Η απόφαση του να εγκαταλείψει έναν καλό και σταθερό μισθό στα ναυτιλιακά για ν’ αφοσιωθεί ξανά στην υποκριτική χαίρει του σεβασμού μου και της εκτίμησης μου. Και σίγουρα ο Σπύρος Σταμούλης δικαιώθηκε απόλυτα για την επιλογή του.
Ένα από τα πιο φρέσκα τηλεοπτικά πρόσωπα των τελευταίων χρόνων ο τηλεοπτικός “Καποδίστριας” του Γιώργου Γκικαπέππα συστήθηκε στο ευρύ κοινό ως Αλέξης στις “Άγριες Μέλισσες’, ένας ρόλος που έγραψε τη δική του ιστορία και αγαπήθηκε ιδιαίτερα από τους φαν της δημοφιλέστερης σειράς της τελευταίας δεκαετίας.
Για τις ανάγκες του ρόλου, μάλιστα, ο ίδιος είχε χάσει κιλά, ενώ τώρα που υποδύεται τον Άλκη στο “Αυτή η νύχτα μένει” ξεκίνησε βάρη. Είναι ένα ξεκάθαρο δείγμα του πώς αντιμετωπίζει την υποκριτική ο Σπύρος, που εκτός όλων των άλλων διαθέτει και περιεχόμενο ως άνθρωπος, όπως φανερώνει και η συνέντευξη του ως πρόσωπο της εβδομάδας.
* Η υποκριτική προέκυψε εντελώς τυχαία, διότι δεν είχα καμία σχέση με το θέατρο. Μου άρεσε να παίζω μουσική, να εμφανίζω φωτογραφίες, και να βλέπω ταινίες. Επειδή ήμουν κλειστός και πολύ ντροπαλός στις κοινωνικές συναναστροφές, μια φίλη μου πρότεινε μια θεατρική ομάδα στην Νέα Φιλαδέλφεια στην οποία άρχισα να πηγαίνω τα Σαββατοκύριακα. Πίστευα πως το θεατρικό παιχνίδι θα με βοηθούσε να ξεπεράσω τους φόβους μου και ότι θα διαχειριζόμουν καλύτερα το κοινωνικό άγχος. Έτυχε και μπήκα σε μια ομάδα πρότυπο, μ’ έναν υπέροχο δάσκαλο, ο οποίος με παρότρυνε να δώσω εξετάσεις. Κάπως έτσι την πάτησα. Αν βέβαια θες να νιώσεις καλύτερα με τον εαυτό σου κάνε ψυχοθεραπεία δεν χρειάζεται να γίνεις ηθοποιός.
* Τι σημαίνει για μένα υποκριτική; Δεν ξέρω, ακόμα το ψάχνω. Πάντως μου αρέσει η διαδικασία της υποκριτικής σε κάθε στάδιο. Της μελέτης, της πρόβας, της παράστασης ή γυρίσματος. Υποθέτω πως οι πρώτοι ηθοποιοί ήταν σαμάνοι. Αντί να τρέχουν και να κυνηγούν ελάφια, βάφονταν, ντυνόντουσαν περίεργα και έκαναν διάφορα τελετουργικά για το καλό της φυλής τους. Ανεξαρτήτως φύλου. Ήταν μάγοι, γιατροί και παραμυθάδες ταυτόχρονα. Δυστυχώς ξεχνάμε ότι η υποκριτική ξεκίνησε από θρησκευτικές ιεροτελεστίες. Το θέατρο και η τέχνη γενικότερα προέκυψαν μέσα σε ομάδες επειδή εξυπηρετούσαν μια ανάγκη. Δεν είναι τυχαίο πως εμφανίστηκαν διάφορες μορφές θεάτρου σε πολιτισμούς οι οποίοι δεν είχαν καμία επαφή μεταξύ τους. Άρα για αυτόν το λόγο, θέλω να πιστεύω πως το επάγγελμα μου είναι κάτι που εξελίχθηκε φυσικά και παράλληλα με την πορεία της ανθρωπότητας.

