To πρόσωπο της εβδομάδας: Τάσος Τζιβίσκος – Ηθοποιός

Εκείνοι που τον βλέπουν ως Έλτον στο Elizadeth σίγουρα περνούν καλά. Οπως ακριβώς συνέβαινε τότε που ο Τάσος Τζιβίσκος δεν είχε αποφασίσει ακόμα πως θα γίνει ηθοποιός. Ήταν η εποχή του σχολείου, όπου συμμετείχε στις θεατρικές παραστάσεις και άρχισε να περνάει καλά, παίζοντας στην σκηνή. 

Ο ρόλος του στο Elizadeth είναι σημαντικός και ως Ελτον ακροβατεί ανάμεσα στην υπερβολή και στον απόλυτο ρεαλισμό. Υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Δημήτρη Καρατζιά ο Τάσος δείχνει το ταλέντο του και στην interactive στιγμή μιας απολαυστικής κωμωδίας, η οποία συνεχίζεται για 3η σεζόν στο Vault.

 

Μεσοβδόμαδα, όμως, έχει την ευκαιρία να παίζει και σε δραματικό έργο, αφού υποδύεται τον γιατρό στη «Χελώνα του Δερβίνου». Η συγκεκριμένη παράσταση δείχνει το πώς ο άνθρωπος παρασύρεται από τη φύση του, καταστρέφει οτιδήποτε με το οποίο καταπιάνεται και μιλάει για την αντίστροφη εξέλιξη του ανθρώπου, την αποκτήνωση του.

Για τον συγκεκριμένο ρόλο, μάλιστα, η πρώτη του επαφή με τη Φωτεινή Κρόκου, έγινε τον περασμένο Ιούνιο στο πάρτι του All4fun στο Vault για τα θεατρικά βραβεία της σεζόν 2013-14.

 

* Δεν ήμουν ποτέ από τα παιδιά που πάντα ονειρεύονταν να γίνουν ηθοποιοί ή που έπαιζαν ρόλους μπροστά στον καθρέφτη του σπιτιού τους όταν έλειπαν όλοι. Το αντίθετο μπορώ να πω. Από την άλλη όμως μου άρεσε να παίζω διάφορους ρόλους με τους φίλους μου να κάνω τους άλλους να γελάνε με σκετσάκια και μιμήσεις. Αργότερα στο σχολείο λόγω των παραστάσεων της θεατρικής ομάδας που έπαιρνα μέρος είδα ότι η υποκριτική είναι κάτι που με κάνει να περνάω καλά, όπως επίσης και αυτούς που με έβλεπαν. Έτσι ύστερα και από προτροπή των δασκάλων μου, είπα να δοκιμάσω την τύχη μου και να δώσω εξετάσεις στην δραματική σχολή. Κάπως έτσι λοιπόν προέκυψε η υποκριτική και ξεκίνησε το ταξίδι μου.

* Ό,τι είναι για έναν ζωγράφο η ζωγραφική, για έναν γλύπτη η γλυπτική, για ένα μουσικό η μουσική, έτσι είναι και για μένα η υποκριτική. Εκτός από επάγγελμά μου είναι και τρόπος έκφρασης. Είναι η τέχνη μου. Αυτή που διάλεξα να υπηρετήσω, να εξερευνήσω και μέσω αυτής να μάθω καλύτερα και τον ίδιο μου τον εαυτό.

* Αν θέλετε να δείτε πως βιώνει την κρίση ένας νέος ηθοποιός δείτε πως βιώνει την κρίση ένας νέος γενικότερα. Βγαίνει από τη σχολή του έχοντας κάποια λίγα εφόδια και πριν καν πατήσει το πόδι του εκτός σχολής μπαίνει σε μία μακριά και επίπονη κούρσα με πολλές άλλες εκατοντάδες (στην καλύτερη περίπτωση) νέους σαν και αυτόν με τρόπαιο τις λιγοστές έως μηδαμινές θέσεις εργασίας που έχει να προσφέρει η μικρή αυτή βιομηχανία, τα ¾ των οποίων είναι άνευ η έστω πολύ μικρών αποδοχών. Η εικόνα πάνω κάτω είναι αυτή. Τα συμπεράσματα δικά σας…

* Η τέχνη μπορεί να δώσει τροφή για σκέψη, μπορεί να δώσει κουράγιο, να ψυχαγωγήσει, να προβληματίσει, να σε γεμίσει ερωτήματα, αλλά απαντήσεις δε δίνει. Δεν είναι ο σκοπός της άλλωστε αυτός.

