Τον περασμένο Σεπτέμβρο απέσπασε το βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας στο φεστιβάλ της Δράμας. Η Μαρίνα Σιώτου απέδωσε τόσο επιτυχημένα και εύστοχα τον ρόλο της Άννας στο “Χάος που άφησε πίσω της” του Νίκου Κολιούκου, που το βραβείο ήταν κάτι σαν λογική συνέπεια.
Λίγους μήνες μετά και αφού η αίτηση αποδοχής της ταινίας για την διεθνή πρεμιέρα στις Κάννες έγινε αποδεκτή (κάτι για το οποίο πέρασαν αρκετές μέρες μέχρι να συνειδητοποιήσει ότι ήταν όντως αλήθεια και όχι μια φάρσα) έζησε το όνειρο του ταξιδιού στο πιο διάσημο κινηματογραφικό ευρωπαϊκό φεστιβάλ.
Τα βραβεία για την ταινία συνεχίστηκαν και στις Κάννες με τη Μαρίνα να ζει μια εμπειρία, που λίγοι Έλληνες ηθοποιοί είχαν ή θα έχουν μελλοντικά την ευκαιρία να βιώσουν.
Τώρα με την επιστροφή της πια στα πάτρια εδάφη θέλει πέρα από την επόμενη κινηματογραφική της συνεργασία με το Νίκο Κολιούκο και τη συν-σκηνοθεσία και συν-συγγραφή του δεύτερου θεατρικού της έργου με τη συμμαθήτρια της από την δραματική σχολή της Αρχής, Ζωή Σιγαλού να δοκιμαστεί και στην τηλεόραση. Και πραγματικά είναι απορίας άξιον το πώς ακόμα δεν έχει αξιοποιηθεί ένα τέτοιο πρόσωπο τηλεοπτικά…
* Η υποκριτική στη ζωή μου ξεπήδησε απροσδόκητα στην πρώτη γυμνασίου. Η μητέρα μου μ’ έγραψε σε ένα αγγλικό θεατρικό εργαστήρι του σχολείου με σκοπό να μάθω να εξασκώ τα αγγλικά μου. Τότε η τάξη έκανε την “Τρικυμία” του Σαίξπηρ και έψαχναν τους ρόλους. Τους είχαν βρει όλους εκτός από το τέρας, τον Κάλιμπαν.
* Mπαίνω μέσα μια μέρα – μέσα στην ντροπαλότητα και τη συστολή – και μου λένε “εσύ που δεν μιλάς πολύ, κάνε μια κραυγή”. Ε την έκανα, κουφάθηκαν αυτοί, κουφάθηκα κι εγώ, κουφάθηκε και η μάνα μου όταν με είδε να κάνω τον Κάλιμπαν στο τέλος της χρονιάς και να της λέω ότι θέλω να ασχοληθώ με το θέατρο. «Εγώ να μάθεις αγγλικά σε έστειλα, τώρα πώς προέκυψαν όλα αυτά..»
* Υποκριτική για μέσα σημαίνει παρατήρηση, ενσυναίσθηση, φαντασία, άφημα.
* Αισιόδοξη με κρατούν οι άνθρωποι, διότι το κράτος είναι μακριά από τους πολίτες και απών για τους καλλιτέχνες. Οι συναντήσεις, οι συνεργασίες, οι κοινές δράσεις με κρατούν αισιόδοξη. Οι πορείες στους δρόμους με κρατούν αισιόδοξη.
* Η συσπείρωση που είδα πέρσι στους δρόμους για την προάσπιση των εργασιακών μας δικαιωμάτων με κρατά αισιόδοξη. Μπορεί να μην άλλαξε κάτι με τη βούλα, αλλά η δυναμική αυτού του συμπαγούς σώματος εκεί έξω ήταν κάτι σημαντικό. Μακάρι όλοι να ανατρέχουμε σε αυτή την κοινή συλλογική εμπειρία ως ενθύμιο του τι μπορούμε να καταφέρουμε μαζί τώρα και στο μέλλον.
* Πιστεύω το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε σε αυτή χρονική στιγμή είναι να μιλάμε ανοιχτά. Για τα πάντα. Όλα στο φως. Τίποτα κρυμμένο. Να διορθωθούν τα κακώς κείμενα.
* Από την πρώτη στιγμή που διάβασα το σενάριο του “Χάους”, κάτι με χτύπησε βαθιά στο στομάχι. Αυτή η ιστορία με αφορούσε χωρίς να ξέρω το γιατί. Ήθελα να μάθω το παρελθόν αυτών των ανθρώπων, τι τους έφερε σε αυτή την κατάσταση και θεωρούσα το τέλος τόσο ανθρώπινο και ανακουφιστικό.
