Λίγους μήνες πριν ήταν ακόμα στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών. Ο Βασίλης Ζαφειρόπουλος, όμως, ευτύχησε λίγο μετά την αποφοίτησή του να συνεργαστεί με τον Στάθη Λιβαθινό. Και αυτό δε συνέβη μόνο σε μία παράσταση, αλλά σε δύο.
Και μόνο αυτή η διπλή καλλιτεχνική συνύπαρξη ουσιαστικά επιβεβαιώνει με το καλημέρα πως πρόκειται για έναν από τους νέους ηθοποιούς, που πρόκειται να μας απασχολήσουν πολύ στο μέλλον.
Επιπλέον και μ’ ένα φουλ κινηματογραφικό πρόσωπο μοιάζει απόλυτα λογικό να έρθουν σύντομα και οι πρώτες του συνεργασίες σε σινεμά και τηλεόραση.
Προς το παρόν ετοιμάζεται για τη δεύτερη του παράσταση με σκηνοθέτη τον Λιβαθινό στο “Τουραντό, Η γυναίκα που μισούσε τους άντρες” στο Θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας και για την οποία μας μίλησε μεταξύ άλλων ως πρόσωπο εβδομάδας (και το 1ο χρονικά απ’ όλους τους απόφοιτους δραματικών σχολών του καλοκαιριού του 2024!!!).
* Πάντα ήμουν το παιδάκι που ήθελε να κάνει τον κόσμο να γελάει και έβγαινε κάπως αβίαστα. Στο σχολείο και στην παρέα μού άρεσε να τραβάω την προσοχή. Αν και αρκετά ντροπαλό παιδί από μικρός, ήμουν ο κλόουν της τάξης και μου άρεσε γιατί ξεσήκωνα τους πάντες (οι καθηγητές με πετούσανε συνέχεια έξω). Κάθε φορά που πηγαίναμε επίσκεψη σε ένα σπίτι φιλικό με τους γονείς μου κλειδωνόμασταν με τα παιδιά στο δωμάτιο και στήναμε ολόκληρες παραστάσεις, φτιάχναμε τους διαλόγους, τους χαρακτήρες, τα κοστούμια (πόσες μαμάδες και μπαμπάδες κλαίνε τα ρούχα τους) και μετά το φαγητό, στον καφέ, βάζαμε τους γονείς στο σαλόνι και παρουσιάζαμε αυτό που είχαμε φτιάξει (και κόβαμε και εισιτήριο για να βγει και κάνα χαρτζιλίκι). H μητέρα μου πάντα είχε πολύ επαφή με το θέατρο ως θεατής και ο πατέρας μου με τη λογοτεχνία και το σινεμά και με πηγαίνανε σε ό,τι παιδικό μπορείς να φανταστείς (εννοείται είχα δει όλα τα παιδικά της Κάρμεν Ρουγγέρη, και κάθε χριστουγεννιάτικο στο Μέγαρο Μουσικής).
* Όμως η αλήθεια είναι πως το θέατρο δεν υπήρχε ποτέ συνειδητά στον νου μου (ή τουλάχιστον δεν το παραδεχόμουν στον εαυτό μου μέχρι κάποια ηλικία) ως κάτι που μπορώ ή θέλω να κάνω επαγγελματικά. Άργησα πολύ να ασχοληθώ πραγματικά με το τι θέλω όντως να κάνω με τη ζωή μου. Όλα ήτανε θολά, δε μου κολλούσε τίποτα, οι σπουδές μου (Ξενοδοχειακά) ήταν λίγο κατευθυνόμενες, απλά επειδή κάτι έπρεπε να κάνω. Έκανα κάποια θεατρικά εργαστήρια στο σχολείο αλλά ποτέ δεν το έβαλα στο καλούπι ότι αυτό θα το κάνω επάγγελμα ή ότι είναι το όνειρο της ζωής μου, πιο πολύ υπήρχε η αίσθηση μιας ανάγκης για έκφραση με έναν τρόπο, και για κάποια επικοινωνία και σύνδεση με τους ανθρώπους και τα πράγματα, που εγώ την έβρισκα με μία εξωστρέφεια στην κωμωδία και το χιούμορ, πιο πολύ σε ένα καθημερινό και κοινωνικό πλαίσιο μέσω των φίλων και της παρέας μου.

