To αίμα του πάντα βράζει! Ο Άγης Εμμανουήλ δεν κάθεται ποτέ ήσυχος. Από μικρός όταν αποφάσισε ν’ ασχοληθεί με την υποκριτική μέχρι και σήμερα, όπου δοκιμάζει τις δυνάμεις τους και σε άλλους χώρους…
Όπως συνέβη το περασμένο καλοκαίρι, όταν σκηνοθέτησε με ιδιαίτερη επιτυχία το «Και οι ιπποπόταμοι έβρασαν στις γούρνες τους». Μετά από τρία χρόνια «Οι χοντροί άντρες με φούστες» παίζονται ξανά στο 104 σε μια από τις καλύτερες παραστάσεις της σεζόν, όπου μαζί με τον Άγη παίζουν οι Δημήτρης Μακαλιάς, Μαρία Γεωργιάδου και Αγγελική Μιχαλοπούλου.
Στον ελεύθερο του χρόνο ασχολείται με τη μουσική ως Dj, τρέχει σε μαραθώνιο (!), ενώ η ταινία στην οποία συμμετέχει, το J.A.C.E αποτελεί μια από τις ευχάριστες εκπλήξεις της κινηματογραφικής χρονιάς.
* Tο 1990 ζήτησα από τον πατέρα μου να κανόνιζε να κάνω κάποια μαθήματα με τον Νίκο Βασταρδή τον οποίο γνώριζε προσωπικά. Απέτυχα στις εξετάσεις του Υπουργείου, μιας και τα μυαλά μου ήταν κολλημένα στον καλοκαιρινό έρωτα με μια Ναπολιτάνα…Και δύο χρόνια μετά γράφτηκα στη Σχολή του Διαμαντόπουλου. Στο δεύτερο μάθημα που είχα με τον Καταλειφό είπα τον ένα μονόλογο που είχα δουλέψει με τον κύριο Βασταρδή και με το που τελείωσα δέχτηκα το χειροκρότημα των συμμαθητών μου. Δεν είχα συνείδηση γιατί συνέβη αλλά γέμισα ενθουσιασμό και ικανοποίηση και από τότε έψαχνα και ψάχνω σε αυτή την περιπέτεια της υποκριτικής και του θεάτρου αυτή την πληρότητα και αυτή την λύτρωση.
* Τώρα για το πως προέκυψε η υποκριτική, πάντα λέω πως θα πρέπει να ευθύνεται η λατρεία που είχα για τον κινηματογράφο που όμως από την άλλη ποτέ δεν είχε γίνει επιθυμία να γίνω ηθοποιός. Ούτε ποτέ θυσίασα τη μπάλα με τα παιδιά (η μπάλα ήταν η σταθερά, τα παιδιά άλλαζαν με τα χρόνια) για να ακολουθήσω τη μητέρα μου που θεωρούσε χρέος της να με πάρει σε παραστάσεις στις οποίες οι πρωταγωνιστές των ήταν σε προχωρημένη ηλικία και δε θα είχα πολλές ευκαιρίες να τους έβλεπα.
* Έτσι δεν είδα ποτέ μου τη Λαμπέτη, τον Κατράκη, τον Χορν, τον Μινωτή… Όταν άρχισε όλο αυτό να γίνεται πιο συνειδητό και μέσα από τη διαμόρφωσή μου από τη σπουδαία (ευχή και κατάρα) σχολή του Εμπρός και του Τάσου του Μπαντή, κατέληξε να είναι μια ανάγκη υπαρξιακή και άκρως εγωιστική φυσικά. Μπορεί να συνοψιστεί σε μια ατάκα από το “Ψέμα του μυαλού ” του Σαμ Σέπαρντ που έλεγε η Μπεθ “το να παίζεις σε γεμίζει. Το άλλο το κανονικό άδειο.”
