Μέσα από τον «Ρωμαίο και Ιουλιέτα για 2» παίρνει ζωή! Βιώνει ένα όνειρο, το οποίο δε θέλει να τελειώσει ποτέ. Ο Κωνσταντίνος Μπιμπής ανταποκρίνεται πλήρως στις απαιτήσεις των πολλών ρόλων και στις δυσκολίες της εναλλαγής τους.
Είναι ένα ακόμα ταλέντο, το οποίο ανέδειξε ο Κώστας Γάκης, τον οποίο χαρακτηρίζει ως δάσκαλο του. Και ο ίδιος δικαιώνει τον μεγάλο του καλλιτεχνικό αδερφό – όπως τον αποκαλεί – με μια από τις κορυφαίες ερμηνείες της φετινής θεατρικής σεζόν, μια ερμηνεία για βραβείο…
«Ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα για δύο» αποτελεί μια από τις επιτυχίες της χρονιάς και παίρνοντας συνεχόμενες παρατάσεις στο Θέατρο 104, κέρδισε αμέσως την εκτίμηση του κοινού.
«Είναι κάτι αληθινό, μια ευαίσθητη και ουσιαστική παράσταση η οποία θ’ απευθύνεται σε όλους. Ο κόσμος έχει αγκαλιάσει πολύ τη παράσταση, γελάει, συγκινείται και μετά μας γεμίζει ζεστά λόγια και πολύ αγάπη έτσι που αισθανόμαστε πως κάτι καταφέρνουμε», εξηγεί ο Κωνσταντίνος, που άρχισε τη συνεργασία του με τον Γάκη το καλοκαίρι του 2012 και τον «Οδυσσεβάχ».
Απόφοιτος του θεάτρου Τέχνης ο ταλαντούχος «Ρωμαίος» αντιμετωπίζει την υποκριτική με σκληρή δουλειά και επιστημονική σοβαρότητα.
Πιστεύει πως «η τέχνη είναι ένας φάρος στην αδυσώπητη καταιγίδα που ξερνάει ήθος, ανθρωπιά, θάρρος και δύναμη ώσπου να’ ρθει η λιακάδα» και παρά τις δυσοίωνες μέρες που ζούμε ευελπιστεί πως όσοι καταφέρουν τώρα να ανδρωθούν καλλιτεχνικά θα φέρουν πολύ ουσιαστικές αλλαγές στο θεατρικό τοπίο.
Οσοι τον έχετε δει στον «Ρωμαίο» σίγουρα θα θυμάστε το πώς ερμηνεύει την Παραμάνα, αλλά και ορισμένους ακόμα ρόλους, όπως ο Τυβάλδος, ο οποίος είναι και εκείνος που τον τρομάζει περισσότερο…
* Από πολύ μικρός θυμάμαι να παρατηρώ την υποκριτική ως βασική ενστικτώδικη λειτουργία επιβίωσης και του εαυτού μου και των γύρω μου. Σιγά – σιγά παθιάστηκα μαζί της και ήξερα ότι θέλω να εξερευνήσω τα όρια και τις καλλιτεχνικές της δυνατότητες.
* Για μένα η υποκριτική όσο είναι τέχνη άλλο τόσο είναι επιστήμη. Σε αντίθεση με τους υπόλοιπους καλλιτέχνες το όργανο του ηθοποιού δεν είναι έξω από αυτόν. Είναι η ψυχή και το σώμα του. Αυτό αναγκάζει τον ηθοποιό να συγκρούεται με τα βαθύτερα συμπλέγματα και προβλήματα του. Όπως το βλέπω εγώ για να τα διαχειριστεί όλα αυτά κάποιος και να τους δώσει μια καλλιτεχνική αξία πρέπει να τα προσεγγίσει με επιστημονική σοβαρότητα και σκληρή δουλειά.
