18.6 C
Athens
Σάββατο, 2 Νοεμβρίου, 2024

Το πρόσωπο της εβδομάδας: Μαντώ Γιαννίκου – Ηθοποιός

Το πρώτο πράγμα που της είπα μετά τις καταπληκτικές της απαντήσεις στη συνέντευξη ότι είναι κάτι παραπάνω από έτοιμη για να γράψει το πρώτο της έργο.

Ενδεχομένως αυτή η ευχέρεια του λόγου να έχει μείνει στη Μαντώ Γιαννίκου από τότε που σπούδασε ΜΜΕ στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και εργάστηκε στην ΕΡΤ. Ευτυχώς για εκείνη, όμως, τότε ήταν που τυχαία εντάχθηκε σε μια ερασιτεχνική ομάδα της Νέας Ερυθραίας και βρήκε τον δρόμο της.

Εκτός από μια ηθοποιός με μεγάλη ερμηνευτική γκάμα (προσωπικά την απόλαυσα στο Ναυάγιο ως Φανή, έναν ρόλο που θα ήθελα να κρατήσει και περισσότερα επεισόδια), η Μαντώ είναι μια ευαισθητοποιημένη καλλιτέχνιδα, που δε μένει μόνο στα λόγια, αλλά το φανερώνει και στις πράξεις της.

Αυτή την περίοδο βρίσκεται σ’ εντατικές πρόβες για τη “Λυγερή” του Αντρέα Καρκαβίτσα, που θα παρουσιαστεί σε λίγες ημέρες στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου σε σκηνοθεσία της Ειρήνης Λαμπρινοπούλου. Μια παράσταση στην οποία επιλέχθηκε από ακρόαση και ως πρόσωπο της εβδομάδας μάς μίλησε μεταξύ άλλων τόσο για τον ρόλο της ως κυρά-Παγώνα, αλλά και για το περιεχόμενο του συγκεκριμένου έργου.

* Από παιδί, όποτε πήγαινα στον κινηματογράφο ή στο θέατρο, με μάγευαν όλων των ειδών οι ιστορίες και με παραξένευε η δύναμή τους και η επίδραση που είχαν στον ψυχισμό μου. Καθόμουν και παρατηρούσα τους ηθοποιούς και αναρωτιόμουν “πώς το κάνουν, πώς γίνεται να με αφορά και να με συγκινεί τόσο πολύ μια ιστορία, φαινομενικά μακριά από τα δικά μου βιώματα;”

* Και έλεγα μέσα μου ότι θα ήθελα να μπορώ να κάνω κι εγώ το ίδιο. Παρόλα αυτά, δεν αποφάσισα ποτέ να ενταχθώ στη θεατρική ομάδα του σχολείου, ούτε επέλεξα να σπουδάσω θέατρο τελειώνοντας το σχολείο.

* Μπήκα στα ΕΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών γιατί αυτό ήταν το “σωστό”, ξεκίνησα να εργάζομαι στην ΕΡΤ και τα πράγματα έμοιαζαν να έχουν πάρει τον δρόμο τους για μένα. Μέχρι που, το 2007, βρέθηκα τυχαία στην ερασιτεχνική ομάδα του Λαϊκού Θεάτρου Νέας Ερυθραίας, την οποία συντόνιζε τότε ο Νίκος Μπουσδούκος.

* Πρώτη φορά στη ζωή μου συμμετείχα σε θεατρική πρόβα. Έρωτας κεραυνοβόλος με χτύπησε κατακούτελα!! Όλα αυτά που φανταζόμουν ως παιδί, όλη η μαγεία ήταν εκεί!! Ε, δεν υπήρχε επιστροφή μετά από αυτό, ήταν μονόδρομος η πλήρης αλλαγή ζωής. Έμεινα στην ομάδα για δύο υπέροχα χρόνια και μετά μπήκα σε δραματική σχολή. Την αθώα ματιά και τη φρεσκάδα με την οποία αγαπώ μέχρι και σήμερα το θέατρο τη χρωστάω σε μεγάλο βαθμό στον Νίκο. Του είμαι ευγνώμων.

