Την περίπτωση της θα τη μνημονεύω για πάντα. Αλλά είναι ένα υπέροχο παράδειγμα του πώς ακόμη και αν ένας ηθοποιός έχει τον ρόλο με τις λιγότερες ατάκες μπορεί να προσφέρει ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα. Όταν δημιουργήσαμε την “Ακρόαση”, το θεατρικό μας για τα φετινά βραβεία στην Αντιγόνη Μυλωνοπούλου της έτυχε ο μικρότερος σε έκταση ρόλος.
Και όχι μόνο δεν εξέφρασε το παραμικρό παράπονο για αυτό, αλλά το ευχαριστήθηκε πολύ. Ακόμη και σ’ αυτά τα 3-4 λεπτά που πάτησε στη σκηνή του Ακροπόλ έδωσε το δικό της στίγμα στο δρώμενο ως Βάσω Νινιάδη. Ένα ονοματεπώνυμο που πλέον τη συνοδεύει για μας και νομίζω πως της ταιριάζει και περισσότερο…(άλλωστε το Μυλωνοπούλου συχνά το γράφουν Μυλοπούλου).
Προσωπικά τη γνώρισα πέρσι σε μια ακρόαση και αμέσως μου έκανε πολύ πολύ καλή εντύπωση, γιατί πέρα από ένα γλυκό πρόσωπο, διαθέτει και μια πολύ θετική αύρα. Και ήταν πολύ όμορφο για όλες και όλους μας στις πρόβες των βραβείων δύο μέρες πριν να γιορτάσουμε με την αγαπημένη Αντιγόνη (ή Βάσω για μας και συγκεκριμένα, “Βάσω, έχω μιλήσει για σένα”) τα γενέθλια της.
Της χρωστάω και μια τούρτα, διότι δεν πρόλαβα να την παραγγείλω, αλλά θα γίνει στο μέλλον (κάποια στιγμή όταν δεν το περιμένει για να είναι κι έκπληξη).
Αντιγόνη ελπίζω να συνεργαστούμε ξανά στο κάστινγκ αυτήν τη φορά και σε μια κανονική παράσταση ή σειρά ή ταινία κλπ. Προς το παρόν λίγο πριν ξεκινήσει η δική της θεατρική σεζόν (ελπίζω και η τηλεοπτική της, άλλωστε μοιάζει πολύ μικρή ηλικιακά και μπορεί κάλλιστα να κάνει μια 16χρονη, 17χρονη) απολαύστε την στη συγκεκριμένη υπέροχη συνέντευξη!
* Η υποκριτική ήταν μία σκέψη που είχα όταν ήμουν μικρή και ύστερα για χρόνια την άφησα. Όσο κι αν προσπάθησα να στρέψω τη ζωή μου μακριά, εκείνη ήρθε και με ξαναβρήκε, επέμεινε, ποιος ξέρει γιατί. Γύρω στα 20, ξεκίνησα να ασχολούμαι ερασιτεχνικά, έχοντας ως δικαιολογία τη δυσκολία μου στην έκφραση και από την πρώτη στιγμή άρχισε να με βαράει η φράση στον εγκέφαλο: «Αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου»!
* Yποκριτική είναι για μένα η σκέψη με την οποία κοιμάμαι το βράδυ και ξυπνάω το πρωί. Σημαίνει το φως και το σκοτάδι μου, ο φόβος και η ελπίδα μου, η ευχή και η βλαστήμια μου αχαχαχ, σας υποχρέωσα. Η υποκριτική νομίζω είναι αυτό που είμαι, με όλα τα καλά και όλα τα στραβά μου, ας πω «ταμπελίστικα». Ξέρω ότι η ζωή μου θα ήταν πολύ πιο εύκολη αν δεν την αγαπούσα τόσο, αλλά τώρα αυτό είναι. Έχω παραιτηθεί πια, δεν το πολεμάω.
