H χαρά εκείνης της πρώτης παράστασης στο δημοτικό θέατρο του Βόλου παραμένει πάντα στην μνήμη της. Επαιξε, άλλωστε, και τον δικό της ρόλο, προκειμένου η Σύνθια Μπατσή ν’ ακολουθήσει τον δρόμο της υποκριτικής. Μικρό κοριτσάκι ήθελε να είναι η πρωταγωνίστρια στο έργο «Η γειτονιά μας» της Λίας Χατζοπούλου-Καραβία και τα κατάφερε, παίζοντας έναν οδοκαθαριστή, αφού οι συμμαθητές της δεν μπήκαν στον κόπο να μάθουν ένα κείμενο 100 και άνω σελίδων.
Η επιμονή χρειάζεται στη δουλειά ενός ηθοποιού και η Σύνθια την έχει, βλέποντας την υποκριτική ως ένα μέσο να εκπλήσσει και να ξεβολεύει η ίδια τον εαυτό της.
Μετά την περσινή πολύ επιτυχημένη συνεργασία της στο “Να’ ρθω μαζί σου;” με τον καλό της φίλο από τα χρόνια του Κ.Θ.Β.Ε, Κωνσταντίνο Ασπιώτη έχει την ευκαιρία να προσθέτει τον δικό της ξεχωριστό τόνο στο Αρμαντέιλ, ερμηνεύοντας μεταξύ άλλων έναν σημαντικό ρόλο του έργου, την κυρία Ολντερσο.
Δίνοντας ενθουσιασμό και φρεσκάδα σε μια γυναίκα, η οποία βρίσκεται ηλικιακά κοντά στα 60 η Σύνθια χρειάστηκε μόλις τρεις ημέρες για να “ρουφήξει” τις 1214 σελίδες του βιβλίου, δείχνοντας πόσο δοσμένη είναι σ’ αυτό το εγχείρημα, το οποίο ξεκίνησε ως σκέψη από τη Μαρία Κίτσου και τον Κωνσταντίνο Ασπιώτη και έγινε σάρκα και οστά πριν από δύο εβδομάδες στο Σύγχρονο Θέατρο.
Γεννημένη στον αγαπημένο της Βόλο και έχοντας περάσει μεγάλο διάστημα της ζωής της στη Θεσσαλονίκη (όπου εκτός από το Κρατικό Θέατρο αποφοίτησε και από τη Φιλοσοφική) απολαμβάνει τη συνεργασία με τους φίλους της εντός και εκτός σκηνής. Και αν θέλετε να την απολαύσετε έχετε την ευκαιρία να το πράξετε για λίγες ακόμα παραστάσεις στο επικό πραγματικά Αρμαντέιλ…
* Αυτό που θυμάμαι σαν πρώτη παράσταση σε μεγάλο θέατρο, είναι κάπου στις τελευταίες τάξεις του δημοτικού. Η δασκάλα μας, ούσα πολύ δραστήρια, ήθελε να ανεβάσουμε το έργο «Η γειτονιά μας» της Λίας Χατζοπούλου-Καραβία, στο δημοτικό θέατρο Βόλου. Εγώ είχα φαγωθεί να παίξω τον πρωταγωνιστικό ρόλο του οδοκαθαριστή, ο οποίος ήταν αφενός αντρικός και αφετέρου τεράστιος. Ξεπερνούσε τις 100 σελίδες κείμενο. Αφού μου εξήγησαν, όχι πολύ πειστικά, ότι έπρεπε να δοθεί σε κάποιο αγόρι συμβιβάστηκα για αρχή μ’ έναν κατά τι μικρότερο ρόλο.
* Μέσα στις επόμενες 2 εβδομάδες όλα τα αγόρια της τάξης αρνήθηκαν διαδοχικά τον ρόλο λόγω μεγέθους κι έτσι η δασκάλα μου ζήτησε να κάνω τον οδοκαθαριστή. Όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει, όσοι ρόλοι κι αν έχουν προκύψει από τότε, μεγαλύτεροι και μικρότεροι, δεν ξεχνώ ποτέ την χαρά εκείνης της πρώτης παράστασης. Σίγουρα αυτή η εμπειρία έπαιξε έναν αθώο και σημαντικό ρόλο στην μετέπειτα απόφαση.
