Στην είσοδο του 2024 η συγκυρία έμοιαζε εντυπωσιακά αρμοστή. Το πρώτο πρόσωπο της νέας χρονιάς δηλαδή να φέρει κάτι κοινό από το νέο έτος. Όπως για παράδειγμα να υποδύεται θεατρικά τον υποψήφιο με τον αριθμό 24, ο οποίος έχει πάει σε μια συνέντευξη για δουλειά.
Βέβαια θα ήταν παντελώς άδικο για μια τόσο έξυπνη και φωτεινή ηθοποιό, όπως η Κατερίνα Μίχου να μπει στη στήλη μόνο και μόνο για τη σύμπτωση αυτή. Απλά συνέπεσε ιδανικά στο να είναι η πρώτη μας επιλογή για το ξεκίνημα το νέου έτους.
Πνεύμα ανήσυχο, δημιουργικό που μέσω της υποκριτικής ξεπερνά το εγώ της, τους φόβους της, διαμαρτύρεται για το άδικο και το άνισο αυτού του κόσμου η Κατερίνα θέλει να συνυπάρχει με τους συναδέλφους και μέσω όλης αυτής της διαδικασίας να γίνεται καλύτερος άνθρωπος.
Και λίγο πια πριν ξεκινήσει και το Interview συστήνεται μέσω της στήλης μας στο ευρύ κοινό ως μία ακόμη κλασική περίπτωση ηθοποιού, που αξίζει να προσεχθεί και στον κινηματογράφο, αλλά φυσικά και στην τηλεόραση.
* Η υποκριτική και το ζιζάνιο αυτής, ξεκίνησε στην φοιτητική ομάδα του Πανεπιστημίου Αιγαίου, στη Μυτιλήνη. Άνοιγα τα φτερά μου για τη μακρινή Λέσβο αλλά και ταυτόχρονα για ό,τι μου κινούσε την περιέργεια. Τέσσερα χρόνιαένα ατέλειωτο δημιουργικό παιχνίδι. Έπαιζα, σκηνοθετούσα, παρακολουθούσα σεμινάρια υποκριτικής, διάβαζα και έβλεπα πολύ θέατρο.
* Μέχρι που αποφοίτησα και εκείνο το καλοκαίρι της επιστροφής η περιέργεια έγινε απόφαση και το παιχνίδι ως συνειδητή πια επιλογή – σπουδή.
* Υποκριτική για μένα είναι η πιο συνειδητή έκθεση του εαυτού μου. Ξεπερνώ το εγώ μου, τους φόβους μου, τις δειλίες μου. Είναι η εκτόνωση της κραυγής που έχω μέσα μου, η διαμαρτυρία του άδικου, του άνισου και του ανισόρροπου αυτού του κόσμου. Είναι η συνύπαρξη με τους συναδέλφους μου, το ΜΑΖΙ. Η υποκριτική με κάνει να αισθάνομαι καλύτερος άνθρωπος.
* Δεν είναι εύκολο να είμαι ειλικρινής για όλα αυτά που έχουν συμβεί στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια και να μην έχω μια βαθιά πικρία και στεναχώρια.
* Ο αγώνας πρέπει να είναι συνεχής. Η ζωή είναι «άρτος και θεάματα». Χωρίς θεάματα, η ζωή είναι μόνο άρτος. Άρα οφείλουμε να κάνουμε κάτι όλοι μαζί. Φυσικά, όλοι οι καλλιτέχνες, αλλά και όλος ο κόσμος. Μεγάλο κομμάτι του πολιτισμού είναι η κοινωνία ολόκληρη.
* Ανήκουμε στη γενιά των καλλιτεχνών που μόλις αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή, στα θέατρα και στον πολιτισμό μπήκε βαρύ λουκέτο και κλείστηκε μέσα την εποχή του covid. Η απογοήτευση των ακροάσεων, η αίσθηση ότι χάνουμε χρόνο και η ανάγκη μας να κάνουμε κάτι, μας οδήγησε στην δημιουργία μίας ομάδας.
* Έτσι λοιπόν με την Βασιλική Κούλη, τον Ανδρέα Λόντου, την Ναταλία Αθανασιάδη και τον Νάσο Φρίγγη ξεκινήσαμε την ομάδα B.A.N.C. Στην παρέα μας, για τις ανάγκες της παράστασής μας, εντάχθηκε και ο Δημήτρης Χατζημιχαηλίδης. Όχι δεν είμαστε τράπεζα αλλά μια υπέροχη συγκυρία, μία συνάντηση αγαπημένων φίλων και σπουδαίων ηθοποιών που είμαι περήφανη και τυχερή που συνεργάζομαι.
