Η σκηνή όπου ως Όρσα μαθαίνει τα νέα για την παιδική της αγάπη συγκλονίζει. Είναι από εκείνες που θα μείνουν στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου και θα συζητιούνται για πολλά χρόνια από τώρα. Η Πηνελόπη Τσιλίκα δικαιώνει τον Παντελή Βούλγαρη να της εμπιστευτεί έναν τόσο σημαντικό ρόλο στη “Μικρά Αγγλία”, τη νέα του ταινία, η οποία βγήκε την περασμένη Πέμπτη σε 110 (!!!) αίθουσες.
Λίγους μήνες μετά την αποφοίτηση της από την σχολή του Εθνικού θεάτρου βρέθηκε να πρωταγωνιστεί στην πιο σπουδαία ελληνική παραγωγή των τελευταίων χρόνων.
Παραμένει, όμως, σεμνή και προσγειωμένη, δίχως να θέλει να συγκεντρώνει πάνω της τους προβολείς της δημοσιότητας.
Τη συναντήσαμε στα αγαπημένα της Εξάρχεια σε μια χρονική στιγμή, όπου βρίσκεται σ’ ένα διαρκές τρέξιμο για την αριστουργηματική ταινία του Βούλγαρη (σε σενάριο της Ιωάννας Καρυστιάνη βασισμένο στο βραβευμένο της μυθιστόρημα) και εντυπωσιαστήκαμε από την απλότητα της.Μία ακόμη επιβεβαίωση ότι οι νέοι, ταλαντούχοι ηθοποιοί, που αναδεικνύονται στην Ελλάδα σε μια δύσκολη εποχή είναι σπουδαίας πάστας…
* Έβλεπα θέατρο από μικρή, αλλά ποτέ δεν είχα σκεφτεί να κάνω θέατρο. Έκανα χορό, αλλά ποτέ δεν είχα σκεφτεί να γίνω χορεύτρια. Σπούδαζα ήδη στη Νομική Αθηνών και είχα πλέον καταλάβει ότι πρέπει να αποδράσω από ‘κει. Και μια μέρα είπα, περισσότερο αυθόρμητα και βιαστικά, χωρίς να έχω αποφασίσει “θα γίνω ηθοποιός ή σκηνοθέτης”, θα δοκιμάσω να δώσω εξετάσεις σε δραματικές σχολές, δεν το είπα σε κανέναν κι έδωσα!
* Την υποκριτική την αισθάνομαι σαν μια ευκαιρία να πας σε μέρη που αλλιώς δε θα πήγαινες, να ζήσεις στιγμές που αλλιώς δε θα ζούσες. Να συναντήσεις ανθρώπους που αλλιώς δε θα συναντούσες, ν’ αποκτήσεις ονόματα που αλλιώς ποτέ δε θα’ταν δικά σου.
* Δεν θεωρώ ότι είμαι σε θέση να συμβουλεύσω κανέναν νέο ηθοποιό, γιατί ακριβώς αυτό είμαι κι εγώ. Μακάρι στις μέρες της κρίσης να έχουμε υπομονή κι επιμονή και παρατηρητικότητα.
* Η τέχνη μόνο να κάνει ερωτήσεις μπορεί και η κοινωνία μπορεί και πρέπει να δίνει τις απαντήσεις.
* Η Μικρά Αγγλία ήταν μια μεγάλη περιπέτεια, μια ιστορία που ειπώθηκε συλλογικά, σε ένα νησί τον χειμώνα. Δουλέψαμε όλοι πολύ σκληρά γι’αυτήν. Και η επαφή μας με τον Παντελή και την Ιωάννα συνεχώς μας τροφοδοτούσε. Ο Παντελής είναι σκηνοθέτης που αγαπάει πολύ όλους τους ηθοποιούς, τις ιστορίες που αφηγείται, εμπιστεύεται τους συνεργάτες του και σε οδηγεί σ’αυτό που θέλει χωρίς να σε ευνουχίζει. Κι είναι από τους πιο τρυφερούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει.
* Το να παίζω σ’ αυτήν την ταινία μόλις βγήκα από τη σχολή ήταν μια συγκυρία ανέλπιστη, μια μεγάλη πρόκληση και μια πολύ γεμάτη εμπειρία, κι είμαι ευτυχής γι’ αυτό. Έμαθα να τολμάω να εμπιστεύομαι τον σκηνοθέτη όσο με εμπιστεύεται κι αυτός, να εμπιστεύομαι τη διαδικασία του και το βλέμμα του για την ταινία συνολικά, αλλά και για το ρόλο.
