Εκείνο το όνειρο, που επινόησε για να σταματήσει το ωδείο και να πάει σε θεατρικό εργαστήριο έμελλε ν’ αλλάξει τη ρότα της ζωής της. Και μέσα από την ενασχόλησή της με την υποκριτική άρχισε να βρίσκει όλο και περισσότερο τον εαυτό της.
Το να γίνει ηθοποιός έγινε συνειδητή επιλογή λίγα χρόνια μετά με αφορμή την προσήλωσή της στο μάθημα για την Ελένη του Ευριπίδη. Συμπτωματικά μάλιστα για την Αργιέττα Οκαλίδου η συγκεκριμένη παράσταση ήταν και από τις πρώτες της επαγγελματικές.
Με πρόσωπο που παραπέμπει σε άλλες εποχές η Αργιέττα ετοιμάζεται για τη νέα θεατρική σεζόν ως η Όλγα στο “Λευκό Τριαντάφυλλο” των Αντώνη Χανιώτη και Λάμπρου Κόμζια, που ετοιμάζεται για πρεμιέρα σε λίγες ημέρες στο θέατρο Χώρος. “Η Όλγα, είναι ένα αισιόδοξο και χαρούμενο πλάσμα και αν κάτι έχω κοινό μαζί της είναι αυτό για το οποίο με έχουν κατηγορήσει και εμένα πολλές φορές, ότι ζω σε έναν δικό μου κόσμο, μια δικιά μου φούσκα. Ο κόσμος γύρω της μπορεί να καίγεται, αυτό ωστόσο δεν την εμποδίζει από το να ζήσει τον έρωτα της με τον Βάνια. Είναι πολυλογού, ονειροπόλα και τσαχπίνα. Για να προσεγγίσω τον ρόλο, δεν χρειάστηκε παρά μόνο μια φράση που μου είπε ο Αντώνης στην διάρκεια της ακρόασης «Τον θέλει και αυτή, αλλά του κάνει την δύσκολη». Φαίνεται ένα κοριτσάκι γλυκό και άμαθο, όμως αντίθετα με αυτό που δείχνει προς τα έξω, είναι μια πολύ δυναμική νεαρή γυναίκα…”, αναφέρει μεταξύ άλλων για τον ρόλο της ως πρόσωπο της εβδομάδας στο All4fun.
* Ήρθα σε επαφή με το θέατρο και την υποκριτική στη τρίτη δημοτικού, όταν πήγα πρώτη φορά σε θεατρικό εργαστήρι. Οι γονείς μου ήθελαν να έχουμε και εγώ και ο αδερφός μου σχέσεις με τον αθλητισμό και τις τέχνες από μικρή ηλικία, οπότε ξεκίνησα πιάνο στη δευτέρα δημοτικού. Το πιάνο ωστόσο, αν και το είχα ζητήσει εγώ, δεν μου άρεσε καθόλου. Επινόησα λοιπόν ένα ψέμα, ότι είδα το πιάνο να με κυνηγάει στον ύπνο μου και έτσι οι γονείς μου αναγκάστηκαν να με σταματήσουν από το ωδείο και για να συνεχίσω να έχω μια καλλιτεχνική δραστηριότητα με έγραψαν σε θεατρικό εργαστήρι. Με κίνδυνο να ακουστώ κάπως μελοδραματική, θα πω πως σε εκείνη την ηλικία το θέατρο ήταν το μόνο μέρος που ένιωθα να ανήκω, το μόνο μέρος που μπορούσα να είμαι ο εαυτός μου. Την απόφαση να ασχοληθώ επαγγελματικά με την υποκριτική την πήρα στην τρίτη γυμνασίου μέσα από το μάθημα της Ελένης του Ευριπίδη, όπου ο καθηγητής μας δίδασκε το μάθημα με έναν ενδιαφέρον και διαδραστικό τρόπο. Και πως τα φέρνει η ζωή και μια από τις πρώτες μου επαγγελματικές παραστάσεις ήταν η Ελένη του Ευριπίδη από την θεατρική ομάδα του Μικρού Βορρά.
