Κάθε του παράσταση έχει τη δική της δυναμική. Και γνωρίζει καλά να σε εισάγει στον κόσμο της ιστορίας που διηγείται. Είτε είναι ένα πλήθος καταγεγραμμένων συμβάντων, όπως συνέβη στο αριστουργηματικό από κάθε άποψη «Γιοι και κόρες», είτε είναι για ένα αληθινό λοβ στόρι του 12ου αιώνα, σαν τον «Αβελάρδο και Ελοίζα». Ο Γιάννης Καλαβριανός έχει ένα χάρισμα, που λίγοι συνάδελφοι του διαθέτουν.
Δίνει τη δική του σκηνοθετική σφραγίδα, δίχως να προσπαθεί να κλέψει λάμψη από τους ηθοποιούς του. Ίσως γιατί και εκείνος έχει περάσει από την υποκριτική, ίσως γιατί αυτό που τον ενδιαφέρει πάνω απ’ όλα είναι η απόδοση του κειμένου χωρίς τις υπερβολές άλλων σκηνοθετών. Ίσως και επειδή τον βοηθάει η πρακτική του σκέψη, απόρροια των ιατρικών σπουδών…
Για δεύτερη συνεχόμενη σεζόν η παράσταση του κοσμεί την κεντρική σκηνή του θεάτρου του Νέου Κόσμου. Το «Γιοι και Κόρες» έδωσε φέτος την σκυτάλη στο «Αβελάρδος και Ελοϊζα», με το οποίο ξεκίνησε το καλοκαίρι το φεστιβάλ Αθηνών και παρουσιάζεται πλέον σε διαφορετική εκδοχή με τη συμμετοχή της Ελένης Κοκκίδου, του Γιώργου Γλάστρα και της Χριστίνας Μαξούρη.
* Έγραφα από το σχολείο. Η έκθεση και η φυσική ήταν τα καλύτερα μαθήματά μου και αυτά που με βοήθησαν να μπω στο Πανεπιστήμιο. Η πρώτη μου επαφή με την υποκριτική ξεκίνησε όταν, στο δεύτερο έτος της Ιατρικής, άρχισα να παρακολουθώ το Εργαστήρι Υποκριτικής που είχε δημιουργήσει η Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης» στη Θεσσαλονίκη και συνεχίστηκε στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ. Εκεί και μέσω του κύκλου μαθημάτων σκηνοθεσίας, άρχισε και η συστηματική μου επαφή με τη σκηνοθεσία.
* Έχουμε τόσο πολύ μιλήσει για την κρίση, που είναι σαν να σιωπούμε. Ας κάνει ο καθένας τη δουλειά του όσο πιο καλά μπορεί και ας σταματήσει να φιλολογίζει περί κρίσης και άλλων δεινών. Η οικονομική κρίση και η φτώχεια δεν μπορεί παρά να επηρεάζουν και να δοκιμάζουν τις αντοχές και των άλλων δομών.
* Η Τέχνη δεν δίνει ποτέ απαντήσεις. Μόνο ερωτήματα θέτει και αν ο δέκτης είναι καλός αγωγός, ίσως και να καταφέρει μέσω των αναγωγών να σκεφτεί κάποια πράγματα για τη ζωή του.
* Η παράσταση “Αβελάρδος και Ελοΐζα” είναι εμπνευσμένη και στημένη γύρω από την αληθινή ερωτική ιστορία του θεολόγου και φιλόσοφου Πέτρου Αβελάρδου και της μαθήτριάς του Ελοΐζας Φυλμπέρ, αλλά δεν είναι μια βιογραφία, ούτε μια παράσταση-ντοκιμαντέρ. Τα δύο αυτά ιστορικά πρόσωπα, έζησαν τον 12ο αιώνα στο Παρίσι και ερωτεύτηκαν με έναν απόλυτο και απελπισμένο τρόπο. Η σχέση τους προκάλεσε την αυστηρή θεοκρατική κοινωνίας της εποχής, που τους κυνήγησε ανηλεώς για όλη τους τη ζωή. Με αφορμή αυτήν την ιστορία και μέσω αυτής, οι τρεις ηθοποιοί μιλούν για όλους τους μεγάλους έρωτες που μας συναντούν και μας κάνουν να χάνουμε τον έλεγχο.
