Εχει την ευχέρεια να παίζει με επιτυχία πολλούς ρόλους. Έτσι συστήθηκε στο κοινό από τον Διχοτομημένο Υποκόμη, ένα έργο του Κώστα Γάκη, το οποίο ξεκίνησε για 10 παραστάσεις και έφτασε στο σημείο να παίζεται τρία χρόνια! Ο Τάκης Νάτσης συνέθεσε ένα εκλεκτό καστ μαζί με την Αγγελίνα Παρασκευαϊδη και τη Λένα Γιάκα και έχει την ευκαιρία να επιστρέψει ξανά στο 104 με την Πτώση του Οίκου του Ασερ.
Η συνεργασία του, μάλιστα, με τη Λένα συνεχίζεται και στο διήγημα του Εντγκαρ Αλαν Πόε, έστω και αν είναι πια η σκηνοθέτης του!
«Η συγκεκριμένη παράσταση δίνει απαντήσεις για το αίνιγμα της ζωής και του θανάτου, του σώματος και της ψυχής», σημειώνει στο All4fun, αναφέροντας και ποιο είναι για εκείνον το νόημα της υποκριτικής: «Πρόκειται για ένα σοβαρό παιχνίδι ανταλλαγής. Μόνο αν θες να πάρεις, πρέπει αληθινά να δώσεις…»
* Συμμετέχοντας σε διάφορες σχολικές παραστάσεις, προέκυψε και η σκέψη να ασχοληθώ με το θέατρο. Ωστόσο, έφυγε σχετικά γρήγορα μιας και ακολούθησα τη συμβουλή της κλασικής ελληνικής οικογένειας: «Τελείωσε πρώτα κάτι… και μετά κάνε ό,τι θες». Έτσι κι έγινε. Τελείωσα το Πανεπιστήμιο, μετά είπα να κάνω ένα μεταπτυχιακό και μετά ένα διδακτορικό (το οποίο δεν έχω τελειώσει…). Έτσι, αφού τελείωσα σχεδόν τρία «κάτι», έκανα αυτό που πραγματικά ήθελα. Τελείωσα μια δραματική σχολή και άρχισα τη δουλειά από το 3ο έτος.
* Για εμένα, υποκριτική είναι ένα σοβαρό παιχνίδι ανταλλαγής. Ένα παιχνίδι που τα συναισθήματα, οι καταστάσεις, οι συνθήκες, η ψυχολογία, οι ρόλοι, οι συνάδελφοι, το κοινό πηγαίνουν κι έρχονται… Κι αν θέλεις να πάρεις, πρέπει «αληθινά» να δώσεις.
* Όσον αφορά στην οικονομική κρίση και στο εάν ένας ηθοποιός μπορεί να ζήσει από το θέατρο, ελάχιστοι είναι πλέον αυτοί που ζουν μόνο από αυτό, ενώ οι υπόλοιποι επιλέγουν είτε να κάνουν κι άλλες δουλειές ταυτόχρονα είτε απλώς να εγκαταλείψουν.
* Φαντάζεσαι να λέγαμε «Κάντε τέχνη για να σωθούμε;» Δυστυχώς από μόνη της η τέχνη δεν νομίζω να μπορεί δώσει απαντήσεις στην τωρινή κατάσταση στην Ελλάδα. Όλοι μαζί και με τα μέσα που διαθέτει ο καθένας μας ξεχωριστά μπορεί να δώσει κάποιες, αλλά και πάλι νομίζω ότι είναι θέμα χρόνου για κλείσει ο κύκλος και να ξεκαθαρίσει το τοπίο.
* Η παράσταση «Η Πτώση του Οίκου των Άσερ» είναι βασισμένη στο ομώνυμο διήγημα του Έντγκαρ Άλαν Πόε. Πρόκειται για μια ιστορία τρόμου με πρωταγωνιστές δύο απομονωμένα άρρωστα αδέρφια και τον παιδικό τους φίλο που τους επισκέπτεται μετά από χρόνια. Η Λένα Γιάκα (σκηνοθέτης της παράστασης) μου είχε μιλήσει παλιότερα για αυτό το έργο και τώρα μας δόθηκε η ευκαιρία να το υλοποιήσουμε στον ανανεωμένο χώρο του θεάτρου 104 στο Γκάζι. Μέσα από πολύωρους, εξαντλητικούς, αδιέξοδους, εμπνευσμένους, χρήσιμους και άχρηστους πολλές φορές αυτοσχεδιασμούς πάνω στα κείμενα του Παναγιώτη Κνάβα και με τη ματιά της Λένας, η Έλενα Γκότση (Μάντελιν), ο Γιώργος Σταυριανός (επισκέπτης) κι εγώ (Ρόντερικ) επιχειρούμε να «ζωντανέψουμε» τον Οίκο των Άσερ.
* Πρόκειται για μια παράσταση γεμάτη ατμόσφαιρα, αγωνία και εκπλήξεις, η οποία χωρίς σκηνικά αντικείμενα προβάλει απλόχερα όλες τις εικόνες που ορίζει ο Πόε. Αξίζει να σημειωθεί ότι από όλες τις απόψεις, θεωρείται το πιο ολοκληρωμένο έργο του, καθώς και ότι έχει λάβει άπειρες κριτικές και εκατοντάδες διαφορετικές αναλύσεις… Το σίγουρο είναι ότι παρακολουθώντας κανείς την παράσταση, θα προσθέσει άλλη μια ανάλυση… Για το αίνιγμα της ζωής και του θανάτου, του σώματος και της ψυχής.