* Μια από τις πυρηνικές ανάγκες των ανθρώπων είναι το να λέμε ιστορίες. Έτσι νοηματοδοτούμε τον κόσμο, έτσι τον κατανοούμε, τον φανταζόμαστε αλλιώς, επανατοποθετούμαστε διαρκώς εντός του, έτσι μοιράζεται η ανθρώπινη εμπειρία, έτσι αντέχεται η ζωή και προχωράμε.

* Το θέατρο για μένα είναι ο κοινός τόπος, όπου δύο πόλοι (η σκηνή και η πλατεία) δίνουν ένα μυστικό ραντεβού και δεσμεύονται αμφίπλευρα να συναντηθούν, με την προσδοκία να μοιραστούν οτιδήποτε μας καθιστά ανθρώπινους. Το Πρόβλημα μιλιέται, η Ιστορία του/της ενός/μίας γίνεται κτήμα όλων, λογαριασμοί ανοίγουν και, μαγικά, για λίγο, διαμορφώνουμε έναν κοινό ορίζοντα ζωής. Μια κατάφαση στη Ζωή. Είναι συγκινητικό. Γι’ αυτό, άλλωστε, αν “πετύχει το γλυκό” που λέμε, το θέατρο μπορεί να λειτουργήσει ιαματικά για όλους/ες μας.

* Υποκριτική, λοιπόν, για μένα είναι η τέχνη του να αφηγούμαστε ιστορίες. Συνδιαλεγόμαστε με οτιδήποτε δεν είναι θέατρο, το σκαλίζουμε, το κοσκινίζουμε, το αφουγκραζόμαστε αισθητηριακά, το τεμαχίζουμε, το “καταστρέφουμε”, φτάνουμε στο μεδούλι του, ώστε, ανασυνθέτοντάς το, να φτιάχνουμε γέφυρες Συνάντησης με τον Άλλο. Το σχήμα “ένας ζωντανός άνθρωπος απέναντι σε έναν άλλο ζωντανό άνθρωπο” φέρει δυσκολίες και η πιθανότητα αποτυχίας είναι μεγάλη, αλλά και μόνο η κοπιώδης διαδρομή από την υπέρβαση του Εαυτού προς τον Άλλο με συγκινεί βαθιά.

* Οι ηθοποιοί, που σε τίποτα δε (θα έπρεπε να) διαφοροποιούμαστε από τους υπόλοιπους/ες εργαζόμενους/ες αυτού του τόπου, είμαστε ενεργά μέλη μιας κοινωνίας που νοσεί βαθιά και πολυεπίπεδα. Αναπόφευκτα επηρεαζόμαστε, οι ζωές όλων μας κατακερματίζονται, οι ανάσες μας συρρικνώνονται, “στεγνώνουμε” λίγο λίγο.

* Ζούμε στη χώρα των μονίμως αδιόρθωτων πραγμάτων, μέσα σ’ ένα περιβάλλον στο οποίο ευδοκιμεί μόνο το παράλογο. Αν πιάναμε να συζητήσουμε αναλυτικά το κάθε πρόβλημα που έφερε την κοινωνία γενικά και τον κλάδο μας ειδικότερα σε τέλμα, δε θα τελειώναμε ποτέ. Δεν μπορώ καν να φανταστώ πώς τα βγάζει πέρα ο κάθε άνθρωπος (ηθοποιός ή μη) μέσα στην τρέλα της ελληνικής πραγματικότητας, αλλά προσωπικά προσπαθώ να αντιμετωπίζω τις δυσκολίες με υπομονή, με γαϊδουρινό πείσμα και με πολύ χιούμορ. Και, κυρίως, με υπέροχους ανθρώπους στο πλάι μου, που μου δίνουν φόρα και δύναμη να μην παραιτούμαι ποτέ. Τους χρωστώ πολλά και τους ευχαριστώ από καρδιάς, το “μαζί” είναι σωτήριο για μένα.