* Η ταινία δε λύνει τίποτα, απλά καταγράφει τη σχέση αυτών των ανθρώπων και αυτό μου φάνηκε εξαιρετικό και φοβερά σπάνιο σαν πρόταση από έναν νέο σκηνοθέτη. Κατάλαβα αμέσως ότι υπάρχει έρευνα και αντίληψη από τον Νίκο. Επίσης ο Νίκος μάζεψε δίπλα του τόσο ταλαντούχα παιδιά και ανθρώπους του σινεμά που εξύψωσαν την ταινία ο καθένας με τον τρόπο του.
* Η Αλεξάνδρα Ρίμπα με τα μαγικά, πολύχρωμα πλάνα της, η Πελαγία Χατζηνικήτα με την ενορχήστρωση του sound design της ταινίας και την πρωτότυπη σύνθεση του τραγουδιού του τέλους, ο Γιώργος Ζαφείρης με το δυναμικό μοντάζ, η Έλενα Κουτσού και τα παιδιά της παραγωγής Στέφανος Ευαγγελόπουλος και η Σίλβα Τσουμάνα που ανακαίνισαν, έβαψαν και μεταμόρφωσαν το σπίτι της ταινίας από ερείπιο σε κινηματογραφικό σετ.
* Υπάρχει τόσο αθέατη δουλειά και κόπος από πίσω, που ευτυχώς δικαιώθηκε με τον καλύτερο τρόπο. Όλα κύλησαν με απίστευτη εμπλοκή και πάθος από όλους. Είναι μια εμπειρία που θα θυμάμαι για πάντα.
* Την αίτηση για τις Κάννες την κάναμε μαζί με τον Νίκο. Δεν πίστευα εκείνη την ώρα που την καταθέταμε ότι η ταινία θα επιλεγεί. Όχι γιατί δεν την θεωρούσα καλή, αλλά επειδή στατιστικά μου φαινόταν απίθανο. Υπάρχει πάντα μια μικρή δόση ελπίδας ενδόμυχα. Όμως όσο περνούσε ο καιρός μου φαινόταν το πράγμα όλο και πιο τετελεσμένο. Κι όμως χτύπησε το πολυπόθητο τηλέφωνο που μας ξεσήκωσε όλους: “Η ταινία σας επιλέχθηκε από το LaCinef των Καννών, συγχαρητήρια!”
* Δεν το πίστευα, για πολύ καιρό μέχρι να οργανωθεί το ταξίδι θεωρούσα οτι κάποιος μας κάνει πλάκα. Ότι είναι όλο αυτό μια φάρσα. Έπρεπε να το κρατήσουμε και μυστικό για καιρό, που ήταν επίσης πολύ δύσκολο. Να θες να μοιραστείς τη χαρά σου και να μην μπορείς!
* Οι Κάννες είναι ένα επίπλαστο όνειρο πασπαλισμένο με μπόλικη χρυσόσκονη. Εκεί πιστεύεις ότι όλα είναι δυνατά. Πιστεύεις ότι θα συναντήσεις τους μεγάλους σταρ, ότι ίσως περπατήσει δίπλα σου η Cate Blanchett ή η Meryl Streep. Φυσικά αυτό δεν συμβαίνει – προς δυσάρεστη έκπληξη όλων μας! Είναι πολύ συγκεκριμένο το πού έχεις πρόσβαση και σε ποια event μπαίνεις. Όλα είναι πολύ οργανωμένα και αυστηρά έως θα έλεγα και κάποιον τρόπο ταξικά. Είναι ένα μέρος με φοβερές αντιθέσεις.
* Μπορεί να καταφέρεις να μπεις στην πρεμιέρα του Francis Ford Coppola με το tuxedo σου, αλλά να φας πόρτα στο μετέπειτα event και να καταλήξεις να τρως burger στο πιο κάτω στενό γιατί μόνο αυτό μπορείς να πληρώσεις.
* Εμείς σαν αποστολή απολαύσαμε στο έπακρο αυτήν την εμπειρία, με όλα τα παράδοξα και τα ευτράπελα του μέρους. Είχαμε καλό κλίμα μεταξύ μας οπότε παντού καλά περνούσαμε. Και μόνο που ήμασταν εκεί ήταν για εμάς μια γιορτή, μία επιβράβευση, ένα βραβείο από μόνο του.
* Η βράβευση της ταινίας και η συμμετοχή της στο διαγωνιστικό των Καννών θεωρώ ότι είναι πάρα πολύ σημαντική. Η ταινία κατόρθωσε να ξεχωρίσει ανάμεσα σε ταινίες που είχαν τον διπλάσιο και τριπλάσιο προϋπολογισμό και άρτια τεχνικά μέσα και τεχνογνωσία.
