9.2 C
Athens
Τετάρτη, 19 Φεβρουαρίου, 2025

Το πρόσωπο της εβδομάδας: Χρυσάνθη Παπαγεωργίου – Ηθοποιός

Την Χρυσάνθη Παπαγεωργίου την πρωτοείδα στον Ρωμαίο και Ιουλιέτα του Βασίλη Μαυρογεωργίου και αμέσως με κέρδισε. Γνωρίζοντας την αργότερα καλύτερα διαπίστωσα ότι εκτός από το τσαγανό και τον καλώς εννοούμενο τσαμπουκά, τον οποίο χρειάζεται ένας ηθοποιός για να βγει στην σκηνή διαθέτει παράλληλα και μια ευγενική, αλληλέγγυα ψυχή, που έχει διάθεση να δώσει στο κοινό και να μοιραστεί την χαρά της υποκριτικής με τους υπόλοιπους συμπαίκτες της.
«Το θέατρο είναι ομαδική δουλειά και οι συνεργασίες μου θέλω να έχουν πάνω απ’ όλα μοιρασιά, καθόλου ανταγωνισμό, χαρά για δημιουργία και όταν ανεβαίνουμε στην σκηνή να παίζουμε όπως όταν ήμασταν μικροί στην παιδική χαρά που γεμίζαμε λάσπες και χώματα», αναφέρει στο All4fun έν όψει ενός διαίτερα δημιουργικού θεατρικού χειμώνα.
Στο τέλος της περασμένης σεζόν η Χρυσάνθη συμμετείχε με τους Forplay στο Society στο νέο χώρο του Βασίλη Μαυρογεωργίου, ο οποίος και την ανέδειξε θεατρικά, ενώ στον Ιούλιο έπαιξε στο «Μουσείο ανθρώπινης συμπεριφοράς» του Νίκου Διαμαντή, το οποίο παρουσιάστηκε στο Μουσείο Μπενάκη. Εκεί εμφανιζόταν κλεισμένη επί τρεις συνεχόμενες ώρες σ’ ένα ασανσέρ, ερχόμενη τετ-α-τετ με τους θεατές!
Το συγκεκριμένο εγχείρημα ήταν πολύ δύσκολο, όμως για μια Γιαννιώτισσα που μεγάλωσε σε μια γειτονιά ως το μοναδικό κορίτσι παρέα με 12 αγόρια, φτιάχνοντας φυσοκάλαμα τα εύκολα δεν την ελκύουν. Όπως δεν της αρέσει ο φασισμός σε μια Αθήνα των αντιθέσεων, η οποία, όμως, συνολικά τη γοητεύει πολύ!!!
* Η υποκριτική πάντα προκύπτει εκεί που δεν την περιμένεις, έτσι μου προέκυψε και μένα λίγο πριν τελειώσω την φαρμακευτική. Οι ακριβείς ημερομηνίες δεν έχουν σημασία εννοώ το αν ήμουν πιτσιρίκι ή 24 στα 25, σημασία έχει ότι απ’ όταν ξεκίνησα να ασχολούμαι, δεν θέλω να σταματήσω.
* Δεν ξέρω ακριβώς τι σημαίνει για μένα υποκριτική… Είναι η τέχνη μου, θέλω να γίνω ένας καλός “τεχνίτης” για να μπορώ να μιλάω για αυτά που καίνε την ψυχούλα μου.
* Την κρίση την αντιμετωπίζει ένας νέος ηθοποιός όπως ένας νέος δάσκαλος ή φαρμακοποιός ή φωτογράφος ή σερβιτόρος. Δυστυχώς το 2013 στην Ελλάδα την κρίση την αντιμετωπίζουν όλα τα επαγγέλματα και όχι μόνο οι άνθρωποι που ασχολούνται με την τέχνη. Σε προσωπικό επίπεδο προσπαθώ κάθε μέρα. Πιστεύω ότι από τα λίγα “όπλα” που μας έχουν μείνει είναι το χαμόγελο, η ευγένεια, η αλληλεγγύη και η προσωπική τοποθέτηση στο κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι.
* Η τέχνη πάντα έχει απαντήσεις αλλά στην Ελλάδα μας λείπουν τα ερωτήματα… Το θέμα είναι με ποιόν πορεύεσαι και που θέλεις να πας. Όταν στεριώσουν αυτά μέσα σου είναι βέβαιο ότι η τέχνη θα είναι συνοδοιπόρος.