* Μου είναι πλέον πολύ δύσκολο να συζητώ για την απαξίωση της εργασίας μας και τις ευθύνες της πολιτείας, διατηρώντας την ψυχραιμία μου. Νιώθω σε προσωπικό επίπεδο βαθιά προσβεβλημένη και οργισμένη. Τα σκάνδαλα διαδέχονται το ένα το άλλο, κανενός το αυτί δεν ιδρώνει παρά τις πρωτοφανείς κινητοποιήσεις σύσσωμου του κλάδου τα τελευταία χρόνια, μας δηλώνουν ευθαρσώς και χωρίς ντροπή πού ακριβώς μας έχουν γραμμένους. Ούτε τα προσχήματα δεν κρατάνε πια. Άρα τι νόημα έχει να μιλήσω για τις ευθύνες των καλλιτεχνών, όταν το πλαίσιο μέσα στο οποίο καλούμαστε να υπάρξουμε πριν καν μπούμε στις σχολές υποκριτικής είναι νοσηρό;

* Μου θυμίζει τη χυδαία φράση “ατομική ευθύνη”. Σ΄ ένα καθεστώς εργασιακής ανασφάλειας και ανθρωποφαγίας είναι αναμενόμενο να παλεύει ο καθένας να επιβιώσει όπως μπορεί. Η εμπιστοσύνη μου προς την πολιτεία έχει κλονιστεί ανεπανόρθωτα και θα ήταν ψέμα να πω ότι είμαι αισιόδοξη για το μέλλον.

* Το μόνο στο οποίο πιστεύω και το μόνο που διεκδικώ είναι η αλληλεγγύη, η αλληλοϋποστήριξη, η μεταξύ μας σύνδεση και η τρυφερότητα που μας κρατά ανθρώπινους σ’ ένα απάνθρωπο περιβάλλον. Από τη μία υπάρχει το Σωματείο μας, το οποίο ισχυροποιούμε με την παρουσία μας και από την άλλη υπάρχει το ήθος του ενός προς τον άλλο. Όταν βρίσκομαι σε αδιέξοδο, φέρνω πάντα στο μυαλό μου κάτι που μας έλεγε ο Βασίλης Παπαβασιλείου: “Όταν εισπνέουμε, υποδεχόμαστε το σύνολο της ανθρώπινης εμπειρίας και όταν εκπνέουμε, εκπνέουμε πολιτισμό. Οπότε…Επιμέλεια Εαυτού”. Αυτό ναι, είναι δική μου ευθύνη, ώστε να μπορώ να τοποθετηθώ με συγκρότηση και θάρρος μέσα στον κόσμο.

* Το μόνο που δε δικαιολογώ, πλέον, σε ανθρώπους του κλάδου είναι η μεγαλομανία και τα υπερτροφικά Εγώ. Κενόδοξοι άνθρωποι με το σύνδρομο του “πρωταγωνιστή” που έχουν ως μοναδικό καημό την αυτοπροβολή τους, δεν έχουν καταλάβει καθόλου τι είναι το Θέατρο, δεν έχουν ιδέα ότι υπάρχουν πιο σοβαρά ζητήματα να ασχοληθούμε και τελικά δε μ’ αφορούν. Δεν αρχίζει τίποτα και δεν τελειώνει με εμάς, οπότε “ψυχραιμία, αδέρφια”.

