Ο κόσμος το υποδέχθηκε με κύματα αγάπης και ευγνωμοσύνης. Άλλωστε όταν κάτι το αγαπάς πολύ, δίνεις τη ψυχή σου και έχει ποιότητα αρέσει στο κοινό. Όπως συνέβη φέτος με τον «Ρωμαίο και Ιουλιέτα για 2 στο θέατρο 104».
Η Αθηνά Μουστάκα αποφοιτά αυτήν την Παρασκευή από την δραματική σχολή του Γιώργου Αρμένη, όμως με την παρουσία της στην σκηνή έδειχνε σαν να ήταν ηθοποιός χρόνων. Σ’ αυτό φυσικά συντέλεσε η καταλυτική παρουσία του Κώστα Γάκη, αλλά και του συμπαίκτη της Κωνσταντίνου Μπιμπή, δύο καλλιτεχνών για τους οποίους τρέφει μεγάλο σεβασμό και εκτίμηση.
«Τον Κώστα τον θεωρώ πνευματικό μου πατέρα, ενώ με τον Κωνσταντίνο συνεχώς μαθαίνω, σαν να βρίσκομαι σε μια διαρκή διδασκαλία», παραδέχεται η Αθήνα, η οποία κατάφερε τελικά να βρεθεί στον αγαπημένο της χώρο, τον οποίο συνειδητά απέφευγε πριν κάποια χρόνια.
Αποδείχθηκε, όμως, πως ήταν το σπίτι της, όταν ένιωσε ένα ογκώδες κενό, πιάνοντας δουλειά σε μια εταιρία. Και νιώθει ευλογία, γιατί η συγκεκριμένη παράσταση σημαίνει για εκείνη τα πάντα. Της δίνει την ευκαιρία να μη χάνει το κουράγιο της, να προχωρά με πίστη και αφοσίωση, γιατί τα καλά θα έρθουν…
* Μάλλον προϋπήρχε η υποκριτική. Από μικρή είχα έφεση στα πιο καλλιτεχνικά μαθήματα, μουσική, χορός, ζωγραφική. Πότε όμως δεν παραδεχόμουν στον εαυτό μου ότι ήθελα να ασχοληθώ με το θέατρο γιατί ήμουν επηρεασμένη από τη μητέρα μου η οποία ήθελε να με αποτρέψει. Έτσι ενώ μεγάλωνα έστρεψα το στόχο μου κυρίως σε ένα πιο τεχνοκρατικό διάβασμα, στο οποίο δεν χωρούσε η τέχνη, προκειμένου να περάσω σε κάποια σχολή για να έχω ένα πτυχίο. Τελικά μπήκα στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και όταν το τελείωσα έπιασα δουλειά σε μία εταιρία.
* Εκεί συνειδητοποίησα ότι το κενό μέσα μου ήταν ογκώδες. Απείχα εντελώς από αυτή τη νοοτροπία των εταιριών, δεν ήθελα όμως να παραιτηθώ καθώς οι δουλειές στις μέρες μας είναι δυσεύρετες. Κάποια στιγμή η εταιρία λόγω της παγκόσμιας κατάστασης που επικρατεί τα τελευταία χρόνια, όχι μόνο στην Ελλάδα αναγκάστηκε να κάνει περικοπές. Εγώ ήμουν μια από αυτούς που τελείωσαν τη συνεργασία τους με την εταιρία και έτσι έχοντας φύγει, αποφάσισα να ασχοληθώ με κάτι που ήθελα πραγματικά. Δειλά – δειλά μπήκα στο τριπάκι των εξετάσεων σε δραματικές σχολές, σε υπουργεία και είδα ότι αυτός ο χώρος που τόσα χρόνια ασυνείδητα τον απέφευγα ήταν το σπίτι μου.
* Υποκριτική είναι τα πάντα. Είναι ο αέρας που φυσάει, το κουνούπι που πετάει, το παιδάκι που παίζει στην πλατεία, η γιαγιά μου που με φροντίζει όταν πάω τα καλοκαίρια στην Κύπρο. Οι περαστικοί στο δρόμο. Το διπλανό αμάξι στην Κηφισίας που ο οδηγός του κάνει χειρονομίες επειδή κάποιος τον προσπέρασε, ο γείτονας που βγάζει το σκύλο του βόλτα, η γάτα που προσπαθεί να πιάσει το καναρίνι, ο τρόπος με τον οποίο έχει ζαρώσει η τσάντα μου στο κάθισμα που την αφήνω, το βλέμμα και το ροζιασμένο πρόσωπο της μαυροφορεμένης κυρίας στο μετρό… Τα πάντα.