* Η μεγάλη αλλαγή στη ζωή, με πέτυχε στα 26 μου χρόνια, όπου ζούσα στο Λονδίνο, δούλευα σε ξενοδοχεία για να πληρώνω εισιτήρια θεάτρου και θεατρικά εργαστήρια. Το αρχικό πλάνο ήταν να το σπουδάσω εκεί, αλλά κάπως το σύμπαν συνωμότησε, εμφανίζονται covid και Brexit και ο δρόμος με έφερε στην Ελλάδα όπου έδωσα σε δραματικές και πέρασα με τη μία στο Ωδείο Αθηνών.
* Δεν μπορώ ακριβώς να περιγράψω τι σημαίνει για μένα υποκριτική, αλλά από μικρός είχα ένα κόλλημα με το νόημα των πραγμάτων. Έπρεπε κάπως ό,τι κάνω, σε ό,τι επενδύω και δίνομαι να έχει όντως νόημα για μένα, να συνδέομαι με την ουσία του. Εκεί γύρω στα 25 κατάλαβα ότι η υποκριτική το είχε αυτό, και κάπως το είχα θάψει για πολύ καιρό. Σε ένα πρώτο επίπεδο, η έννοια της μεταμόρφωσης ας πούμε ή η ακαριαία μεταφορά σ’ έναν άλλον κόσμο με γέμιζε ελευθερία, μου γαργαλούσε το στομάχι -σαν να είμαι ερωτευμένος- όταν το έβλεπα να συμβαίνει, μου έκοβε την ανάσα. Σ’ ένα δεύτερο και βαθύτερο επίπεδο, το να καταφέρεις όντως να συνδεθείς με κομμάτια του εαυτού σου και μέσα από αυτό να παρατηρείς την ανθρώπινη φύση είναι κάτι τρομακτικά δύσκολο μα και μαγικό.
* Νομίζω είναι γνωστό χρόνια τώρα πως η τέχνη στην Ελλάδα αντιμετωπίζεται με δύο τρόπους, είτε υπάρχει μία άγνοια και αδιαφορία προς αυτή ή πολλές φορές σαν μια ‘’πολυτέλεια’’ που ο καλλιτέχνης κάνει ό,τι κάνει για την ‘’ψυχή του’’. Και φυσικά είναι θέμα εκπαίδευσης, του τι πραγματικά έχει σημασία στο τέλος της μέρας και τι ψάχνουμε να βρούμε. Όταν από το σχολείο ακόμα θυμάμαι ήταν πιο σημαντικό να διαβάσω την Ιλιάδα και να γνωρίσω τον Όμηρο με κύριο στόχο να τον παπαγαλίσω και να τον μεταφράσω από το αρχαίο κείμενο για να πάρω έναν βαθμό, και όχι να έρθω πραγματικά σε επαφή με το μεγαλείο της ποίησης αυτής και των συμβολισμών της, όταν τα εικαστικά και η μουσική είχαν και έχουν πάντα δευτερεύοντα ρόλο στα σχολεία και υποτιμούνται, αυτό τα λέει όλα. Είναι καθαρά θέμα προτεραιοτήτων, πού εστιάζεις και τι ανθρώπους θέλεις να βγάλεις.

* Με στενοχωρεί έντονα, η γενικότερη ελληνική νοοτροπία σε κάποια πράγματα, όλο αυτό το τόσο χύμα, τα πάντα τελευταία στιγμή (ο ωχαδερφισμός και το έλα μωρέ η πατέντα) λείπει όντως ο επαγγελματισμός και η γνήσια χαρά του αγαπάω αυτό που κάνω και το κάνω καλά. Αυτό είναι τρομακτικό γιατί μας καθιστά μέτριους και είναι θέμα κακού συστήματος. Πολλές φορές η δικαιολογία είναι η έλλειψη πόρων, πράγμα όντως πολύ σημαντικό, αλλά είναι και θέμα χαρακτήρα. Πάντως αυτό που με κρατάει αισιόδοξο, είναι πως ξέρω πως έχουμε εξαιρετικούς καλλιτέχνες στην Ελλάδα, ωραίους ανθρώπους και βλέπω πως οι νέες γενιές έρχονται πιο συνειδητοποιημένες για τα πράγματα και σε σχέση με τα δεδομένα της εποχής υπάρχει μια μεγαλύτερη αίσθηση του ‘’εμείς’’ που βάζει σιγά σιγά ένα στοπ σε παλαιότερες αντιλήψεις.