* Συζητώντας το τι θα μπορούσαμε να κάνουμε, υπερίσχυε η ανάγκη για μία κωμωδία.Θυμηθήκαμε ότι στην Δραματική σχολή,στο μάθημα της υποκριτικής, είχαμε έρθει σε επαφή με ένα απόσπασμα από το INTERVIEW της ομάδας «ΕΜΕΙΣ» (Χ. Θάνος, Σ. Καψαμπέλη, Χ. Παπαμιχαήλ, Μ. Ζερβού, Σ. Δούβρης, Β. Τουρκομένης) που ανέβηκε πρώτη φορά το 2013. Όμως δεν είχαμε το έργο…έτσι επιδιώξαμε την επικοινωνία με τον Σωτήρη Δούβρη, συνδετικό κρίκο των ομάδων μας, ο οποίος μας υποδέχτηκε στο χώρο του «Καταπactη» και μας έφερε σε επαφή με τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας. Από σεβασμό στο έργο τους, μας τίμησε ιδιαίτερα η ανάγκη, να το σκηνοθετήσει κάποιος από την ομάδα τους.
* Όπως τότε, έτσι και τώρα την σκηνοθεσία υπογράφει ο Χρήστος Θάνος, ένας ταλαντούχος ηθοποιός, σκηνοθέτης, συγγραφέας και μουσικός, με ανοιχτή σκέψη και ματιά στα πράγματα. Αυτό που σε κερδίζει είναι ότι αφουγκράζεται την ανάγκη σου και με την σκέψη του σε οδηγεί. Αγαπάει τον ηθοποιό, δοκιμάζει μαζί σου όπως ένα μικρό παιδί και ξέρει πότε να μιλήσει και τι να πει.Το χιούμορ του είναι το βασικό συστατικό του και πιστεύω ότι δεν μπορείς να σκηνοθετήσεις αν δεν έχεις χιούμορ, ειδικά κωμωδία! Νομίζω ότι έχουμε βρει έναν κοινό κώδικα επικοινωνίας και απολαμβάνουμε εξίσου τις πρόβες μας.
* Το INTERVIEW ήταν, είναι και θα είναι πάντα επίκαιρο. Μια μαύρη κοινωνικοπολιτική κωμωδία με κεντρικό ζήτημα τον αγώνα για αναζήτηση εργασίας. «Ένα interview για δουλειά. Μία φωνή (εξουσία). Τέσσερις υποψήφιοι με νούμερο. [..]Επόμενοι υποψήφιοι; Οι θεατές.» είναι οι πρώτες και οι τελευταίες φράσεις της υπόθεσης του έργου. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι το κείμενο προέκυψε από αυτοσχεδιασμούς, πραγματικά γεγονότα και έχει λάβει τιμητική διάκριση από τον όμιλο για την Unesco Πειραιώς και Νήσων.
* Όλοι έχουμε κληθεί να πάμε σε μια συνέντευξη για δουλειά και έχουμε αντιμετωπιστεί ως αριθμοί σε μία λίστα αναμονής. Σε αυτή τη ζωή πιο συχνά είμαστε αριθμοί στις ειδήσεις παρά άνθρωποι με ονοματεπώνυμο.Το 2024 σας υπόσχεται μια κωμωδία που αφορά άπαντες. Το γέλιο προκύπτει απ’ τις καταστάσεις και υπερισχύει μέχρι να αντιληφθούμε το πραγματικό.
* Για το 2024 λοιπόν, στο INTERVIEW υποδύομαι την 24, μια ηθοποιό που έχει σπουδάσει αρκετά, αγαπάει το θέατρο και τον κινηματογράφο και αναζητεί εργασία για να μπορέσει να επιβιώσει με αξιοπρέπεια. Αγαπάει αληθινά τον πολιτισμό, αμφισβητεί τις υπάρχουσες πολιτικές συνθήκες, έχει έντονη κοινωνική ευαισθησία και αντιδρά στην αδικία απέναντι σε κάθε μορφή εξουσίας.Αγαπάω πολύ την 24 και θα κάνω τα πάντα να την αγαπήσετε κι εσείς.
* Παράλληλα από πέρυσι συνεχίζουμε στο θέατρο Κνωσός την «Ελένη» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Λάμπρου Τσάγκα και είμαι ευτυχής που βρέθηκα υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες αυτού του υπέροχου θεατρανθρώπου.