* Από τις 24 Οκτωβρίου θα βρισκόμαστε στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου με τη Λυγερή, μια νουβέλα του Ανδρέα Καρκαβίτσα, που γεννήθηκε από τον ανεκπλήρωτο έρωτα του συγγραφέα με την Ιολάνθη Βασιλειάδη, την οποία οι γονείς της πάντρεψαν με άλλον. Εκείνη υποτάχθηκε στην απόφασή τους και ο Καρκαβίτσας δεν της το συγχώρεσε ποτέ. Το τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου ονομάζεται “Η αφομοίωσις” και η τελευταία φράση του: “Η Ανθή δεν είναι πλέον, όχι, η ονειροπόλος ερωμένη του Γεωργίου Βρανά, είναι η θετική σύζυγος, η γυναίκα του Νικολού Πικόπουλου».

* Με αφορμή μια ερωτική ιστορία, λοιπόν, κάνουμε μια αναδρομή στο παρελθόν, ώστε να επανατοποθετηθούμε στο παρόν. Τι άλλαξε από τότε σε σχέση με τις προσωπικές επιθυμίες του ατόμου που συγκρούονται με τις κοινωνικές επιταγές, τι άλλαξε σε σχέση με το τραύμα και την καταπίεση της γυναίκας, της οποίας η μοίρα οριζόταν από άλλους ερήμην της, αλλά και πόσο δικό μας συστατικό είναι ο συμβιβασμός, η αποδοχή, η συγχώρεση;

* Η συγκεκριμένη δουλειά προέκυψε από τη διαδικασία ακρόασης του Εθνικού, απ’ όπου με επέλεξαν η σκηνοθέτρια Ειρήνη Λαμπρινοπούλου και οι συνεργάτες/άτριές της. Έχω πολλή μεγάλη χαρά για τη συγκεκριμένη παράσταση, αφενός γιατί η ιστορία της Λυγερής με αφορά προσωπικά, αφετέρου γιατί ο θίασός μας αποτελείται από υπέροχους ανθρώπους και συναδέλφους, με κάποιους από τους οποίους με συνδέει φιλία πολλών ετών.

* Η ιστορία μας εκτυλίσσεται φαινομενικά “στα παλιά τα χρόνια”, στον μικρόκοσμο των Λεχαινών Ηλείας, κάπου μακριά από εμάς, όταν οι άνθρωποι ζούσαν αλλιώς και όταν η θέση της γυναίκας στην κοινωνία ήταν άλλη. Η γραφή του Καρκαβίτσα στην καθαρεύουσα ενισχύει αυτό το αίσθημα του “μακρινού”. Ξεκινήσαμε, λοιπόν, να σκάβουμε το υλικό μας με αναφορές και προφορικές ιστορίες από παππούδες και γιαγιάδες μας.

* Σταδιακά, όμως, και όσο βάθαινε η έρευνα και συναντιόμασταν με τα ζητήματα που θέτει το έργο, διαπιστώναμε πόσο πολύ κάποια πράγματα δεν έχουν αλλάξει, πόσο πολύ οι ίδιες οι ζωές μας στο Τώρα επηρεάζονται και δεσμεύονται από κοινωνικά στερεότυπα και άρρητους πατριαρχικούς κανόνες που εγκαθιδρύθηκαν στο παρελθόν και κρατούν γερά μέχρι σήμερα. Σε κάθε φάση της διαδικασίας, συναντούσα με έκπληξη εμένα την ίδια, τη ζωή μου και τις επιλογές (ή μη) που με καθόρισαν, μέσα από την ιστορία της Λυγερής.

*Από πολύ νωρίς, επομένως, μας έγινε σαφές ότι καθόλου “παλιά” δεν είναι η ιστορία αυτής της κοπέλας, αφορά άμεσα στο Τώρα μας και αξίζει να ειπωθεί. Η υπέροχη διασκευή της Ειρήνης Μουντράκη ενισχύει τη διαχρονικότητα του έργου, καθώς αποδομεί σταδιακά την καθαρεύουσα, μπερδεύοντάς την με δημοτική και σπάει την απόσταση ασφαλείας που δημιουργεί ο Χρόνος. Μπορεί το έργο να γράφτηκε στην εκπνοή του 19ου αιώνα, όμως νιώθω ότι είναι απόλυτα παρούσα στο Παρόν μας.