* Νομίζω πως σαν λαός, μειώνουμε τα πάντα έτσι ώστε να τα φέρουμε στα μέτρα μας. Θυμάμαι με τι οίκτο με κοιτούσαν όταν ανέφερα ότι είμαι ηθοποιός/καλλιτέχνης πριν παίξω στην τηλεόραση. Αυτοί είμαστε. Στα μάτια δυστυχώς αρκετών νεο-Ελλήνων, εάν δεν είσαι “κάποιος” είσαι απλά ένας κακομοίρης που παριστάνει τον καλλιτέχνη. Και για μένα, η πιο δύσκολη απόφαση ήταν να αφήσω τα ναυτιλιακά. Φοβόμουν. Τόσο πολύ είχα επηρεαστεί. Και όμως. Τα ίδια άτομα που θα ισχυριστούν πως είμαστε άχρηστοι και μη παραγωγικοί, θα δουν σειρές και θα ακούσουν τραγούδια για ν’ αντέξουν την πίεση της καθημερινότητας τους. Δεν είναι οξύμωρο όλο αυτό; Δεν αντιλαμβάνονται ότι ένας καλλιτέχνης χρειάζεται χρόνια επίπονης μελέτης, εκπαίδευσης και εργασιακής πείρας για να μπορέσει να φτάσει σε ένα επίπεδο.
* Γνωρίζω καλλιτέχνες με εξαιρετικό ταλέντο οι οποίοι τα παράτησαν επειδή για αρκετά χρόνια ζορίστηκαν οικονομικά. Πως προστατεύει η Πολιτεία τους καλλιτέχνες; Δεν είναι αστείο και τραγικό το γεγονός ότι οι απόφοιτοι της δραματικής σχολής του Εθνικού θεάτρου, της πρώτης ιστορικά δημόσιας σχολής υποκριτικής στην χώρα, δεν έχουν κρατική (και επαγγελματική) αναγνώριση για τα τρία χρόνια σπουδών τους; Για αυτόν τον λόγο παραιτήθηκαν οι καθηγητές εκεί. Επειδή το προεδρικό διάταγμα ουσιαστικά ακύρωσε τον εκπαιδευτικό τους ρόλο. Θα ήταν σαν να δίνουν κρατικά διπλώματα χωρίς αξία. Τι να πω, δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος με αυτά που γίνονται. Η πολιτισμική μας παρακμή ως έθνος/κράτος αντικατοπτρίζεται στα ήθη της κοινωνίας και τις πολιτικές αποφάσεις.
* Διάβασα πρόσφατα μια συνέντευξη του Βασίλη Παπαβασιλείου, ο οποίος ήταν διαφωτιστικός σε μια ερώτηση σχετικά με την θεατρική εκπαίδευση. Γνωρίζω πως όλο το πανηγύρι ξεκίνησε πριν γεννηθώ και είμαι 37. Επομένως, σύμφωνα με όσα έχω ακούσει, πιστεύω πως εμείς οι ηθοποιοί έχουμε ίσο μερίδιο ευθύνης. Είμαστε ο μοναδικός κλάδος ο οποίος για δεκαετίες, αντί να προστατεύσει το επάγγελμα, εξυπηρέτησε τα συμφέροντα άλλων. Τα τελευταία χρόνια βέβαια, αρκετοί ηθοποιοί προσπαθούν να βελτιώσουν τις εν λόγω συνθήκες μέσω του σωματείου. Είναι άτομα τα οποία γνωρίζω προσωπικά. Αυτοί είναι η δική μου ελπίδα.

* Σχετικά με την Τέχνη, θα προσπαθήσω να περιγράψω κάτι για το φως που μου είχε κάνει εντύπωση. Για πολλά χρόνια προσπαθούσαν να αποδείξουν με πειράματα την πραγματική φύση του φωτός. Αν είναι κύμα δηλαδή, ή αν αποτελείται από σωματίδια. Κάποια πειράματα έδειχναν την κυματική φύση και κάποια άλλα την σωματιδιακή. Στο τέλος όμως κατέληξαν στο απίστευτο συμπέρασμα ότι το φως έχει διπλή φύση, είναι και τα δύο ταυτόχρονα. Έτσι λοιπόν μου φαίνεται πως είναι και η τέχνη.