* Από το ξεκίνημα μου έχω αλλάξει πολύ και καθόλου…Χαίρομαι και για τα δύο.”Άνοιξα” ως άνθρωπος, γέμισα αυτοπεποίθηση. Εμβάθυνα πολύ στην ανθρώπινη φύση και ξεπέρασα πολλές φορές τα όρια μου. Γνώρισα και τις σκοτεινές πλευρές μου. Διατηρώ εξοργιστικά πεισματικά τις αρχές μου, την πίστη μου, την αθωότητα και παιδικότητά μου. Έχω τραυματίσει κάπως το χαμόγελό μου και την ευτυχία μου, τη σύνδεσή μου με κάτι υψηλό. Γενικά επειδή σαν τον πατέρα μου, ανήκω σε Μπίτνικ κατάσταση, Κερουακική του 2012 βέβαια και καίγομαι καίγομαι καίγομαι σαν τα κίτρινα ρωμαϊκά κεριά δεν προλαβαίνω να βαρεθώ και δεν έχω πάψει με αγνή περιέργεια να περιμένω το επόμενο θαύμα της ζωής που θα έρθει, που θα τραβήξω …
* Η υποκριτική είναι πάνω απ’ όλα η ανάγκη, η οποία έλεγα πριν που γεννήθηκε από αυτή την πληρότητα που νιώθεις όταν με αφορμή την θεατρική σύμβαση ζεις όλο και πιο πολύ το 100% σου. Είναι υπέρβαση, είναι το να είσαι αληθινός είναι η πιο επαναστατική πράξη, είναι κάνουμε θέατρο για την ψυχή μας, είναι δύσκολότατη υπόθεση,είναι όποιος ψάχνει για φράγκα, γκόμενες, εξουσία ή τι άλλο να περάσει από κει, είναι μια προσωπική εξομολόγηση τρελών είναι ανθρωπιά και αγιοσύνη ,είναι τσαγκαροδουλειά συστηματική και μακρόχρονη, είναι πάνω απ’όλα ζωή, η ζωή.
* Είπε νομίζω ο Λούλης κάτι εύστοχο, πως ο ηθοποιός είναι πάντα σε κρίση και έχει δίκιο. Πάει λίγο στην παράφραση της ρήσης του Καρτέσιου η οποία γίνεται παίζω άρα υπάρχω. Ο καλλιτέχνης αφουγκράζεται και ανασαίνει αυτό που συμβαίνει γύρω του και αυτό που συμβαίνει τώρα είναι κάτι καινούριο άρα επιπλέον πολύτιμο υλικό για τον “κουμπαρά¨του. Μια προσαρμογή είναι η κρίση, υπάρχουν και χειρότερα …
* Φαντάζομαι πως λύσεις στην κρίση μπορούν να δώσουν όλοι οι άνθρωποι με πνευματικότητα και ευφυΐα. Για την ώρα από την Τέχνη και ειδικά από την Τέχνη του θεάτρου δεν έχω δει φως …Ίσως είναι μια μεταβατική περίοδος και ψάχνουμε οι καλλιτέχνες το βηματισμό μας …Σε κάθε περίπτωση έχω πολύ καιρό να υπάρξω μάρτυρας ενός “θαύματος”, είτε ως θεατής είτε ως δημιουργός γιατί μόνο τότε έχει νόημα η απάντηση της Τέχνης γιατί μόνο τότε συν-κινεί. Όλα τα υπόλοιπα είναι κωλοτηλεόραση και καναπεδιά και είναι παντού, από την Τέχνη ως την Παιδεία και από τη διαμόρφωση συνειδήσεων και σχέσεων έως την προβληματική αναπνοή μας …
* Η θητεία μου στο Εμπρός η οποία με κάποια διαλείμματα κράτησε από το 1992 που μπήκα στη Σχολή, και από το δεύτερο έτος άρχισα να παίζω ,έως και το 2007 που με 2-3 άλλους κάναμε μεγάλη προσπάθεια για να παραμείνει θέατρο μετά το θάνατο του Τάσου του Μπαντή είναι για μένα μια συνεργασία – σταθμός. Ό,τι έζησα εκεί θεωρώ σημαντικό και ότι έζησα εκεί θέλω να αναδημιουργήσω. Από κει και πέρα και μετά την πρώτη μου σκηνοθεσία το καλοκαίρι με τους Ιπποπόταμους που έβρασαν στις γούρνες τους … προσδοκώ σε συναντήσεις με κατάλληλους και συμβατούς με μένα ηθοποιούς, ψυχικά συγγενείς και αποφασισμένους (κι ας μην το ξέρουν ) για αφιέρωση στην τέχνη. Αυτό νομίζω θα είναι η καλύτερη συνεργασία που θα μπορέσει να μου τύχει.
