9.6 C
Athens
Τετάρτη, 19 Φεβρουαρίου, 2025

Το πρόσωπο της εβδομάδας: Εύη Κουταλιανού – Ηθοποιός

Στο ερώτημα αν υπήρχε μια λέξη να την περιγράψει η απάντηση θα ήταν μία και μοναδική: Ψυχάρα!!! Ψυχάρα στο πάθος, στην ευαισθησία της, αλλά και στην αγωνιστικότητα της συνάμα.

Ρομαντική από τη μία, αλλά και δυναμική από την άλλη η Εύη Κουταλιανού είναι από τους καλλιτέχνες εκείνους, που έχουν να προσφέρουν πολλά στο μέλλον.

Αυτήν τη σεζόν τη βρίσκει να συνεχίσει στο Κρατικό στην αγαπημένη της πόλη, τη Θεσσαλονίκη, έστω και αν αναπολεί τον πλουραλισμό της Αθήνας. Επειδή, ωστόσο, τα “πολλά λόγια είναι φτώχεια” απολαύστε την…

* Πάντα μου άρεσαν οι ιστορίες και τα παραμύθια. Μπορούσα να διαβάσω σε μια μέρα ένα ολόκληρο βιβλίο – ακόμα το κάνω δηλαδή και συνειδητοποίησα από μικρή ότι το θέατρο είναι το μόνο μέρος όπου οι ήρωες των βιβλίων ξεφεύγουν απ’ τις σελίδες τους και παίρνουν σάρκα και μορφή, ζωντανεύουν. Και αυτό ήταν για μένα το πιο μαγικό πράγμα στον κόσμο και πάντα με γοήτευε. Ήταν βέβαια κι εκείνες οι Κυριακές όπου ο μπαμπάς μου μας πήγαινε στο θέατρο και όταν τελείωνε η παράσταση πάντα περίμενα να έρθει η επόμενη Κυριακή για να ξαναπάμε.

* Όταν ανέβηκα στη Θεσσαλονίκη για σπουδές κατάλαβα απ΄ την πρώτη μέρα ότι η σχολή που διάλεξα δε μου ταιριάζει. Εντελώς τυχαία το πρώτο μου σπίτι ήταν στον ίδιο δρόμο με ένα θεατρικό εργαστήρι. Το “Studio Παράθλαση”, δεν το πολυσκέφτηκα. Κατέβηκα τα ατελείωτα μαύρα σκαλοπάτια του και γράφτηκα κατευθείαν. Αρκετά χρόνια μετά αποφάσισα να μπω σε μια Δραματική Σχολή κυρίως για το πτυχίο -δεν ήξερα τότε βέβαια ότι θα αποφοιτούσα δεύτερη φορά από το λύκειο- και κάπως έτσι βρέθηκα στην Αθήνα.

325662740_921783512310520_3951971192400738365_n.jpg

* Υποκριτική για μένα είναι κυρίως η κατανόηση της ανθρώπινης ύπαρξης, μια μελέτη πάνω στην ανθρώπινη ψυχολογία. Είναι αναζήτηση και κυρίως αφύπνιση, τόσο προσωπική όσο και κοινωνική. Εμπεριέχει αλήθεια, φαντασία, ευαισθησία και σύγκρουση με τον εαυτό μας. Δε παύει όμως στ’ αλήθεια να είναι και ένα επάγγελμα.

