Από την πρώτη στιγμή που βρέθηκε μικρή θεατής σε μια παράσταση του Ιάκωβου Καμπανέλλη θέλησε ν’ ανέβει στην σκηνή και να παίξει.
Αρκετά χρόνια μετά η επιθυμία της έγινε πραγματικότητα. Και όπως παραδέχεται στο All4fun η Νικολέτα Κοτσαηλίδου στα όνειρα δεν υπάρχει ούτε χώρος, ούτε χρόνος για κρίσεις…
Το «Μου λες αλήθεια;» συνεχίζεται για δεύτερη σεζόν στο θέατρο Κάππα, μια παράσταση, την οποία χαρακτηρίζει κωμωδία ανατροπών με υψηλής αισθητικής χιούμορ, που κερδίζει και τον πιο απαιτητικό θεατή όλων των ηλικιών.
Η συνάντησή με τον Σπύρο Παπαδόπουλο αποτελεί ευλογία, αλλά και ένα σχολείο για τη Νικολέτα, που δίνει μεγάλη σημασία στις διασταυρώσεις των προσώπων, των προσωπικοτήτων, των απόψεων.
Όπως έκανε και από τα χρόνια του Εθνικού θεάτρου μαζί με τους συμμαθητές της, τους οποίους αισθάνεται οικογένεια, ακόμα και αν δεν ταίριαζε με όλους.
Νιώθει τυχερή ακόμα και τώρα, που είχε την τιμή να συμμετάσχει στον «Καρυωτάκη», ενώ αυτήν την τηλεοπτική σεζόν θα τη δούμε στο Mega στις «Ηρωίδες» της Αλεξάνδρας Κ., μια σειρά, που καθρεφτίζει την εποχή μας, αποτυπώνοντας με ρεαλιστικό τρόπο τους προβληματισμούς των νέων ανθρώπων.
Τα γυρίσματα έχουν ήδη ξεκινήσει με σκηνοθέτη τον Στέφανο Μπλάτσο και μοιάζουν μ’ ένα μεγάλο πάρτι, όπου χαίρεται την παρουσία της ως μόνιμη καλεσμένη…
*Η πρώτη μου επαφή με το θέατρο έγινε όταν ήμουν μικρή και με πήγε η μητέρα μου στο θέατρο να δούμε “Τα τέσσερα πόδια του τραπεζιού» του Ιάκωβου Καμπανέλλη. Την ώρα της παράστασης θυμάμαι ότι ένιωθα μαγεμένη, είχα εκστασιαστεί και παράλληλα ζήλευα όλους όσους ήταν πάνω στη σκηνή. Ήθελα να ανέβω να παίξω κι εγώ μαζί τους. Εκεί λοιπόν, όλα τέλειωσαν κι όλα άρχισαν για μένα.
* Ο κάθε ρόλος είναι σαν παιδί σου. Γεννιέται μέσα από σένα, του δίνεις σάρκα και οστά αμφιβάλλοντας πάντα για το αν είσαι καλή «μάνα», υπάρχει αδιάλειπτα στο πίσω μέρος του μυαλού σου. Κι όταν τον αποχωριστείς, σκέφτεσαι τα πράγματα που δεν πρόλαβες να κάνεις μαζί του.
* Tο θέατρο τα τελευταία χρόνια EINAI σε κρίση ούτως ή άλλως. Κάποτε είχε κυρίαρχη θέση, είχε λόγο στα κοινωνικοπολιτικά δρώμενα. Τώρα πια, έχει μπει στο περιθώριο, αποτελεί κατά κύριο λόγο, μέσο διασκέδασης κι όχι διαμόρφωσης συνειδήσεων. Κι όχι γιατί έχει χάσει τη δύναμη του αλλά γιατί ο κόσμος έχει πάψει να αντιμετωπίζει την τέχνη ως σανίδα σωτηρίας. Γι αυτό και για μας, τους νέους ηθοποιούς, η κρίση δεν είναι κάτι καινούριο. Πήραμε τη σκυτάλη και κληθήκαμε να αγωνιστούμε σε ένα ήδη χαμένο παιχνίδι. Ξέραμε εξ αρχής πού μπαίνουμε. Το γιατί το κάναμε είναι άλλο θέμα. Στα όνειρα δεν υπάρχει ούτε χώρο ούτε χρόνος για κρίσεις.