* Είναι η απασχόληση που σου προσφέρει χαρά αλλά και επάγγελμα ταυτόχρονα. Οι επαγγελματίες καλλιτέχνες δεν είναι χομπίστες. Είναι εργάτες και δουλεύουν με την ψυχή και το σώμα τους. Προσωπικά θα θαυμάσω έναν πολιτισμό από την τέχνη που έχει δημιουργήσει. Ας υποθέσουμε πως είστε σε ένα μουσείο και κοιτάτε διάφορα εκθέματα, τι θα σας έκανε μεγαλύτερη εντύπωση; Κάποιες πλάκες σκαλισμένες με λογιστικά δεδομένα για ποσότητες σε λάδι, σιτάρι και κρασί, ή ένα γλυπτό; Θέλω να πω πως όσο χρήσιμη και να είναι η οποιαδήποτε εμπορική δραστηριότητα για την επιβίωση της ανθρωπότητας, η ζωή χωρίς την τέχνη θα ήταν αφόρητη.
* Φέτος είχα την τύχη να συμμετέχω σε τρεις τηλεοπτικές παραγωγές. Στο “Βραχιόλι της φωτιάς”, στο “Αυτή η νύχτα μένει” και σ’ ένα επεισόδιο στα Νεοκλασσικά (Μαυρογιαλούρος). Το βραχιόλι της φωτιάς είναι μια σειρά εποχής 8 επεισοδίων η οποία προβλήθηκε πρόσφατα στην ΕΡΤ. Είναι η πρώτη σειρά εποχής που έχει κεντρικό θέμα την εβραϊκή κοινότητα της Θεσσαλονίκης και τις αδικίες που υπέστη αυτός ο πληθυσμός.

* Η σειρά “Αυτή η νύχτα μένει” προβάλλεται στον Alpha και έχει ως θέμα τα νυχτερινά κέντρα διασκέδασης της επαρχίας, την δεκαετία του 80. Και τέλος, ο Μαυρογιαλούρος, είναι μια κωμωδία και κατ’ ουσίαν η μεταφορά της κλασικής ταινίας που έπαιξε ο Κωνσταντάρας στην σημερινή εποχή. Και από τις τρεις παραγωγές έχω μόνο θετικές εντυπώσεις.
* Ο Γιώργος Γκικαπέππας, ο σκηνοθέτης του βραχιολιού, είναι ένας καλλιτέχνης ο οποίος δίνει ιδιαίτερη βάση στην υποκριτική των ηθοποιών του μέσα από αρκετές πρόβες και συζητήσεις. Τον εκτιμώ πολύ και έχουμε συνεργαστεί αρκετές φορές. Όλοι οι συντελεστές ήταν εξαιρετικοί και ακριβώς για αυτόν τον λόγο, η σειρά ξεπέρασε το ένα εκατομμύριο προβολές στο ertflix.
* Επίσης όμορφα, νιώθω τώρα που ξεκίνησα τα γυρίσματα στο “Aυτή η νύχτα μένει”. Η σκηνοθέτις Κατερίνα Φιλιώτου, είναι πολύ βοηθητική και πάντα πρόθυμη να λύσει οποιαδήποτε απορία. Ο άλλος λόγος που επιθυμούσα να συμμετέχω στη “Νύχτα” ήταν οι ηθοποιοί. Γενικώς με πιάνει ένα δέος όταν βρίσκομαι δίπλα σε τόσο έμπειρους ηθοποιούς. Ο Μαυρογιαλούρος είναι η πρώτη μου κωμωδία και θεωρώ μεγάλη τιμή που με εμπιστεύθηκε ο Χάρης Ρώμας σ’ ένα είδος στο οποίο δεν με έχει δει κανένας τηλεοπτικά ως τώρα. Ελπίζω να προβληθεί σύντομα.

