Είναι εντυπωσιακό το πώς άνθρωποι με τα αγωνιστικά χιλιόμετρα και τις επιτυχίες του Στράτη Χατζηπαναγιώτου είναι τόσο προσιτοί και ταπεινοί. Μεγαλώνοντας μ’ έναν θαυμασμό για τις οδηγικές ικανότητες του Στρατισίνο, είχα την ευτυχία να διαπιστώσω και από κοντά πόσο σεμνός είναι.
Καλεσμένος του προτελευταίου φετινού All4fun Live στον www.karmaradio.gr μας είπε πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα:
*Aπό μικρό παιδί με θυμάμαι να μαρσάρω. Από τότε που ήμουν 3-4 ετών. Ξεκίνησα τους αγώνες μαζί με τον φίλο μου Σταμάτη Βελλή. Με το πού πήγαμε στον πρώτο αγώνα κολλήσαμε. Με τη δημοσιογραφία ασχολήθηκα στις αρχές του 80. Όταν μου είπε ο Κώστας Καββαθάς, αφού πας στους αγώνες δεν γράφεις και για αυτούς; Θυμάμαι τα πρώτα μου κείμενα στους 4 Τροχούς τα έγραφα ξανά και ξανά λόγω των πολλών διορθώσεων, που μου έκανε ο Κώστας.
* Δεν ήθελα να μάθει η μητέρα μου ότι τρέχω σε αγώνες. Έτσι επέλεξα να τρέχω ως Στρατισίνο. Με έλεγαν έτσι μικρό. Έχω έναν ξάδερφο τον Στρατή και εμένα για να ξεχωρίζουν με έλεγαν Στράτη. Το Στρατισίνο ήταν το υποκοριστικό μου. Μετά βέβαια το έμαθε ότι τρέχω. Δεν ήθελε και τότε. Κάποια στιγμή από την αντίδραση της δεν μπόρεσα να πάω σ’ έναν αγώνα στην Πάτρα. Σιγά – σιγά, βέβαια, συμβιβάστηκε. Μου έδινε πάντα τις ευχές της, ειδικά πριν τα Ακρόπολις, τα οποία φοβόταν περισσότερο. Καμιά φορά, ψάχνοντας στη φόρμα μου για να βρω καμιά τσίχλα έβρισκα φυλακτά (σ.σ γέλια)
* Σ’ έναν αγώνα ράλι πρέπει να είσαι συγκεντρωμένος κατά 110% Πρέπει να έχεις εκεί το μυαλό σου αποκλειστικά, διότι διαφορετικά χάνεις σε χρόνους. Είναι φυσικά πολύ δύσκολο. Υπήρχαν φορές που σκεφτόμουν και άλλα πράγματα. Είχε παρατηρηθεί πως ήμουν στο 110% σε ένα διάστημα 12 χλμ. Μετά υπήρχε πρόβλημα…
* Είναι πολλές οι στιγμές που σου μένουν από τους αγώνες. Η στιγμή της πρωτιάς, εκεί που ανοίγει η σαμπάνια, αλλά και οι ατυχίες. Οι τραυματισμοί σου, το να σπάσεις ένα χέρι, ένα πόδι. Μια απ’ αυτές ήταν και σ’ έναν αγώνα, όπου έσπασα το χέρι μου, αλλά ήθελα να συνεχίσω και να βγάλω την ειδική. Τα κατάφερα! Γενικά όταν είσαι στους αγώνες υπάρχει και μια αγάπη για το παρελθόν. Οι μέρες που έτρεχα είναι για μένα σαν χθες. Και ας έχουν περάσει εννιά χρόνια από τον τελευταίο μου ράλι.
* Είχα πάντα τους καλύτερους συνοδηγούς και μία εκ των πέντε κορυφαίων ήταν η Τόνια Παυλή. Είναι πολύ καλές οι γυναίκες συνοδηγοί. Είναι πιο προσεκτικές, πιο μεθοδικές και πιο έξυπνες από μας. Απλά τώρα έχουν μειωθεί, διότι αναγκαστικά έχουν μειωθεί και τα σέρβις. Τώρα το πλήρωμα πρέπει να ξέρει περισσότερα και από τα μηχανικά μέρη του αυτοκινήτου.