* Το πώς αντιμετωπίζει ένας ηθοποιός όλα αυτά που συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα είναι μια αληθινά δύσκολή ερώτηση. Το «όλα αυτά που συμβαίνουν» είναι πολύ μεγάλο θέμα. Οι δυσκολίες είναι γνωστές, εκμετάλλευση, απλήρωτες πρόβες, παραστάσεις που ακυρώνονται γιατί η τάδε παραγωγή δεν έχει λεφτά και εσύ περιμένεις να ζήσεις και είχες υπολογίσει, ιδέες που ξεκινάς να αγαπάς για να μπορέσεις να τις δουλέψεις και αναβάλλονται συνεχώς ή μένουν στον αέρα για λόγους που δεν έχουν να κάνουν με εσένα.
* Προσωπικά δεν έχω βρει ακόμα τον τρόπο να τα αντιμετωπίζω, κάποιες φορές νομίζω αρκετοί από εμάς, κυρίως πιο καινούριοι άνθρωποι στον χώρο, λίγο δεν ξέρουμε τι να κάνουμε. Υπάρχει το ΣΕΗ και αυτό είναι σημαντικό για όλους, αλλά είναι τόσα τα προβλήματα που θέλει αλλαγή από την αρχή και από το κράτος πρώτα από όλα να ασχοληθεί, που όπως βλέπουμε δεν το κάνει και δε σκοπεύει, πιστεύω. Η μόνη μας «πρόοδος» ήταν η διαβάθμιση των πτυχίων μας – Μεγάλη Επιτυχία!
* Μέσα σ΄αυτήν την ευρύτερη γκάμα εγώ θα πιάσω και το MeToo, ως κάτι που ξεκίνησε τα τελευταία χρόνια. Εντάξει, εμένα προσωπικά δε μου έχει συμβεί κάτι τέτοιο για να έχω προσωπικό βίωμα, αλλά ναι είναι τρομακτικό. Και η σκέψη μου είναι με όλους τους ανθρώπους που έχουν βιώσει ή βιώνουν τέτοια πράγματα, δεν έχω τις λέξεις … Όλοι «έπεσαν να φάνε» τον χώρο του θεάτρου τότε, αλλά δε συνειδητοποιεί (ή δε θέλει να συνειδητοποιήσει) κάποιος ότι αυτά γίνονται δυστυχώς παντού. Είμαι πιο υποψιασμένη θα έλεγα και πιο προσεκτική, αλλά αυτό πρέπει να ισχύει για όλους/ες/α μας σε όλους τους χώρους.
* Κάτι που με κρατά αισιόδοξη είναι οι υπέροχοι άνθρωποι που γνωρίζω στο θέατρο κάθε μέρα. Πιστεύω ότι μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα, όσο υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι.
* Σχετικά με το μερίδιο της πολιτείας σε όλο αυτό το απάντησα προηγουμένως. Όσο για μας, τους καλλιτέχνες, το μόνο που θα ήθελα να προσθέσω είναι μια μεγαλύτερη συλλογική δράση και μια μικρότερη αποδοχή. Και εγώ αποδέχτηκα συνθήκες και είπα «άστο δεν πειράζει, ένας μήνας είναι και θα σηκωθώ να φύγω», δεν πάει όμως έτσι γιατί εν τέλει όλα αυτά γίνονται «νόμιμα».
* Γενικά η αντίδρασή μου ήταν η φυγή από περιβάλλοντα που μου έκαναν κακό. «Το δοκίμασα, όχι ευχαριστώ, προτιμάω το σέρβις» πλάκα κάνω αλλά οκ, αυτό… δεν είναι λύση, το ξέρω. Ελπίζω να έχω να σου δώσω καλύτερη απάντηση μια μέρα, ακόμα το ψάχνω. Και φυσικά να κοιτάμε λίγο τι συμβαίνει γύρω μας πραγματικά και να προσέχουμε πολύ ο ένας τον άλλον.
