* Δεν μπορώ να πω πως ήξερα ότι ήθελα να γίνω ηθοποιός από τα τέσσερά μου χρόνια. Η αλήθεια είναι πως η υποκριτική ήρθε λίγο πιο αργά στη ζωή μου, γύρω στα 20. Μέχρι τότε μου άρεσε πάντα το τραγούδι και ο χορός, αλλά δεν είχα έρθει σε επαφή με την υποκριτική, αφού κανένας στο οικογενειακό μου περιβάλλον δεν είχε σχέση με τα καλλιτεχνικά. Η υποκριτική ήρθε τυχαία στον δρόμο μου, όπως όλα τα ωραία πράγματα στη ζωή και ήρθε για να μείνει.
* Yποκριτική για μένα σημαίνει τα πάντα, χωρίς να θέλω να υπερβάλλω. Έχω συνειδητοποιήσει πως είναι κέντρο της ύπαρξης μου, αυτό που με κινεί και αυτό που μου δίνει κίνητρο.
* Δε θα ήθελα να μιλήσω και εγώ για τα προφανή στον χώρο μας. Το επάγγελμα του ηθοποιού ήταν και είναι ασταθές. Δεν είναι μόνο στην Ελλάδα αλλά παντού. Υπάρχει ανταγωνισμός, μεγάλη προσφορά και λίγη ζήτηση. Το είδαμε και κατά την περίοδο του covid, σε όλες τις χώρες, η πολιτεία έκλεισε πρώτα τα θέατρα και τα κέντρα πολιτισμού και συνέχισε να στηρίζει ό,τι της αποφέρει κέρδος. Το κέρδος της τέχνης δεν είναι μετρήσιμο.
* Έχουμε μια τάση να ωραιοποιούμε ό,τι δε γνωρίζουμε. Έχω ζήσει έξω και δεν είναι όλα ρόδινα. Σίγουρα στην Ελλάδα πάσχουμε σε πολλούς τομείς, οπότε αναλογικά και στην τέχνη οι συνθήκες είναι πιο δύσκολες.
* Αυτό που μου δίνει αισιοδοξία είναι πως υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που συνεχίζουν να παλεύουν γι’ αυτά που αγαπούν και πιστεύουν.
* Πιστεύω πως τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει σημαντικά βήματα για καλύτερες συνθήκες με τη βοήθεια του σωματείου μας. Θέλω να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο. Η δική μας ευθύνη έγκειται ίσως στη λαχτάρα που έχουμε γι΄ αυτή τη δουλειά και που είναι εύκολα εντοπίσιμη και εκμεταλλεύσιμη από κάποιους.
* Πρέπει να διεκδικούμε περισσότερα, να λέμε όχι αν οι συνθήκες δεν είναι καλές και να σεβόμαστε τη δουλειά μας και τα χρόνια που έχουμε αφιερώσει. Η τέχνη και η ανάγκη έκφρασης του ανθρώπου μέσω της τέχνης, πάντα ενυπήρχε μέσα μας και θα συνεχίσει να υπάρχει.
* Η παράσταση που συμμετείχα πέρυσι και θα συνεχιστεί και φέτος λέγεται “Play it again, Sam” σε σκηνοθεσία του Γιώργου Ζαχαράκη. Είναι ένα θεατρικό έργο γραμμένο απο τον Woody Allen,το 1969. Το έργο έγινε και ταινία το 1972 σε σκηνοθεσία του Herbert Ross και με πρωταγωνιστή τον ίδιο τον Woody Allen στον ρόλο του Άλαν Φέλιξ.
* Πέρυσι η παράσταση παίχτηκε από τον Φεβρουάριο μέχρι και τον Απρίλιο στο Θέατρο Faust με μεγάλη επιτυχία και θα συνεχίσουμε και φέτος με κάποιες αλλαγές στο καστ. Ανυπομονώ να ξεκινήσουμε τις παραστάσεις. Είναι μία παράσταση τόσο ευχάριστη και διασκεδαστική, τόσο να τη βλέπεις, όσο και να παίζεις σ’ αυτήν.
* Αυτό που μου έμεινε από πέρυσι είναι οι πολύ ωραίες στιγμές και στη σκηνή και πίσω από αυτή. Η συνεργασία μου με τον Γιώργο και με τους υπόλοιπους ηθοποιούς και συνεργάτες ήταν ανθρώπινη και κύλησε όμορφα. Θα πρότεινα στους θεατές να έρθουν γιατί τα 80 λεπτά της παράστασης είναι γεμάτα από πολλά και διαφορετικά συναισθήματα που μοιραζόμαστε μαζί τους. Με οδηγό το καυστικό χιούμορ του Woody Allen, ο θεατής θα γελάσει, θα ταυτιστεί, θα ερωτευτεί και θα συγκινηθεί. Φέτος θα είμαστε από 8 Νοεμβρίου και κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στο Θέατρο Faust.