* Για τις ανάγκες των σπουδών μου στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου αγόρασα φωτογραφική μηχανή και κάμερα. Στο «Τμήμα Πολιτισμικής Τεχνολογίας και Επικοινωνίας» οι σπουδές μου αφορούσαν την Ιστορία της Τέχνης, του κινηματογράφου, το σενάριο,την εικονοληψία, το μοντάζ, το ντοκιμαντέρ, τη μουσειολογία, τη γραφιστική και την πληροφορική. Επομένως έχω υπάρξει και πίσω και μπροστά απ’ την κάμερα. Κάπως έτσι ήρθαν οι πρώτες συμμετοχές σε ταινίες μικρού μήκους. Πέρυσι είχα την τιμή να πάρω μία μικρή γεύση από την τηλεόραση του Alpha για τη σειρά «Αυτή η νύχτα μένει» σε σκηνοθεσία Κατερίνας Φιλιώτου.
* Και η τηλεόραση και ο κινηματογράφος, λοιπόν, με γοητεύουν εξίσου. Η τηλεόραση είναι ένα δυνατό μέσο, που δείχνει να εμπιστεύεται τους νέους ηθοποιούς και τους δίνει περισσότερο βήμα. Αυτό μου δίνει ελπίδα να μπορώ να ονειρευτώ κάτι παραπάνω.Θέλω πολύ να εξερευνήσω και να αναμετρηθώ με ανθρώπους που θα μοιραστούμε σκηνές, συναισθήματα, που θα πούμε όμορφες ιστορίες ανεξαρτήτου χωροχρόνου και θα δημιουργήσουμε κόσμους που δεν υπάρχουν.
* Κάπως έτσι είναι η σκέψη μου και για τον κινηματογράφο. Έχει πιο ποιητική διάσταση. Εξάλλου τα καλά σενάρια είναι σαν τα ποιήματα, λένε λίγα και καλά. Η εικόνα, η σκηνοθεσία και ο ηθοποιός θα έρθουν να συμπληρώσουν κάτι σ’ αυτή τη μαγεία.
* Από μικρή ηλικία είχα τη συστολή στο να γράφω εκθέσεις. Οι «εκθέσεις» της ζωής μου ήταν περιορισμένων λέξεων. Για αυτό το λόγο, για αρκετά χρόνια το καταφύγιο μου ήταν η ζωγραφική. Εκεί δεν μιλάς, δεν εκτίθεσαι, απλώς αφήνεσαι. Κι ενώ είχα θετικές αντιδράσεις, βραβεύσεις κλπ. δεν με κάλυπτε ποτέ απόλυτα. Όλα ήρθαν και κούμπωσαν στην ενήλικη ζωή μου όταν διάβασα πράγματα που ήθελα, είδα ταινίες, θέατρο, σπούδασα. Εκεί ξαφνικά οι λέξεις είχαν λόγο, γίνονταν φράσεις, προτάσεις. Παραμένω όμως το παιδί που δε θα γράψει πολλά, μόνο αν το αισθανθεί.
* Γενικά προτιμώ να βλέπω και ν’ ακούω. Στοιχεία απαραίτητα για ένα σκηνοθέτη. Αλλά παρόλο που έχω ιδέες και ονειρεύομαι κόσμους, δεν αισθάνομαι ακόμα έτοιμη να τολμήσω κάτι τέτοιο.
* Θαυμάζω απεριόριστα τους μουσικούς, όσους γνωρίζουν να παίζουν μουσικά όργανα και τους τραγουδιστές. Η μουσική για μένα είναι τα πάντα. Είναι κινητήριος δύναμη. Με μουσική γεννιόμαστε αφού, κλαίμε. Χάρη στη μουσική έχω εμπνευστεί να γράψω μονολόγους και να σκηνοθετήσω. Το θέατρο είναι μουσική, ήχοι, ανάσες, σιωπή.
* Το τραγούδι μπήκε πιο ενεργά στη ζωή μου από τη Δραματική Σχολή και μετά. Πάντα τραγουδούσα αλλά όχι σε κάποιο ωδείο. Με γοητεύει το γεγονός ότι με ένα τραγούδι λες μια ιστορία μέσα σε λίγα λεπτά. Κι όλα τα νοήματα έχουν περάσει από μέσα προς τα έξω. Η δασκάλα μου Ειρήνη Τζαμτζή η οποία πέρα από εξαιρετική τραγουδίστρια είναι ένας μοναδικά γλυκός άνθρωπος, με στηρίζει ενεργά τα τελευταία χρόνια από την πρώτη νότα μέχρι την κάθε ακρόαση που πηγαίνω. Σε κάθε συναυλία μπορώ να τραγουδήσω καλύτερα κι όλο και πιο πολύ. Ακόμα ανακαλύπτω τη φωνή μου κι ακόμα κι αν φοβάμαι που και που τα τελευταία χρόνια, στοχεύω να τραγουδάω και να μιλάωμε ελεύθερη φωνή.