* Με το ΠΔ/85 που επικυρώθηκε τον Δεκέμβρη του 2002 παγιώνεται μια κατάσταση η οποία είναι διαχρονική στην Ελλάδα. Χρόνια τώρα οι καλλιτέχνες αντιμετωπίζονται από το κράτος σαν ανειδίκευτοι εργάτες χωρίς εργασιακά δικαιώματα -κυρίως στο ελεύθερο θέατρο-. Οι πρόβες είναι συνήθως απλήρωτες, πολλές φορές πληρωνόμαστε με ποσοστά επί των εισιτηρίων και τα ένσημα είναι ανύπαρκτα. Το ΠΔ/85 λοιπόν, είναι μια σαφής επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα των καλλιτεχνών της χώρας και ανοίγει τον δρόμο – όπως αυτή η κυβέρνηση μας έχει μάθει- στα ιδιωτικά συμφέροντα. Επί της ουσίας εξισώνει τα πτυχία μας με απολυτήρια λυκείου και αυτό μας καθιστά επισήμως ανειδίκευτους εργάτες. Οι καλλιτέχνες είτε είναι ηθοποιοί, χορευτές ή μουσικοί φοιτούν σε μια σχολή για 3 χρόνια για τουλάχιστον 8 ώρες τη μέρα, χώρια ο προσωπικός χρόνος δουλειάς, αυτός που αφιερώνουν στις πρόβες τους και στο διάβασμα τους, ενώ παράλληλα οι περισσότεροι από αυτούς δουλεύουν για να πληρώσουν τα δίδακτρά τους αν η σχολή είναι ιδιωτική, τα ενοίκια και τους λογαριασμούς τους. Κανείς δεν ξυπνάει μια μέρα και λέει “Θα γίνω καλλιτέχνης”. Σπουδάζουν. Με κόπο και μόχθο. Οι άνθρωποι του πολιτισμού λοιπόν ζητάνε να γίνει αναγνώριση αυτών των πτυχίων και να έχουν τα ίδια εργασιακά δικαιώματα με τους υπόλοιπους εργαζομένους της χώρας. Τα αυτονόητα δηλαδή.

* Όλα τα παραπάνω λοιπόν με στεναχωρούν και με θλίβουν σε συνδυασμό με το ότι το δικό μας εργασιακό περιβάλλον δεν είναι ποτέ σταθερό και δεν υπάρχει καμία σύμβαση για πρόσληψη αορίστου χρόνου. Ανά τρεις μήνες ψάχνουμε και πάλι δουλειά, περνάμε από ακροάσεις ξανά και ξανά για να διεκδικήσουμε έναν ρόλο σε μια παράσταση ή σε μια τηλεοπτική παραγωγή. Η ανασφάλεια υπάρχει πάντα και είναι μεγάλη, ενώ πολλές φορές κάνουμε δουλειές άσχετες με τον χώρο ώστε να καταφέρουμε να επιβιώσουμε. Με στεναχωρεί και η αποσιώπηση από τα ΜΜΕ για όλα αυτά που συμβαίνουν σήμερα.

325896444_511966257674539_7612435343672109468_n.jpg

* Ωστόσο με κρατάει αισιόδοξη η αντίδραση, το ότι πατάμε επιτέλους πόδι, το ότι θα φωνάξουμε μέχρι να μας ακούσετε. Το κύμα των καταλήψεων των Δραματικών Σχολών, του Τσίλερ, του Ρεξ, του Βασιλικού Θεάτρου και του Θεάτρου Απόλλων. Η συσπείρωση όλων των συναδέλφων, η ηρωική στάση των καθηγητών του Εθνικού Θεάτρου και του ΚΘΒΕ που παραιτήθηκαν για στηρίξουν τους μαθητές τους και κυρίως οι πλημμυρισμένοι δρόμοι της Αθήνας γεμάτοι συνθήματα και μουσικές από τους σπουδαστές των δραματικών σχολών, από τους καλλιτέχνες και από τον κόσμο που μας στηρίζει. Με κρατάει αισιόδοξη και η ίδια η φύση του επαγγέλματος που έχω επιλέξει. Η ενασχόληση με την τέχνη και τον πολιτισμό. Αυτό με ανατροφοδοτεί διαρκώς.

* Προφανώς και οι καλλιτέχνες έχουν μερίδιο ευθύνης ως προς την διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους. Άλλωστε είναι και συλλογική αλλά και προσωπική ευθύνη του καθένα να διεκδικήσει αυτά που του αναλογούν. Και οι συνθήκες όπως προανέφερα δεν έχουν διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια, είναι μια μόνιμη και διαχρονική κατάσταση. Και επί της ουσίας η μεγαλύτερη ευθύνη επαφίεται στην πολιτεία και στους χειρισμούς αυτής, γι’ αυτό και διεκδικούμε επιτέλους με πιο εκκωφαντικό τρόπο τον χώρο μας στον εργασιακό τομέα.