* Τι να σημαίνει άραγε για μένα η υποκριτική; Δύσκολη ερώτηση, ίσως και η πιο δύσκολη να την βάλεις σε λόγια. Για εμένα η υποκριτική είναι μια τεράστια ανάγκη επικοινωνίας. Είναι ένα ναρκωτικό, ένα είδος εθισμού από τον οποίο δεν μπορώ να φύγω. Θα μπορούσα να έχω μια σταθερή δουλειά με το πρώτο μου πτυχίο, αλλά σε οποιοδήποτε άλλο επάγγελμα θα ήμουν δυστυχισμένη. Το τι είναι η υποκριτική, είναι για εμένα κάτι που ακόμη εξερευνώ. Ακόμα και αυτά που πίστευα ότι ξέρω, φέτος άλλαξαν δραματικά χάρη στην Αγλαΐα Παππά που μου άνοιξε έναν δρόμο, που μέχρι τώρα τον άκουγα μόνο στην θεωρία και έχω αρχίσει πλέον δειλά δειλά να τον εξερευνώ. Η υποκριτική λοιπόν, θα έλεγα ότι είναι ένα διαρκές μοίρασμα. Από τον αναστοχασμό στην φιλοσοφία, στην επικοινωνία και πίσω πάλι στον αναστοχασμό.
* Το πώς αντιμετωπίζεται ένας καλλιτέχνης στην Ελλάδα του 2023 καλώς ή κακώς έχει να κάνει και από το αν είναι γνωστός ή όχι. Η απάντηση «Είμαι ηθοποιός» συνήθως ακολουθείται από την ερώτηση «Παίζεις σε κάποια σειρά;» και αν δεν πάει ακριβώς με αυτή την ακολουθία, έχεις την εντύπωση ότι οι άλλοι σε κοιτάνε σαν να κάνεις κάποιο χόμπι και όχι μια κανονική δουλειά.
* Αυτό δυστυχώς συμβαίνει διότι στην Ελλάδα δεν αναγνωρίζεται ο κόπος και ο ιδρώτας που χρειάζεται να αφιερώσεις για να μπορέσεις να εργαστείς στον καλλιτεχνικό χώρο. Και συμβαίνει γιατί κυριολεκτικά οποιοσδήποτε μπορεί να εργαστεί και να έχει τον τίτλο ηθοποιού, καθώς δεν υπάρχει άδεια ασκήσεως επαγγέλματος. Γεγονός που σε ένα βαθμό σε κάνει να νιώθεις πως τα χρόνια σπουδών εξετάσεων και σεμιναρίων ήταν κάπως μάταια.
* Να μην ξεχνάμε φυσικά την απόλυτη υποβάθμιση του καλλιτεχνικού κλάδου σε απόφοιτους λυκείου, με ότι αυτό συνεπάγεται για τα εργασιακά μας δικαιώματα και γενικότερα τον σεβασμό προς το επάγγελμά μας. Με στεναχωρεί επίσης απίστευτα το γεγονός ότι ο ίδιος ο κλάδος πολεμάει τους ηθοποιούς, αλλά και οι ίδιοι οι ηθοποιοί τον εαυτό τους.
* Παρόλα αυτά παραμένω αισιόδοξη, κυρίως γιατί πιστεύω ότι με το να είσαι απαισιόδοξος δεν πάς πουθενά, μένεις σε μια κατάσταση που πιστεύεις ότι δεν θα αλλάξει ποτέ και ζεις με αυτήν. Η αισιοδοξία σημαίνει ότι βλέπεις κάποιο φώς και άρα προσπαθείς και πολεμάς να πας προς αυτό.
* Για εμένα οι πορείες και οι κινητοποιήσεις του Φεβρουαρίου ήταν ένα φως, διότι όλοι οι άνθρωποι του χώρου, ανεξαρτήτως σχολών και πολιτικών παρατάξεων συσπειρώθηκαν να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους, τα δικαιώματα όλων. Ακόμα όσον αφορά καθαρά το κομμάτι της δουλειάς είμαι αισιόδοξη διότι πιστεύω ακράδαντα, και η ζωή μου μέχρι τώρα που έχει δείξει, ότι η σκληρή δουλειά δεν χάνεται και ότι πάντα θα βρεθούν άνθρωποι στον δρόμο σου να εκτιμήσουν αυτό που έχεις να δώσεις, αρκεί να μην σταματήσεις ποτέ να προσπαθείς και να πιστεύεις στο όνειρο.
