Η οπτική του γωνία είναι αισιόδοξη, ακόμη και σε μια δύσκολη εποχή. Σύμμαχοι του η επινοητικότητα, η φαντασία και η άνεση του να βρίσκει λύσεις στα δύσκολα. Ο Αυγουστίνος Κούμουλος αγάπησε την υποκριτική από την παραίνεση ενός φίλου και μετά αγάπησε και τον χορό…
«Όσο ασχολούμαστε με πράγματα που πραγματικά αγαπάμε και αφιερωνόμαστε σε αυτά δεν μπορεί τίποτα άλλο να μας αγγίξει αν δεν του το επιτρέψουμε εμείς. Κάθε μέρα μας παρουσιάζονται τόσα θέματα που χωρίς φαντασία και επινοητικότητα δεν θα μπορούσαμε να τα αντιμετωπίσουμε», επισημαίνει στο All4fun.
Μια τέτοια περίπτωση πρότασης είναι οι «Ακαταμάχητοι Λεβέντες», που έκανε πρεμιέρα την περασμένη εβδομάδα. Μια παράσταση με ιδιαίτερη τεχνική, η οποία παρουσιάστηκε στο καλοκαιρινό φεστιβάλ του Επί Κολωνώ και στην οποία υποδύεται το «Αγέρωχο Πάντα», έναν υπερπράκτορα με αρκετή λογική στις πράξεις και τις σκέψεις του, ο οποίος συχνά καλείται να συμμορφώσει τα υπόλοιπα μέλη της ομάδος των «Λεβέντηδων»
Παιδί του θεάτρου Τέχνης ο Αυγουστίνος έχει κρατήσει πολλές φιλίες από την σχολή (έχει δουλέψει μάλιστα ήδη σε αρκετές παραστάσεις του Τέχνης), θα εμφανίζεται παράλληλα σε δύο ακόμα παραστάσεις, ενώ αναμένει και το κάλεσμα για το επόμενο τηλεοπτικό του χτύπημα, συμμετέχοντας και στους πέντε κύκλους του διαδικτυακού Stick Around.
* Η υποκριτική και ο χορός ήρθαν τυχαία στην ζωή μου, από “κακές” παρέες. Στην πρώτη Γυμνασίου ένας φίλος πήγε στην θεατρική ομάδα του σχολείου και μου είπε να πάω μαζί του για παρέα, είπα λοιπόν να πάω γιατί σκέφτηκα ότι θα μου άρεσε να βάφω τα σκηνικά!! Σιγά-σιγά όμως μπήκε το μικρόβιο μέσα μου και στα έξι χρόνια του γυμνασίου και του λυκείου, όντας τυχερός που υπήρχε εκεί η κ. Χαρούλα Σαμπατάκου, ένας άνθρωπος που μας μετέδιδε τα πάθος και την αγάπη της για την θεατρική τέχνη, δεν έχασα ούτε μισή πρόβα της θεατρικής ομάδος. Μέσα σε αυτά τα χρόνια σκεφτόμουν ότι θα μου άρεσε να δοκιμάσω και τον χορό. Εκεί λοιπόν μαθαίνουμε ότι στο τέλος της πρώτης λυκείου η γυμνάστρια θα κάνει μια παράσταση με διάφορα είδη χορού! Να αρνηθώ; Την επόμενη χρονιά ακολουθώ κανονικά πλέον κάποιους φίλους, που είχαν ήδη ξεκινήσει χορό, στα μαθήματα που πήγαιναν και να ‘μαστε τώρα εδώ…
* Ο χορός και η υποκριτική είναι δύο τέχνες μέσα από τις οποίες αντιλαμβάνομαι τον κόσμο γύρω μου και με τις οποίες εκφράζομαι και διαχειρίζομαι τα όσα μου συμβαίνουν. Είναι δύο μέσα- δύο όπλα με τα οποία ανακαλύπτω τον εαυτό μου πρώτα απ’ όλα και ό,τι με περιβάλει.
* Ένας ηθοποιός αντιμετωπίζει την κρίση με αγάπη, πίστη, υπομονή κι επιμονή για αυτό που κάνει, αν μπει σε διαδικασία να κοιτάζει συνεχώς το πορτοφόλι του και τους λογαριασμούς του την πάτησε. Αυτό βέβαια, είναι κάτι νομίζω, που συμβαίνει σε όλους τους κλάδους, όσο ασχολούμαστε με πράγματα που πραγματικά αγαπάμε και αφιερωνόμαστε σε αυτά δεν μπορεί τίποτα άλλο να μας αγγίξει αν δεν του το επιτρέψουμε εμείς. Οι συνθήκες γύρω μας φυσικά υπάρχουν, αλλά εξαρτάται από ποια οπτική γωνία τις κοιτάμε!