* Πάντα υπάρχουν κάποια κοινά στοιχεία με τους ρόλους, αλλά οι καταστάσεις που βιώνουν οι χαρακτήρες, είναι συνήθως για άλλες προσωπικότητες, διαφορετικές από την δική μου. Προσπαθώ να προσεγγίσω τον κάθε ρόλο μέσα από έρευνα και συζητήσεις με τους σεναριογράφους, και τους σκηνοθέτες. Μπορεί να παρατηρήσω κάποιον στον δρόμο, και ο τρόπος που κινείται η μιλάει, να ταιριάζει αρκετά σε αυτό που ψάχνω για τον ρόλο.
* Είναι μια διαδικασία η οποία ευτυχώς δεν σταματάει ποτέ. Φυσικά όμως όλα περνάνε από τα εκφραστικά μέσα και το physique του οποιουδήποτε ηθοποιού, οπότε είναι λεπτές οι διαφορές. Θα πω όμως το εξής: Όταν έπαιζα τον ρόλο του Αλέξη στις Άγριες Μέλισσες, από δική μου πρόθεση έχασα αρκετά κιλά, γιατί πίστευα ότι ταίριαζε στην φιγούρα του εισαγγελέα. Τώρα για τον ρόλο του Άλκη, στη Νύχτα, ακριβώς επειδή είναι αυτός που είναι, κάνω βάρη.
* Είμαι τυχερός επειδή την τελευταία τριετία είχα δουλειά και ελπίζω να συνεχίσω και στο μέλλον. Κάνω ήδη αυτό που με ευχαριστεί και αν μου λείπει κάτι είναι περισσότερες συνεργασίες στο θέατρο και τον κινηματογράφο. Θέλω μόνο να συνεργαστώ με ωραίους ανθρώπους και να νιώθω περήφανος για την δουλειά μου.

* Δεν ήταν δική μου απόφαση να μη συνεχίσω στις “Αγριες Μέλισσες”, γιατί ο ρόλος του Αλέξη ήταν σχεδιασμένος να δολοφονηθεί εξαρχής και αυτό ήταν από μόνο του υπέροχο, γιατί έφυγε με συγκινητικό τρόπο. Μου άρεσαν πολύ οι κουβέντες που είχα με τον Γεροντιδάκη, τον Ροϊλό και τον Γκοτσόπουλο κατά την διάρκεια των γυρισμάτων. Τους εκτιμώ πολύ και ήταν σπουδαίοι συνεργάτες. Με έβλεπαν πόσο αγχωνόμουν, καθώς ήταν το πρώτο μου καθημερινό, και έκαναν ότι μπορούσαν για να νιώσω άνετα.
* Θεωρώ πως οι πιο όμορφες αντιδράσεις ήταν όταν μου έστελναν βίντεο δακρυσμένοι οι τηλεθεατές. Δεν είχα βιώσει ποτέ κάτι παρόμοιο.
* Μάλλον ως θεατής, αγαπώ το σινεμά πιο πολύ από το θέατρο επειδή δεν είναι θνησιγενές. Ότι γραφτεί μένει για πάντα. Έτσι έχουμε την ικανότητα και βλέπουμε όλες αυτές τις σπουδαίες ταινίες. Θα χρειαστώ δεύτερη συνέντευξη για να αναφέρω ποιες ταινίες αγαπώ και πόσα στοιχεία λατρεύω στον κινηματογράφο αφού συνδυάζει τόσες διαφορετικές τέχνες (υποκριτική, σκηνογραφία, μουσική, φωτογραφία κλπ) Πριν μερικούς μήνες ήμουν στα γυρίσματα μιας ταινίας μεγάλου μήκους με υπέροχους ηθοποιούς. Μας έχει μείνει μόνο το ADR. Όταν ολοκληρωθεί και δω την ταινία θα σου πω την γνώμη μου. Ως ηθοποιός προτιμώ τον κινηματογράφο σε σχέση με την τηλεόραση γιατί ο ηθοποιός έχει περισσότερο χρόνο, πριν το γύρισμα (με συζητήσεις, πρόβες,αυτοσχεδιασμούς) αλλά και κατά την διάρκεια του γυρίσματος και αυτό το βρίσκω πολύ σημαντικό. Μακάρι να έχω την τύχη να παίξω και σε άλλες ταινίες στο μέλλον (μικρού και μεγάλου μήκους).