* Το Elizadeth φέτος έχει αλλάξει αρκετά σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, συνεχίζει όμως να είναι γρήγορο, αστείο, φρέσκο και απίστευτα επίκαιρο. Η επιτυχία του πιστεύω οφείλεται σε αυτά τα συστατικά όπως επίσης, όσο κλισέ και αν ακούγεται αυτό, και στη χημεία που υπάρχει ανάμεσα στους συντελεστές, ηθοποιούς και μη. Φέτος μιας και είναι η τρίτη χρονιά του, το διασκεδάζω ακόμα περισσότερο από τα προηγούμενα χρόνια γιατί πλέον έχουμε γίνει κάτι σαν οικογένεια με τους υπόλοιπους στο θίασο. Σαν οικογένεια που είμαστε δεν μπορώ να μην πω πόσο μου λείπει ο Γιώργος (Σειταρίδης) που φέτος δεν είναι μαζί μας, αλλά και πόσο χαρούμενος είμαι για την επιστροφή ενός παλιού μέλους της οικογένειας, του Αναστάση (Κολοβού) που επέστρεψε και πάλι μετά το πρώτο ανέβασμα του Elizadeth. Ο Αναστάσης εκτός από πάρα πολύ καλός φίλος, είναι και κάτι παραπάνω για μένα. Του χρωστάω πραγματικά πολλά γιατί είναι ο άνθρωπος χάρη στον οποίο βρέθηκα σ’ αυτήν την παράσταση εξ’αρχής μιας και μετά την πρώτη γνωριμία μας στην παράσταση fando & lis και χωρίς να με ξέρει και τόσο καλά, με γνώρισε στον Δημήτρη Καρατζιά που έψαχνε ηθοποιούς για το cast του Elizadeth στο πρώτο του ανέβασμα για να μου εμπιστευτεί αυτός λίγο αργότερα το ρόλο του Elton. Άρα η παρουσία του για μένα σημαίνει σίγουρα πολλά και εντός και εκτός σκηνής. Όσο για τον Δημήτρη είναι ο πατέρας αυτής της οικογένειας. Είναι η κόλλα που μας κρατάει όλους δεμένους. Η συνεργασία μ’ έναν τέτοιο καλλιτέχνη για έναν νέο ηθοποιό σαν και μένα σημαίνει πολλά. Με προχωράει σαν ηθοποιό αλλά και σαν άνθρωπο. Είναι από τους σκηνοθέτες που σου δίνουν τρομερή ελευθερία να προτείνεις και να δοκιμάσεις πράγματα και με την πείρα και την ηρεμία του σε οδηγεί στο καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. 

 

* Όταν μου έδωσε αυτό το ρόλο ο Δημήτρης παραξενεύτηκα γιατί ήταν πολύ κόντρα σε μένα. Ήταν μια πρόκληση. Η δυσκολία του βέβαια ήταν και ο λόγος που τον αγάπησα τόσο πολύ. Ο Elton ακροβατεί συνέχεια ανάμεσα στην υπερβολή και στον απόλυτο ρεαλισμό. Υπάρχουν στιγμές στο έργο που είναι σα να ξεπήδησε από τις σελίδες κάποιου comic και στιγμές που οι αντιδράσεις του τον καθιστούν τον πιο φυσιολογικό ανάμεσα στους υπόλοιπους. Αυτοί πιστεύω είναι και οι λόγοι που το κοινό τον έχει αγαπήσει τόσο.