* Ο κάθε νέος ηθοποιός μέσα σ’ αυτή τη συνολική κατάρρευση που βιώνουμε βρίσκει το δικό του δρόμο. Στις μέρες μας ο ηθοποιός που επιλέγει να ζει απ’ τη δουλειά του όπως ονειρευόταν βρίσκεται σε πολύ δύσκολη θέση. Ή θα κάνει εκπτώσεις κάθε είδους και θα μεταφέρεται από θίασο σε θίασο χωρίς να αισθάνεται ότι δημιουργεί ουσιαστικά κάτι αλλά ζώντας αξιοπρεπώς ή θα παλεύει μέρα νύχτα υπηρετώντας το καλλιτεχνικό του όραμα βγάζοντας αν είναι τυχερός τα προς το ζην. Και οι δυο επιλογές έχουν κόστος. Ωστόσο υπάρχει στη γενιά μας, όπως παρατηρώ στους συναδέλφους μου τόσο όμορφο και ριζοσπαστικό υλικό που θεωρώ ότι όσοι καταφέρουν να ανδρωθούν καλλιτεχνικά σ’ αυτούς τους δυσοίωνους και απελπισμένους καιρούς θα είναι ικανοί να φέρουν πολύ ουσιαστικές αλλαγές στο θεατρικό τοπίο.
* Θεωρώ πως η τωρινή κατάσταση στην Ελλάδα δε χρειάζεται απαντήσεις από την τέχνη. Χρειάζεται ως επί το πλείστον υπενθυμίσεις και κίνητρα. Μ’ αρέσει να πιστεύω ότι η τέχνη είναι ένας φάρος στην αδυσώπητη καταιγίδα που σε κάθε στριφογύρισμα του ξερνάει ήθος, ανθρωπιά, θάρρος και δύναμη ώσπου να’ ρθει η λιακάδα.
* Αυτή η παράσταση σημαίνει για μένα πάρα πολλά, για πολλούς λόγους. Ήταν μια ιδέα του Κώστα ο οποίος και μας έφερε σε επαφή με την Αθηνά πριν τις αρχές της περσινής σεζόν. Δουλέψαμε για ένα χρόνο σχεδόν καθημερνά καταθέτοντας και οι τρεις ό,τι είχαμε σε ψυχή, αντοχή, πάθος και αγάπη. Δοκιμάζαμε τη παράσταση στο Low Budget Festival, στο θέατρο Πορεία, στην Ικαρία, σε μια όμορφη ταράτσα και συνεχώς την τροποποιούσαμε όλοι μαζί με τον Κώστα να την ντύνει παράλληλα με την υπέροχη μουσική του. Η ευκαιρία επίσης που μας δόθηκε να σκηνοθετήσουμε ως ομάδα τη παράσταση για δυο άλλους εξαιρετικους ηθοποιούς (Γιώργο Κισσανδράκη, Μαρίνα Αργυρίδου) στη Νέα Σκηνή του Θ.Ο.Κ. σε μια αρκετά μεγάλη παραγωγή, και να τη δούμε απ’ έξω και οι τρεις μαζι, ήταν ζωτικής σημασίας για την εξέλιξη της παράστασης και μια υπέροχη εμπειρία για την οποία αισθάνομαι ευγνώμων. Φέτος βιώνω τη παράσταση σαν ένα όνειρο που δε θέλω να τελειώσει. Μου δίνει ζωή.