* Εγώ χωρίς την τέχνη δε θα ζούσα. Κυριολεκτικά μου έσωσε τη ζωή. Η τέχνη είναι πολλά πράγματα, δεν υπάρχει ορισμός. Θυμάμαι την ημέρα που δώσαμε εξετάσεις στη Σχολή για τα πτυχία μας, ένας υπέροχος καθηγητής μας, (να πω όνομα; δεν ξέρω χαχα), μας είχε πει «Πάνω από όλα να είστε καλλιτέχνες στη ζωή». Και αυτό μου μένει εμένα.
* Σκέφτομαι τις πράξεις μου στη ζωή με βάση αυτόν τον άξονα. Ποιος ξέρει τώρα τι να σημαίνει και αυτό…
* Στην Ελλάδα την «τέχνη» την πατάμε σε κάθε έκφανση της καθημερινής μας ζωής. Μετράμε. Τα πάντα. Με χαρτιά, με αριθμούς, με «επίπεδα» σπουδών, με σημαίες, με ωραιότατες ταμπέλες. Πατάμε τον άνθρωπο, όπως πατάμε την τέχνη γιατί ο Άνθρωπος είναι Τέχνη.
* Φορτώνω τώρα χαχα, αλλά έτσι είναι. Προσπαθώ να αντισταθώ σ’ αυτό. Να ζω με μια άλλη άποψη και να την παρουσιάζω αυτή και ας μου κάνει τη ζωή δύσκολη και ας κάποιοι άνθρωποι θεωρούν ότι είμαι παράξενη. Κουράστηκα να τα πολεμώ όλα αυτά. Ελπίζω να μην προδοθώ!
* Η συμμετοχή μου στα 10α Θεατρικά Βραβεία Κοινού All4fun προέκυψε όταν ο κύριος που μου κάνει αυτή τη συνέντευξη και μ’ έπεισε μόλις πριν δύο ημέρες να γίνω πρόσωπο εβδομάδας, ο Κυριάκος δηλαδή, με είδε πέρσι σε μια ακρόαση που είχα πάρει μέρος και κρατώντας επαφή μού πρότεινε φέτος να συμμετάσχω με κάποιον τρόπο. Δεν ήξερα τι θα είναι ακριβώς αλλά είπα γιατί όχι;
* Όταν διαβάσαμε όλοι παρέα το κείμενο του θεατρικού (με θέμα τις Audition), γέλασα πολύ! Εντάξει εννοείται είδαμε όλοι πάρα πολλά πράγματα που έχουμε βιώσει σε ακροάσεις.
* Στα Βραβεία δεν το συζητάω πέρασα υπέροχα!! Έκλεισα τα 26 μου στην πρώτη μας γενική, την πρώτη φορά που πάτησα τη σκηνή του Ακροπόλ!! Και την ημέρα των βραβείων όλοι τόσο χαρούμενοι, φιλικοί… Ήταν παράξενο, ντρεπόμουν και λίγο χαχα δεν το κρύβω, αλλά ήταν μια πανέμορφη εμπειρία. Μουρμουρίζω ακόμα τα τραγουδάκια μας!!
* Ο ρόλος μου ήταν η Βάσω Νινιάδη!!! Δηλαδή, “τη Βάσω Νινιάδη – Έχω μιλήσει για σένα;;” Αχαχα!! Εννοείται δεν υπάρχει άνθρωπος από την ομάδα να με φωνάζει Αντιγόνη πια, γυρίζω στο Βάσω!! Την προσέγγισα όπως κάθε άλλη κοπέλα σε μια ακρόαση, έναν άνθρωπο που αγαπά το θέατρο και θέλει να δουλέψει. Πιστεύω ότι αυτή θα ήταν από τις πρώτες της ακροάσεις, μπαίνει με ελπίδα σ’ ένα περιβάλλον που έχει πρόσωπο αναφοράς, μια «εγγύηση», ένα μέσο για να τη δουν. Και όλα ξαφνικά απομυθοποιούνται, γκρεμίζονται… Μετακινείται, όχι ακριβώς αλλά λίγο σαν να αλλάζει στρατόπεδο. Ή μάλλον να βρίσκει στρατόπεδο, αυτή είναι η σωστή λέξη.