* Εμείς οι ίδιοι υποβαθμίζουμε το επάγγελμά μας γιατί πολλές φορές στην ανάγκη μας να υπάρξουμε θεατρικά και να εκτονωθούμε καλλιτεχνικά ή ακόμα και να βιοποριστούμε, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι οι παραγωγές μας κάνουν να νιώθουμε απόλυτα αναλώσιμοι, συμβιβαζόμαστε με εργασιακές συνθήκες διόλου αντάξιες των σπουδών, των ικανοτήτων και του κόπου μας. Δεχόμαστε να μην μας αντιμετωπίζουν ως επαγγελματίες αλλά καθαρά και μόνο ως αναλώσιμα εργαλεία. Με τις κινητοποιήσεις τον Φεβρουάριο έγινε μια αρχή προς την σωστή κατεύθυνση. Χρειάζεται ωστόσο η πορεία προς την κατεύθυνση αυτή να μην σταματήσει. Οι καλλιτέχνες πρέπει να δείξουμε στην κοινωνία ότι αυτό που κάνουμε δεν το κάνουμε για χόμπι αλλά ως επάγγελμα. Επίσης για να συμβεί αυτό χρειάζεται ο κάθε καλλιτέχνης μέσα του να είναι συνειδητοποιημένος για την θέση της τέχνης μέσα στην κοινωνία. Για εμένα αν θέλεις να είσαι επαγγελματίας καλλιτέχνης πρέπει μέσω της τέχνης να επιδιώκεις μια επανάσταση, μια αφύπνιση του κόσμου, μια ευαισθητοποίηση με σκοπό την αλλαγή προς το καλύτερο. Αν κάνεις τέχνη για προσωπική εκτόνωση και επιβεβαίωση μπορεί η τέχνη αυτή να μείνει και στα πλαίσια του ερασιτεχνικού.
* “Το Λευκό Τριαντάφυλλο” προέκυψε πολύ γρήγορα και ξαφνικά. Είχα πάει σε μια άλλη ακρόαση που εκεί γνώρισα εσένα Κυριάκο και μέσα σε δυο μέρες είχα email για έκτακτη ακρόαση. Δύο μέρες μετά, ο σκηνοθέτης Αντώνης Χανιώτης μου είπε ότι έχω το ρόλο και ότι θα είμαι μέλος αυτής της ομάδας. Μου άρεσε εξαρχής η ενέργεια που επικρατούσε, χαμόγελα, οικειότητα και ασφάλεια, καμία σχέση με την ψυχρή και απρόσωπη αντιμετώπιση, που βιώνουμε σε μεγάλο ποσοστό των ακροάσεων. Ανυπομονώ η παράσταση να ανέβει και να την εκθέσουμε στον κόσμο και μαζί της να εκτεθούμε και εμείς. Όταν φτιάχνεις μια παράσταση δεν μπορείς να έχεις πλήρη εικόνα για το αποτέλεσμα καθώς λείπει ένας πολύ βασικός συντελεστής, το κοινό. Η επικοινωνία αυτής της παράστασης με το κοινό είναι που θα την καταστήσει ολοκληρωμένη.
* Η συνεργασία στην ομάδα είναι εξαιρετική. Τόσο ο Αντώνης ως σκηνοθέτης, όσο και η Δώρα Μπαρουτάκη και ο Λάμπρος Κόμτζιας δημιουργούν ένα πολύ ευχάριστο κλίμα εργασίας. Έχουμε απόλυτη καλλιτεχνική ελευθερία να δημιουργήσουμε τους ρόλους μας και πειραματιστούμε με διαφορετικούς τρόπους εκφοράς του κειμένου. Είναι πολύ ωραίο να νιώθεις ότι σου επιτρέπεται από τον σκηνοθέτη να βάλεις και εσύ το προσωπικό σου λιθαράκι, να είσαι συνδημιουργός και όχι μόνο εκτελεστής. Σχετικά με την υπόλοιπη ομάδα ό,τι και να πω είναι λίγο. Δεν ξέρω αν ευθύνεται ότι είμαστε όλοι νέα παιδιά ή αν απλά έγινε εξαιρετική επιλογή στο κάστινγκ αλλά η σύνδεση που νιώθω με τα παιδιά της ομάδας δεν περιγράφεται. Είμαστε ομάδα.
