Μια έκθεση ζωγραφικής την έφερε στη Νέα Υόρκη και εκεί άναψε η σπίθα της για την υποκριτική.
Για την οποία πέρα από ένα ερώτημα με διαφορετική απάντηση κάθε μέρα σημαίνει μεταξύ άλλων επικοινωνία, αισθητική, αλλά και θέση στα πράγματα.
Η Αλίκη Ανδρειωμένου είναι μια καλλιτέχνης, που έχει άποψη και γεμίζει με ευτυχία, όταν ανθίζει μέσα από δουλειές, οι οποίες της χαρίζουν υπέροχες συγκινήσεις.
Όπως συμβαίνει δηλαδή με τη συμμετοχή στο πολυβραβευμένο Doctor, το οποίο συνεχίζεται για 2η σερί σεζόν σε σκηνοθεσία της Κατερίνας Ευαγγελάτου και για το οποίο μας μίλησε μεταξύ άλλων ως πρόσωπο της εβδομάδας.
* Μεγάλωσα σε μια οικογένεια πολύ δημιουργική και καλλιτεχνική. Η γιαγιά μου έγραφε, η μητέρα μου ήταν ηθοποιός και ο πατέρας μου, ενώ ασχολούταν με τις επιχειρήσεις, ζωγράφιζε και έκανε γλυπτά στον προσωπικό του χρόνο. Υπέγραφε ως “Takis”, που ήταν και το μικρό του όνομα και είχε πλάκα, γιατί, αν ερχόταν στο πατρικό μου σπίτι κάποιος για πρώτη φορά, με ρωτούσε αν είναι “ο Takis”, ο διάσημος γλύπτης. Εγώ κάπως βρέθηκα στη Νέα Υόρκη με μια έκθεση ζωγραφικής και τελικά αποφάσισα εκεί να σπουδάσω υποκριτική.
* Δεν ξέρω τι σημαίνει για μένα υποκριτική. Αν πω σκόρπιες λέξεις, θα πω ανάγκη, επικοινωνία, αισθητική, θέση. Αλλά η αλήθεια είναι πως κι εμένα με απασχολεί πολύ αυτή η ερώτηση. Τι σημαίνει. Τι βάρος ή βάθος ή ακόμα και επιπολαιότητα, επιφάνεια ή παιχνίδι έχει μέσα της. Προσπαθώ καθημερινά να απαντήσω κι εγώ στον εαυτό μου ενώ δουλεύω. Δεν ξέρω. Είναι ένα ερώτημα στο οποίο κάθε μέρα θα μπορούσα ν’ απαντάω διαφορετικά.
* Θα ξεκινήσω με τα δυσάρεστα για τον χώρο μας. Ένας καλλιτέχνης, στην Ελλάδα, θεωρείται “φτωχός συγγενής”. Πράγμα απίστεύτο, εν τω μεταξύ, σε σχέση με την αξία που έχει η δουλειά του στην πραγματικότητα. Αν θυμηθούμε για παράδειγμα πώς επιβιώσαμε όλοι, μέσα στον εγκλεισμό που ζήσαμε πριν λίγο καιρό. Αν εξαιρέσεις την εκγύμναση του σώματος και την αυτο-φροντίδα, προσπαθήσαμε να μη λυγίσουμε στα δόντια μιας πανδημίας, διαβάζοντας, ζωγραφίζοντας, βλέποντας ταινίες, σειρές, ντοκιμαντέρ κτλ. Ακούγαμε μουσική. Διαβάζαμε ποίηση, βλέπαμε μαγνητοσκοπημένες παραστάσεις που μπορεί να είχαμε δει και ζωντανά.
* Είναι τρομαχτικό, οι ίδιοι άνθρωποι που με ιδρώτα και πόνο δημιούργησαν όλα αυτά, να μην αξιολογούνται και να μην κοστολογούνται τα έργα τους με τον τρόπο που τους αξίζει.
* Αυτό το ζήτημα και αυτή η αντιμετώπιση υπάρχει και μέσα στον χώρο μας. Έχω δει τρομαχτικά και ανήθικα πράγματα να συμβαίνουν. Και ανάμεσα σε όλα τα υπόλοιπα που περνάς, έχεις και το να αγωνίζεσαι για την ανθρώπινη αξία σου.
* Απο την άλλη, έχω ζήσει τόσο υπέροχα πράγματα και έχω ανθίσει μέσα σε δουλειές τόσο πολύ που έχω δακρύσει από ευτυχία. Και αυτό είναι πλέον το κριτήριο που έχω για να είμαι σε μία δουλειά. Το πώς νιώθω σε αυτή. Είναι μια επιλογή, είναι ένας τρόπος ζωής.