* Επί σκηνής εμφανιζόμαστε ως αφηγητές/ήτριες της ιστορίας, ως η παρεμβατική κοινωνία που κοιτάει, σχολιάζει και επηρεάζει τις ζωές των άλλων από την κλειδαρότρυπα και ως κάποιοι από τους χαρακτήρες που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη μοίρα της Ανθής.

* Ο χαρακτήρας που εμφανίζω εγώ είναι η κυρά-Παγώνα, η μάγισσα του χωριού, που εκτελεί ταυτόχρονα χρέη γιάτρισσας και προξενήτρας. Ένα παράξενο και μοναχικό πλάσμα, που προκαλεί σεβασμό αλλά και φόβο στους χωρικούς.

* Μια γυναίκα που επέλεξε, φαινομενικά, να ζει διαφορετικά από τα πρότυπα της εποχής της (“ήτο καταμόναχη, δεν υπανδρεύθη εξ’ ιδιοτροπίες…”), αλλά που, επί της ουσίας, καθόλου απαλλαγμένη δεν είναι από τα στερεότυπα και τις επιταγές της κοινωνίας και της θρησκείας. Το γεγονός ότι εναλλάσσονται διαρκώς οι ιδιότητές μας στη σκηνή, μας δίνει την ευκαιρία να κοιτάζουμε την ιστορία της Λυγερής από διαφορετικό πρίσμα κάθε φορά και να φωτίζουμε τα γεγονότα από πολλές διαφορετικές πλευρές. Αυτό, παρά τη δυσκολία και την πολυπλοκότητά του, είναι πολύ ενδιαφέρον για μένα, γιατί μου υπενθυμίζει διαρκώς ότι τίποτα στη ζωή δεν είναι άσπρο – μαύρο.

* Από τις τηλεοπτικές μου συνεργασίες κρατώ πάντα τους πολύ όμορφους ανθρώπους που γνώρισα. Είναι πολύτιμο για μένα να εργάζομαι σε αγαπητικά περιβάλλοντα, με συνεργάτες και φίλους που εκτιμώ και θαυμάζω. Ασχέτως του αν κρατάμε ή όχι επαφή μετά τη λήξη του πρότζεκτ, δεν τους ξεχνώ ποτέ και κρατάω ως δώρο ότι ο καθένας/μία τους με ώθησε με τον τρόπο του/της σε μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου. Είμαι ευγνώμων.

* Θα το έχεις καταλάβει μέχρι τώρα ότι έχω μια εμμονή με την ιστορία χαχαχαχαχα! Τι να κάνουμε, όμως, είναι σημαντικό! Αν έχω στα χέρια μου μια καλή ιστορία που αξίζει να ειπωθεί, έχω την πρώτη ύλη που θα τροφοδοτήσει όλη την υπόλοιπη διαδικασία! Η προσωπική δουλειά μου, πριν καν φτάσω στην ομαδική πρόβα, δε διαφοροποιείται από το αν ερευνώ έναν ρόλο για το θέατρο, τον κινηματογράφο ή την τηλεόραση.

* Πρώτο μου μέλημα είναι να σχετιστώ απόλυτα με την ιστορία, να την κάνω δική μου, προσωπική υπόθεση. Να γεννηθεί η απόλυτη ανάγκη να θέλω να τη μοιραστώ. Η πρώτη δεξαμενή στην οποία βουτάω είναι το προσωπικό μου υλικό, οι αναφορές μου, τα βιώματά μου.

* Και από κει και πέρα, δημιουργώ εντός μου το περιβάλλον εκείνο που θα επιτρέψει στη φαντασία μου ν’ ανθίσει και να μου ανοίξει πόρτες, κόσμους, προοπτικές, που ξεφεύγουν από το βιωμένο μου υλικό. Αναπόφευκτα, λοιπόν, όσο κι αν διαφοροποιείται ο χαρακτήρας που ερμηνεύω από εμένα, πάντα κάπου συναντιόμαστε, κάτι μυστικό μας συνδέει.