* Η τέχνη διαχρονικά είναι η μεγαλύτερη αξία της ζωής. Το σπουδαιότερο πράγμα. Δεν μπορεί να υπάρξει παιδεία και πολιτισμός χωρίς την τέχνη. Και η παιδεία και ο πολιτισμός είναι η υψηλότερες αξίες της ζωής. Χωρίς αυτά, χωρίς την τέχνη τίποτα δεν αλλάζει και τίποτα δεν μετακινείται.

326482525_847684879667926_548757574319606228_n.jpg

* Έζησε και ο μπαμπάς μου πολλά χρόνια στη Θεσσαλονίκη στην αρχή όντας φοιτητής και μετά κάποια χρόνια δουλεύοντας. Ήταν λοιπόν για μένα αυτονόητο ότι θα σπουδάσω κι εγώ σ’ αυτή την πόλη. Και το όνειρο μου φυσικά ήταν μια μέρα να δουλέψω στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Τον περασμένο Ιούνη λοιπόν, ανακοινώθηκε από τη νέα Καλλιτεχνική Διεύθυνση του ΚΘΒΕ και τον διευθυντή Αστέριο Πελτέκη ανοικτή ακρόαση για τις παραγωγές της νέας σεζόν με την παρουσία 15 σκηνοθετών. Έκλεισα κατευθείαν αεροπορικό εισιτήριο και ήρθα από την Κύπρο χωρίς δεύτερη σκέψη. Όταν με πήραν τηλέφωνο από την παραγωγή για να μου ανακοινώσουν ότι βρίσκομαι στη διανομή γυρνούσα από τις καλοκαιρινές διακοπές, νομίζω ότι για κάποια ώρα δε μιλούσα. Σα να μου κόπηκε η ανάσα.

* «Ο Κατά φαντασίαν ασθενής» του Μολιέρου, που έχω τη χαρά να συμμετέχω παρουσιάζεται σύντομα στη σκηνή του Κρατικού Θέατρου Βορείου Ελλάδος. Ο σκηνοθέτης και συνθέτης Θοδωρής Αμπαζής συνεργάζεται με τον συνθέτη Νίκο Κηπουργό σε ένα μουσικοθεατρικό υπερθέαμα. Ο Αργκάν, τον οποίο υποδύεται ο διευθυντής του ΚΘΒΕ Αστέριος Πελτέκης, υποφέρει. Η υγεία του έχει κλονιστεί και οι γιατροί δοκιμάζουν πάνω του όλες τις θεραπείες της ιατρικής επιστήμης με σκοπό να τον απαλλάξουν από τις ασθένειες του.

* Ο Μολιέρος μέσα από τη διάσημη αυτή κωμωδία θέτει σε αμφιβολία τα κίνητρα και τις προθέσεις τόσο του ασθενή όσο και των γιατρών του και σχολιάζει τα βαθύτερα ψυχολογικά αίτια. Οι ήρωες λοιπόν αποκαλύπτονται μέσα στην πεζή, ανθρώπινή τους διάσταση, μικροί, φοβισμένοι, εγωιστές αδύναμοι. Βαθύτερα κίνητρα και ανθρώπινες σχέσεις αποκαλύπτονται μέσα στην αλήθεια τους αλλά και μέσα στην φαυλότητα τους.

PP0851J0002v01

* Είμαι ευγνώμων για τη συνεργασία μου με τον Θοδωρή Αμπαζή. Είναι ένα μεγάλο σχολείο. Σα να βγάζω δεύτερη δραματική σχολή ένα πράγμα. Είναι εξαιρετικός συνεργάτης και καθοδηγητής και ξέρει ακριβώς τι θέλει να πει μέσα από το συγκεκριμένο έργο. Είναι ευλογία να συνεργάζεσαι μαζί του.