* Αν η τέχνη μπορεί να δώσει απαντήσεις στην τωρινή κατάσταση στην Ελλάδα; Μα, η τέχνη έχει πάντα τις απαντήσεις. Το θέμα είναι αν οι ενδιαφερόμενοι και ο κόσμος είναι έτοιμοι να τις ακούσουν και να τις λάβουν σοβαρά υπόψιν τους.
* Το «Μου Λες Αλήθεια;» είναι για μένα από τις πιο έξυπνες κωμωδίες που έχω διαβάσει. Έχει κάτι που μου πάει σαν σκέψη και διάθεση. Ίσως γιατί ο συγγραφέας είναι της γενιάς μου και της εποχής μου. Ο Florian Zeller, επηρεασμένος από τον Πίντερ, τον Πιραντέλλο και τον Χίτσκοκ, έχει φτιάξει μία κωμωδία γεμάτη ανατροπές που δε σε αφήνουν να ησυχάσεις λεπτό, αλήθειες, ψέματα, και κυρίως χιούμορ υψηλής αισθητικής.
* Όσον αφορά στην επιτυχία του, δε θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Το έργο αυτό λειτουργεί σαν καθρέφτης του εαυτού σου, της λειτουργίας σου μέσα στις διαπροσωπικές σχέσεις, γι αυτό κερδίζει και τον πιο απαιτητικό θεατή κάθε ηλικίας. Διδάσκει τους μικρούς, και απογυμνώνει τους μεγάλους. Αν έρθεις με τον/την σύντροφό σου, πρόσεξε που θα γελάσεις… Μπορεί να προδοθείς…
* Η συνάντηση μου με τον Σπύρο Παπαδόπουλο είναι μεγάλο σχολείο αλλά και ευλογία. Γνωρίζοντας τον, γνωρίζεις έναν καλλιτέχνη έτσι όπως τον φαντάζεσαι όταν πρωτομπαίνεις στη σχολή. Ως ηθοποιός έχει μια αφοπλιστική, αξιοζήλευτη αλήθεια. Αποφεύγει τις φιοριτούρες, τις ευκολίες και υπηρετεί τον ρόλο με ήθος, πάθος και ειλικρίνεια. Ως σκηνοθέτης, ξέρει να σου βγάλει τον καλύτερο σου εαυτό, να σου διδάξει το ρόλο μπαίνοντας απ´ευθείας στην ουσία. Ως συνάδελφος, σε σέβεται πάνω στη σκηνή, σου δίνει χώρο να εκφραστείς. Ως θιασάρχης και μάλιστα μιας άλλης εποχής, σου μεταδίδει το ήθος και τον επαγγελματισμό που οφείλεις να έχεις μέσα σε ένα θίασο όταν θέλεις να υπηρετήσεις το θέατρο αυτό καθεαυτό, κι όχι τη showbiz. Με λίγα λόγια, νιώθω ότι ο Σπύρος, αν αποφασίσεις να αφεθείς, σε κάνει καλύτερο ηθοποιό και ακόμα καλύτερο άνθρωπο.
* Τους συμφοιτητές μου από τη σχολή τους νιώθω σαν οικογένεια. Φυσικά όπως γίνεται με κάθε οικογένεια κάποιους τους νιώθεις πιο κοντά σου, ενώ με άλλους δεν ταιριάζεις. Παρόλ’ αυτά τους αγαπάς και τους πονάς. Πολλές φορές, όταν το συζητάμε μεταξύ μας, με κοροιδεύουν ότι το βλέπω πολύ ρομαντικά, αλλά είναι λογικό νομίζω. Έφυγα από τη Θεσσαλονίκη και προσγειώθηκα στη Σχολή του Εθνικού μέσα σε μία μέρα. Η Σχολή και τα παιδιά, λοιπόν, ήταν για μένα όλος μου ο κόσμος τα τρία πρώτα χρόνια της ζωής μου στην Αθήνα. Δεν ξεχνιέται εύκολα αυτό. Και να σου πω την αλήθεια δε θέλω να το ξεχάσω…
* Τον κινηματογράφο τον λαχταράω. Είναι ο εραστής που όλοι θα θέλαμε να έχουμε. Δεν έχουμε συναντηθεί ακόμα, τουλάχιστον όχι σε ταινία μεγάλου μήκους, αλλά νομίζω ότι όταν συμβεί, δε θα τον αφήσω να μου φύγει χωρίς να τον διεκδικήσω!