* Χαίρομαι λοιπόν πάρα πολύ που έχω γνωρίσει και συνεργάζομαι με αυτά τα παιδιά, τους: Ραφαήλ Αριστοτέλους, Φαίη-Νεφέλη Γαλάνη, Ρεβέκκα Γιαννάκη, Έλενα Κατέχη, Μελίνα Κόφφα, Ίρις Λιακάκου, Ελένη Λύρα, Αίπυτος Μακαρουνάς, Μίνα Νταλή, Χριστίνα Ξηρόκωστα, Φιλήμων Ορκόπουλος, Μαρία Πετσόρη, Νικολέτα Πολυζώη, Κλέλια Σίμου, Βάλια Φιλιάγκου και την εφηβική ομάδα μιούζικαλ των Δυτικών Πινελιών και ανυπομονώ να πως και πώς να πηγαίνουμε κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή στο θέατρο και να δημιουργούμε αυτό το εφήμερο συμβάν που είναι η θεατρική παράσταση. Στους θεατές θα πρότεινα αυτή την παράσταση διότι πέρα από τις εξαιρετικές μουσικές και τις μαγικές φωνές, το κείμενο πραγματεύεται θέματα επίκαιρα που μας αφορούν, πίσω από το πρίσμα μιας πιο μεταφυσικής ματιάς.
* Η Όλγα, ο ρόλος μου… Είναι ένα νεαρό κορίτσι γεμάτο ζωή. Είναι ένα αισιόδοξο και χαρούμενο πλάσμα. Αν κάτι έχω κοινό με την Όλγα είναι αυτό για το οποίο με έχουν κατηγορήσει και εμένα πολλές φορές, ότι ζω σε έναν δικό μου κόσμο, μια δικιά μου φούσκα. Ο κόσμος γύρω της μπορεί να καίγεται, αυτό ωστόσο δεν την εμποδίζει από το να ζήσει τον έρωτα της με τον Βάνια. Είναι πολυλογού, ονειροπόλα και τσαχπίνα. Για να προσεγγίσω τον ρόλο, δεν χρειάστηκε παρά μόνο μια φράση που μου είπε ο Αντώνης στην διάρκεια της ακρόασης «Τον θέλει και αυτή, αλλά του κάνει την δύσκολη». Αυτό αρκούσε για να δημιουργηθεί ο κόσμος αυτού του ρόλου. Φαίνεται ένα κοριτσάκι γλυκό και άμαθο, που αγαπάει πάρα πολύ τον Βάνια Αντρεγιεβιτς. Αντίθετα όμως με αυτό που δείχνει προς τα έξω, η Όλγα είναι μια πολύ δυναμική νεαρή γυναίκα.
* Πριν κατέβω στην Αθήνα είχα την τύχη στην Θεσσαλονίκη να δουλεύω σε μια πολύ όμορφη θεατρική ομάδα για τρία χρόνια στην εταιρία θεάτρου Μικρός Βορράς. Τελειώνοντας από την σχολή με εμπιστεύτηκε και με πήρε στην ομάδα ο δάσκαλός και μετέπειτα σκηνοθέτης μου Τάσος Ράτζος. Μέσα στα τρία αυτά χρόνια μου έδωσε την ευκαιρία να περάσω σχεδόν από όλα τα πόστα στην ομάδα, βραδινή, εφηβική, παιδική σκηνή και θεατρικά εργαστήρια. Γέμισα εμπειρίες αλλά και χιλιόμετρα τόσο πάνω στην σκηνή όσο και στον δρόμο γνωρίζοντας πολλά μέρη της Ελλάδας. Ήταν παραστάσεις πρόκληση για έναν ηθοποιό. Με πολύ κίνηση, με γρήγορη εναλλαγή ρόλων και δύσκολα κείμενα, όπως η Οδύσσεια του Ομήρου και η Ελένη του Ευριπίδη. Ήταν μια θεατρική οικογένεια για την οποία πάντα θα είμαι ευγνώμων.