* Γενικά ένας νέος ηθοποιός φαντάζομαι με δυσκολία πως αντιμετωπίζει την κρίση. Εγώ πάντως θεωρώ τον εαυτό μου ευλογημένο που βρέθηκα σε μία ομάδα με δύο ανθρώπους, ακόμα και μέσα στην κρίση – τον Κώστα Γάκη και τον Κωνσταντίνο Μπιμπή – που πλέον αγαπάω, εκτιμώ και σέβομαι. Σίγουρα υπάρχουν αμέτρητες δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε, όμως αυτό που δεν πρέπει να κάνουμε είναι να χάνουμε το κουράγιο μας και να μεμψιμοιρούμε. Ακόμα και μέσα σ’ αυτή την αθλιότητα που βρισκόμαστε οφείλουμε να προχωράμε με πίστη και αφοσίωση σ’ αυτό που κάνουμε και τα καλά θα έρθουν…
* Δεν ξέρω αν η τέχνη θα μπορούσε να δώσει απαντήσεις. Θα μπορούσε όμως να αφυπνίσει και να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τη ζωή και να επαναπροσδιορίσουμε τις αξίες μας.
* Ο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα για δύο» σημαίνει για μένα τα πάντα, καθώς είμαι συνδημιουργός της. Και οι τρεις πέσαμε με τα μούτρα και βάλαμε όλη μας την αγάπη και την ψυχή για να βγει κάτι όμορφο. Η παράσταση ξεκίνησε στο πλαίσιο ενός φεστιβάλ στο ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης και τότε είχαμε ένα μήνα κάτι μέρες για να το ετοιμάσουμε. Ξεκίνησε λοιπόν με πολύ άγχος και αγωνία για το αποτέλεσμα. Φέτος επίσης ξεκίνησε με αγωνία για το αν θα γινόταν αποδεκτή από τον κόσμο. Ευτυχώς η όλη προσπάθεια μας δικαίωσε.
* Θεωρώ μεγάλη τύχη να συνεργάζομαι με αυτούς τους δυο ανθρώπους. Η παράσταση προέκυψε από μια ιδέα που χρόνια είχε ο Κώστας ο Γάκης στο μυαλό του- δύο άνθρωποι θα σήκωναν το φορτίο του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, παίζοντας όλους τους ρόλους του έργου. Τυχαία ήρθαμε και εγώ και ο Κωνσταντίνος στο δρόμο του και μας το πρότεινε. Αμέσως δεχτήκαμε και έτσι ξεκίνησε μια πολύ όμορφη συνεργασία. Τον Κώστα πλέον τον θεωρώ πνευματικό μου πατέρα και τον ευγνωμονώ για όσα μέχρι τώρα μου έχει προφέρει απλόχερα.
* Η συνεργασία μου με τον Κωνσταντίνο θεωρώ ότι δεν ήταν μια απλή συνεργασία αγάπης και εκτίμησης, θεωρώ ότι και από εκείνον ήταν διδασκαλία καθώς εγώ ακόμα είμαι η πιο νέα και πιο άπειρη της ομάδας. Τον Κωνσταντίνο τον θεωρώ έναν από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς μας. Δικαίως λοιπόν ψηφίστηκε ως ο κορυφαίος άντρας ηθοποιός της φετινής θεατρικής σεζόν από το κοινό του All4fun. Τα εφόδια που πήρα από αυτούς τους δυο ανθρώπους είναι αμέτρητα σε όλα τα επίπεδα. Είναι για μένα κάτι παραπάνω από συνεργάτες. Είναι αδέρφια και συνοδοιπόροι και στη ζωή και στη τέχνη που είναι η ίδια μας η ζωή πλέον.
* Ο ρόλος της Ιουλιέτας ήταν ένας ρόλος που πάντα αποτελούσε όνειρο για μένα. Ωστόσο όταν κατάλαβα ότι δεν ήταν μόνο αυτός ο ρόλος μου στην παράσταση αλλά κι άλλοι επτά συνειδητοποίησα ότι θα ήταν αρκετά δύσκολο. Και έτσι ήταν. Χρειάστηκε πολλή δουλεία μαστίγιο και αφοσίωση. Σχεδόν στρατιωτική υπακοή. Άλλωστε η φύση του επαγγέλματος είναι τέτοια. Ο Κώστας σχεδόν πάντα καθόταν στα παρασκήνια και μετά το τέλος της παράστασης μας διάβαζε τις σημειώσεις. Κάναμε πρόβες και μετά το ανέβασμα της παράστασης.
* Η συνθήκη των δύο ηθοποιών είναι όντως από μόνη της γοητευτική. Η ζωντανή μουσική σε πολλές περιπτώσεις αναδεικνύει ένα έργο. Στο δικό μας έργο η μουσική ήταν το 50%. Αποτελούσε έμπνευση.