* «Ο κατά φαντασίαν ασθενής» είναι μια κωμωδία του πάντα επίκαιρου Μολιέρου ο οποίος παρουσιάζει έναν κόσμο υπερβολής όπου η υγεία μπερδεύεται με το χρήμα, η αγάπη με τα φάρμακα και ο γάμος με την ιατρική. Ο ρηξικέλευθος τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει ο Θοδωρής Αμπαζής το κείμενο, η φρέσκια ματιά του είναι και ο λόγος που θα πρότεινα στους θεατές να δουν την παράσταση αυτή. Μια δουλειά που πρωτοτυπεί και είναι πιο επίκαιρη από ποτέ σε ένα σήμερα που όλοι μας με ευκολία παίρνουμε φάρμακα με το παραμικρό και δύσκολα ζούμε πια χωρίς αυτά. Είναι ιδιαίτερη η χαρά και η τιμή όταν οι συνεργάτες που συναντάς στη θεατρική σου διαδρομή είναι αξιόλογοι και ταλαντούχοι. Έχεις πολλά να μάθεις και σε αυτή τη συγκυρία αισθάνομαι ιδιαίτερα τυχερή.

* Στην παράσταση υποδύομαι τη βοηθό του διάσημου γιατρού Πυργκόν, όπου μαζί προσπαθούμε με διάφορα γιατροσόφια να ξεγελάσουμε τον αφελή Αργκάν βγάζοντας χρήματα. Φαινόμενο γνωστό και στις μέρες μας, που πολλοί εκμεταλλεύονται τον πόνο και τη δυστυχία του ανθρώπου. Θεωρώ ότι ο ρόλος μου δεν έχει κοινά στοιχεία με μένα και γι’ αυτό αποτελεί μια μεγάλη πρόκληση. Ωστόσο όταν προσεγγίζεις έναν ρόλο αναπόφευκτά θα προσθέσεις προσωπικά σου στοιχεία για να του δώσεις σάρκα και οστά.

PP0851J0002v23

* Η σχέση μου με την τηλεόραση ξεκίνησε στο τέλος του 2021 όταν συνεργάστηκα με τον Αντρέα Γεωργίου στη Γη της Ελιάς, στον ρόλο της Μάρθας. Ήταν η πρώτη μου τηλεοπτική δουλειά και είχα την τύχη να συνεργαστώ με αξιόλογους ηθοποιούς όπως η Λυδία Κονιόρδου που με συμβούλευε πάντα πριν τις λήψεις. Η συνεργασία μου ήταν άψογη και μόνο ευγνωμοσύνη νιώθω που υπήρξα μέρος αυτής της δουλειάς. Ο Αντρέας έχει τη μαγική ικανότητα να σε κάνει να αισθάνεσαι μέρος μιας μεγάλης οικογένειας. Της δικιάς του. Όταν ολοκλήρωσα τα γυρίσματα μου πρότεινε να δουλέψω στο συνεργείο. Χωρίς δεύτερη σκέψη είπα ναι και η κίνηση αυτή για μένα ήταν το μεγαλύτερο σχολείο. Έμαθα πολλά πράγματα πλάι απ’ όλους αυτούς τους ανθρώπους που δουλεύουν πίσω από τις κάμερες και τους ευχαριστώ μέσα απ’ την καρδιά μου που με στήριξαν και με βοήθησαν.

* Θα ήθελα πολύ κάποια στιγμή να μου δοθεί η ευκαιρία και να ξανακάνω τηλεόραση. Σίγουρα είναι όνειρο ζωής μια συνεργασία με τον Πάνο Κοκκινόπουλο.

* Σχετικά με τον κινηματογράφο, έχω συμμετάσχει στη ταινία μικρού μήκους «Cross Film» του Κωνσταντίνου Στάθη το 2015. Θυμάμαι ήταν χειμώνας, έβρεχε και τα γυρίσματα ήταν πολύ δύσκολα, ωστόσο πολύ δημιουργικά.

evikout5.png

* Μ’ ενδιαφέρει πολύ ο κινηματογράφος. Τον αγαπώ. Έχω μεγαλώσει άλλωστε με τις ταινίες του Στάθη Ψάλτη και της Αλίκης και θα ήθελα πολύ να δουλέψω σε μια κινηματογραφική παραγωγή.

* Το γράψιμο είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μου ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια. Ξεκίνησα να γράφω στις πρώτες διακοπές που έκανα στο Νότιο Ρέθυμνο. Εκεί συνάντησα για πρώτη φορά μια παραλία με αστέρια μέσα στο νερό. Ήμουν τόσο ευτυχισμένη όταν έφτασα σ’ αυτό το μέρος που πήρα φωτιά και άρχισα να γράφω.