* Μέχρι στιγμής έχω εργαστεί κατά κύριο λόγο στο θέατρο αλλά θα ήθελα πάρα πολύ σύντομα να εργαστώ στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση. Η υποκριτική στην κάμερα είναι μια τελείως διαφορετική εμπειρία και απαιτεί πολύ διαφορετική τεχνική. Όταν ονειρεύομαι την ζωή μου μελλοντικά με φαντάζομαι να πηγαίνω από γυρίσματα σε πρόβες, από πρόβες σε παραστάσεις και μετά πάλι γυρίσματα. Κινηματογραφικά θα ήθελα να παίξω σε ταινίες παρόμοιας αισθητικής με αυτές του Παντελή Βούλγαρη.
* Την σχέση μου με το γράψιμο δεν θα την έλεγα ανύπαρκτη, θα την έλεγα ωστόσο πολύ καλά κρυμμένη. Ενώ μου αρέσει να γράφω, πάντα τα κείμενα αυτά έμεναν πολύ καλά φυλαγμένα στα συρτάρια. Φέτος άρχισα να δίνω, σε πολύ λίγους και εκλεκτούς, να διαβάζουν τις γραπτές σκέψεις μου και αυτό με μεγάλη ανασφάλεια. Μπορείς να με βάλεις στην σκηνή να κάνω ό,τι πιο ακραίο, δεν θα νιώσω την ίδια έκθεση που θα νιώσω αν κάποιος διαβάσει αυτό που έχω γράψει. Φέτος παρόλα αυτά αναγκάστηκα κάπως μέσα από τις από εργασίες και παρουσιάσεις του μεταπτυχιακού μου, να εκθέσω τις σκέψεις μου γραπτώς. Επιπλέον έζησα φέτος δύο υπέροχα σεμινάρια με την Αγλαΐα Παππά που καλλιτεχνικά με γέμιζαν τόσο πολύ που αυτό που βίωνα και σκεφτόμουν δεν άντεχα παρά να το γράψω και να το μοιραστώ μαζί της και με κάποιους άλλους ανθρώπους μου.
* Όσον αφορά την σκηνοθεσία τα πράγματα περιπλέκονται. Μου αρέσει η σκηνοθεσία πολύ, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο σε αυτή την φάση της ζωής μου θα μπορούσα να ασχοληθώ με αυτήν. Έχω δουλέψει ως βοηθός σκηνοθέτη και ενώ ήταν εξαιρετικά δημιουργική διαδικασία, ζήλευα τρομερά τους ηθοποιούς που ήταν πάνω στην σκηνή και έπαιζαν, ενώ εγώ καθόμουν και παρατηρούσα. Είμαι και εγώ παιδί και θέλω να παίζω. Όσο οι ηθοποιοί έκαναν σκηνές και χορευτικά ήμουν και εγώ όρθια απέναντί τους και χόρευα και εγώ. Τέλος σχετικά με την μουσική και το τραγούδι αυτό που μπορώ να πω είναι ότι ακόμα δεν έχω φτάσει στο σημείο που θα ήθελα να είμαι.* Προέρχομαι από οικογένεια που στο σπίτι έχουμε δυο τσέλο, πιάνο, δύο κιθάρες, φλογέρες και κάπου είχε δει και το μάτι μου ένα ακορντεόν. Παρόλα αυτά για πολλά χρόνια εγώ με την μουσική δεν είχα καμία σχέση. Μόνο όταν μπήκα στην δραματική και κατάλαβα την σημασία που έχει στο επάγγελμά μας, ξεκίνησα φωνητική και κιθάρα. Αυτή τη στιγμή μπορώ να πω ότι έχω καλή φωνή για ηθοποιός, ωστόσο στόχος μου είναι να φτάσω να έχω φωνή αντάξια τραγουδιστών.
* Όπως ανέφερα και πιο πάνω οι γονείς μου επιδίωκαν να έχω σχέση με τον αθλητισμό και με την τέχνη. Από τεσσάρων χρονών λοιπόν και για έξι χρόνια ασχολήθηκα με την ενόργανη γυμναστική. Εγώ μπαλέτο ήθελα βέβαια.
* Μετά ξεκίνησα βόλλει, έκανα roller blades, aerial silks, αγαπούσα και αγαπώ ακόμα τους παραδοσιακούς χορούς. Ο χορός μου άρεσε πάντα, όμως ασχολήθηκα με τον χορό από τα χρόνια της δραματικής και μετά. Για έναν ηθοποιό είναι απαραίτητο εργαλείο καθώς βοηθάει στον απόλυτο έλεγχο του σώματος και εμένα προσωπικά με βοηθάει πάρα πολύ στο να δομώ τους ρόλους με βάση το σώμα. Με μικρές διαφοροποιήσεις στις ποιότητες της κίνησης, στο κέντρο βάρους, στην θέση της σπονδυλικής στήλης περνάς αμέσως από την ενέργεια του ατόμου στην ενέργεια και στάση του ρόλου.