* Υποκριτική είναι μια διαδικασία κατά την οποία με αφορμή το εκάστοτε κείμενο ανακαλύπτω κάτι παραπάνω για τον εαυτό μου. Είναι η μόνη περίπτωση που απολαμβάνω το να ξεβολεύομαι και το να εκπλήσσομαι ταυτόχρονα.
* Κάποτε είχα ακούσει κάποιον να λέει: «Ζωή είναι… θα περάσει.». Με μια τέτοιου είδους “αισιοδοξία“ φαντάζομαι αντιμετωπίζει ένας νέος ηθοποιός την κρίση.
* Ο χρόνος θα δείξει αν η τέχνη μπορεί να δώσει απαντήσεις σήμερα. Δεν ξέρω αν μπορεί να δώσει και λύσεις. Σίγουρα όμως συνδιαλέγεται με την εκάστοτε κοινωνικοπολιτική κατάσταση, επηρεάζεται και επηρεάζει.
* Δεν έχω ιδέα το πώς προέκυψε το Αρμαντέιλ. Μια ωραία πρωία, ο Ασπιώτης μου τηλεφώνησε λέγοντάς μου :«Βρήκα έργο, είσαι μέσα;» Το επόμενο που θυμάμαι είναι να κρατάω στα χέρια μου έντρομη ένα βιβλίο – τούβλο. Ο τρόμος αντικαταστάθηκε πολύ γρήγορα από λαχτάρα για το νέο εγχείρημα. Το βιβλίο δεν το διάβασα, το ρούφηξα. Ο ενθουσιασμός είναι αμείωτος μέχρι και σήμερα που η παράσταση έχει ανέβει. Αν κρίνουμε από τα σχόλια που μέχρι στιγμής έχουμε λάβει η επιχείρηση «Αρμαντέιλ» πέτυχε. Καταλαβαίνω ότι η διάρκεια μπορεί να είναι αποτρεπτική. Από την άλλη όμως, ένα βικτωριανό παραμύθι μυστηρίου με κύριες θεματικές, τον έρωτα, το χρήμα, το συμφέρον και το κατά πόσο ο άνθρωπος μπορεί να επιβληθεί στην μοίρα του δεν φαντάζει πολύ δελεαστικό;
* Ο βασικός μου ρόλος σε αυτή την παράσταση είναι εκείνος της κυρίας Όλντερσο. Παράλληλα εκτελώ και χρέη αφηγήτριας και υπηρέτριας. Η κυρία Όλντερσο είναι μια δολοπλόκα γυναίκα, επιχειρηματίας, στην ηλικία των 60 η οποία διευθύνει και κατέχει ένα ινστιτούτο αισθητικής. Έτσι δικαιολογείται και η τόσο νεανική της εμφάνιση. Το οικονομικό της συμφέρον είναι η βασική κινητήριος δύναμή της. Μαζί με τον γιατρό Ντάουνγουορτ (Χάρης Αττώνης) εκμεταλλεύονται οικονομικά γυναίκες που επιδιώκουν τον καλλωπισμό τους, κάνουν εκτρώσεις (που φυσικά εκείνη την εποχή ήταν παράνομες) και γενικότερα βρίσκουν τρόπους να γίνονται πλουσιότεροι.
* Η κυρία Ολντερσο είναι η μόνη «φίλη» της Λύντιας Γκουίλτ (Μαρία Κίτσου) και η βασική υποκινήτρια και σύμβουλός της στις δολοπλοκίες της. Από γραφής ο Κόλλινς έχει βασίσει αυτόν τον ρόλο σε ένα υπαρκτό πρόσωπο της εποχής την madame Rachel οποία παρείχε υπηρεσίες αισθητικής σε γυναίκες όχι μόνο από το Λονδίνο αλλά και την Αμερική και την Γαλλία που έσπευδαν να την επισκεφτούν. Είχε ανακαλύψει την τεχνική της επισμάλτωσης (το botox της εποχής),έφτιαχνε και πουλούσε καλλυντικά, και παρείχε διάφορες θεραπείες με λουτρά και λοσιόν. Όλα αυτά τα χρέωνε υπέρογκα. Είχε αναμετρηθεί πολλές φορές με τα δικαστήρια της εποχής. Την βάραιναν κατηγορίες πορνείας, δωροδοκίας και εκβιασμού.