* Η συνεργασία μου με τους συντελεστές της παράστασης είναι πάρα πολύ καλή και πιστεύω πως δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετική, μιας και με το Γιώργο και τη Λένα γνωριζόμαστε από παλιά και ξέρει ο ένας τα «κουσούρια» του άλλου. Με τη Λένα είχαμε, όντως, την ευκαιρία να θυμηθούμε την προηγούμενη συνεργασία μας στο Διχοτομημένο Υποκόμη, αλλά με άλλους ρόλους πλέον. Αυτή ως σκηνοθέτης κι εγώ ως ηθοποιός. Η διάκριση αυτή των ρόλων χτίστηκε με τον καιρό, δίνοντας ο ένας χώρο στον άλλο και προσπαθώντας στην ώρα της πρόβας να παραμερίσουμε τη φιλία μας – άλλες φορές με επιτυχία κι άλλες όχι. Η Λένα νομίζω ότι τα καταφέρνει μια χαρά και στη σκηνοθεσία (πράγμα το οποίο γνώριζα από παλιότερα… ορισμένα πράγματα φαίνονται προτού τα δείξεις) και χειρίστηκε τους ηθοποιούς της, το έργο, την έμπνευσή της όπως ακριβώς πρέπει.
* Ο Διχοτομημένος Υποκόμης ήταν μια δουλειά, η οποία ξεκίνησε για 10 παραστάσεις και χωρίς καμία διαφήμιση, αρχικώς, κατέληξε να παίζεται 3 ολόκληρα χρόνια και την τρίτη χρονιά να φιλοξενείται στο τεράστιο στούντιο του Αλ Τσαντίρι Νιούζ. Ήταν από τις παραστάσεις που χαίρεσαι να παίζεις. Τόσοι ρόλοι, τόσες εναλλαγές και κυρίως τόση ελευθερία από τον Κώστα Γάκη ώστε να αυτοσχεδιάζουμε… Κάθε ημέρα ήταν και μια σχεδόν διαφορετική παράσταση, γεγονός το οποίο εξέπληττε κι εμάς τους ίδιους! Τρεις ηθοποιοί και με οδηγό τον Κώστα, τόσο διαφορετικοί σαν προσωπικότητες αλλά με μεγάλη χημεία πάνω στη σκηνή, ήταν και ο λόγος της επιτυχίας της παράστασης.
* Είμαι πολύ νέος στο χώρο και δεν έχω παίξει πολλούς ρόλους στο θέατρο – μην ξεχνάς ότι τρία χρόνια έπαιζα μόνο στον Υποκόμη, κάνοντας τόσους ρόλους, που σίγουρα υπήρχαν και κοντινοί σε εμένα και απαιτητικοί και διασκεδαστικοί ρόλοι. Απαιτητικός θεωρείται και ο Άμλετ του Βασίλη Μαυρογεωργίου που έπαιξα στο Low Budget Festival, όπως και του Ρόντερικ που παίζω τώρα.
* Μέχρι στιγμής όλες μου οι δουλειές κι όλες οι συνεργασίες μου ήταν αξιόλογες. Καθεμία και για τους δικούς της λόγους είναι ξεχωριστή για εμένα. Δεν μπορώ όμως να κρύψω τη συμπάθειά μου στον Υποκόμη για αυτά που μου προσέφερε και στην Πτώση του Οίκου των Άσερ για αυτά που σίγουρα θα μου δώσει. Δεν προσδοκώ σε καμία συγκεκριμένη μελλοντική συνεργασία. Θέλω τα πράγματα να έρχονται από μόνα τους γιατί όσες φορές το έχω «κυνηγήσει» στο τέλος απομυθοποιώ τα πρόσωπα κι αυτό με απογοητεύει. Τα επόμενά μου σχέδια είναι τα γυρίσματα μιας ταινίας που θα ξεκινήσουν τον Αύγουστο και είμαι στις συζητήσεις για μια παράσταση του χρόνου το χειμώνα.
* Αν με δεις στην Αρεοπαγίτου ή πολύ χαρούμενος θα είμαι ή στις κλειστές μου. Τα σημαντικότερα πράγματα στη ζωή μου έχουν συμβεί στην Αρεοπαγίτου και δεν γίνεται να μην μου αρέσει αυτός ο δρόμος. Ίσως είναι το μόνο πράγμα που μου αρέσει στην Αθήνα, και τα κρυμμένα καφέ της Πλάκας και οι βόλτες το βράδυ με το αυτοκίνητο και το Κουκάκι που μένω και τα Εξάρχεια και το Κολωνάκι και οι βέροι ηλικιωμένοι Αθηναίοι και τα σινεμά και η ανυπόφορη ζέστη της το καλοκαίρι…Δεν μου αρέσει καθόλου η βρωμιά του κέντρου και το ότι όπου και να κοιτάξεις υπάρχει και ένα υποτιθέμενο γκράφιτι, μα όπου και να κοιτάξεις.
* Το All4fun δεν αφήνει τίποτα να πέσει κάτω χωρίς πρώτα να μας ενημερώσει… Γι’ αυτό και μου αρέσει! Να μην ξεχάσω και τη φωτό της ημέρας…
Αναλυτικές λεπτομέρειες για την παράσταση ακολουθούν στον σχετικό σύνδεσμο: http://www.all4fun.gr/fun/theater/6384-h-.html
Toυ Κυρ. Κουρουτσαβούρη, 11/5/2013