* Μου αρέσει να γράφω για τον Αύγουστο, τα καλαμαράκια τα τηγανιτά και τους φίλους μου. Για τις πόλεις που αγαπώ και για τ’ αγόρια που τις σημαδεύουν. Για τους ανθρώπους που μπαίνουν τυχαία στη ζωή μου και αφήνουν πάντα ένα αποτύπωμα. Γράφω για να μην τους ξεχάσω. Γράφω γιατί πολλές φορές μου είναι δύσκολο να τους φωνάξω αυτά που έχω να τους πω. Για να μην τα ξεχάσουν ούτε κι αυτοί. Γράφω αν δε θελήσουν να με αφήσουν να μιλήσω. Για να μην ξεχάσω τις μικρές στιγμές ευτυχίας. Γράφω για να μην τα κρατάω μέσα μου. Για να θυμίζω στον εαυτό μου πόσο ευγνώμων είμαι για όσα μου φέρνει η ζωή. Γράφω γιατί έτσι φωτίζω τα σκοτάδια μου. Γιατί κατευνάζω έτσι τους δαίμονες μου.

325668610_576014224175131_8295761056069211340_n.jpg

* Η σκηνοθεσία μου είναι ένα άγνωστο μονοπάτι. Είναι μεγάλη ευθύνη και προς τον εαυτό σου και προς το κοινό αλλά κυρίως προς τους ηθοποιούς σου. Γιατί στο τέλος της ημέρας αυτοί εκτίθενται και δεν ξέρω αν είμαι έτοιμη για ένα τέτοιο βήμα. Θαυμάζω ωστόσο πολύ τους ανθρώπους που το κάνουν και τους σέβομαι. Ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον να συμβεί.

* Η μουσική είναι για μένα ζωή. Δε μπορώ να υπάρξω ούτε μια μέρα χωρίς αυτήν. Κάνει καλό στην ψυχή μου. Θαυμάζω τους καλλιτέχνες που τραγουδάνε, γιατί το κάνουν με την ψυχή τους. Δε γίνεται αλλιώς άλλωστε. Αγαπώ το ρεμπέτικο, με συγκινεί. Και αγαπώ και την ραπ. Τη θεωρώ εξέλιξη του ρεμπέτικου. Με αφυπνίζει, πολλές φορές με ταξιδεύει και με αποφορτίζει. Η φύση η ίδια άλλωστε εμπεριέχει μέσα της τη μουσική. Πως μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτήν;

* Ωστόσο, το τραγούδι ήταν πάντα ο μεγαλύτερος φόβος μου. Όταν ήμουν Τετάρτη δημοτικού η δασκάλα της μουσικής έκανε ακρόαση για να μπούμε στη χορωδία του σχολείου. Ανέβηκα στη σκηνή με περίσσια χαρά και άρχισα να τραγουδάω. Δεν πρόλαβα να τελειώσω και μου είπε “Εσύ είσαι ψάρι, δεν τραγουδάς”. Μου έδωσε μια φλογέρα και με έβαλε εντέλει στην ορχήστρα. Δεν ξανατραγούδησα ποτέ στη ζωή μου μπροστά σε κόσμο μέχρι που μπήκα στη Δραματική Σχολή. Και το μάθημα της μουσικής ήταν για μένα πάντα εφιάλτης. Βελτιώθηκα με τον καιρό ωστόσο ακόμα τρέμω στις ακροάσεις. Ένας από τους λόγους βέβαια που χάρηκα για τη συνεργασία μου με τον Θοδωρή Αμπαζή είναι ότι θέλοντας και μη σε αυτή την παράσταση θα τραγουδήσω μπροστά από κοινό. Και αυτό είναι για μένα ένα μεγάλο προσωπικό στοίχημα για την εξέλιξη μου.

* Αν ρωτήσεις τους φίλους μου για μένα το πρώτο πράγμα που θα σου πουν είναι ότι δε βάζω κ*λο κάτω. Χορεύω ασταμάτητα σαν κατσίκι όλη την ώρα. Στο δρόμο, στο σουπερμάρκετ, όταν μαγειρεύω, όταν καθαρίζω, όταν δούλευα στο Φράου- ίσως να χόρευα πιο πολύ απ’ ότι σέρβιρα- τα βράδια σε κάποιο μπαρ, στην πρόβα, στα διαλείμματα. Παντού και σχεδόν πάντα. Με απελευθερώνει.