* Το γεγονός αυτό μου δημιουργεί μια συναισθηματική εμπλοκή, που ακόμα κι όταν η δουλειά ολοκληρωθεί, ο χαρακτήρας δε χάνεται για πάντα. Κάπου υπάρχει μέσα μου.

* Όλα αυτά τα κορίτσια κατά καιρούς τα σκέφτομαι με τρυφερότητα, διατηρώ μια δική μου σχέση μαζί τους, συχνά ζηλεύω ή θαυμάζω χαρακτηριστικά τους που θα μου χρειάζονταν σε φάσεις της δικής μου ζωής. Η Σοφία της Γέφυρας ή η Φανή του Ναυαγίου είναι δύο τέτοιες περιπτώσεις. Αν και είμαστε τελείως διαφορετικές μεταξύ μας, ένα αόρατο νήμα μάς συνδέει και τις τρεις. Τις αναπολώ κάποιες φορές.

* Στην τηλεόραση θα ήθελα πολύ να εργαστώ σε μίνι σειρές, με πυκνό περιεχόμενο και σαφή αρχή, μέση και τέλος. Εκ των πραγμάτων, μια δουλειά που ολοκληρώνεται σε μικρό αριθμό επεισοδίων έχει πιο προσεγμένη και επί της ουσίας γραφή από κάτι που απλώνεται στον χρόνο και είναι καταδικασμένο, αργά ή γρήγορα, να κάνει “κοιλιά”. Αλλά και ως θεάτρια, παρατηρώ ότι μου είναι πιο ευχάριστο να βλέπω μίνι σειρές χωρίς να κουράζομαι. Είναι πιο πολύ του γούστου μου.

* Ο κινηματογράφος είναι μια πολύ μεγάλη μου αγάπη και θέλω πάρα πολύ, μελλοντικά, να προσανατολιστώ προς τα εκεί. Ήδη έχω πολλή χαρά, γιατί τον Νοέμβριο ξεκινάω γυρίσματα για μια ταινία μεγάλου μήκους. Με μαγεύει το σινεμά σε όλες του τις φάσεις, από το pre-production μέχρι και τη στιγμή που πέφτουν οι τίτλοι τέλους στη μεγάλη οθόνη. Έρωτας!

* Προς το παρόν, δε μου έχει γεννηθεί η ανάγκη να σκηνοθετήσω ή να γράψω. Σε περιόδους εργασιακής ανασφάλειας έχω συχνά σκεφτεί ότι θα ήθελα να φτιάξω κάτι δικό μου, να μην εξαρτώμαι από κανέναν και να ανακαλύψω μόνη μου τη δημιουργική διέξοδο που επιθυμώ, αλλά αν δεν υπάρχει σαφής ιδέα, η σκέψη μένει απλώς σκέψη που έρχεται και φεύγει. Άλλωστε, θεωρώ τη γραφή και τη σκηνοθεσία εξαιρετικά απαιτητικές, σημαντικές και δύσκολες δραστηριότητες, που δε γίνεται να συμβούν “στο πόδι”. Χρειάζεται μελέτη, μέριμνα και σεβασμός. Ποιος ξέρει τι θα γίνει στο μέλλον.

* Το τραγούδι είναι, πλέον, απαραίτητο εργαλείο στη δουλειά μου και, πέρα από το αν τραγουδάω καλά ή όχι, πολύ περισσότερο με απασχολεί ο ήχος και η μουσικότητα στο θέατρο. Τα πάντα είναι μουσική, τα σπουδαία κείμενα είναι μια καλά δομημένη παρτιτούρα, τα πάντα πάλλονται. Επιπλέον, η μουσική έχει το υπέροχο στοιχείο ότι υποχρεώνεσαι να ακούς στ’ αλήθεια τον Άλλο για να κουρδίσετε κι έτσι αφήνεις πιο “εύκολα” πίσω το Εγώ σου για να συναντηθείς με το σύνολο. Οπότε ναι, προσπαθώ να καλλιεργώ τη σχέση μου με τη μουσική και το τραγούδι, ώστε να αντιλαμβάνομαι και ηχοτροπικά τη σκηνική συνθήκη.