* Στη διαδικασία των γυρισμάτων συνειδητοποίησα ότι σκηνές που μας φαίνονταν εύκολες παρουσίαζαν εμπόδια που δεν είχαμε φανταστεί και κάποιες απ’ αυτές που μας φόβιζαν περισσότερο βγήκαν με μια λήψη. Αυτό το αστάθμητο είναι πολύ ξεχωριστό στο σινεμά και πολύ απολαυστικό.
* Ο ελληνικός κινηματογράφος έχει πάρει μπρος, παρότι η παντελής έλλειψη βοήθειας από το κράτος θα σε προδιέθετε για το αντίθετο. Υπάρχει μεγάλη ορμή να ειπωθούν ιστορίες, να αναζητηθούν φόρμες και αλληλεγγύη μεταξύ των κινηματογραφιστών, ο ένας προσφέρει στον άλλο. Αυτό δε σημαίνει όμως ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν δουλεύουν, κι ότι δεν έχουν ανάγκη ή δεν αξίζουν να πληρώνονται γι’ αυτό. Γι’ αυτό ελπίζω το κράτος να μην πάρει λάθος μήνυμα από αυτήν την άνθιση εν τη απουσία του.
* Είναι όμορφο το σινεμά, γιατί άνθρωποι πολύ διαφορετικών ειδικοτήτων και καταβολών συνεργάζονται στενά για χάρη μιας ιστορίας. Ο ένας έχει ευθύνη του άλλου, έχει ο ηθοποιός ευθύνη να διευκολύνει τη δουλειά του ηλεκτρολόγου κι αντίστροφα. Και είναι ωραία η αίσθηση πως όλα συμβαίνουν τώρα και δε χωράνε αναβολή. Για μένα είναι πολύ εύκολο να ειπωθεί πως οι γυναίκες σήμερα είναι πιο ελεύθερες από τις γυναίκες του ’30. Τα θέματα της ελευθερίας και της επιλογής τίθενται σε κάθε εποχή, απλώς με διαφορετικό ρούχο.* Η Όρσα είναι πλάσμα πολύ βαθύ κι ευαίσθητο. Με έναν πυρήνα ερμητικό. Πολύ δειλή και πολύ θαρραλέα. Προσπαθεί να ζει τη ζωή που της έταξαν άλλοι, μέχρι ένα οριακό σημείο. Αν ένα πράγμα βρίσκω κοντά μου, είναι πως η Όρσα δεν διακηρύσσει, ούτε καν μιλά πολύ, αλλά όταν λέει κάτι, το εννοεί.
* Το θέατρο μου αρέσει πολύ. Και το να φτιάχνει κανείς ένα ολόκληρο σύμπαν μέσα σε ένα δωμάτιο μου φαίνεται υπέροχο, γι’ αυτό και με συναρπάζει η σκηνοθεσία. Είναι μια πολύ σύνθετη και σκληρή τέχνη, και νομίζω απαιτεί συνειδητή απόφαση και αφοσίωση. Και χρόνο. Όπως όλα!
* Σπουδάζω ακόμα Νομική, δεν έχω αποφοιτήσει. Μια βαριά μαθητεία σε κάτι δύσκολο πάντα σε διδάσκει, γι’ αυτό θα ‘θελα να την τελειώσω. Όμως δε μ’ ευχαριστεί καθόλου η συμπεριφορά της Νομικής απέναντι στη σκέψη: Τη χαλιναγωγεί, την τακτοποιεί, την αλφαδιάζει, την περιορίζει. Και νομίζω το ίδιο κάνει, με ορισμένες εξαιρέσεις καθηγητών και στους σπουδαστές της.
* Η Αθήνα είναι η πόλη μου. Μ’ αρέσουν τα υψώματά της στο κέντρο. Δε μου αρέσει καθόλου η στενότητα και η κατάντια των πεζοδρομίων της. Μου δίνει την αίσθηση μιας πόλης που δε σέβεται καθόλου τους πολίτες της, που τους προτιμά να κάθονται σπίτια τους.
* Το All4fun μου αρέσει γιατί δεν έχει την ψυχρότητα του επαγγελματισμού. Και γιατί δίνει βήμα σε νέους ανθρώπους για να μιλήσουν για τη δουλειά τους.
Του Κυρ. Κουρουτσαβούρη, 9/12/2013