* Είναι η τρίτη φορά που συνεργάζομαι με το Θέατρο του Νέου Κόσμου, μετά το Εγώ είμαι το Θείο Βρέφος και το Γιοι και κόρες και είναι πάντα η ίδια ζεστή ατμόσφαιρα που κάνει τα πράγματα να κυλάνε σχεδόν ως αυτονόητα. Η επιλογή των ηθοποιών επηρεάζεται κάθε φορά από μεικτά αντικειμενικά και υποκειμενικά κριτήρια. Την Ελένη Κοκκίδου, τον Γιώργο Γλάστρα και τη Χριστίνα Μαξούρη τους γνωρίζω χρόνια, έχουμε ξανασυνεργαστεί και εκτιμώ απεριόριστα το ταλέντο, την καλλιέργεια και το ήθος τους. Έχουμε την τύχη στο ελληνικό θέατρο να διαθέτουμε πολλούς καλούς ηθοποιούς. Οι συγκεκριμένοι, εκτός των αδιαμφισβήτητων εξασκημένων τεχνικών ικανοτήτων τους, διαθέτουν ευρύτατη παιδεία, εξαιρετικό βιογραφικό και συνεργασίες με τους σημαντικότερους σκηνοθέτες και φέρουν και έναν ψυχισμό που σε κάνει να χαίρεσαι τη διαδικασία των προβών μαζί τους. Είναι από τις περιπτώσεις εκείνες που πραγματικά τιμούν την ιδιότητά τους και ελπίζω σύντομα να συνεργαστούμε ξανά.
* Το γεγονός ότι κάνω πολλά πράγματα παράλληλα δεν είναι θέμα βαρεμάρας, αλλά ψυχοσύνθεσης και αναζήτησης της ικανοποίησης σε πολλά και διαφορετικά πεδία.
* Το «Γιοι και κόρες», είναι όντως μια ξεχωριστή παράσταση και για εμάς που τη φτιάξαμε και για τον κόσμο που την παρακολούθησε και βρήκε σε αυτήν κομμάτια τους εαυτού ή της οικογένειάς του. Οι παραστάσεις ολοκληρώνουν τον κύκλο τους σε μια δεδομένη χρονική στιγμή, αλλά με κάποιον τρόπο συνεχίζουν να ζούνε μέσα μας. Έχουμε πλέον δημιουργήσει ένα ρεπερτόριο που θέλουμε να συνεχίσει να παρουσιάζεται εντός και εκτός Ελλάδας. Δεν έχω σκεφτεί το ενδεχόμενο να σκηνοθετήσω στην τηλεόρασης ή στον κινηματογράφο, γιατί είναι μέσα που δεν τα κατέχω, οπότε θα μπορούσε να γίνει κάτι μόνο με τη βοήθεια άλλων.
* Είναι αδύνατον, πάντως, να ξεχωρίσω μία παράσταση, αφού η κάθε μια φτιάχτηκε σε συγκεκριμένη στιγμή της ζωής μου, είχε ξεχωριστή αφορμή και με εξέφραζε συνολικά.
* Έχω εργαστεί ως ιατρός για 2 χρόνια. Όλες οι σπουδές διαμορφώνουν την προσωπικότητά μας και επηρεάζουν τις περαιτέρω αποφάσεις μας. Οι ρυθμοί της επαγγελματικής μου ζωής αυτή τη στιγμή δεν μου αφήνουν το χρονικό περιθώριο για τίποτε άλλο, πέρα από το θέατρο.
* Το sforaris, το όνομα της ομάδα μας είναι απλώς η γραφή με λατινικούς χαρακτήρες ενός ρήματος που χρησιμοποιείται πολύ συχνά στη σκηνική γλώσσα και σημαίνει πως κάτι φαίνεται, έρχεται «εις φόραν», «στο φως», ενώ κανονικά δεν θα έπρεπε.
* Δε συνηθίζω να γράφω οργανωμένα και με ωράριο. Κρατώ σημειώσεις όποτε αντιλαμβάνομαι κάτι ενδιαφέρον ή χρήσιμο για τη δουλειά μου.
* Μετά το «Αβελάρδος και Ελοϊζα» τα σχέδια είναι πολλά και εκ διαμέτρου αντίθετα. Καταρχήν να οργανώσω καλύτερα και να συνεχίσω τη διδακτορική μου διατριβή.
* Στο All4fun μου αρέσει το πάθος που κάνετε τη δουλειά σας.
& Αναλυτικές λεπτομέρειες για το «Αβελάρδος & Ελοίζα» ακολουθούν στον σχετικό σύνδεσμο: http://www.all4fun.gr/fun/theater/9039-2014-08-06-10-00-39.html
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 1/11/2014