιγμή. Μια γυναίκα ερωτευμένη με το μπλε και ότι αυτό συμβολίζει για αυτήν, που όμως στην παράσταση θα την δούμε να προσπαθεί μεταξύ άλλων να το αφήσει πίσω. Βιώνει μια βαθιά θλίψη που την οδηγεί σε παράξενα μονοπάτια, όχι απαραίτητα λογικά.
* Η προσέγγισή της, είναι για μένα ένα νέο πεδίο, αρκετά δύσκολο, καθώς συνυπάρχει ο ρεαλισμός με την performance, η ‘’επιφάνεια’’ με το βάθος. Μαζί με το γεγονός ότι η παράσταση είναι ένας μονόλογος, φτιάχνεται ένα τέλειο πακέτων δυσκολιών για μένα. Βέβαια, η θλίψη της, είναι μια θλίψη που την έχω γνωρίσει. Που μου είναι γνώριμη. Το άγνωστο σε μένα, είναι ο τρόπος που επιλέγει, ή όχι, να την εκδηλώσει.
* Η τηλεόραση είναι ένα μέσο με το οποίο έχω προς το παρόν ελάχιστη επαφή, καθώς έχω κάνει μόνο μία τηλεοπτική δουλειά. Είναι όμως κάτι που θα μ’ ενδιέφερε γενικά να εξερευνήσω, χωρίς να έχω κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου. Γίνονται όμως πολλές και πολύ ποιοτικές δουλειές τα τελευταία χρόνια.
* Το ίδιο ισχύει και για το σινεμά. Είναι κι αυτό ένα κομμάτι της υποκριτικής αλλά και της δημιουργίας που το βρίσκω τρομερά ενδιαφέρον. Τελείως άλλη γλώσσα από τη θεατρική. Έχοντας κάνει μια ταινία μικρού μήκους ως δημιουργός αλλά και μια ως ηθοποιός βρίσκω τρομερά ελκυστικό αυτό το μέσο και θα ήθελα να συνεχίσω να πειραματίζομαι με αυτό.
* Εκτός από το κομμάτι της υποκριτικής, έχω πιάσει τον εαυτό μου τα τελευταία χρόνια να αποζητά πολύ και το κομμάτι της συγγραφής, συγκεκριμένα της θεατρικής. Ξεκίνησε πριν κάποια χρόνια μαζί με μια φίλη μου και συνάδελφο ηθοποιό τη Λίνα Λαζαρή. Καταλάβαμε ότι θέλουμε να μιλήσουμε για διάφορα και είπαμε “γιατί δεν προσπαθούμε να τα γράψουμε;” Ακόμα φυσικά όλα είναι σε κάποιο φάκελο in progress στον υπολογιστή, αλλά είμαι σίγουρη πως κάποια στιγμή θα βγουν. Στη σωστή στιγμή, ίσως.
* Όσον αφορά το κομμάτι της σκηνοθεσία της θεατρικής είναι κάτι που θα δοκίμαζα μόνο εάν ήθελα να μιλήσω για κάτι πάρα πολύ και πολύ συγκεκριμένα. Το αφήνω ως ένα ανοιχτό πεδίο διερεύνησης.
* Αθλητισμός; Όπως προείπα, ήμουν ένα παιδάκι που έκανε πάντα θέατρο. Ό,τι χόμπι σχετικό με τον αθλητισμό δοκίμαζα, το κρατούσα δύο μήνες και μετά το παρατούσα. Ο χορός ας πούμε είναι αυτός που με κράτησε κατιτίς πιο πολύ. Και φυσικά στην πορεία στις σπουδές μου, είδα ότι όλα αυτά μου φάνηκαν πολύ χρήσιμα. Ακόμα και τα χόμπι που κράτησα για δυο εβδομάδες.
* Δε θα έλεγα ότι έχω ρόλους ή έργα που ονειρεύομαι. Περισσότερο ονειρεύομαι όμορφες και λειτουργικές διαδικασίες και συνεργασίες.
* Την Αθήνα την βρίσκω πανέμορφη, όσο κι αν αυτό φαίνεται περίεργο. Βρίσκω πανέμορφες τις λαϊκές στην Αθήνα, τη διαδρομή Ευαγγελισμός προς Ακαδημίας όταν είναι άνοιξη και μυρίζει γιασεμί και όταν είναι Χριστούγεννα και είναι όλα στολισμένα! Επίσης τα μπαλκόνια των φίλων μου, ακόμη και τους ηλιακούς θερμοσίφωνες στις ταράτσες.
* Στην Αθήνα σιχαίνομαι τις αποστάσεις. Και τα ΜΜΜ. Τα σιχαίνομαι πραγματικά.
* Η Πάτρα στην αρχή για μένα, που λάτρευα την Αθήνα, φάνταζε εφιάλτης. Πηγαίνοντας όμως εκεί για τη σχολή του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Πάτρας την αγάπησα. Μπορεί επειδή αγάπησα τη σχολή και τους ανθρώπους που γνώρισα εκεί, για μένα η Πάτρα έγινε αυτοί οι άνθρωποι.
* Η Πάτρα είναι η σχολή του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ και είναι φυσικά αυτό που θυμάμαι πιο έντονα από αυτά τα τρία χρόνια. Είναι όλη αυτή η κοινότητα που είχαμε με τους ανθρώπους της σχολής (και συμφοιτητές και δασκάλους), είναι ο πειραματισμός, τα κλάματα, τα γέλια. Εκτός σπουδών θυμάμαι το ποδήλατό μου!
* Κάτι που θα ήθελα να συνεχίσω και στην Αθήνα αλλά οι δρόμοι, το κάνουν λίγο δύσκολο.
* Στο All4fun εκτιμώ τρομερά το βήμα που δίνεται στους νέους δημιουργούς, ν’ ακουστούν, να πουν τις σκέψεις τους. Είναι μια συνθήκη που την συναντάμε ελάχιστα, οπότε όταν την συναντάμε αξίζει επιβράβευση!
& Αναλυτικές πληροφορίες για τον “Μπλε πυρετό” ΕΔΩ
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 15/4/2025