* Η τέχνη σε συνδέει με τη ζωή, βάζεις στο μικροσκόπιο φέτες ζωής και τις παρατηρείς (είτε μιλάμε για ένα έργο, ένα μουσικό θέμα, ένα λογοτεχνικό απόσπασμα, έναν πίνακα), τις μελετάς, τις αναλύεις, προσπαθείς να τις καταλάβεις, και εσένα μέσα σε αυτές. Τα πάντα γύρω μας έχουν δραματουργία, αρχή, μέση, τέλος, σύγκρουση, συμβάντα, ανατροπές. Έχει ουσιαστικά να κάνει με το πώς παρατηρείς και γνωρίζεις τον εαυτό σου γιατί όλα αυτά υπάρχουν έξω επειδή υπάρχουν και μέσα σου, είσαι ένα απέραντο σύμπαν και αυτό μένει σταθερό σε κάθε εποχή. Όσο για τις συνθήκες που διαμορφώνονται, από επαγγελματίες και μη, καλλιτέχνες, ως μέρος μιας κοινωνίας, χρειάζεται όσο γίνεται αυτό που ανέφερα πριν, να βάλουμε λίγο ο καθένας τον εαυτό του όσο γίνεται στο μικροσκόπιο, να κοιταχτούμε λίγο στον καθρέφτη, μία ατομική και επίπονη διαδικασία που συνήθως έρχεται μετά από ένα ισχυρό σοκ, και έχουμε ζήσει αρκετά τα τελευταία χρόνια.
* Σε αυτό το σημείο να πω, πως υπήρξα τρομερά τυχερός με το θέμα της δουλειάς μετά τη σχολή από όλες τις σκοπιές. Τρεις μήνες πριν τελειώσω τη δραματική (σε περίοδο πτυχιακών εξετάσεων βρισκόμασταν) πήγα σε μια ακρόαση του Στάθη Λιβαθινού και με κάλεσε για να μου προτείνει να ξεκινήσω μαζί με την ομάδα του στο “Ο Ρόζενγκρατς και ο Γκύλντερνστεν είναι νεκροί’’ του Τομ Στόπαρντ (τη δεύτερη χρονιά που πήγε η παράσταση). Η παράσταση πήγε πολύ καλά, είχε απήχηση στο κοινό και εγώ είχα ένα υλικό πολύ συγκεκριμένο που με βοήθησε να μπω ομαλά στα πράγματα. Αυτό το οποίο μου έμεινε περισσότερο ήταν ότι μετά από πολλά χρόνια που παρακολουθούσα αυτούς τους ανθρώπους να παίζουν, ξαφνικά άρχιζα να τους γνωρίζω καλύτερα σ’ ένα πιο προσωπικό επίπεδο, όντας μαζί τους κάθε μέρα επί και εκτός σκηνής.

* Νομίζω ότι η μεγαλύτερη ευτυχία σε αυτή τη συνθήκη είναι ότι ξεκίνησα την πρώτη μου επαφή με τον χώρο μέσα από μία ομάδα που φέτος διαγράφει 25 χρόνια συνεργασίας. Αυτό σημαίνει πως μπήκα σε ένα περιβάλλον δουλειάς με πολύ δουλεμένο και συγκεκριμένο κώδικα λειτουργίας και επικοινωνίας που αμέσως σε βοηθάει να μπεις κι εσύ ως νέος. Επίσης μιλάμε και για ένα προστατευμένο πλαίσιο που ο ίδιος ο κ. Λιβαθινός εμπνέει και θρέφει από μόνος του αλλά επίσης, επειδή δύο από τα βασικά μέλη της ομάδας ήταν και δάσκαλοί μου στη σχολή, η Μαρία Σαββίδου και ο Βασίλης Ανδρέου, οπότε υπήρχε πολύ καθοδήγηση.