* Η τέχνη δεν είναι εδώ για να δώσει απαντήσεις και να κάνει τον δάσκαλο σε κανέναν, αλίμονο αν τα περιμέναμε όλα αυτά από την τέχνη! Η τέχνη θέτει ερωτήματα, ερεθίζει και κινητοποιεί, το τι θα κάνει ο καθένας από ‘κει κι έπειτα είναι δική του υπόθεση, δεν ευθύνεται η τέχνη για τις επιλογές μας, τις απαντήσεις καλούμαστε να τις δώσουμε εμείς οι ίδιοι.
* Η ιστορία των «Ακαταμάχητων Λεβέντηδων» ξεκινάει κάποια χρόνια πίσω, όταν ο Αλέξανδρος Πέρρος (που παίζουμε μαζί στην παράσταση) είχε να παρουσιάσει μια εργασία στο μάθημα του αυτοσχεδιασμού στην σχολή, που είχαμε καθηγητή τον κ. Δημήτρη Δεγαιτη, ο οποίος σκηνοθετεί την παράσταση. Εκεί λοιπόν ο Αλέξανδρος παρουσίασε μια πολλή πρώιμη μορφή αυτού που κάνουμε τώρα. Μετά θέλησε να το εξελίξει και εκεί κάπου κούμπωσαν και τα υπόλοιπα κομμάτια του παζλ! Μαζεύτηκε λοιπόν μια ομάδα ανθρώπων που ο καθένας μέσα στις πρόβες έβαλε το λιθαράκι του για να φθάσουμε στην σημερινή μορφή της παράστασης!
* Οι «Ακαταμάχητοι Λεβέντες» είναι μια παράσταση σωματικού αυτοσχεδιασμού, χωρίς καθόλου λόγο μα με την σημαντικότατη βοήθεια της μουσικής, του Νίκου του Τσέκου! Είναι μία παρωδία των ρετρό αμερικάνικων σειρών δράσης. Είναι μία παράσταση για την οποία έχουμε δουλέψει πάρα πολύ (από πέρυσι το Πάσχα!) κι ακόμα την ανακαλύπτουμε κι εμείς οι ίδιοι.
* Θα είναι χαρά μας να έρθει να δει την παράσταση ο κόσμος και φυσικά να μας πει την γνώμη του, όπως χαρά μας είναι για όσους την έχουν ήδη δει που έρχονται στο τέλος και μας λένε πόσο καλά πέρασαν όση ώρα ήταν μέσα στο θέατρο και πόσο το ευχαριστήθηκαν. Αυτή είναι η ανταμοιβή μας και αυτό μας δίνει κουράγιο να πάμε παρακάτω!!!!
* Η τελευταία μας παράσταση το καλοκαίρι ήταν στις 19 Ιουλίου και ξαναρχίσαμε πρόβες στις 25 Αυγούστου, δεν σταματήσαμε να ασχολούμαστε με την παράσταση επί της ουσίας λοιπόν, ήμασταν στα τηλέφωνα και μοιραζόμασταν ιδέες, ή τις μαζεύαμε για μετά. Η παράσταση λοιπόν είναι σαφώς πιο ώριμη τώρα, έχουμε δουλέψει κι άλλο την τεχνική μας και τις μικρολεπτομέρειες και έπεται συνέχεια φυσικά! Η συνεργασία με όλους τους υπόλοιπους συντελεστές είναι πολλή δημιουργική, καθώς με τους περισσότερους έχουμε ξανασυνεργαστεί οπότε έχουμε κάποιες κοινές αναφορές και έναν κοινό κώδικα επικοινωνίας που επιταχύνει τα πράγματα στις πρόβες, πολύ συχνά είμαστε ο ένας μέσα στο μυαλό του άλλου και συμπληρώνουμε ο ένας αυτά που λέει ο άλλος!
* Η Μαρίνα Κουτρούμπα που ήρθε σαν νέο μέλος της παράστασης, είχε μπροστά της ένα πολύ δύσκολο έργο να φέρει εις πέρας, να μάθει την παράσταση αλλά και την ιδιαίτερη τεχνική της σε ένα σχετικά μικρό χρονικό διάστημα και κάτω από πολλές πιέσεις, πράγμα το οποίο όμως η Μαρίνα έπραξε με μπόλικο τσαμπουκά και όρεξη για δουλειά και το αποτέλεσμα τα λέει όλα!!! Στην παράσταση είμαι «το Αγέρωχο Πάντα»’… ένας υπερπράκτορας με αρκετή λογική στις πράξεις και τις σκέψεις του που συχνά καλείται να συμμορφώσει τα υπόλοιπα μέλη της ομάδος των «Ακαταμάχητων Λεβέντηδων»’!