* Δεν γράφω, ούτε σκηνοθετώ προς το παρόν. Μου αρέσει η μουσική και από μικρός έπαιζα με φίλους κιθάρα και τζουρά. Κάποτε μάλιστα ήμουν σε ένα συγκρότημα, γράφαμε την δική μας μουσική και ηχογραφούσαμε τα πάντα μόνοι μας.
* Πριν από πολύ καιρό έπαιζα μπασκετάκι στην ομάδα της Πεύκης. Έχω χρόνια να παίξω βέβαια και την τελευταία φορά που μαζευτήκαμε διάφοροι φίλοι εναντίων κάτι πιτσιρικάδων, ξεφτιλιστήκαμε. Το κατάλαβες και εσύ με τα “τούβλα” που πετούσα τότε στο στάδιο στη Νέα Σμύρνη. Πάντως θα παρακολουθήσω μπάσκετ πιο εύκολα από μπάλα, ίσως επειδή μεγάλωσα βλέποντας τον Παναθηναϊκό.
* Ο χορός είναι μια ξεχωριστή υπόθεση για μένα. Νομίζω πως ήμουν καλύτερος σε οτιδήποτε σύγχρονο. Θέλω να πώ, προτιμώ να κοπανιέμαι σωματικά στους τοίχους και το πάτωμα για τις ανάγκες μιας παράστασης, παρά να χορέψω μπατσάτα.


* Όπως και σε τηλεόραση, κινηματογράφο έτσι και στο θέατρο με νοιάζουν οι ωραίες συνεργασίες, όχι έργα ή ρόλοι! Θα ήθελα να παίξω πάλι με τους συμμαθητές μου από την σχολή.
* Η Αθήνα είναι πολύ άσχημη πόλη. Αντικειμενικά μιλάω. Αν ήμουν,ας πούμε ξένος και ήθελα να πάω διακοπές στη νότια Ευρώπη, και είχα να επιλέξω ανάμεσα σε Ρώμη, Βαρκελώνη ή Αθήνα δεν θα πατούσα ποτέ το πόδι μου στην Αττική. Και όμως με κάποιον μαγικό τρόπο κοροϊδεύουμε αρκετούς τουρίστες και έρχονται.
* Δεν ξέρω πως, ίσως να θέλουν να δουν τα μουσεία και την ακρόπολη πριν πάνε σε κάποιο νησάκι. Πάντως δεν ζούμε σε ωραία πόλη ας το αποδεχτούμε. Μου αρέσουν μόνο συγκεκριμένα μέρη για περπάτημα και θα πάω πεζός παντού για αποστάσεις 40-λεπτου.

* Τα τελευταία χρόνια νιώθω πολύ τυχερός που ζω κοντά στο Πεδίον του Άρεως, γιατί μάλλον ήταν λυτρωτικές οι βόλτες στο πράσινο κατά την διάρκεια της πανδημίας. Τι να άλλο να πω; Ότι η Πλάκα είναι ωραία; Ναι είναι, αλλά και πάλι, είναι πολύ πολύ μικρή. Σε ένα ιδανικό παράλληλο σύμπαν, όλη η Αθήνα θα ήταν μια τεράστια Πλάκα με υπέροχη αρχιτεκτονική,πλατείες και δημόσιους χώρους….
* Στο All4fun μου αρέσει επειδή μας ενημερώνεις για τα πάντα Κυριάκο μου!
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 25/3/2022