* Πιστεύω η σκληρή μας δουλειά και η αγάπη μας γι αυτό που κάναμε ήταν αυτό που εκτίμησε ο κόσμος. Όλα τα σχόλια για μένα ήταν δώρο ακόμα και τα αρνητικά γιατί ακόμα κι αυτά συντέλεσαν στη βελτίωση της παράστασης. Αυτό που με συγκινεί ιδιαίτερα στους ανθρώπους που παρακολούθησαν την παράσταση είναι ένα κύμα αγάπης και ευγνωμοσύνης. Ανεκτίμητη αξία.
* Ευελπιστούμε πως η παράσταση μας θα πάει και του χρόνου. Σκεφτόμαστε σαν ομάδα να κάνουμε κάποιες δουλείες και γενικά θέλουμε απο δω και πέρα να είμαστε μια σταθερή ομάδα. Δεν θα θελα να υπάρξω ακόμα ως μονάδα. Πιστεύω ότι έχω πολλά ακόμα να μάθω από αυτούς τους δυο ανθρώπους.
* Θα αποφοιτήσω την Παρασκευή από την σχολή. Όποτε είναι πολύ νωπή η ανάμνηση της. Γενικά πέρασα πολύ όμορφα. Το πρώτο και το δεύτερο έτος ήταν πολύ εποικοδομητικά. Με καθηγητές που πήρα πολλά. Φυσικά και δεν είμαι στο ίδιο επίπεδο υποκριτικά μετά τη σχολή θέλω να πιστεύω. Σ’ αυτό βοήθησε, όμως, και η δουλειά που κάναμε και με τα παιδιά για τον Ρωμαίο, αλλά και με την ομάδα sui generis που έχουμε και κάνουμε θεατρικές δράσεις έξω στο δρόμο. Όσον αφορά στο πτυχίο μου στο Πάντειο φυσικά είναι ένα παραπάνω εφόδιο. Οτιδήποτε γνωρίζει ο άνθρωπος αποτελεί ένα συν σε ό,τι κάνει. Ο άνθρωπος πρέπει να είναι πολυδιάστατος. Πόσο μάλλον ένας ηθοποιός.
* Αν και πιστεύω ότι λειτουργώ καλύτερα ως ηθοποιός, θα ήθελα αν κάποια στιγμή μου δοθεί η ευκαιρία να δοκιμάσω και την σκηνοθεσία.
* Πολλές φορές γράφω διάφορες σκέψεις μου. Κάποιες φορές έχει τύχει να τις χρησιμοποιήσω κιόλας θεατρικά. Όμως πέρα απο αυτό νομίζω ότι δεν είναι στα άμεσα σχέδια μου. Μόνο αν ωριμάσει περισσότερο μέσα μου.
* Η ιδέα του κινηματογράφου με γοητεύει ιδιαίτερα. Η ομορφιά του και η διάρκεια που έχει στο χρόνο είναι δυο πράγματα που με ενδιαφέρουν και με συγκινούν. Το θέατρο παρόλη την αμεσότητά του είναι μια τέχνη εφήμερη με αποτέλεσμα να χάνεται η δουλειά του ηθοποιού ακόμα κι όταν καταγραφεί η παράσταση η χρήση της είναι πιο πολύ αρχειακή. Μ’ ενδιαφέρει κι η τηλεόραση εφόσον υπάρχουν οι συνθήκες για ένα ποιοτικό αποτέλεσμα. Ωστόσο ακόμα δεν είχα κάποια σχετική εμπειρία. Αλλά είναι κάτι που ευελπιστώ να συμβεί.
* Μ’ αρέσει η βόλτα στην Πλάκα, τα γκράφιτι στον Κεραμεικό, η απόκοσμη αίσθηση που έχει ή βιομηχανική περιοχή κάτω από το Γκάζι, η θέα της Ακρόπολης απο το σπίτι της φίλης μου της Αγάπης, η συνέπεια των δρομολογίων στο μετρό (είναι η μόνη μάλλον), η γειτονιά μου, ακόμα και το χρώμα που διατηρεί η Πατησίων κι η Κυψέλη παρ’ όλες τις δύσκολες συνθήκες που βιώνουν αυτές οι περιοχές. Δεν μ’ αρέσει που οι Αθηναίοι δεν αγαπούν την πόλη τους. Και η αγένεια πολλών ανθρώπων στην καθημερινότητα μας.
* Στο All4fun μου αρέσει το μεράκι που έχετε γι’ αυτό που κάνετε. Είναι πολύ σημαντικό και πιστεύω ότι λείπει στις μέρες μας.
& Αναλυτικά λεπτομέρειες για τον «Ρωμαίο και Ιουλιέτα για 2» που παίχθηκε με απόλυτη επιτυχία φέτος στο θέατρο 104 ακολουθούν στον σχετικό σύνδεσμο: http://www.all4fun.gr/columns/epilogi-evdomadas/7941–2.html
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 9/6/2014