* Αυτό που προσπαθώ να περιγράψω είναι ο σεβασμός προς τον εαυτό μας, τον συνάνθρωπό μας και αυτό που προσφέρουμε στην κοινωνία. Γιατί όλοι, μα όλοι, προσφέρουμε το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο. Τον εαυτό μας. Τη φύση μας, την τέχνη μας. Και δεν αναφέρομαι στους καλλιτέχνες μόνο, αλλά στους ανθρώπους. Οπότε θα καταλήξω λέγοντας, πως είναι υπέροχο να ζεις έτσι τη ζωή σου. Να κάνεις την τέχνη σου, να κάνεις μικρά ή μεγάλα βήματα.
* Σκέψεις, όνειρα για σχέδια που μπορεί να μην ολοκληρωθούν ποτέ, ή να ιδρώνεις, να γελάς, να κλαίς ή να γνωρίζεις τον εαυτό σου, τα όρια σου αλλά και το πού μπορείς να φτάσεις. Δε μ’ αφορούν εκείνοι που μας βλέπουν έτσι. Σαν “φτωχούς συγγενείς” ή “παράσιτα”. Τους κάνω μια αγκαλιά και τους γυρίζω την πλάτη.
* Φυσικά και οι καλλιτέχνες έχουμε ευθύνη και μερίδιο στα όσα διαμορφώνονται καθημερινά. Με κάθε ναι ή όχι μας, και τη δυναμική του, δημιουργούμε μια νέα συμπεριφορά ή αναπαράγουμε κάτι παλιό που δε λειτούργησε ποτέ και έχει πληγώσει, έχει αδικήσει πολύ κόσμο.
* Από την άλλη νιώθω πολύ αισιόδοξη, όμως το βλέπω και να συμβαίνει. Αλλάζουμε. Εχουμε μετατοπιστεί. Δεν περνάνε εύκολα πλέον τοξικές συμπεριφορές η άδικες συμφωνίες και πιστεύω πως είμαστε πιο ενωμένοι.
* Παλεύουμε πιο πολύ για τα δικαιώματά μας, αλλά και των γύρω μας. Υπάρχουν τόσα δεινά στον κόσμο μας και νομίζω πως αυτό έχει αφυπνίσει μια πλευρά μας που είναι πιο φωτεινή και λιγότερο τοξική.
* Η πολιτεία έχει τεράστια ευθύνη σε όλα όσα συμβαίνουν. Αλλά για να είμαι ειλικρινής δεν περιμένω τίποτε απο εκεί. Με έχουν απογοητεύσει πολύ. Είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις ανθρώπων της πολιτικής που παλεύουν για τα αυτονόητα και τις θαυμάζω. Αλλά είναι, δυστυχώς, πολύ λίγα τα παραδείγματα. Νομίζω πως για να αλλάξει κάτι εκεί, πρέπει να αλλάξει πρώτα ο άνθρωπος και ο τρόπος που αντιλαμβάνεται όλα αυτά που είπα προηγουμένως. Είναι αθροιστικό το ζήτημα.
* Φέτος βρίσκομαι στο Doctor για δεύτερη χρονιά. Μια υπέροχη συγκυρία. Πρώτη φορά κάνω μια τόσο τεράστια κούρσα, όσον αφορά στη διάρκεια και την επανάληψη. Τη βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσα. Συνειδητοποιώ πως είναι σαν ένα είδος πρωταθλητισμού. Θέλει συνέπεια, αφοσίωση και να βρίσκεις συνεχώς λόγους και τρόπους να γεννηθεί η ερμηνεία ξανά.
* Πάντα καραδοκεί ο κίνδυνος να είναι μια άψυχη επανάληψη. Είναι κρίμα για όλο αυτόν τον κόσμο που την έχει αγαπήσει και αγκαλιάσει να μη χαρίσεις την αληθινή σου ματιά. Χαίρομαι πάρα πολύ που βρίσκομαι σε αυτή τη δουλειά. Ήρθε στη ζωή μου για να μου μάθει κάποια πράγματα και σε ένα moment που ήθελα πάρα πολύ να κάνω θέατρο. Μου είχε λείψει, γιατί για αρκετό διάστημα έκανα πιο πολύ σινεμά και λίγο τηλεόραση.
* Ήθελα πολύ να βρεθώ σε μια παράσταση που θα έχω να πω κάτι. Να κάνω έναν ρόλο που θα σημαίνει κάτι για μένα. Και κάπως έτσι, προέκυψε ο ειδικευόμενός μου. Ο Junior! O γιατρός του οποίου το όνομα δεν πρέπει να ακουστεί ποτέ.
* Είναι θαυμάσιο να συνεργάζεσαι με ανθρώπους που αγαπούν τόσο αυτό που κάνουν. Το σέβονται και το φροντίζουν. Και κατ’ επέκταση αυτό αντανακλάται σε μία δουλειά. Ο πυρήνας μιας όμορφης δουλειάς αυτός είναι. Ο αγώνας ενός προσωπικού σημείου, με όσο το δυνατόν καθαρότερες προθέσεις για να βγαίνουμε πιο καθαροί από αυτή τη μάχη. Την προσωπική μάχη με εκείνο που γεννάται πάνω στη σκηνή.