* Πιστεύω πως είναι μια καλή επιλογή για έναν θεατή οι “Χοντροί άντρες με φούστες” που παίζεται εδώ και 3 εβδομάδες στο 104 στο Γκάζι κι αυτό γιατί ενώ μπορείς να διασκεδάσεις με το δολοφονικό χιούμορ του Νίκι Σίλβερ, ταυτόχρονα φεύγεις με όλους τους βαθύτερους προβληματισμούς που αναδεικνύει ο συγγραφέας. Γιατί παρόλο που η επιλογή του είναι μια ακραία οικογενειακή κατάσταση στα όρια του σουρεαλισμού, μπορεί να γίνεται απολύτως αληθοφανής ,με αποτέλεσμα να μπορείς να ταυτιστείς με το “δράμα” ή το δράμα των ηρώων της. Το θέμα του έργου είναι απόλυτα επίκαιρο και διαχρονικό μιας και πραγματεύεται το θέμα της αγάπης και της στέρησής της μέσα από αυτή την εκπληκτική τριμελή οικογένεια που στην πορεία γίνεται τετραμελής και παραλίγο πενταμελής .Ένα μήνυμα του έργου είναι πως για αυτά που μπορεί να συμβαίνουν στη ζωή μας δε φταίνε οι άλλοι αλλά εμείς , αλλά δε φταίμε μόνο εμείς αλλά και οι άλλοι …
* Φέτος τον Ιούνιο σκηνοθέτησα στο Κ44 με μια ομάδα νέων ηθοποιών και σε Παγκόσμια Πρώτη το μέχρι πρότινος (εκδόθηκε το 2008) ανέκδοτο πρώτο μυθιστόρημα των Τζακ Κέρουακ και Ουίλιαμ Μπάροουζ το ¨Και έβρασαν οι Ιπποπόταμοι στις Γούρνες τους”.
* Κατά τους μελετητές των Μπίτνικς η αληθινή ιστορία της παρέας των τεσσάρων νέων αντρών που περιγράφεται στο μυθιστόρημα, ήταν η αρχή μιας νέας σελίδας στην Παγκόσμια Λογοτεχνία αλλά και ενός κινήματος που όσο εμβάθυνα και μελετούσα έμενα έκπληκτος για το πόσο επηρέασε κυρίως δια μέσω Μπάροουζ και πολλές άλλες τέχνες και μέχρι τις μέρες μας. Μάλιστα αυτό που ξεκίνησε σαν συμπαντική πλάκα προς το τέλος του Β’Παγκοσμίου Πολέμου δηλαδή η συνάντηση τριών φίλων που και οι τρεις έγιναν μέγιστοι Συγγραφείς και ποιητές έρχεται στις μέρες μας να αναβιωθεί με 2 Χολυγουντιανές ταινίες, το Δρόμο του Κέρουακ και το Kill your Darlings,το οποίο βασίζεται στο μυθιστόρημα που παρουσιάσαμε στο Κ44.