* Ως προς τα σχόλια του κόσμου, αυτό που με συγκίνησε από ανθρώπους που με ξέρουν είναι ότι κάποιοι δάσκαλοί μου αλλά και φίλοι που ήρθαν να με δουν μου είπαν ότι δε φαινόμουν σαν ένα παιδί που μόλις βγήκε από δραματική αλλά κατάφερα να ενταχθώ πλήρως μέσα στον κώδικα της ομάδας και της παράστασης. Ως προς τα σχόλια για τον ρόλο του Κλαύδιου, φάνηκε να πέρασε σαν ένας επιβλητικός αλλά και χιουμοριστικά σκληρός και αδέξιος χαρακτήρας.
* Τώρα τον Φεβρουάριο του 2025 θα συνεχίσω με την ομάδα του κ. Λιβαθινού στο έργο “ΤΟΥΡΑΝΤΟ, Η γυναίκα που μισούσε τους άντρες” ένα παραμύθι από τον Κάρλο Γκότση που μεταγενέστερα έγινε η γνωστή όπερα του Πουτσίνι, στο Θέατρο Οδού Κεφαλληνίας.

* Το έργο μιλάει για την προσπάθεια δύο πολύ διαφορετικών αλλά και ίδιων ουσιαστικά ανθρώπων να συναντηθούν. Βλέπουμε πώς δύο κόσμοι, ο καθένας μέσα από τη δική του βιογραφία και μοναξιά, αναζητούν την πραγματική ψυχική σύνδεση. Οι δύο βασικοί ήρωες, ο Κάλαφ και η Τουραντό, φαίνεται να επικοινωνούν σε ένα άλλο επίπεδο, η επαφή τους έρχεται από μία διάσταση που ο περίγυρος δεν μπορεί να καταλάβει, σαν να δονούνται σε άλλη συχνότητα μεταξύ τους και να ψάχνουν κάτι πολύ ιδιαίτερο και μοναδικό μέσα πάντα από μία τεράστια σύγκρουση. Είναι μια ιστορία μύησης. Οι ήρωες περνάνε από δοκιμασίες μέχρι να συναντηθούν και έτσι μέσα από τα μάτια του άλλου γνωρίζουν καλύτερα τον εαυτό τους.
* Νομίζω δεν έχω συγκεκριμένους συγγραφείς ή ρόλους που θα ήθελα να καταπιαστώ απαραίτητα, αν και έχω μία αδυναμία στο μπουφονικό στοιχείο και στη φαρσοκωμωδία, τρελαίνομαι δηλαδή για Μολιερικούς υπηρέτες όπως ο Σγαναρέλος, Τρουφαλντίνο κλπ, ή τους τρελούς του Σαίξπηρ.
* Η πικρή αλήθεια είναι πως έχω να παρακολουθήσω τηλεόραση πολλά πολλά πολλά χρόνια, βλέπω σινεμά και πράγματα ονλάιν κυρίως. Κατά καιρούς έβαζα κάποια επεισόδια από διάφορες σειρές κυρίως για να παρακολουθώ τη δουλειά φίλων. Επαγγελματικά είναι ένα μέσο που το φοβάμαι λίγο για να είμαι ειλικρινής λόγω της τόσο μεγάλης έκθεσης αλλά θα ήμουν πολύ ανοιχτός σε μία δουλειά με αυτοτελή ή λίγα επεισόδια.