* Οι αντιδράσεις του κοινού στο interactive κομμάτι της παράστασης είναι κάτι που περιμένω με αγωνία κάθε βραδιά. Από τη μεριά μου είναι κάτι τελείως αυθόρμητο κάθε φορά, ανάλογα με το τι μου βγάζει ο εκάστοτε θεατής που έχω απέναντι μου. Έχω αντιμετωπίσει από πολύ ντροπαλούς ανθρώπους που μετά βίας μπορούσαν να μιλήσουν από το σοκ και το τρακ μέχρι τελείως ξεψαρωμένους και ορεξάτους ατακαδόρους τύπους που οφείλω να ομολογήσω ότι ξάφνιασαν ακόμα και μένα με την ετοιμολογία τους. Η επιλογή των “θυμάτων” μου είναι κάτι τελείως τυχαίο. Όσο για το αν υπήρξε κάποιος που δεν ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα μου, η απάντηση είναι ναι. Παρ’ όλα αυτά όμως στο τέλος έγινε το δικό μου, σηκώθηκαν, το καταδιασκέδασαν και καταχειροκροτήθηκαν. Ας αρκεστούμε σε αυτά τα ολίγα όμως για το interactive κομμάτι της παράστασης. Τα υπόλοιπα από κοντά, επί σκηνής…

* Έχω τη χαρά φέτος εκτός από το Elizadeth να βρίσκομαι και στην παράσταση «Η χελώνα του Δαρβίνου» στο θέατρο Αλκμήνη. Είμαι πολύ χαρούμενος για τη συμμετοχή μου σ’ αυτήΝ την παράσταση γιατί εκτός από το ότι συνεργάζομαι για δεύτερη φορά με την φίλη μου τη Φωτεινή Κρόκου, μου δόθηκε η ευκαιρία να δουλέψω και με ηθοποιούς όπως ο Ερρίκος Λίτσης και η Ανδρομάχη Μαρκοπούλου. Όπως επίσης και με τον κύριο Νίκο Σακαλίδη, τον σκηνοθέτη της παράστασης, που ήταν κάτι σαν δάσκαλος για μένα  σε όλο αυτό το ταξίδι μέχρι ν’ ανέβει η παράσταση. Όσο για το πώς προέκυψε η συνεργασία αυτή, ίσως να πρέπει να αισθάνεστε και σεις λίγο υπεύθυνοι εδώ στο All4fun καθώς η πρώτη προσέγγιση μου έγινε στο περσινό πάρτι για τα θεατρικά βραβεία του All4fun που είχε γίνει στο Vault.

* Ο ρόλος μου στη «Χελώνα του Δαρβίνου» είναι αυτός του γιατρού που μαζί με τον καθηγητή μοιράζονται τη χελώνα προσπαθώντας να εξυπηρετήσει ο καθένας τον σκοπό του. Ο δικός μου σκοπός είναι η ιατρική. Ο γιατρός είναι ένας νέος σχετικά άνθρωπος ο οποίος σε όλη του τη ζωή με ότι καταπιανόταν ήταν καταδικασμένος να αποτυγχάνει. Παρ’ όλα αυτά λόγω της δύναμης και του κοινωνικού status της οικογένειας  του κατάφερε να παραγραφούν οι αποτυχίες του και να γίνει διευθυντής νοσοκομείου και καθηγητής πανεπιστημίου. Όταν έστω και τυχαία πέφτει στα χέρια του αυτό το πλάσμα των 200 ετών που από ζώο κατάφερε να εξελιχθεί σε άνθρωπο, το βλέπει σαν την τεράστια ευκαιρία του να αποδείξει σε όλους το πόσο παρεξηγημένη ιδιοφυία είναι και έτσι χρησιμοποιώντας όλα τα απαραίτητα μέσα, θεμιτά και αθέμιτα, προσπαθεί να επωφεληθεί από αυτή. Η παράσταση θεωρώ ότι είναι άκρως επίκαιρη γιατί χωρίς να μιλάει για κρίση, ούτε καν για οικονομία, θίγει το λόγο που έχουμε φτάσει σε αυτό το σημείο. Τον λόγο που ο άνθρωπος δυστυχώς και βάση ιστορικών αναφορών, το μόνο που καταφέρνει όλα αυτά τα χρόνια είναι να παρασύρεται από τη φύση του και να καταστρέφει οτιδήποτε με το οποίο καταπιάνεται. Μιλάει για την αντίστροφη εξέλιξη του ανθρώπου, ή αλλιώς την αποκτήνωση του. 