* Ίσως αυτό να είναι ένα ακόμη wake up call για τα πανεπιστήμια, τους χρηματοδοτικούς φορείς της χώρας αλλά και την Πολιτεία ώστε να στηρίζουν και να εμπιστεύονται περισσότερο έμπρακτα τη δημιουργία και τη ματιά νέων ανθρώπων.
* Η Άννα είναι ένα κορίτσι που ζει με τον πατέρα της Δημήτρη και θέλει να ακολουθήσει τα όνειρά της στη μουσική. Εκείνος συχνά κατρακυλά στο ποτό και δυσκολεύει την διαβίωση μεταξύ τους, φρενάροντας τα σχέδια της. Η ανακοίνωση ότι θα φύγει για σπουδές μουσικής στο Παρίσι πυροδοτεί εντάσεις μεταξύ τους.
* Αυτό που κατάλαβα από την αρχή όταν διάβασα το σενάριο για την Άννα είναι ότι έχει χάσει μια ανεμελιά από νωρίς. Έχει μια αφοπλιστική ωριμότητα. Κι αυτο γιατί έχει επιφορτιστεί με ρόλους που δεν αρμόζουν για την ηλικία της. Δεν είναι απλά ένα παιδί ή μία κόρη, είναι μία κόρη – νοσοκόμα – υπηρέτρια. Πολλές φορές ένιωθα ότι γινόταν ο γονέας σε αυτή τη σχέση εξάρτησης και αγάπης με τον πατέρα της, Δημήτρη (Γιάννης Τσορτέκης).
* Με την Άννα έχουμε ελάχιστα κοινά. Ούτε πιάνο δεν ξέρω να παίζω! (spoiler). Επειδή όμως αποζητά την αποδοχή και την αναγνώριση από τον γονέα, κάτι που όλοι αποζητούμε λίγο πολύ, κατάφερα να βρω κοινό έδαφος. Βοήθησαν πολύ και οι συζητήσεις που κάναμε με τον Νίκο και τον Γιάννη.
* Μοιραστήκαμε πολλές ιστορίες. Εκτεθήκαμε με προσωπικά βιώματα ο ένας στον άλλον. Κλαίγαμε, γελούσαμε. Δεν κάναμε πολλές τεχνικές πρόβες. Αλλά μιλούσαμε πολύ. Και αυτό βοήθησε να στηθεί κάτι οργανικό στο γύρισμα. Κάπως μαγικά όλες αυτές οι ιστορίες και οι κουβέντες κάθισαν μέσα μας, και η ιστορία ήταν όλη εκεί έτοιμη να αποτυπωθεί στην κάμερα.
* Με τον Γιάννη συνεργαστήκαμε άψογα. Στην αρχή είχα φοβερό άγχος και του το είπα. Μου εκμυστηρεύτηκε ότι και εκείνος είχε. Από εκείνη τη στιγμή χαλάρωσα και αφέθηκα.
* Η εμπειρία της Δράμας ήταν μαγική και τρομακτική ταυτόχρονα. Μαγική γιατί το φεστιβάλ είναι μια γιορτή του σινεμά και τρομακτική γιατί ήταν η πρώτη φορά που κοινό θα ερχόταν σε επαφή με την ταινία.
* Είχα πολύ άγχος, οριακά κοιμόμουν το προηγούμενο βράδυ – γιατί αυτή η ταινία φέρει κάτι βαθιά ειλικρινές και προσωπικό από όλους μας – και είχα περιέργεια πως θα την δεχτει ο κόσμος.
* Βγαίνοντας από την αίθουσα και μέχρι το τέλος του φεστιβάλ δεχόμασταν απίστευτα σχόλια, μερικοί έκλαιγαν και μας αγκάλιαζαν έξω στο δρόμο και μοιράζονταν ιστορίες μαζί μας. Αυτό έγινε και στις Κάννες.
* Εκεί κατάλαβα ότι η ταινία μιλά για ένα θέμα διαπολιτισμικό όχι μόνο ελληνικό που μέχρι πρότερα πίστευα. Σε αυτές τις στιγμές μοιράσματος, σκεφτόμουν πόσο φοβερό μια ιστορία να συναντάει έτσι κάποιους, όπως έχει συναντήσει εσένα.
* Αυτό θεωρώ βράβευση, όχι το βραβείο. Το βραβείο ίσως φέρει κάποια ορατότητα για μελλοντικές συνεργασίες που με χαρά είμαι εδώ να ακούσω.
* Επόμενα κινηματογραφικά σχέδια είναι η επόμενη μικρού μήκους του Νίκου Κολιούκου Amnesia.