* Το ν’ αλλάζω ρόλους μέσα στην ίδια παράσταση είναι κάτι που το επιδίωκα από τη σχολή. Άλλη μια φορά μου έχει δοθεί η ευκαιρία να το κάνω στο θέατρο. Το ενδιαφέρον του πράγματος έγκειται στο να καταφέρεις να διαφοροποιηθείς γρήγορα. Το βρίσκω πολύ διασκεδαστικό.
* Με τον Κωνσταντίνο Ασπιώτη είμαστε φίλοι καρδιακοί για περισσότερο από 10 χρόνια! Πέρσι συνεργαστήκαμε για πρώτη φορά στο «Νά’ρθω μαζί σου;», όπου είχα την χαρά να με σκηνοθετεί και φέτος είμαστε για άλλη μια φορά μαζί στο Αρμαντέιλ όπου έχει κάνει την διασκευή 1214 σελίδων (με την βοήθεια της Μαρίας και του Λάζαρου), σκηνοθετεί 9 ηθοποιούς και παίζει έναν από τους βασικούς ήρωες του έργου. Με την πολύχρονη γνωριμία μας μπορώ να επιβεβαιώσω αυτό που ο καθένας υποψιάζεται όταν βλέπει μια δουλειά του. Πρόκειται για έναν ιδιαίτερα έξυπνο, χαρισματικό και ταλαντούχο άνθρωπο. Είναι εργασιομανής και είναι ο μόνος που μπορεί να κουβαλήσει με επιτυχία πολλά καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη.
* Ανήκει στο είδος των σκηνοθετών με τους οποίους ο κάθε ηθοποιός εύχεται να συνεργαστεί. Είναι σκηνοθέτης – δάσκαλος κάτι που όσο πάει και εκλείπει στην Ελλάδα. Θεωρώντας κύριο δάσκαλό μου στην υποκριτική τον Αντρέα Βουτσινά, αφού είχα την τύχη να είναι δάσκαλός μου και στα τρία χρόνια της σχόλης, μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι ο Κωνσταντίνος ακολουθεί τα χνάρια του και ότι θα συνεχίσει να μας εκπλήσσει ευχάριστα και να προκαλεί τον θαυμασμό μας με κάθε επόμενη δουλειά του.
* Είναι αλήθεια ότι η Μαρία Κίτσου είναι μια εξαιρετικά ταλαντούχα ηθοποιός και η συνεργασία μας με χαροποιεί ιδιαίτερα! Το ίδιο όμως θα έλεγα και για τον Λάζαρο, τον Κωνσταντίνο, τη Ζωή, την Ελένη, τον Φάνη, τον Χάρη και τον Μάριο. Αισθάνομαι πολύ τυχερή να συνδιαλέγομαι υποκριτικά μαζί τους. Και αφού μιλάμε για μεγάλα ταλέντα δεν μπορώ να μην αναφερθώ στον Δημήτρη που με τη μουσική του εξύψωσε δραματουργικά και ατμοσφαιρικά την παράσταση, στην Ηλένια και τον Παναγιώτη που ευθύνονται για τα καταπληκτικά κοστούμια, στον Τάκη που μας φωτογράφισε και μας φώτισε υπέροχα και φυσικά στην Αγνή που αν δεν ήταν τόσο καλή ηθοποιός δεν θα μπορούσε να έχει ανταπεξέλθει τόσο καλά ως βοηθός σκηνοθέτη.
* Είναι απολαυστικό το να παίζεις με φίλους. Οι σχέσεις που πρέπει να δημιουργηθούν επί σκηνής ξεκινούν από μια προϋπάρχουσα οικειότητα. Δεν υπάρχει κίνδυνος εφησυχασμού, το ακριβώς αντίθετο θα έλεγα. Οι άνθρωποι που σε ξέρουν καλά έχουν περισσότερες απαιτήσεις από εσένα και μπορούν να σου ασκήσουν πολύ εύστοχη κριτική. Επίσης γνωρίζουν τις ευκολίες σου και αυτό σε αποτρέπει από το να καταφύγεις σε αυτές.