* Δεν έχω ασχοληθεί ούτε με την σκηνοθεσία, ούτε με το γράψιμο. Είναι τομείς που εκτός του ότι δεν με ενδιαφέρουν, θεωρώ πως υπάρχουν άνθρωποι με ταλέντο και σπουδές πάνω σε αυτούς που θα το έκαναν πολύ καλύτερα από εμένα. Θαυμάζω τους ανθρώπους που μπορούν να κάνουν παράλληλα πολλά και διαφορετικά πράγματα και να είναι και καλοί σ’ αυτά. Εγώ είμαι απλά ένας ηθοποιός. Όσο για το αν θα με ενδιέφερε μελλοντικά, δε λέω όχι μόνο και μόνο επειδή ποτέ δεν πρέπει να λες ποτέ. Οπότε ρωτήστε με πάλι σε 10 χρόνια!

* Η σχέση μου με τον κινηματογράφο και την τηλεόραση είναι ακόμα πολύ μικρή. Μέχρι τώρα έχω κάνει μόνο κάποια πολύ λίγα πράγματα. Περισσότερο στον κινηματογράφο με τρεις ταινίες μικρού μήκους και οφείλω να ομολογήσω ότι είναι ένας μαγικός κόσμος. Στο μέλλον θα ήθελα να δουλέψω περισσότερο πάνω στον κινηματογράφο και είναι κάτι το οποίο σίγουρα θα κυνηγήσω. 

* Η πορεία μου στο χώρο μέχρι στιγμής δεν είναι τόσο μεγάλη για να μου επιτρέπει να διαλέξω κάποια από τις δουλειές μου ως σημαντικότερη από κάποια άλλη. Κάθε δουλειά που έχω κάνει είναι ξεχωριστή για μένα και θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που συμμετείχε σε αυτή. Αυτό που προσδοκώ για το μέλλον είναι να συνεχίσω να εργάζομαι για να γίνομαι ολοένα και καλύτερος σαν ηθοποιός.

* Στην Αθήνα μου αρέσουν τα πολλά της πρόσωπα. Μου αρέσει που με την ίδια ευκολία που σε κάνει να την μισείς, με ακόμη μεγαλύτερη σε κάνει να την λατρεύεις. Αν δεν με καταλαβαίνεται καθίστε απλά να πιείτε μια μπύρα κάποιο βράδυ, με θέα τη φωταγωγημένη Ακρόπολη, ύστερα από μια κουραστική μέρα που περάσατε στο αυτοκίνητο σας η στις συγκοινωνίες μέσα στην κυκλοφοριακή της ζούγκλα προσπαθώντας να κάνετε τη δουλειά σας. Αυτό που δε μου αρέσει είναι η άλλη της πλευρά, η σκοτεινή. Η πλευρά των ναρκωτικών, του ρατσισμού απ’ όπου κι αν αυτός προέρχεται, της εξαθλίωσης και των συνανθρώπων μας που κοιμούνται στο δρόμο, σκεπασμένοι με κούτες, που ολοένα δυστυχώς πληθαίνουν. 

* Στο All4fun μου αρέσει που δίνετε το βήμα στους νέους και όχι μόνο ηθοποιούς να μιλήσουν για τη δουλειά τους, τα σχέδιά τους και ελπίζω να συνεχίσετε να το κάνετε για πολλά χρόνια ακόμα. Εύχομαι τα καλύτερα και χρόνια πολλά για τα 5 χρόνια που προσφάτως κλείσατε!