* Τον έχω αγαπήσει πολύ τον Junior. Εχει κάτι άγουρο. Έχει τη δύναμη και τη δυναμική της νεότητας και στην ουσία ο ρόλος που επιτελεί στο έργο είναι ένα τεράστιο σχόλιο προς το νέο. Δε θα έλεγα πως με τον ειδικευόμενο ταυτίζομαι σε επιλογές, πιο πολύ διαφωνώ. Αλλά έχει τρομερό ενδιαφέρον το πώς έχει ζυμώθει από τα μέσα μου. Σίγουρα είναι φτιαγμένος από κομμάτια μου. Το πλάσμα που υποδύομαι στο δεύτερο μέρος της παράστασης είναι πολύ πιο κοντά μου σε επιλογές και μου θυμίζει αρκετά φίλ@ μου. Φωτιά. To Doctor είναι ένα θρίλερ ιδεών με εκπαιδευτική αξία. Είναι ένα έργο που σε αφορά και σου αφαιρεί συνεχώς όλα αυτά τα πέπλα που χρησιμοποιούμε καθημερινά ακόμη και ασυνείδητα.
* Η αλήθεια είναι πως έχω κάνει πιο πολύ σινεμά παρά θέατρο και τηλεόραση. Νομίζω πως μου έχει λείψει πολύ το σινεμά και ανυπομονώ για την άνοιξη που έχουν προγραμματιστεί κάποια project. Η κάμερα έχει έναν μαγνήτη και έναν μεγεθυντή αλήθειας. Με εξιτάρει αυτό. Ο κινηματογράφος και η ατμόσφαιρά του έχουν εισχωρήσει πολύ στο θέατρο και στην τηλεόραση. Ανυπομονώ και για τις ταινίες που έχω δουλέψει τα τελευταία δύο χρόνια και περιμένω να τις δω να ζωντανεύουν.
* Μου αρέσει πολύ να γράφω. Από μικρή ήταν και αυτό ένα πνευματικό καταφύγιό μου. Δεν ξέρω όμως, αν θα έγραφα κάτι για να παιχτεί.
* Η σκηνοθεσία, από την άλλη, είναι από τα επόμενα βήματά μου. Με ιντριγκάρει αυτή η σύνθεση εικόνων και η διεύθυνσή τους σε έμβια ποίηση. Το σκέφτομαι έντονα τα τελευταία τρία χρόνια. Και αυτή τη στιγμή υπάρχουν δύο ιδέες στα σκαριά. Απλώς βρίσκομαι προς το παρόν στην πρώτη φάση, αυτή της ανάγνωσης και της ανάλυσης.
* Έκανα στίβο, ήμουν δρομέας μεγάλων αποστάσεων (1500μ) στο σχολείο. Έκανα μπαλέτο στη Μοριάνοβα, γαλλικά και πιάνο στο σπίτι. Αλλά κάπως κατέληξα να ακούω πανκ + να κάνω γκραφίτι και snowboard. Νομίζω ήμουν ένα τεστ κοπώσεως για τους γονείς μου. Τώρα, κάνω σύγχρονο χορό, pilates και τρέξιμο για να βρίσκομαι στο mental και physical state που θέλω.
* Σχετικά με μελλοντικές συνεργασίες θα ήθελα να συνεργάζομαι με ανθρώπους που με κάνουν να νιώθω καλά. Που μου δίνουν λόγους ν’ ανθίζω. Που με σέβονται, τους σέβομαι και αλληλοθαυμαζόμαστε. Ό,τι είναι ας έρθει. Θα το αγαπήσω με κάθε κύτταρό μου. Αλλιώς δε θα το κάνω. Ως τώρα αυτό συμβαίνει και θα το εμπιστευτώ. Πιστεύω πολύ στον προσωπικό δρόμο. Αναμένω και μανιφεστάρω.
* Η Αθήνα μου αρέσει. Οι πλατείες στην πλατεία Αμερικής, με τη μυρωδιά απο τα νεράτζια και τις εξωτικές γεύσεις. Η γιαγιά μου κάπου εκεί στον έκτο όροφο να με περιμένει με φαΐ.
* Οι φοίνικες στο Φάληρο και η αλμυράδα της Ποσειδώνος. Οι βόλτες εκεί, χέρι χέρι. Οι βόλτες στην Πλάκα, που πάντα χάνομαι σε δρομάκια που μου φαίνονται οικεία. Τρομερό αυτό. Οι γίγαντες με τσίπουρο στην Καλοπούλα και η ανάσα στον Υμηττό. Τα θερινά σινεμά της. Και οι βουτιές στα λιμανάκια.
* Στο All4fun μου αρέσει το εύρος που καλύπτει στην ενημέρωση σχετικά με τις τέχνες, η παρούσα στήλη και τα βραβεία Αll4fun, στα οποία είχα τη χαρά να βρεθώ φέτος για πρώτη φορά και τα απόλαυσα.
Αναλυτικές πληροφορίες για τις ημέρες των παραστάσεων και τους συντελεστές του Doctor ΕΔΩ:
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 16/12/2024