* Ο κινηματογράφος είναι κάτι που θα μ’ ενδιέφερε πολύ, και ένα μέσο που δυστυχώς δε διδάσκεται πολύ στις δραματικές, τα παιδιά δεν έχουν άμεση επαφή με την κάμερα εκτός αν κάνεις σεμινάρια εκτός σχολής. Πάντως βλέπω από πολύ μωρό, έχω αναμνήσεις τη μητέρα μου να με πηγαίνει πρώτη φορά στα πέντε μου στην Ποκαχόντας της Ντίσνεϊ, το αίσθημα όταν έσβησαν τα φώτα και άναψε η οθόνη ήταν συγκλονιστικό. Από τότε ακολουθώ αμερικάνικο και ευρωπαϊκό κινηματογράφο με αγαπημένους σκηνοθέτες τους David Lynch, Chris Nolan, Ingmar Bergman, Stanley Kubrick, Andrei Tarkovsky, Jim Jarmusch, Wes Anderson, Wim Wenders etc. Βέβαια η μεγάλη αγάπη παραμένει το θέατρο.
* Η σκηνοθεσία δεν είναι στα πλάνα ακόμα. Έχω πολύ ανάγκη να κάνω σκηνικά χιλιόμετρα ως ηθοποιός, να μελετήσω, να δουλέψω, να εμπνευστώ και να δοκιμάσω διαφορετικά πράγματα επί σκηνής πρώτα. Θεωρώ ήδη πολύ δύσκολο το να καταπιαστείς εις βάθος και από πολλές μεριές με έναν χαρακτήρα ενός έργου, να τελειώσεις μία παράσταση και να λες ναι κατάφερα να προσεγγίσω αυτόν τον ρόλο στον πυρήνα του, κάτι κατάλαβα για αυτόν, ο οποίος από μόνος του είναι ένας άπειρος κόσμος που θα μπορούσες να ψάχνεις για χρόνια, πόσο μάλλον, ένα ολόκληρο σύμπαν ενός έργου με πολλούς διαφορετικούς τέτοιους χαρακτήρες, σχέσεις, προτεινόμενες συνθήκες. Δεν είμαι έτοιμος, έχω ανάγκη να εξερευνήσω τη μονάδα πρώτα σε σχέση με όλο αυτό.
* Το γράψιμο υπήρχε πάντα στη ζωή μου, από μικρός το αγαπούσα, έγραφα καλές εκθέσεις στο σχολείο -ήταν το μόνο που μου άρεσε-, να μου δώσεις ένα θέμα και να με αφήσεις ελεύθερο να ανοίξει η φαντασία. Κρατούσα και ημερολόγιο ποίησης και ελεύθερων συνειρμών. Και ο αδελφός μου γράφει. Θέλω πολύ να γράψω κάποιο έργο, ήδη υπάρχουν ημιτελή κομμάτια που κάποια στιγμή θέλω να ολοκληρώσω.

* Θεωρώ επίσης πως είναι από τις βασικές ελλείψεις στον χώρο μας στην Ελλάδα. Υπάρχουν παιδιά που γράφουν πολύ καλά όμως δε βλέπουμε πολλά νέα έργα να ανεβαίνουν. Όνειρό μου είναι να φτιάξω μία ομάδα που θα γράφουμε όλοι δικά μας πράγματα, άλλος θα σκηνοθετεί, άλλος θα γράφει μουσική, και όλοι θα παίζουν.
* Αθλητισμό έκανα από μωρό με τρέχανε οι γονείς μου, έχω περάσει από ποδόσφαιρο, μπάσκετ, κολύμβηση, γυμναστήρια, πιλάτες, πάντα μου άρεσε να κάνω κάτι, δεν το άφηνα το σώμα μου. Λατρεύω να χορεύω αν και δεν ασχολήθηκα ποτέ επαγγελματικά ούτε έχω κάνει μαθήματα κάποιου είδους.
* Τραγουδάω πολύ, μου αρέσει, κάνω μαθήματα φωνητικής τέσσερα χρόνια τώρα, όπως και τζαζ πιάνο. Δεν τα αφήνω με τίποτα, πάνε μαζί με την υποκριτική και θέλω να τα εξελίξω. Τζαζ πιάνο ξεκίνησα πιο πολύ με τη λογική να αρχίσω να μαθαίνω μουσική για να μπορώ μελλοντικά να την εντάξω σε μια θεατρική παράσταση ή να μπορώ να συνεννοούμαι με τους μουσικούς μιας παράστασης. Τώρα βέβαια το μικρόβιο του αυτοσχεδιασμού μπήκε και όσο ανεβαίνω επίπεδο όλο και κάποιο live θα προκύψει.