* Μετά από το έργο “Perseids ή Πώς να Παρτάρετε Αγρίως” που συν-γράψαμε και συν-σκηνοθετήσαμε με τη Ζωή Σιγαλού στο Future Now της Στέγης, έρχεται ένα καινούργιο έργο που θα μιλήσει για μακρινές και νοσταλγικές εποχές. Με τη Ζωή μοιραζόμαστε κοινές καλλιτεχνικές αναφορές και ανησυχίες και η δημιουργία ενός νέου έργου είναι μια δημιουργική και αναζωογονητική διαδικασία για εμάς.
* Μου αρέσουν τα νέα έργα, τα λίγο πειραγμένα, με φρέσκα ματιά και γραφή για τα πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας. Χαίρομαι που βλέπω όλο και περισσότερες ομάδες στο θέατρο να τολμούν προς αυτή την κατεύθυνση.
* Η τηλεόραση μ’ ενδιαφέρει. Είναι κάτι που θα ήθελα να κάνω. Θέλω να ανακαλύψω τους χρόνους της, τις απαιτήσεις της. Είμαι βέβαιη πως όπως στο σινεμά δένεσαι και αποκαλείς τους ανθρώπους του γυρίσματος “οικογένεια”, κάτι αντίστοιχο θα συμβαίνει και με την τηλεόραση. Ανυπομονώ λοιπόν να βρω μια “τηλεοπτική οικογένεια”!
* Μου αρέσει να γράφω. Συχνά με αποφορτίζει. Με βοηθά να σκέφτομαι και με επαναφέρει στον εαυτό μου. Γράφω διάφορα πράγματα. Σενάρια, διαλόγους, μονολόγους, όνειρα. Δεν ξέρω που μπορεί να καταλήξουν όλα αυτά. Ίσως σε ένα επόμενο πρότζεκτ, ίσως πουθενά. Καμιά φορά τα ανοίγω, τα βλέπω, τα ξαναπιάνω και νέες ιδέες έρχονται. Αυτό δεν σταματά ποτέ.
* Πολλές από αυτές τις ιδέες μου αρέσει να τις φαντάζομαι να υλοποιούνται νοητά στο μυαλό μου. Μια ασυνείδητη πρώτη μορφή σκηνοθεσίας; Δεν ξέρω. Με τον όρο σκηνοθεσία δεν είμαι σίγουρη ότι συμφωνώ απόλυτα, προτιμώ την συν-δημιουργία. Αν αποφασίσω να στήσω ένα κείμενό μου δεν θεωρώ ότι το σκηνοθετώ αλλά το συν-δημιουργώ με τους συνεργάτες μου. Αυτός ο όρος μου φαίνεται πιο σωστός στο κεφάλι μου. Έτσι λειτούργησα στην προηγούμενη παράσταση και πιστεύω έτσι θα λειτουργήσω στην επόμενη.
* Η σχέση μου με το τραγούδι; Τραγουδώ όλη την ώρα! Οι φίλοι μου λένε ότι είμαι ένα κινητό τζουκ μποξ – που τραγουδά συνέχεια λάθος στίχους!
* Με τη μουσική έχουμε καλή σχέση. Από μικρή παίζω φλάουτο. Μου αρέσει να ανακαλύπτω νέα είδη μουσικής και θεωρώ σημαντικούς τους ανθρώπους που μου μαθαίνουν νέα μουσική.
* Ο χορός ήρθε στη ζωή μου κατά τη φοίτηση στη δραματική σχολή. Μου έδωσε μια σωματική αυτοπεποίθηση που δεν είχα ποτέ. Έχω ακόμα να μάθω πολλά γιατί η σωματική μου αντίσταση δεν έχει φύγει ακόμα. Φεύγει άραγε ποτέ; Θαυμάζω πολύ τους χορευτές, το πόσο συγκεκριμένοι, ακριβείς και λακωνικοί είναι, τους χαζεύω.
* Μικρή έκανα στίβο. Αυτό μου προσέφερε μια καλή σωματική κατάσταση που κρατά μέχρι σήμερα. Υπάρχει ακόμα αγάπη για τρέξιμο, ρακέτες στη θάλασσα, hiking.
* Στην Αθήνα μου αρέσουν οι άνθρωποι. Τα γεμάτα μπαλκόνια, οι συναθροίσεις στους δρόμους, η νύχτα της.
* Το Αll4fun προτάσσει το έργο και το όραμα νέων ανθρώπων και καλλιτεχνών. Μ’αρέσει να διαβάζω τις σκέψεις τους, τα λόγια τους. Πιστεύω κάπου εκεί μέσα υπάρχω κι εγώ και κάπου εδώ μέσα υπάρχουν και αυτοί. Μας απασχολούν τα ίδια πράγματα. Και αυτό μόνο ελπιδοφόρο είναι.
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 7/6/2024