* Η φαντασία νομίζω πως είναι η κινητήριος δύναμη στην ζωή του ανθρώπου, όπως και η επινοητικότητα. Κάθε μέρα μας παρουσιάζονται τόσα θέματα που χωρίς τα παραπάνω εφόδια δεν θα μπορούσαμε να τα αντιμετωπίσουμε. Χρειάζεται να βρίσκουμε καθημερινά λύσεις σε τόσα πράγματα, στα οποία μάλιστα οι προηγούμενες λύσεις δεν είναι εφαρμόσιμες στα τωρινά δεδομένα κάθε φορά, που μόνον με μπόλικη φαντασία σώνεται η κατάσταση.
* Τα χρόνια της σχολής τα θυμάμαι με ιδιαίτερη αγάπη, είναι γεμάτα από ενθουσιασμό για τα μαθήματα της σχολής και το αντικείμενο της υποκριτικής τέχνης, όνειρα για το μέλλον και τα καλύτερα που έρχονται, σεβασμό σε όσους έχουν προηγηθεί και στους οποίους ανατρέχουμε εμείς τώρα για να δούμε τον τρόπο και την σωστή οδό μέσα από κείμενα, παραστάσεις, συνεντεύξεις, μαρτυρίες, βίντεο και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς! Δεν έχω αλλάξει και πολύ από τότε νομίζω (έως καθόλου!) απλώς έχω ζήσει κάποια πράγματα παραπάνω, έχω κάποιες εμπειρίες που μου δίνουν μια πιο σφαιρική ματιά στα πράγματα. Γενικά, στην σχολή έκανα αρκετές φιλίες, με έναν από όλους αυτούς είμαστε τώρα και συγκάτοικοι, με πολλούς έχουμε συναντηθεί σε παραστάσεις από ‘δω κι από ‘κει. Δυστυχώς ο τρόπος ζωής μας δεν μας επιτρέπει να είμαστε συνέχεια με όσους θέλουμε και όσο θέλουμε, αλλά συχνά διαπιστώνεις όταν ξανασυναντάς κάποιον ότι είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα κι αυτό είναι πολύ ευχάριστο συναίσθημα!
* Η κ. Μαριάννα Κάλμπαρη είναι ένας άνθρωπος με πολλή όρεξη για δουλειά και φρέσκες ιδέες! Είναι ”παιδί” του Θεάτρου Τέχνης, το αγαπάει και νομίζω ότι θα φέρει έναν αέρα που θα βοηθήσει αρκετά το ιστορικό Θέατρο Τέχνης να συνεχίσει την λαμπρή του πορεία. Ο προκάτοχός της, κ. Διαγόρας Χρονόπουλος, δούλεψε κι εκείνος σκληρά όλα αυτά τα χρόνια μέχρι και την τελευταία ημέρα της διαδοχής του από την κ. Κάλπμαρη και παρέδωσε ένα ”καράβι” έτοιμο να ξανανοίξει τα πανιά του.
* Εκτός από το θέατρο ασχολούμαι επίσης και με την διδασκαλία των λάτιν χορών και εργάζομαι κάθε Τετάρτη στην σχολή Spirit of Dance, Πατησίων και Ιθάκης 43 και κάθε Πέμπτη στην σχολή Reisis Dance Academy, Αναπαύσεως 51 στα Βριλήσσια. Όντως υπάρχει μια περίεργη αμηχανία στον Έλληνα που δεν μπορώ να την καταλάβω, ενώ γενικά είμαστε εξωστρεφείς σαν λαός, στις βραδινές μας εξόδους είμαστε αρκετά ”ήρεμοι”. Γιατί; Πραγματικά δεν μπορώ να το καταλάβω αυτό! Βέβαια, έχω μιαν αίσθηση ότι τώρα τελευταία υπάρχει μια τάση απελευθέρωσης αυτού του ταμπού, γεγονός που με χαροποιεί ιδιαίτερα!!!! Μην ξεχνάμε ότι παρά την οικονομική κρίση και τις δυσκολίες ο κόσμος προσπαθεί αν στριμώξει λίγο-πολύ μέσα στα ωράριά του ένα μάθημα χορού. Για να δούμε λοιπό, τι θα δούμε.
* Η τηλεόραση είναι μια άλλη περιοχή της υποκριτικής τέχνης, υπάρχουν κάποιοι άλλοι κώδικες με κοινά σημεία αναφοράς πάντα. Οι μικρές τηλεοπτικές και διαδικτυακές μου συμμετοχές ήταν πολύ όμορφες για ‘μένα, έμαθα πολλά πράγματα, είδα στην εφαρμογή τους κάποια πράγματα που μέχρι πρότινως τα ήξερα μόνον θεωρητικά ή στο προστατευμένο πλαίσιο της σχολής, γνώρισα ανθρώπους που με βοήθησαν απλόχερα και περιμένω εναγωνίως τις επόμενες! Φέτος διακρίνουμε μια τάση να επανέλθουν οι ελληνικές παραγωγές στην τηλεόραση κι αυτό είναι σαφώς ελπιδοφόρο, δεν έχουμε παρά να κάνουμε υπομονή μέχρι να έχουμε μπροστά μας και το αποτέλεσμα αυτών των προσπαθειών!