* Στη Θεσσαλονίκη έμεινα 8 χρόνια. Σπούδασα στην φιλοσοφική, στο Κρατικό και δούλεψα για πρώτη φορά στο θέατρο. Ήμουν εκεί από τα 17 μέχρι τα 25 μου! Αποτελεί σημαντικό κομμάτι της ζωής μου! Κάθε γωνιά της είναι και μια ανάμνηση. Έχω πολλούς και πολύ αγαπημένους μου φίλους εκεί. Δεν περνάει χρονιά χωρίς να την επισκεφτώ. Και πάντα χαίρομαι πολύ όταν πηγαίνω και συγκινούμαι φεύγοντας.
* Ο Βόλος είναι η πόλη μου! Αν μπορούσα να έχω τις ίδιες θεατρικές ευκαιρίες εκεί, δεν θα έφευγα ποτέ. Πηγαίνω αρκετά συχνά και σίγουρα δεν καταλαβαίνω καλοκαίρι αν δεν βρεθώ στις παραλίες του Πηλίου. Στην Αθήνα μου λείπει η εύκολη πρόσβαση στη θάλασσα, τα μεσημεριανά τσίπουρα, οι βόλτες με τα ποδήλατα στην παραλία, οι χαλαροί ρυθμοί ζωής και φυσικά οι συγγενείς και οι παιδικοί μου φίλοι.
* Έχω συμμετάσχει σε αρκετές ταινίες μικρού μήκους και σε λίγα σίριαλ. Την τηλεόραση την θεωρώ μέσο προώθησης για το επάγγελμά μας. Είναι ελάχιστες οι τηλεοπτικές δουλειές που έχω ζηλέψει. Ο κινηματογράφος όμως είναι κάτι με το οποίο θα ήθελα πολύ να ασχοληθώ. Η αμεσότητά του με προκαλεί. Ο συνδυασμός όλων των τεχνών σε μία με μαγεύει!
* Ό,τι έχω γράψει δεν έχω τολμήσει προς το παρόν να το μοιραστώ με κανέναν. Η σκηνοθεσία μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρουσα αλλά δεν την συμπεριλαμβάνω στα άμεσα μελλοντικά μου σχέδια.
* Στην Αθήνα μου αρέσουν τα εξής: Που γνωρίζω συνέχεια καινούριο κόσμο. Που μπορώ να παρακολουθώ παραστάσεις ταινίες, φεστιβάλ, εκθέσεις, συναυλίες όποτε μου κάνει κέφι. Που βρίσκονται εδώ πολλοί φίλοι. Που μπορεί να φύγεις το πρωί από το σπίτι σου για λίγο και να γυρίσεις το βράδυ έχοντας κάνει πράγματα που δεν είχες προγραμματίσει. Στην Αθήνα δεν μου αρέσει: Που πρέπει να κάνω ολόκληρο ταξίδι για να δω θάλασσα. Οι αποστάσεις της γενικά. Οι ρυθμοί της. Το άγχος. Η αυξημένη εγκληματικότητα.
* Το All4fun eίναι μια από τις σελίδες που ανοίγω ξεκινώντας τη μέρα μου. Το βρίσκω φοβερά ενημερωμένο σε πολλούς τομείς. Μου αρέσουν όλες του οι στήλες! Πάντα βρίσκω ενδιαφέροντα άρθρα. Μου αρέσει που προωθεί νέους ηθοποιούς και τις παραστάσεις τους. Μου αρέσουν οι ψηφοφορίες του που πέρσι μας χάρισαν ένα βραβείο κοινού στο «Νά ’ρθω μαζί σου;» Και πάνω απ΄ όλα τρελαίνομαι για την φωτογραφία της ημέρας…
& Αναλυτικές λεπτομέρειες για το Αρμαντέιλ ακολουθούν στον σχετικό σύνδεσμο: http://all4fun.gr/columns/epilogi-evdomadas/8382-h-.html
Toυ Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 3/4/2014