* Η αλήθεια είναι ότι δε βλέπω πολύ τηλεόραση γιατί δεν έχω πολύ χρόνο, αλλά εννοείται ότι θα ήθελα να κάνω, ναι!! Γίνονται πολλές πολύ αξιόλογες σειρές τον τελευταίο καιρό και ελπίζω να συνεχίσει έτσι. Τώρα τι θα ήθελα να κάνω πιο πολύ! Νομίζω ζηλεύω λίγο όλες αυτές τις σειρές εποχής που γίνονται. Θα μου άρεσε πολύ να πάρω μέρος σε κάτι τέτοιο μια μέρα.
* Σπίτι μου μεγαλώσαμε με πολύ σινεμά, η μαμά μου είναι μανιακή σινεφίλ. Νομίζω από εκεί πήρα το πρώτο έναυσμα, την πρώτη έμπνευση, είχα δει τρομερές ταινίες από μικρή, με τρομερές ερμηνείες που στην ηλικία μας δεν ήξερε κανείς σχεδόν. Είχα μάθει να θαυμάζω αυτούς τους ανθρώπους, τόσο πολύ που οριακά μου φαινόταν απλησίαστο αυτό που κάνουν. Τώρα προσπαθώ πια να πάρω μια μικρή μυρωδιά χαχα. Εννοείται ότι θέλω να κάνω σινεμά!
* Αγαπώ το γράψιμο. Καταρχάς είμαι μανιακή βιβλιοφάγος από το σχολείο. Το γραπτό κείμενο/ βιβλίο για εμένα είναι συμβολικά τόπος ηρεμίας. Μόνο να το κρατώ στο χέρι μου… Έχω περιόδους όμως που γράφω πολύ και άλλες που δε γράφω καθόλου. Δεν είμαι ο άνθρωπος ο οποίος μπορεί να γράφει στάνταρ ώρες κάθε μέρα. Θέλω μια μέρα να γράφω δικά μου θεατρικά, αλλά νομίζω δεν έχει ωριμάσει αυτό το κομμάτι μέσα μου ακόμα. Στο κεφάλι μου γίνεται ένα χάος χαχα… Άντε βάλτο σε σειρά!
* Η σκηνοθεσία είναι κάτι που δεν έχω ποτέ σκεφτεί να κάνω. Ίσως μια μέρα προκύψει ποιος ξέρει. Μου αρέσει να παίζω, νομίζω δεν μπορώ να δω αντικειμενικά και να «στήσω» κανέναν άνθρωπο που «παίζει».
* Κάνω κλασικό τραγούδι εδώ και δύο χρόνια. Άλλος ένας τεράστιος συμβολισμός στη ζωή μου. Η φωνή μου ήταν το πιο δύσκολο πράγμα να εκφράσω, η μεγάλη μου ντροπή, ίσως γιατί όταν τραγουδάς δεν μπορείς να κρύψεις τίποτα..
* Ξεκίνησα το τραγούδι δειλά – δειλά όταν τελείωσα με τη Δραματική για να πάρω το αίμα μου πίσω χαχα. Το δουλεύω, αγαπώ πολύ να τραγουδώ, προσπαθώ να μάθω να παίζω και λίγο κιθάρα μαζί και αγαπώ πολύ τη φιλοσοφία και τη σκέψη γύρω από το κλασικό τραγούδι, το ελεύθερο σώμα για τον ελεύθερο ήχο και όλο αυτό χαχα θα μπορούσα να μιλάω για ώρες για το πώς το νιώθω και ας μην ξέρω. Αν ξέρω και την τύφλα μου στην πραγματικότητα χαχα, οπότε σταματάω!!