* Αχ η Λίντα, μου έχει λείψει πραγματικά. Η Λίντα είναι η γυναίκα του καλύτερου φίλου του Άλαν. Στην ταινία την έπαιξε η Diane Keaton. Προσπάθησα να μην επηρεαστώ από την ταινία και να βρω τη δικιά μου Λίντα. Πιστεύω πως πάντα μπορούμε να βρούμε κοινά με τους χαρακτήρες που ερμηνεύουμε και να τους προσεγγίσουμε τουλάχιστον στην αρχή από κάτι οικείο, κάτι δικό μας. Ο αυθορμητισμός και η ευαισθησία της Λίντα ήταν για μένα η βάση πάνω στην οποία προσπάθησα να χτίσω έναν χαρακτήρα αληθινό.
* Το να ζήσω μια περίοδο της ζωής μου στο εξωτερικό, ήταν κάτι που ήθελα και σκεφτόμουν πολλά χρόνια. Κάτι με τραβούσε στο Παρίσι και σκέφτηκα πως δεν είχα τίποτα να χάσω. Η όλη εμπειρία μου ήταν πολύ πλούσια και μπορώ να πω πως μ΄ έχει κάνει πιο δυνατό άνθρωπο γενικά. Το να είσαι μόνος σε μια ξένη χώρα δεν είναι καθόλου εύκολο. Έρχεσαι αντιμέτωπος με πολλά, αλλά στο τέλος μένουν μόνο τα καλά.
* Έμαθα πολλά και ως άνθρωπος αλλά και ως καλλιτέχνης γενικότερα. Στο Παρίσι ασχολήθηκα κυρίως με τον κινηματογράφο και λιγότερο με το θέατρο. Έκανα κάποιες ωραίες δουλειές και σίγουρα δε μετανιώνω που το δοκίμασα. Ο στόχος τώρα είναι να δουλεύω και στις δυο χώρες με βάση μου την Αθήνα.
* Τον κινηματογράφο τον αγαπώ. Ο κινηματογράφος με συναρπάζει. Το γεγονός ότι μπορεί να γυρίσεις μια σκηνή μέσα σε μισή ώρα και αυτό να μείνει για πάντα με κάνει να ανατριχιάζω. Θα ήθελα να δουλεύω σε ωραίες δουλειές, μικρές και μεγάλες, με ωραίους ανθρώπους. Εννοείται πως θα ήθελα να δουλεύω στην Ελλάδα αλλά και στη Γαλλία ή και αλλού και να μπορώ να ταξιδεύω για γυρίσματα.
* Μου αρέσει πολύ και η τηλεόραση. Γενικά μου αρέσει πάρα πολύ η διαδικασία του γυρίσματος. Αυτή η σιωπή και η απόλυτη συγκέντρωση από όλους μόλις ο σκηνοθέτης πει “πάμε”. Ο καθένας κάνει τη δουλειά του από τον σκηνοθέτη μέχρι το catering και όλοι δουλεύουμε για έναν σκοπό. Στην τηλεόραση σου δίνεται η δυνατότητα να είσαι με έναν χαρακτήρα για μεγάλο χρονικό διάστημα, να τον εξελίσσεις και να εξελίσεσσαι ταυτόχρονα.
* Έχω ασχοληθεί με μουσική, τραγούδι, σκηνοθεσία, συγγραφή, αλλά από λίγο. Τίποτα εξ’ αυτών δε με κέρδισε όπως η υποκριτική. Φυσικά ως ηθοποιοί πρέπει να έχουμε καλή σχέση με το τραγούδι και τη μουσική, αλλά δε θέλω να είμαι ούτε σκηνοθέτης, ούτε συγγραφέας, ούτε μουσικός, θέλω να είμαι ηθοποιός. Άλλωστε πιστεύω πως αν κάνουμε πολλά πράγματα και ταυτόχρονα ίσως τελικά να είμαστε σε όλα μέτριοι. Θέλω να δώσω όλη μου την ενέργεια σε ένα πράγμα.
* Ό,τι κι αν κάνω σκέφτομαι πως ίσως κάποια μέρα μου φανεί χρήσιμο σε κάποιο ρόλο οπότε μου δίνει ώθηση να δοκιμάσω διαφορετικά πράγματα. Από τον χορό και τον αθλητισμό λοιπόν μπορούμε να πάρουμε τη πειθαρχία, κάτι που ίσως λείπει από τους ηθοποιούς.
* Η Αθήνα είναι η πόλη μου αν και δε γεννήθηκα εδώ, τη νιώθω σπίτι μου. Είναι “ασχημόμορφη”. Έχει κάτι αληθινό, βρώμικο, άσχημο αλλά και όμορφο ταυτόχρονα σαν την ίδια τη ζωή.
* Στο All4fun μου αρέσει η ειλικρίνεια στα άρθρα, πως είναι πάντα ενημερωμένο και οι έγκυρες ακροάσεις που δημοσιεύονται συχνά.
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 4/9/2024