326411449_575859167771123_8907768846925665539_n.jpg

* Μικρή έπαιζα ποδόσφαιρο γιατί στη γειτονιά που μεγαλώσαμε με την αδελφή μου υπήρχαν μόνο αγόρια, οπότε το παιχνίδι ήταν μονόδρομος. Στο σχολείο ασχολήθηκα και λίγο με τον στίβο αλλά δε συνέβη ποτέ το μοιραίο μεταξύ μας. Από την άλλη υπήρξα φανατική οπαδός τον Chigaco Bulls από πολύ μικρή και βαθιά ερωτευμένη με τον Ντένις Ρόντμαν. Μέχρι εκεί φτάνει η σχέση μου με τον αθλητισμό. Ωστόσο δε μπορώ να ζήσω ούτε μια μέρα χωρίς να πάω στο γυμναστήριο. Γυμνάζομαι καθημερινά και αυτό με αφυπνίζει. Ξυπνάει το σώμα μου, νιώθω πιο δυνατή, ξεσπάνε τα νεύρα μου, περνάν οι στεναχώριες μου. Νιώθω ότι κάνω κάτι για τον εαυτό του. Ότι τον φροντίζω. Λένε ότι το μοναδικό πράγμα που έχουμε πραγματικά δικό μας είναι το σώμα μας. Αυτό είναι το σπίτι μας. Και αν δεν το φροντίσουμε εμείς τότε ποιος θα το κάνει;

* Θα ήθελα πολύ να συνεργαστώ με τον Νίκο Καραθάνο κάποια στιγμή. Είναι από τους σκηνοθέτες που πάντα με συγκινεί η ματιά του και φεύγω από το θέατρο με αναφιλητά. Αγαπώ πολύ την Σάρα Κέιν και το αγαπημένο έργο είναι το «Καθαροί Πια», θεωρώ ότι δίνει τον απόλυτο ορισμό για τι θα πει αγάπη και μέχρι που μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος για την αποδείξει. Κάποια στιγμή θα ήθελα πολύ να μου δοθεί η ευκαιρία να αναμετρηθώ στη σκηνή με αυτό το κείμενο. Δε σου κρύβω βέβαια ότι ο αγαπημένος μου ρόλος είναι από πάντα αυτός της Ρίτας, από το «Εκπαιδεύοντας τη Ρίτα» του Γουίλλιαμ Ράσσελ.

* Αν και γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Κύπρο η αλήθεια είναι ότι δεν την έχω ζήσει και δεν την ξέρω σχεδόν καθόλου. Έφυγα 18 χρονών για σπουδές και επέστρεψα για ενάμιση χρόνο όταν ήμουν στη Γη της Ελιάς. Η αλήθεια είναι ότι δεν κατεβαίνω συχνά, μια φορά το χρόνο και αν μπορέσω παρά πάνω είναι ευτύχημα. Όχι γιατί δε θέλω, αλλά συνήθως πάντα δουλεύω.

Eva Koutalianou.PNG

* Για μένα η Κύπρος σημαίνει οικογένεια. Η αγκαλιά της μάνας μου και του πατέρα μου. Η αδερφή μου. Και η Λήδα, το σκυλάκι μας.

* Η Θεσσαλονίκη από την άλλη είναι η πόλη μου. Θεωρώ ότι εδώ μεγάλωσα. Εδώ μέστωσα. Έζησα 9 ολόκληρα χρόνια και τώρα ξαναεπέστρεψα. Μιλάω και σκέφτομαι σα γνήσια Θεσσαλονικιά πια. Εδώ τα έκανα όλα για πρώτη φορά. Φίλους, θέατρο, δουλειά, έστησα σπίτι. Όλα εδώ.