* Οι αγαπημένες μου ειδικές είναι εκείνες της Χαλκιδικής. Στο Ακρόπολις κλασικά, Βωξίτες και Καρούτες.
* Από τους μεγάλους οδηγούς που έχουν περάσει από το Ακρόπολις αυτοί που μου έχουν μείνει περισσότερο είναι η γενιά, η οποία προηγήθηκε εκείνης του Μακρέι. Ρερλ, Μπλόμκβιστ, Βάλντεργκαρντ και φυσικά ο Κάρλος Σάινθ. Φοβερός άνθρωπος με συνεισφορά και σε άλλους τομείς της ζωής.
* Η Πόρσε 911 είναι ένα αγαπημένο μου αυτοκίνητο. Δεν μπορείς να μη σεβαστείς την ιστορία του. Ξεκινά από το 70 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Σε μια τέτοια εποχή ακούγεται κάπως να μιλάς για τέτοια ακριβά αυτοκίνητα, όμως μιλάω καθαρά για οδηγική απόλαυση. Όχι για τους τύπους που πήγαιναν στα μαγαζιά και την άφηναν στο πάρκινγκ για να πουλάνε μούρη. Μου αρέσουν πολύ και τα Peugeuot, το 205 φυσικά, αλλά και το 106 Rallye. Άλλο αγαπημένο μοντέλο είναι η Alfasud. Είναι λογικό να έχω οδηγήσει πολλά αυτοκίνητα. Και αγωνιστικά, αλλά και αυτά της πόλης. Θα ήθελα, ωστόσο, στις δοκιμές που κάνουμε για τα άρθρα μας να τα έχω στη διάθεση μου δύο μέρες και όχι μία. Στη μία τι να προλάβεις να κάνεις;
* Έχω οδηγήσει και μονοθέσιο φόρμουλα – ένα, όμως για να νιώσεις καλά την αίσθηση πρέπει να βιώσεις σε αγωνιστικούς ρυθμούς τη δύναμη G, που ασκείται στις στροφές και στα φρεναρίσματα. Επιπλέον δεν ήμουν πολύ του καρτ. Εγώ είμαι των αγώνων αυτοκινήτου. Εκεί είναι για μένα η απόλαυση.
* Η Αθήνα μου αρέσει πολύ. Δεν βρίσκω κάτι άσχημο. Αγαπημένη μου διαδρομή είναι να πηγαίνω στο Σούνιο. Από όπου και αν ξεκινάει αυτή. Από την Ακρόπολη, τη Βάρκιζα, απ’ όπου. Μου αρέσει πολύ και όλη η Ελλάδα. Θεωρώ ευλογημένη αυτήν τη χώρα. Και η Ιταλία μου αρέσει πολύ. Στη Γαλλία δεν μπορώ, γιατί δεν μπορώ να συνυπάρξω ούτε 10 λεπτά με τους Γάλλους. Στους Γερμανούς δε μου αρέσει αυτό το «1+1=2». Θα ήθελα να ξέρω περισσότερα αγγλικά για να πηγαίνω στην Αγγλία. Εκεί τα πράγματα στο αυτοκίνητο βρίσκονται μια μέρα μπροστά…
* Τη ζώνη πρέπει να τη φοράμε συνέχεια. Ακόμη και όταν πηγαίνουμε στη γωνία για να πάρουμε εφημερίδα. Συνήθως τα άσχημα συμβαίνουν σε πολύ μικρές αποστάσεις. Το ίδιο ισχύει και για το κράνος. Επίσης πρέπει να προσέχουμε να μην κοιμόμαστε στο αυτοκίνητο. Μου έχει τύχει και μένα κάποια στιγμή να με παίρνει σχεδόν ο ύπνος πάνω στο τιμόνι. Σε μια τέτοια περίπτωση αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να σταματήσουμε το αυτοκίνητο και να κοιμηθούμε για κανά δεκάλεπτο. Ανάλογα με το πώς νιώθουμε μετά και αν έχουμε ξυπνήσει μπορούμε να συνεχίσουμε τη διαδρομή μας.
* Το All4fun μου αρέσει γιατί είναι καθαρό και έντιμο σ’ αυτό που υπηρετεί…
Toυ Κυρ. Κουρουτσαβούρη, 27/7/2012