* Μου αρέσει ο χορός, αλλά με δυσκολεύει κάπως, δεν έχει μάθει πολύ ο εγκέφαλός μου στο να αντιγράφει μια κίνηση και να την εκτελεί γρήγορα και να νιώθει καλά σ’ αυτήν. Αλλά έχω βελτιωθεί σε σχέση με το πώς ήμουν (το είδατε ελπίζω και στο τέλος στα Βραβεία, όταν χορέψαμε όλοι μαζί). Για τον αθλητισμό, ε κάνω μια λίγη γυμναστική κάθε μέρα και μου αρέσει πολύ το περπάτημα. Περπατάω πολύ γενικά.
* Καλά έχω πολλούς ανθρώπους που θα ήθελα να συνεργαστώ θεατρικά στο μέλλον, μην αρχίζω να αναφέρω ονόματα χαχα. Τώρα για έργα συγγραφείς κλπ., επειδή όπως είπα είμαι μανιακή βιβλιομανής θα ήθελα πολύ να συμμετείχα στο ανέβασμα είτε σε θεατρική μεταφορά, είτε σε αναλόγιο, κάποιου συγγραφέα που αγαπώ. Θα “ψοφούσα” για ένα έργο του Ντοστογιέφσκι ή της Βιρτζίνια Γουλφ ας πούμε!
* Για το λατρεμένο αγαπημένο Πειραϊκό Σύνδρομο μπορώ να λέω πολλά αχαχαχα!! Ναι έτσι όλοι οι απόφοιτοι του Πειραϊκού βγαίνουμε με αυτό το σύνδρομο, δε θα έπρεπε να κυκλοφορώ τον όρο αχαχα, δεν έχω καταλάβει ακόμα τι είναι!!
* Την αγαπώ τη Σχολή μου, εκεί ξεκίνησα να αγαπώ όλο αυτόν τον κόσμο, εκεί καταστράφηκα αχαχα. Η αλήθεια είναι ότι εγώ έφαγα τον κόβιντ όταν ήμουν στη Σχολή οπότε δεν ήταν και η ιδανική συνθήκη. Παρόλα αυτά με κράτησε, εξαιτίας της έμεινα δημιουργική, και έμαθα να φτιάχνω πράγματα στις όποιες συνθήκες. Άλλαξα πολύ! Άλλη μπήκα, άλλη βγήκα.
* Πέρα από τη φράση του καθηγητή μου που προανέφερα, θυμάμαι πιο πολύ κάποιες πολύ αγαπημένες εργασίες που είχα κάνει και φυσικά το επικό μου κλάμα την τελευταία μέρα. Μιλάμε για ακραίο κλάμα!!! Με συμφοιτητές μου κρατάω με κάποιους επαφές, με πολλή χαρά και υπερηφάνεια τούς βλέπω να εξελίσσονται, έχω συνεργαστεί με κάποιους και με άλλους ε, όλο και κάτι σχεδιάζουμε!! Για να δούμεεεε…
* Ε, εντάξει, εγώ από τον Πειραιά είμαι και εμείς εδώ λέμε «θα ανέβω» Αθήνα αχαχα!! Είναι βρωμοπόλη αλλά τι να κάνω, την αγαπώ, εγώ γενικά είμαι λίγο αυτό που λέει το “Downtown” το τραγούδι της Petula Clark αν το ξέρετε. Η βαβούρα, οι ήχοι, ο κόσμος, η ανωνυμία της πόλης κάπως με ηρεμούν. Δεν την προσέχουμε την Αθήνα μας, αλλά ναι… την αγαπάω.
* Στο All4fun μου αρέσει που βλέπω τις ακροάσεις και λέω «όχι πάλι ακρόασηηηηη» αλλά τι να κάνω πάντα στέλνω αχαχα. Πλάκα κάνω. Το πρώτο που θα πω είναι ότι τώρα που σας γνώρισα ως ομάδα είστε όλοι υπέροχοι και αυτό είναι το πιο σημαντικό. Και εννοείται ότι μαθαίνω από εσάς πολλά για το τι γίνεται στον χώρο, για παραστάσεις, ανθρώπους κλπ. Χρειαζόμαστε τέτοιους τόπους να ενημερωνόμαστε!!!
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 30/9/2024