* Είναι Νοέμβριος του 2020, περίοδος κόβιντ. Έχω μόλις λάβει το μέιλ από τη Δραματική του Ωδείου Αθηνών ότι έχω περάσει στη σχολή. Την ίδια ακριβώς μέρα, μαζευόμαστε με το έτος στον Εθνικό κήπο για να γνωριστούμε όλοι μεταξύ μας αλλά και για να γνωρίσουμε τον “μάστερ” μας (ένας θεσμός που έχει το Ωδείο να αναλαμβάνει κάθε έτος ένας βασικός δάσκαλος υποκριτικής που θα συνοδεύει το έτος για όλα τα χρόνια της σχολής και θα τους κάνει και τις πτυχιακές τους στο τέλος), τον Θοδωρή Αμπαζή. Ακριβώς την επόμενη μέρα βγαίνει ανακοίνωση και μας κλείνουν για δεύτερο lockdown και ξεκινάμε με το καλημέρα μαθήματα από ζουμ. Εγώ προσωπικά τα έπαθα όλα εκεί. Ερχόμουν από πολύ μεγάλη προσωπική μάχη με τον εαυτό μου αλλά και την οικογένειά μου για να γυρίσω τη ζωή μου τούμπα και να μπορέσω να είμαι εκεί. Μου κόπηκαν τα φτερά μου.
* Μου στοίχισε πολύ ο εγκλεισμός εκείνη τη συγκεκριμένη περίοδο γιατί ξεκίνησα τη σχολή με τρομερή ορμή και χαρά και ήταν σαν να μου φορέσανε λουρί και να με τράβηξαν απότομα. Ύστερα από έξι μήνες μαθήματα στο ζουμ, βγήκαμε για μάθημα στα πάρκα, όπου αρχίσαμε επιτέλους να γνωριζόμαστε από κοντά με όλους και το θέατρο να αποκτά την κανονική του διάσταση. Στο τρίτο έτος οι σχολές έκλεισαν πάλι για έναν μήνα λόγω του Προεδρικού Διατάγματος και της αποχής που κάναμε. Όμως ύστερα όλο γύρισε τούμπα. Ήμασταν πάρα πολύ τυχεροί ως έτος γιατί μέσω του Ωδείου και με τη συμβολή του Κωνσταντίνου Αρβανιτάκη (διευθυντής της Δραματικής σχολής), πήγαμε σε ένα θεατρικό φεστιβάλ στη Βουδαπέστη για 17 μέρες, όπου συμμετείχαμε μαζί με άλλες 7 χώρες και παίξαμε όλοι μαζί (120 άτομα θίασος στο σύνολο) την ‘’Τραγωδία του Ανθρώπου’’ του Imre Madach σε σκηνοθεσία του Ούγγρου σκηνοθέτη Attila Vidnyanszky.
* Σ’ αυτό το έργο, η κάθε χώρα αναλάμβανε να φέρει έτοιμη μία πράξη από το έργο και μετά ο Attila τις σκηνοθετούσε όλες μαζί. Τη δικιά μας ανέλαβε να σκηνοθετήσει η Αλεξάνδρα Καζάζου. Με την ίδια παράσταση, πήγαμε λίγους μήνες μετά σε ένα άλλο φεστιβάλ στη Κίνα στο Πεκίνο και το Γουιλίν. Μοναδική εμπειρία, σαν να επισκεφτήκαμε άλλον πλανήτη, βιώσαμε το θέατρο από μία άλλη ματιά. Υπήρξα πάρα πολύ τυχερός μέσα στη σχολή γιατί ο Αμπαζής κατάφερε να διαμορφώσει ένα έτος όπου τα παιδιά ήταν ένας κι ένας, υπήρχε πολύ αγάπη, σεβασμός, νοιάξιμο και επικοινωνία μεταξύ μας και αυτό κράτησε μέχρι τέλους, στις χαρές αλλά και στις αγωνίες, τους φόβους και τα νεύρα. Είχα δασκάλους, ανθρώπους, που παρακολουθούσα και θαύμαζα χρόνια και ξαφνικά τους έβλεπες κάθε μέρα και αποκτούσες σχέση μαζί τους. Ξεχωρίζω πολύ τους Αργύρη Ξάφη, Θοδωρή Αμπαζή, Σοφία Χιλλ, Βασίλη Ανδρέου, Αλεξάνδρα Καζάζου, Μαρία Σαββίδου, Ηλία Κουνέλα.