* Θα μπορούσα να “σπάσω” τη ζωή μου σε δύο μεγάλες περιόδους: αυτή πριν το θέατρο και αυτή μετά. Πριν το θέατρο, ο αθλητισμός ήταν αναπόσπαστο και απαραίτητο κομμάτι της ζωής μου. Από παιδί ήμουν πολύ αθλητική, αγαπούσα με πάθος τα σπορ και έχω δοκιμάσει διάφορα αθλήματα.

* Το τένις έγινε, από την ηλικία των 7 ετών, το άθλημά μου και εκεί διαμορφώθηκα σε τεράστιο βαθμό. Η ομάδα μου έγινε η δεύτερη οικογένειά μου, με την οποία μέχρι και σήμερα μας ενώνουν ισχυροί δεσμοί αγάπης και φιλίας. Άπειρες ώρες στα γήπεδα, άπειροι αγώνες, επιτυχίες και αποτυχίες, προσδοκίες, απογοητεύσεις.

* Για χρόνια έλεγα ότι θέλω στη ζωή μου ν’ ασχοληθώ με τον πρωταθλητισμό. Ανατράπηκαν οι επιθυμίες μου την περίοδο των πανελληνίων και ποτέ δε διεκδίκησα να φύγω από την Ελλάδα για να κυνηγήσω μια καριέρα στο εξωτερικό, αλλά δεν έχει σημασία, δε μετανιώνω. Έμαθα πάρα πολλά πράγματα από τον αθλητισμό.

* Ξέρεις, πολλοί λένε ότι το τένις είναι ατομικό σπορ, αλλά δεν ισχύει. Μπαίνοντας στο γήπεδο, είχα πάντα μαζί μου την ομάδα μου, όλους τους ανθρώπους που εργάζονταν για τη δική μου εξέλιξη και με στήριζαν σε κάθε μου βήμα. Χωρίς αυτούς τίποτα δε θα ήταν εφικτό. Το τένις μού έχει δώσει πολύτιμα μαθήματα τόσο για το θέατρο όσο και για τη στάση μου απέναντι στη ζωή και τους ανθρώπους.

* Στην περίοδο μετά το θέατρο, ήρθα για πρώτη φορά στη ζωή μου σε επαφή με τον χορό, τη γιόγκα, τα ακροβατικά κ.λπ., πιο “καλλιτεχνικές” δραστηριότητες δηλαδή.

* Άλλη μυϊκή εκγύμναση, άλλη νοοτροπία, τελείως άλλη λειτουργία του σώματος. Έκτοτε με αυτά ασχολούμαι και δεν έχω επιστρέψει στα αθλήματα. Κυρίως γιατί μου χρειάζονται ως εργαλεία δουλειάς.

* Τον χορό τον αγάπησα και, αν γινόταν να γυρίσω πίσω τον χρόνο, θα ήθελα πολύ να τον είχα σπουδάσει από μικρή. Πάντως, μέχρι και σήμερα συγκινούμαι εξίσου από την πλαστικότητα και τη χάρη ενός χορευτικού κορμιού κι από την αδρεναλίνη και τη δύναμη ενός καλού αγώνα!