* Γενικά όπως και στο θέατρο έτσι και στην τηλεόραση θα ήθελα να παίξω διαφορετικούς μεταξύ τους ρόλους που να μου δίνουν την ευκαιρία να ”σκάψω ” βαθειά μέσα τους και μέσα στον τρόπο δουλειάς μου. Η εμπειρία μου από την διαφήμιση του καλοκαιριού ήταν διασκεδαστική και θα μου άρεσε να ξαναέκανα κάτι ανάλογο όπως αυτή η διαφήμιση που ήταν από όλες τις απόψεις μια καλά οργανωμένη παραγωγή.
* Έχω συμμετάσχει στις κινηματογραφικές ταινίες: R20 – σκην.: Λ.Λαζόπουλος (2004), El Greco – σκην.: Γ.Σμαραγδής (2007) Red City – σκην.: Μ.Τσίζεκ (2012) Dirty Game – σκην.: Σμαρώ Αγγελακοπούλου (2013) Reflections – σκην.: Άλεξ Τριανταφύλλου (2014). Ο κινηματογράφος είναι μια τέχνη που μου αρέσει πάρα πολύ και θα ήθελα να μπορέσω να κάνω κι άλλες ταινίες και να με δοκιμάσω και σε άλλες συνθήκες
* Ειλικρινά, είχα την τύχη μέχρι στιγμής να συνεργαστώ με πολύ ενδιαφέροντες ανθρώπους και από όλες τις μέχρι τώρα δουλειές αποκόμισα μια αρμαθιά εφόδια που δεν εξαντλούνται με το πέρας της εκάστοτε συνεργασίας παρά μένουν μέσα μου και με τριβελίζουν για πολύ.
* Παράλληλα με τους ”Λεβέντες”, τη Δευτέρα 20 Οκτωβρίου ξεκινάμε και με την μουσικοθεατρική παράσταση “Η νύχτα της δολοφονίας του Πολκ” στο μουσικό καφενείο “Φειδίου 2” και θα παίζουμε κάθε Δευτέρα. Επίσης από 6 Δεκεμβρίου ξεκινάμε και στο θέατρο Olvio σε σκηνοθεσία πάλι του κ. Δημήτρη Δεγαί’τη το έργο “Ηρακλής, η αληθινή ιστορία”. Και μετά βλέπουμε….
* Kαμιά φορά γράφω κάποια πραγματάκια, αλλά ακόμα είναι μόνον για εμένα και κάποιους πολύ λίγους ανθρώπους, μου αρέσει, με εκτoνώνει κάποιες στιγμές, αλλά ακόμα το ψάχνω. Η σκηνοθεσία από την άλλη είναι κάτι το οποίο το θεωρώ πολύ δύσκολο και σπουδαίο και ακόμα φοβάμαι να το ακουμπήσω. Θα με ενδιέφερε και αυτό το δημιουργικό κομμάτι κάποια στιγμή στο μέλλον, αλλά ακόμα δεν νιώθω τόσο έτοιμος, ποιός ξέρει όμως… Το τραγούδι μου αρέσει επίσης, αλλά έχει μέλλον και δουλειά μπροστά του! Γενικά, μου αρέσουν όλα όσα σχετίζονται περισσότερο ή λιγότερο με το θέατρο και την υποκριτική!
* Η Αθήνα μου αρέσει πάρα πολύ σαν πόλη και απολαμβάνω να κάνω βόλτες και να ψάχνω δρομάκια και σοκάκια από τα οποία δεν έχω ξαναπεράσει. Νομίζω πως είναι παρεξηγημένη κι αυτό οφείλεται στον νεοέλληνα κάτοικό της. Αυτά που δεν μου αρέσει ας πούμε είναι τα παρκαρισμένα αμάξια στις ράμπες αναπήρων και τις ποδηλατολωρίδες (όπου υπάρχουν τέλος πάντων…), τα σβησμένα τσιγάρα στα πεζοδρόμια, πράγματα που ξεκινούν από τον καθέναν μας προσωπικά και επηρεάζουν όμως και τους γύρω μας! Σεβασμό! Αυτό θα ήθελα από την Αθήνα κάποιες στιγμές και νιώθω πως μου λείπει, σεβασμό ο ένας προς τον άλλον.
* Στο All4fun μου αρέσει η ποικιλία θεμάτων που παρουσιάζει, η στήριξή του σε νέα παιδιά και νέες προσπάθειες, οι πρωτοβουλίες του και η διάθεση που υπάρχει για ανοιχτό διάλογο με το κοινό του!
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 12/10/2014