* Βγήκα τόσο πλήρης και γεμάτος από αυτή την εμπειρία που μπορώ να πω με σιγουριά πως δε μου λείπει ούτε θα γύρναγα πίσω πια, ήταν ακριβώς αυτό που έπρεπε για εκείνη τη φάση της ζωής μου και είμαι ευγνώμων για αυτό το ταξίδι. Ήδη μέσα από τη σχολή συζητούσαμε με κάποιους να κάνουμε ομάδα και με το μισό έτος θα βρεθούμε σύντομα σε μία παράσταση που κάναμε στις πτυχιακές μας που είχε σκηνοθετήσει ο Γιώργος Παύλου και θα την πάμε από Μάρτιο στο ΠΛΥΦΑ.
* Την Αθήνα αναπόφευκτα την αγαπώ γιατί μεγάλωσα εδώ. Έχω εμπειρίες από κάθε φάση της ζωής μου σε πολλές διαφορετικές γωνιές της, οπότε με πλημμυρίζει με αναμνήσεις και συναισθήματα. Λατρεύω το vibe αυτής της πόλης, βέβαια ταυτόχρονα κάνεις μία γύρα στο κέντρο ή στα περίχωρα και βλέπεις μια Gotham City, γκρίζα πόλη με άχαρα κτίρια σαν φαβέλα, παραμελημένες περιοχές. Μου λείπει τόσο πολύ το πράσινο και η άπλα σε αυτή την πόλη, και με τον καιρό που έχουμε θα μπορούσε να λάμπει ακόμα περισσότερο, πράγμα που θα επηρέαζε σε μεγάλο βαθμό και την ψυχολογία του κόσμου προς το καλύτερο αν το αξιοποιούσαμε.
* Η αλήθεια είναι ότι πριν μπω στη σχολή και γνωριστούμε σ’ ένα casting, δεν είχα πολύ επαφή με το All4fun. Όμως μετά ακολουθώντας τη, ειλικρινά ένιωσα ως ηθοποιός και ως άνθρωπος που ενδιαφέρεται για τις τέχνες πως βρήκα ένα σπίτι, έναν ασφαλή τόπο να καταφεύγω για να ενημερωθώ, να εμπνευστώ να παρακολουθήσω τι συμβαίνει στον χώρο μας. Δεν υπάρχουν πολλές τέτοιες σελίδες με κοινές αναφορές, βασικά δε γνωρίζω άλλη. Ευχαριστούμε πολύ πολύ!

& Αναλυτικές πληροφορίες για το “Τουραντό” ΕΔΩ
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη 3/2/2025
Μπράβο στους δασκάλους στο Ωδείο που βοήθησαν τόσο πολύ τον υιό μου, ώστε ο Βασίλης να βρει τα πατήματα της ψυχή του.Νοιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη .Και στα παιδιά που δούλεψε μαζί τους.4 χρόνια έδωσε ψυχή τε και σώματι.
Συγχαρητήρια για την αγωγή σου από τους γονείς σου και τους δασκάλους σου και ήσουν υπέροχος στη πρώτη σου.παρασταση του κυρίου Λιβαθινού.Ειμαστε σίγουροι ότι θα έχεις μια λαμπρή πορεία με τα υπέροχα προσόντα που διαθέτεις .θερμά συγχαρητήρια . Λυμπριτακη Πολυξενη
Πόσο εμπλουτίστηκες σε συναισθήματα, κατανόηση, εμβάθυνση μέσα από την εξερεύνηση των σχέσεων και των ρόλων. Μια κλίση στη τέχνη του ζειν με επίγνωση, ειλικρίνεια και διευρυμένη αντίληψη. Προχώρα, Βασίλη, με την αγάπη που έχεις στην καρδιά σου. Έχεις βρει τον οδηγό σου.