* Δε μ’ απασχολούν τόσο τα έργα και οι ρόλοι όταν φαντάζομαι το μέλλον, όσο οι συνεργασίες. Οι άνθρωποι με νοιάζουν. Η επιθυμία μου πάντα είναι να βρίσκομαι κοντά σε όμορφους ανθρώπους, που προάγουν τη σκέψη μου, διευρύνουν τους ορίζοντές μου, με ωθούν να εξελίσσομαι και να επιθυμώ τις οριακές εξερευνήσεις. Άνθρωποι με αγάπη για τη δουλειά, σεβασμό στον διπλανό και ανάγκη για επί της ουσίας σύνδεση και συνάντηση.

* Είναι πολλοί/ές αυτοί που θαυμάζω και εκτιμώ -όχι μόνο ηθοποιοί, αλλά και συντελεστές σε όλα τα πόστα της θεατρικής διαδικασίας- και εύχομαι να βρεθούμε στην πορεία της ζωής μας. Εάν έπρεπε να διαλέξω τώρα έναν σκηνοθέτη που θα ήθελα να συνεργαστώ κάποτε, θα σου έλεγα τον Βασίλη Παπαβασιλείου.

* Αχ, την Αθήνα με τις αντιφάσεις της την αγαπάω. Μένω στην Κυψέλη 14 χρόνια πλέον και, όσο κι αν με κουράζει κάποιες φορές, με γοητεύει η ζωή εδώ. Υπάρχει μια εγγύτητα και μια “ανθρωπίλα” ακόμα στην Αθήνα και την ντέκα της που με αφορά.

* Αυτό που δε μου αρέσει, που δε σχετίζεται όμως με την Αθήνα ως τόπο, αλλά με το καθεστώς διαβίωσης που επιβάλλεται μεθοδικά χρόνια τώρα, είναι ότι η πόλη αρχίζει όλο και περισσότερο να μην απευθύνεται στους κατοίκους της, αλλά στους τουρίστες. Το τοπίο αλλάζει και με τρομάζει. Ποιος ξέρει, όταν πια θα νιώθω εντελώς ξένη και ανεπιθύμητη στον τόπο μου, να πάρω των ομματιών μου και ν’ αποσυρθώ μακάρια σε κανένα βουνό. Στο μεταξύ, προσπαθώ μόνο να επιβραδύνω, κόντρα στους διαρκώς επιταχυνόμενους ρυθμούς της πόλης. Η προσωπική διαχείριση του εσωτερικού Χρόνου είναι μια δική μου μορφή αντίστασης που με γειώνει.

* Το All4fun είναι πλέον ένα ζωτικό και ζωντανό πεδίο συνάντησης και αλληλεπίδρασης τόσο των εργαζομένων στην τέχνη όσο και εκείνων που την αγαπούν και νοιάζονται για εκείνην, ασχέτως επαγγέλματος. Πέραν των πρακτικών παροχών του site (άρθρα, ακροάσεις κλπ.) που είναι πολύ σημαντικά, πιο πολύτιμη για μένα η πρόθεση πίσω από όλα αυτά: Η ανάγκη για τη δημιουργία και τη διαρκή διεύρυνση μιας κοινότητας που στον πυρήνα της έχει το “μαζί”.

* Ε, το να παλεύει κανείς για την ενότητα σε μια συνθήκη διευρυμένου κατακερματισμού, καθόλου μικρό πράγμα δεν είναι! Νομίζω στο έχω πει και προσωπικά, θα το πω και δημόσια, ότι με συγκινεί η αγάπη σου προς τους ηθοποιούς και τη δουλειά μας. Είναι αξιοζήλευτο το μεράκι σου και η ενέργειά σου να βλέπεις παραστάσεις, να ανακαλύπτεις και ν’ αναδεικνύεις καινούργια πρόσωπα, να λες καλοπροαίρετα τη γνώμη σου, να στηρίζεις, να εργάζεσαι για το καλό του κλάδου. Σ’ ευχαριστώ από καρδιάς, Κυριάκο!

& Αναλυτικές πληροφορίες για τη “Λυγερή” ΕΔΩ:

Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 9/10/2024

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

Σχετικά Άρθρα

Τελευταία Άρθρα