* Είχα τη τύχη μετά το καλοκαίρι της αποφοίτησης μου να πάω στην ακρόαση του Κώστα για τον «Οδυσσεβάχ» και να με επιλέξει για το ρόλο του Μαρούφ. Από τις πρώτες κιόλας πρόβες αισθάνθηκα πως είχα βρει έναν καλλιτεχνικό μεγάλο αδερφό. Έκτοτε δεν έχουμε σταματήσει να δουλεύουμε μαζί και μου έχει προσφέρει και ως Δάσκαλος και ως συνεργάτης πάρα πολλά. Με έχει μετατρέψει σε έναν εντελώς διαφορετικό ηθοποιό απ’ ότι ήμουν πριν ή νόμιζα πως θα γίνω. Με την επιμονή του και την υπομονή του θεωρώ πως με εξελίσσει συνέχεια. Η συνεργασία μου με την Αθηνά ήταν εξ’ αρχής ιδανική. Ήμασταν και είμαστε ακόμα συνεχώς εκεί ο ένας για τον άλλον πάνω στη σκηνή. Φέτος που για πρώτη φορά τρέχει η παράσταση, κάποιες στιγμές -που όλο και πληθαίνουν- η αντίληψη του ενός για τις προθέσεις και τις διαθέσεις του άλλου, η καλλιτεχνική διαχείριση τους, καθώς και η επικοινωνία μας είναι πράγματα μαγικά και αποκαλυπτικά για μένα.
* Κατά τη γνώμη μου, δυο ηθοποιοί πάνω στη σκηνή είναι ένα μικρό μανιφέστο. Δυο κορμιά, δυο ψυχές που πάλλονται, ιδρώνουν, πασχίζουν με μόνα όπλα αυτά τα ίδια τα κορμιά και τις ψυχές τους, να ζήσουν. Αυτό που όλοι χρειαζόμαστε είναι άλλον έναν άνθρωπο να μοιραστούμε την ύπαρξη μας. Ο Άκης Φιλιός δαιμόνιος, ακριβής και πολύ δοτικός αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της παράστασης και είναι εκεί άλλοτε για να πειράξει και άλλοτε για να στηρίξει τα δύο σαιξπηρικά φαντάσματα να ΄φέρουν εις πέρας την ιστορία τους.
* Από αυτήν την εβδομάδα και μόνο για τις Παρασκευές το ρόλο του μουσικού της παράστασης θα αναλαμβάνει ο Κώστας ο οποίος θα ερμηνεύει τη μουσική του και θα δίνει τη δική του συναισθηματική σφραγίδα.
* Από την αρχή ήταν στόχος μας να εκφράσουμε μέσα από το υπέροχο αυτό κείμενο ό,τι πιο αληθινό έχουμε και οι τρεις και να φτιάξουμε μια ευαίσθητη και ουσιαστική παράσταση η οποία θ’ απευθύνεται σε όλο τον κόσμο. Ακόμα μας απασχολεί και ακόμα δουλεύουμε προς αυτή τη κατεύθυνση. Ο κόσμος και εδώ και στη Λευκωσία έχει αγκαλιάσει πολύ τη παράσταση, γελάει, συγκινείται και μετά μας γεμίζει ζεστά λόγια και πολύ αγάπη έτσι που αισθανόμαστε πως κάτι καταφέρνουμε.
* Η συνεχόμενη εναλλαγή ρόλων έχει πολλές δυσκολίες. Πολλές δυσκολίες έχει επίσης και η διατήρηση ενός ακέραιου και πιστού χαρακτήρα καθ’ όλη τη διάρκεια μιας παράστασης. Στη συγκεκριμένη παράσταση αυτή η μανιασμένη εναλλαγή ρόλων σε συνδυασμό με την επιμονή του Κώστα για διαφορετικούς αυστηρά δομημένους χαρακτήρες αλλά και την δική μου σχεδόν εμμονική δουλειά, μου έδωσε με τον καιρό πολύ χρήσιμα τεχνικά εργαλεία που δε θα τα είχα διαφορετικά. Τους χαίρομαι όλους σαν παιδί πια. Απ’ όλους εκφράζω κάτι διαφορετικό και όλοι κάτι σημαίνουν για μένα πολύ προσωπικό. Ο Τυβάλδος είναι ίσως ο πιο ενστικτώδης χαρακτήρας μου και με τρομάζει λίγο. Το κοινό απ’ ότι έχω καταλάβει στέκεται στη παραμάνα ή οποία η αλήθεια είναι πως ξεσαλώνει και όσο περνάει ο καιρούς αποτρελαίνεται η καημένη.