* Η συμμετοχή μου στον Καρυωτάκη του Τάσου Ψαρρά, ήταν η πρώτη μου επαφή με την κάμερα. Το αντιμετώπισα με το φόβο και συνάμα τη χαρά που έχουμε συνήθως για το ανοίκειο, το άγνωστο. Ήταν μία καταπληκτική σειρά, και νιώθω τυχερή που δούλεψα σ’ αυτήν και γι’ αυτήν. Για να λέμε την αλήθεια όμως, είναι κρίμα που θάφτηκε τόσο γρήγορα. Δεν είχε την προβολή που της άξιζε.
* Οι Ηρωίδες που ετοιμάζουμε τώρα στο Mega, είναι μία νεανική σειρά που μας αφορά όλους, γιατί καθρεφτίζει την εποχή μας, με τα καλά της και τα άσχημα της . Η Αλεξάνδρα Κ* που υπογράφει το σενάριο, έχει αποτυπώσει με απόλυτα ρεαλιστικό τρόπο τα προβλήματα και τους προβληματισμούς των νέων ανθρώπων. Δε φοβάται να αγγίξει θέματα που για πολλούς είναι ταμπού, να βγάλει στην επιφάνεια τον «κακό λύκο» που τρέφουμε μέσα μας, τις αδυναμίες που έχουμε και κάνουμε για τα μάτια του κόσμου πως δεν έχουμε!
* Το σενάριο μυρίζει Αθήνα, Αθήνα του σήμερα. Ο Στέφανος Μπλάτσος είναι ο καταλληλότερος για να αποτυπώσει όλη την αίσθηση και την αισθητική της ιστορίας των Ηρωίδων. Κάνει την όλη διαδικασία και τα γυρίσματα να μοιάζουν με ένα μεγάλο πάρτυ, μας μεταδίδει τον ενθουσιασμό του και την αισιοδοξία του. Ε, ποιος δε χαίρεται όταν είναι «καλεσμένος» σε ένα τέτοιο πάρτυ!
* Όσοι με ξέρουν, είναι βέβαιοι ότι κάποια στιγμή θα σκηνοθετήσω. Όταν θέλω να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου, παραδέχομαι ότι θα γίνει. Προτιμώ όμως σ’ αυτήν τη φάση να έρθει από μόνο του, παρά να το κυνηγήσω. Άλλωστε όσο πιο πολύ το καθυστερώ τόσο περισσότερο ωριμάζω. Όσον αφορά στο γράψιμο, δεν είναι κάτι που με εκφράζει προς το παρόν. Προτιμώ να είμαι κοινωνός στο έργο τρίτων, να μπαίνω σε κόσμους άλλων, και να τους υπηρετώ προκειμένου να επικοινωνήσουν οι δικές τους ψυχές με τον θεατή. Ίσως γι΄ αυτό και προτιμώ να μεταφράζω που είναι και μία από τις μεγάλες μου αγάπες.
* Δεν μπορώ να ξεχωρίσω καμία από τις συνεργασίες μου μέχρι τώρα. Οι συνεργασίες είναι συναντήσεις. Διασταύρωση προσωπικοτήτων, προσώπων, απόψεων. Δε θα ήθελα να έχω λείψει από καμία. Αν όμως μιλάμε για συνεργασίες-στιγμές, φυλάω σαν κόρη οφθαλμού τις μνήμες που έχω από την περιοδεία που έκανα στην Αγγλία με τη σπουδαία θεατρική ομάδα Imitating The Dog στην παράσταση “Tales from the Bar of Lost Souls” που είχε πραγματοποιηθεί σε συνεργασία με το Εθνικό μας Θέατρο. Το να παίζεις σε άλλη χώρα, σε άλλο λαό και κυρίως στη δική τους γλώσσα είναι μία μοναδική εμπειρία.
* Την Αθήνα την έχω συνδυάσει με το θέατρο, οπότε δεν μπορώ να μην την αγαπώ. Έχω αγαπήσει ακόμα και το ρυθμό της, κι αυτό το λέει μία Θεσσαλονικιά οπότε καταλαβαίνεις… είναι μεγάλη υπόθεση…
* Στο All4fun μου αρέσει το ότι με φέρνει σε επαφή με τους ηθοποιούς της γενιάς μου, αλλά και τους ακόμη νεότερους. Είναι πολλά τα φυντανάκια κι ευτυχώς το σάιτ σας τα ανακαλύπτει και μας τα παρουσιάζει.
& Αναλυτικές λεπτομέρειες για το «Μου λες αλήθεια;» ακολουθούν στον σχετικό σύνδεσμο: http://all4fun.gr/fun/theater/9388-q-q-.html
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 21/10/2014