* Έχω τεράστια αγάπη στα αρχαία κείμενα. Θα ήθελα πάρα πολύ κάποια στιγμή στη ζωή μου να έχω την τύχη και την ευκαιρία να καταπιαστώ με τις αρχαίες τραγωδίες και να δοκιμαστώ σε αυτές. Η αρχαία τραγωδία δεν δίνει απαντήσεις, θέτει ερωτήσεις. Η βάση της είναι βαθιά φιλοσοφική! Σου δίνει απλά τις δύο όψεις του νομίσματος και σου μαθαίνει να μην είσαι απόλυτος… να σκέφτεσαι και να αμφισβητείς. Είναι ένα καθαρά πολιτικό και δημοκρατικό θέατρο, με άψογη ρητορεία που υπενθυμίζει στους ανθρώπους τη σημασία του να είσαι κοινωνικό όν, να είσαι μέλος ενός συνόλου και να μην απομονώνεσαι στον δικό σου προσωπικό ψυχισμό. Ιδανικά λοιπόν θα ήθελα να έρθω αντιμέτωπη με όλα τα αρχαία κείμενα και πιο συγκεκριμένα με μονολόγους αγγελιαφόρων και τις Βάκχες του Ευριπίδη.
* Ούσα Θεσσαλονικιά, περίμενα η μετάβαση στην Αθήνα να είναι δύσκολη και να μου λείπει τρομερά η πόλη μου, ωστόσο αγάπησα την Αθήνα πάρα πολύ γρήγορα. Μου αρέσει ο αέρας της, ειρωνικό αν σκεφτείς ότι σαν μεγαλούπολη δεν έχει και τον πιο καθαρό αέρα, έχει ωστόσο αέρα χωρίς υγρασία, γεγονός που σε βοηθάει να σηκώνεσαι πιο εύκολα από το κρεβάτι το πρωί. Έχει άπειρα μέρη να εξερευνήσεις και πολύ όμορφες περιοχές για να περπατήσεις. Όσον αφορά τον χώρο μας η Αθήνα έχει πολύ περισσότερες ευκαιρίες, γεγονός που σαν νέος καλλιτέχνης σου δίνει πολλές ελπίδες.
* Στην ουσία δεν υπάρχει κάτι που να μην μου αρέσει στην Αθήνα σαν πόλη, παρά μόνο το ότι από αυτήν λείπουν οι άνθρωποι μου. Ψέματα, υπάρχει κάτι που να μην μου αρέσει στην Αθήνα… Τα πεζοδρόμια! Η Αθήνα έχει χάλια πεζοδρόμια, με βαλίτσα και δεν μπορώ να κυκλοφορήσω. Δεν μπορώ ούτε καν να φανταστώ την δυσκολία με την οποία κινούνται γονείς με καρότσια ή ακόμα χειρότερα άνθρωποι με αναπηρικά αμαξίδια.
* Το All4fun ενδιαφέρεται για τους καλλιτέχνες και αυτό είναι εμφανές. Για έναν νέο ηθοποιό είναι ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο ενημέρωσης. Με όλες τις κλειστές ακροάσεις και τα κλειστά κυκλώματα είναι ωραίο να ξέρεις πως υπάρχει μια ιστοσελίδα στην οποία μπορείς να βρεις ακροάσεις και email ανθρώπων του χώρου. Όταν κατέβηκα στην Αθήνα ήρθα αντιμέτωπη με ένα χάος. Δεν ήξερα από πού να πιαστώ και πώς να προσεγγίσω κόσμο. Το γεγονός ότι υπήρχε το All4fun με καθησύχαζε καθώς έμπαινα, έβλεπα, τι ακροάσεις υπήρχαν, έστελνα και είχα την ελπίδα ότι κάποιο από αυτά μπορεί να είναι η επόμενή μου δουλειά.
Αναλυτικές πληροφορίες για το “Λευκό τριαντάφυλλο” ΕΔΩ:
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 27/9/2023