* Το Τέχνης ήταν για μένα μεγάλο σχολείο από πολλές απόψεις. Η Φιλοσοφία του Θεάτρου Τέχνης παρ’ ότι συντηρητική για κάποιους, εμπεριέχει μια μεγάλη ειλικρίνεια και μια γειωμένη ψυχική και ταυτόχρονα χειρωνακτική σχέση με το θέατρο που εμένα μου προκαλεί δέος και με γοητεύει πολύ. Στο Τέχνης γνώρισα πολύ σημαντικούς ανθρώπους και δημιούργησα πολύ σημαντικές σχέσεις και καλλιτεχνικές και προσωπικές.
* Γράφω από πολύ μικρός για τα συρτάρια, τα ντουλάπια μου, ή σε εξαιρετικές περιπτώσεις για κάποιο όμορφο κορίτσι. Ίσως είναι καλύτερα να μείνει έτσι. Η μοναδική μου σκηνοθετική εμπειρία ήταν ο Ρωμαίος και Ιουλιέτα. Θα συνεχίσω σίγουρα να δουλεύω με την ομάδα μου, την Αθηνά και τον Κώστα οπού τα αναλαμβάνουμε όλα από κοινού. Από κει και πέρα η υποκριτική είναι το πάθος μου και σ’ αυτήν παραμένω συγκεντρωμένος καθ’ ότι τώρα ξεκινάω και ακόμη έχω πάρα πολύ δρόμο μπροστά μου.
* Από παιδί μέσω του κινηματογράφου πρώτα μαγεύτηκα από την υποκριτική τέχνη και μετά μέσα απ’ το Θέατρο. Θα ήθελα πολύ κάποια στιγμή να μου δοθεί η ευκαιρία να δουλέψω στον κινηματογράφο και να γνωρίσω αυτόν τον εντελώς διαφορετικό κώδικα υποκριτικής. Η τηλεόραση δεν είναι κάτι που μ’ ενδιαφέρει ιδιαίτερα.
* Η πορεία μου είναι πολύ μικρή και ακόμη τις βλέπω όλες τις στιγμές σαν πολύ σημαντικές. Σίγουρα αυτές που βιώνω τώρα με το Ρωμαίο είναι οι πιο έντονες και οι πιο απροσδόκητες. Στο μέλλον προσδοκώ Τέχνη και Ζωή για μένα και τους ανθρώπους που αγαπώ.
* Μ’ αρέσει που η Αθήνα είναι η πόλη μου. Μ’ αρέσει που έχω αμέτρητες γωνιές τόσο αγαπημένες. Μ’ αρέσει η νύχτα της. Δε μ’ αρέσει η συμπεριφορά της. Δε μ’ αρέσουν αυτοί που τόσα χρόνια την διαχειρίζονται σαν να’ ναι δικό τους οικόπεδο. Δε μ’ αρέσει η αποξένωση που την κυριαρχεί σιγά – σιγά. Μ’ αρέσουν οι περίπατοι στο κέντρο και κοντά στη παραλία που μεγάλωσα. Αγαπώ τη παραβατικότητα της. Λατρεύω τη τρέλα της.
* Στο All4fun μου αρέσει η πλήρως ανιδιοτελής στήριξη του στους νέους καλλιτέχνες. Όπως και η εύκαιρη ενημέρωση του κόσμου για τα αθηναϊκα θεατρικά δρώμενα και όχι μόνο…
& Αναλυτικά στοιχεία για την παράσταση ακολουθούν στους σχετικούς συνδέσμους: http://www.all4fun.gr/columns/epilogi-evdomadas/7941–2.html, http://www.all4fun.gr/fun/theater/7458—–2.html
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 20/2/2014