* Το μουσείο ανθρώπινης συμπεριφοράς ήταν μια πρωτότυπη museum performance που αναφερόταν στον πυρήνα της ζωής. Συνδιαλεγόταν με τις αρχέτυπες αξίες της ανθρώπινης ύπαρξης, ξεκινώντας από τον σπινθήρα, την γέννηση ενώ επεξεργαζόταν τον λαβύρινθο της συνολικής πορείας του ανθρώπου καταλήγοντας στον θάνατο. Είμαι πολύ χαρούμενη που συμμετείχα σε αυτή τη δουλειά, ήταν από τα πιο όμορφα πράγματα που έχω κάνει, και από τα πιο απαιτητικά συνάμα. Το να παίζω μέσα σε ένα ασανσέρ επί τρεις ώρες, οι θεατές -κοινό να αλλάζουν σε κάθε άνοιγμα της πόρτας και να βρίσκονται σε απόσταση κυριολεκτικά αναπνοής ήταν πολύ δύσκολο αλλά ταυτόχρονα τόσο μαγικό που ο χρόνος και ο τόπος έπαιρναν τελείως διαφορετική μορφή.
* Το ασανσέρ καθώς περνούσε η ώρα μεταλλάχθηκε σε σκηνή μεγάλου θεάτρου και ο κάθε θεατής με ένα ιδιαίτερο τρόπο έλεγε την προσωπική του ιστορία χωρίς να πει λέξη. Ήταν μεγάλη τύχη για μένα που ο Νίκος Διαμαντής με εμπιστεύτηκε σε αυτό το εγχείρημα ,καθώς το Μουσείο Ανθρώπινης Συμπεριφοράς μετρούσε ήδη πέντε χρόνια έρευνας του ίδιου και των συντελεστών του Θεάτρου Σημείο. Γι’ αυτό και στις πρόβες εκτός από την σκηνοθετική του καθοδήγηση μας προέτρεπε στο να ελευθερωθούμε έχοντάς μας πάντα υπό την προστασία του. Όσο για τα ευτράπελα που συνέβησαν εντός του ασανσέρ χρειαζόμαστε πολλές ώρες διήγησης.
* Προς το παρόν είμαι σε κατάσταση αναμονής, η δουλειά στην οποία θα συμμετέχω έχει “κολλήσει” στην γραφειοκρατία και έτσι δεν μπορώ να πω με σιγουριά τίποτα ακόμα. Παρ’ όλα αυτά πιστεύω ακράδαντα πως ο φετινός χειμώνας θα είναι πολύ δημιουργικός. Από κει και πέρα δεν θεωρώ ότι μπορώ να κάνω κάτι μεμονωμένα γιατί το θέατρο είναι καθαρά ομαδική δουλειά. Δεν με ενδιαφέρει να είμαι σε πολλές δουλειές αλλά οι συνεργασίες μου θέλω να έχουν πάνω απ όλα μοιρασιά, καθόλου ανταγωνισμό, χαρά για δημιουργία και όταν ανεβαίνουμε στην σκηνή να παίζουμε όπως όταν ήμασταν μικροί στην παιδική χαρά που γεμίζαμε λάσπες και χώματα.
* Απ΄ όταν θυμάμαι τον εαυτό μου χορεύω. Χορεύω τα πάντα, από βαρύ τσάμικο μέχρι κλασικό μπαλέτο. Ο χορός είναι μια ανεξάντλητη σπουδή που τουλάχιστον σε μένα δρα ως ημέρωμα. Δεν τραγουδάω, αλλά αν δεν χορεύω δεν είμαι καλά!
* Από τα Γιάννενα έφυγα στα 18 μου για να έρθω να σπουδάσω φαρμακευτική στην Αθήνα. Όμως εκεί μένει η οικογένειά μου οπότε πάντα με την πρώτη ευκαιρία πηγαίνω. Λατρεύω τις βόλτες στον παραλίμνιο, να πίνω τσίπουρα με φίλους, να τρώω πίτες από τα χεράκια της γιαγιάς μου, να παίρνω γλυκά από το Διεθνές και όταν έχει κρύο και βρέχει καταρρακτωδώς (σχεδόν πάντα δηλαδή) να ανάβουμε το τζάκι και να παίζουμε επιτραπέζια. Στην γειτονιά που μεγάλωσα ήμουν το μοναδικό κορίτσι ανάμεσα σε 12 αγόρια μεγαλύτερης ηλικίας ως επί το πλείστον, με αποτέλεσμα να μην παίζω με κούκλες αλλά να φτιάχνω φυσοκάλαμα για να παίξω πόλεμο, τα γόνατά μου να έχουν ακόμα σημάδια και το στόμα μου να είναι “βόθρος”