* Η σχέση μου με τον χορό είναι περιστασιακή, αλλά ταυτόχρονα με έλκει κάθε φορά που ασχολούμαι. Έχω ασχοληθεί με Jazz, Latin & Ευρωπαϊκούς χορούς και τώρα τελευταία απολαμβάνω τα στέκια που ο χορός είναι αυτοσκοπός και μπορεί να χορέψεις χωρίς να ξέρεις τα βήματα…απλώς ακολουθείς. Κι αυτό είναι απελευθερωτικό. Ο σύγχρονος χορός είναι η αδυναμία μου. Δε μιλάς. Μπορείς να πεις τόσα και τίποτα μαζί. Ίσως επειδή σχετίζεται αρκετά με το θέατρο και πιο συγκεκριμένα με τον αυτοσχεδιασμό.
* Αθλήτρια δεν ήμουν ποτέ…Αλλά λατρεύω το νερό γι’ αυτό και έχω ασχοληθεί με το κολύμπι. Παρόλα αυτά δεν θα πω ψέματα…βαριέμαι εύκολα και μεταπηδώ από το κολύμπι, στο τρέξιμο, στη yoga, το πιλάτες και εν τέλει την κλασσική γυμναστική για να μπορώ να νιώθω καλά με το σώμα μου και τον εαυτό μου.
* Δεν είχα ποτέ την επιθυμία να παίξω κάποιον συγκεκριμένο ρόλο ή σ’ ένα συγκεκριμένο έργο. Ονειρεύομαι συνεργασίες με ανθρώπους που έχω θαυμάσει από την δραματική σχολή και συνεργασίες που θα λέω ότι χαίρομαι να πάω στην πρόβα. Θα ήθελα να βρεθώ με ανθρώπους που θα με μετακινήσουν, πνευματικά και συναισθηματικά. Που ο λυγμός δεν θα υπάρχει στη φωνή μου γιατί θα έχουν όλα τακτοποιηθεί και θα λειτουργούν σε αρμονία, σαν ένα σώμα, για ένα σκοπό. Υπάρχουν τόσοι κόσμοι προς εξερεύνηση, αρκεί να βρεθεί αυτή η συγκυρία, οι κατάλληλοι άνθρωποι, ώστε να δημιουργηθούν.
* Η Αθήνα,ενώ είναι η πόλη που γεννήθηκα και μεγάλωσα, άρχισα να την ζω συνειδητά όταν επέστρεψα μόνιμα από τις πρώτες μου σπουδές. Έτσι ανακάλυψα ότι είναι η πόλη των αντιθέσεων.Μια βόλτα από γειτονιά σε γειτονιά του κέντρου της αρκεί για να παρατηρήσει κανείς πόσοι διαφορετικοί κόσμοι υπάρχουν. Μπορούμε να αντιληφθούμε τον πλούτο και τη φτώχεια της.
* Αγαπώ τη βόλτα απ’ το Θησείο στην Ακρόπολη και τα στενά της Πλάκας, να χαζεύω τα φώτα της πόλης απ’το Λόφο Λυκαβηττού, τις γεύσεις απ’ τα κουτούκια του Μεταξουργείου, τη μυρωδιά του καφέ από ένα παραδοσιακό καφεκοπτείο των Εξαρχείων, τα μπαρ στο Πανεπιστήμιο, τους καλλιτέχνες του δρόμου,τα γκράφιτι που κοσμούν ό,τι είναι γκρι…Στην Αθήνα υπάρχει η οργάνωση και η αναρχία. Έχει κανόνες και κάτι το ακανόνιστο. Όπως η ζωή. Κι αυτή είναι κι η γοητεία της!
* Η αγάπη του All4fun για τον καλλιτέχνη και το θέατρο είναι αυταπόδεικτη. Πηγάζει απ’ την ανάγκη για ομορφιά και καθρεφτίζεται στην προσφορά του όλα αυτά τα χρόνια. Είναι σαν μία γιορτή με οικοδεσπότη τον Κυριάκο Κουρουτσαβούρη, όπου καλεσμένοι είναι οι καλλιτέχνες και το κοινό. Κι εκεί συστηνόμαστε και γνωρίζουμε ο ένας τον άλλο καλύτερα και πιο ουσιαστικά. Κι αυτό έχει πλάκα. Μας ευχαριστεί κι εμείς τον ευχαριστούμε γι’ αυτό που υποστηρίζει.
& Αναλυτικές πληροφορίες για το “Interview” ΕΔΩ:
&& Οι υπέροχες φωτογραφίες που χρησιμοποιήθηκαν στη συνέντευξη είναι του Πάτροκλου Σκαφιδά.
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 5/1/2024