* Είναι συγγενείς μου αυτοί οι τύποι και έχω παρόμοια κοσμοθεωρία μαζί τους, μαγεύτηκα από το Δρόμο του Κέρουακ όταν τον πρωτοδιάβασα , ίσως δεν είναι τυχαίο ότι γεννήθηκα λίγες βδομάδες αφότου πέθανε…Είχα ένα πατέρα που πλάκα πλάκα πέθανε κι αυτός 21 του μηνός και θεωρώ ότι έζησε εντελώς Μπιτνικικά,δηλαδή μην ανησυχώντας για το μέλλον και πίνοντας αντρικά όπως κι ο Τζακ (κάπως έτσι είμαι και εγώ χωρίς το πιώμα). Γενικά νομίζω πως αν ήμουν στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια το 1944 θα άνηκα και εγώ στην παρέα αλλά θα γινόμουν μάλλον ηθοποιός εγώ.
* Αυτή ήταν η σύνδεσή μου με τον Κέρουακ και στην πορεία γνώρισα και θαύμασα και τον Μπάροουζ και όλα αυτά με έκαναν να αποφασίσω να μεταφέρω επί stage, μιας και έγινε σε ένα μπαρ-συναυλιακό χώρο, τον γοητευτικό κόσμο των Μπίτνικς. Αυτό τώρα, από ένα όνειρο ,υποστηριζόμενο από μια πολύ πολύ πολύ low budget παραγωγή και με 11 νέους ηθοποιούς που κατέστησε το εγχείρημα πολύ πολύ πολύ δύσκολο πήρε τελικά σάρκα και οστά σε μια αξιοπρεπή παράσταση που όμως την κράτησα συνειδητά όσον αφορά τη σκηνοθεσία σε πιο πρωτόλειο επίπεδο. Έμαθα πολλά, καινούριες εμπειρίες στον “κουμπαρά “, αλλά δε χόρτασα και οπωσδήποτε θα το επαναλάβω με πιο ευέλικτο σχήμα. Τώρα που πέρασε λίγος καιρός και το βλέπω πιο ψύχραιμα μου φαίνεται αδιανόητο πως το έκανα όλο αυτό!
* Χομπίστας είμαι ως Dj! Πέρυσι βέβαια δούλεψα στο μαγαζί ενός φίλου και ομολογώ πως πληρωνόμουν καλύτερα από το θέατρο! Πάνω απ’όλα όμως ξεκίνησε επειδή μου αρέσει πολύ η μουσική και το διασκεδάζω πολύ. Ροκ παίζω και εναλλακτικό ροκ, ηλεκτρονική και γενικά μου αρέσει να αυτοσχεδιάζω. Δεν έχω κάποιο βασικό κορμό και εμπλουτίζω τη μουσική από βδομάδα σε βδομάδα με καινούρια κομμάτια.
* Λάτρεψα τα Πετράλωνα, τα Άνω Πετράλωνα, που έζησα τη χρονιά η οποία πέρασε. Είναι μια γειτονιά της Αθήνας που σου δίνει την αίσθηση ότι όλα είναι όπως πριν χρόνια. Είσαι κοντά με τους ανθρώπους και κοντά με το κέντρο…Γενικά έχω αποκοπεί από την Αθήνα εδώ και καιρό και ανυπομονώ να ξαναέρθουν οι καλές μέρες και θα έρθουν, είναι νομοτελειακό, είναι ιστορική εξίσωση που έχει λύση. Είναι φοβερό πόσο εκτιμάς κάτι, όπως την ελεύθερη και άφοβη μετακίνηση στο κέντρο της Αθήνας,όταν το χάνεις. Ένα σύννεφο αρνητικής ενέργειας έχει εξαπλωθεί πάνω από τα κεφάλια μας και επιδρά στα πάντα. Γενικά τα θετικά ή τα αρνητικά της πόλης μας είναι άμεσα συνδεδεμένα με εμάς και κάτι που έβλεπα ωραίο πριν κάποια χρόνια τώρα φαντάζει καταθλιπτικό και σταχτί.
* Το All4un σημαίνει μια ηρεμία, μια καλοσύνη μ’ έναν γόνιμο προβληματισμό. Φιλοξενία και συνεργασία. Και επίσης είναι κάτι πολύ ζωντανό και παρείστικο.
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 12/11/2012