* Τηλεόραση δεν έχω κάνει και θέλω να ελπίζω ότι δεν θα κάνω ποτέ, μην πέσω στην ανάγκη της. Όσο για τον κινηματογράφο έχω συμμετάσχει μόνο σε παραγωγές φίλων αλλά πολύ θα θελα να γνωρίσω αυτό τον κόσμο καλύτερα. Η γοητεία του είναι απαράμιλλη.
* Στο θέατρο μ’ έβγαλε ο Βασίλης Μαυρογεωργίου. Με τον Ρωμαίο και την Ιουλιέτα σε δική του σκηνοθεσία έκανα πρώτη φορά στη ζωή μου πρεμιέρα με μια παρέα που κατέληξε να γίνει θεατρική ομάδα. Είναι από τις δυνατότερες εμπειρίες που έχω ζήσει και κάπως έτσι ξεκίνησαν για μένα οι Forplay. Ήμασταν μια παρέα που αποφασίσαμε να κάνουμε θέατρο και αυτό το χρωστάμε στο Βασίλη γιατί μας εμπιστεύτηκε, μας ανέχτηκε και ξενύχτησε μαζί μας με τρανταχτά γέλια. Έτσι συνεχίσαμε και φέτος με το Society που ήταν ένα έργο βασισμένο στον Ιούλιο Καίσαρα και στον Αντώνιο & Κλεοπάτρα του Σαίξπηρ κ που ο Βασίλης μας έδωσε την ευκαιρία να παίξουμε στο ολοκαίνουργιο θέατρο που έφτιαξε στο Παγκράτι, στο Scrow theatre. Αυτοί είναι οι Forplay και θέλω να πιστεύω πως έτσι θα συνεχίσουμε. Μια ακόμα περίεργη εμπειρία ήταν η συνεργασία μου με τον οίκο Hermes στους Δελφούς όπου οι σκηνοθέτες ήταν Γάλλοι και εγώ δεν ξέρω γαλλικά και αυτοί αγγλικά! Για μελλοντικές συνεργασίες ας μη μιλήσουμε γιατί τα όνειρα δεν τελειώνουν ποτέ.
* Εμένα η Αθήνα μ’ αρέσει. Έχω βρει μια ισορροπία με αυτή την πόλη και σε αυτό έχει βοηθήσει πολύ το κλίμα αλλά δεν μπορώ να παραβλέψω πόσο έχει ασχημύνει τα τελευταία χρόνια. Δεν μ ’ ενοχλεί να είναι κλείστο το κέντρο λόγω μιας πορείας και ας ξέρω ότι θα ταλαιπωρηθώ αλλά με ενοχλεί στην γειτονιά μου να υπάρχουν φασίστες και να μην μιλάμε για αυτό αλλά να ψιθυρίζουμε πίσω από τις πλάτες τους. Μου αρέσει να περπατάω στο κέντρο ώρες ατελείωτες αλλά δεν μ’ αρέσει που πλέον η πρέζα υπάρχει παντού. Μ΄ αρέσει να καλημερίζω τους γείτονες αλλά δεν μ’ αρέσει ο φόβος και η δυσπιστία στα μάτια τους. Η λίστα των αντιθέσεων συνεχίζεται γιατί αυτό είναι η Αθήνα μια πόλη γεμάτη αντιθέσεις.
* Στο Αll4fun μου αρέσει που δίνει βήμα σε νέους καλλιτέχνες και προβάλλει τις δουλειές τους, που έχει άποψη για το σήμερα και φυσικά τα εκάστοτε σχόλια εκείνου που επιμελείται της συγκεκριμένης στήλης…
Του Κυρ. Κουρουτσαβούρη, 30/9/2013

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

Σχετικά Άρθρα

Τελευταία Άρθρα