* Τη Θεσσαλονίκη την αγαπώ για πολλούς λόγους. Για το El Burrito, το πρώτο μαγαζί που δούλεψα και αγάπησα το μεξικάνικο φαγητό και την τεκίλα! Εκεί γνώρισα και τους φίλους μου που είναι πια η οικογένεια μου και τους ανήκει ένα μεγάλο κομμάτι της καρδιάς μου. Για το γεμιστό καλαμάρι στη “Λόλα” που με ταΐζει 17 ολόκληρα χρόνια και την έχω σα μάνα μου! Για τα αψέντι στο On the edge και τις ατελείωτες συζητήσεις που δεν έβγαλαν τελικά πουθενά! Για το Stones που αν μπορούσε να μιλήσει η μπάρα του, αχ τι θα ‘λεγε το στόμα της! Για το μπιλιάρδο στο Λα Ντοζ! Γιατί όπου κι αν είσαι σε 3 λεπτά βλέπεις θάλασσα! Για το “γιαβρί μου” και το “πουλί μου”! Γιατί πας από τη μια άκρη της πόλης στην άλλη με τα πόδια! Για τη θέα απ’ τα κάστρα! Και τις κρέπες του Βαλεντίνο! Για τις βόλτες στην παραλία και αυτό το ατελείωτο μπλε της! Από φέτος και για το κότσι στο Σαφράν! Και το Κρατικό Θέατρο και όλους τους ανθρώπους του που με αγκάλιασαν! Για το στενάκι της Εφημερίδας! Και για τον Λεξ, γιατί οπως λέει «Αυτή η πόλη είναι σπίτι μου απ’ άκρη σ’ άκρη»! Και βέβαια είναι!

326121519_875013040446272_1031014251600169192_n.jpg

* Δεν πίστευα ποτέ ότι θα μου έλειπε η Αθήνα. Οι ρυθμοί της ήταν πάντα πολύ γρήγοροι για μένα και με την πρώτη ευκαιρία χωνόμουν στο τρένο και ανέβαινα στη Θεσσαλονίκη. Τώρα κάνω ακριβώς το αντίθετο, το παίρνω και κατεβαίνω στην Αθήνα στα ρεπό και νιώθω ότι δε μου φτάνει ο χρόνος. Αν ήμουν στίχος θα ήμουν ξεκάθαρα αυτός του Μητροπάνου από το Πάντα Γελαστοί «Τα νιάτα μας διαδρομή Αθήνα- Σαλονίκη»!

* Στην Αθήνα μου αρέσει που έχω πάντα ένα σωρό επιλογές! Αγαπώ τα Εξάρχεια. Θα είναι για πάντα η γειτονιά μου. Αγαπώ τη λαϊκή της Καλλιδρομίου το Σάββατο το πρωί! Και τον Μαύρο Γάτο, που θα του ανήκουν για πάντα οι Πέμπτες μου! Την Εφημερίδα στη Σίνα που ήταν το δεύτερο σπίτι μου! Το Κουκάκι που όμοιο του δεν υπάρχει! Το Καβούρι με την Τρύπια Βάρκα και τα Καλαμαράκια τα τηγανητά με το τζατζίκι που έτρεχα κάθε φορά όταν είχα τα σύννεφα μου! Την Πανεπιστημίου τα βράδια!

* Η Αθήνα είναι μαγεία! Αγαπώ και τα σκοτάδια της και μπορώ να δω το φως ακόμα και στην ασχήμια της. Δεν κοιμάται ποτέ και αυτό είναι το πιο γοητευτικό χαρακτηριστικό της. Ξέρεις, τις πόλεις τις φτιάχνουν τελικά οι άνθρωποι και η Αθήνα για μένα σηματοδοτεί τους φίλους μου που κυνηγάνε το φως και όλες τις στιγμές που μοιραστήκαμε. Γι’ αυτό και ένα μεγάλο κομμάτι της καρδιάς μου θα της ανήκει για πάντα.

325610102_2995658737405187_4577741727220904505_n.jpg
* Στο All4fun αυτό που μου αρέσει είναι η αυθεντικότητα του. Και η παρουσία του. Είναι ένα site που αγαπάει και στηρίζει τον ηθοποιό – ιδιαίτερα τους νέους στο χώρο- και τους υπερασπίζεται με κάθε δυνατό τρόπο. Δεν είναι δηλαδή ένα μέσον μόνο για την ενημέρωση των παραστάσεων. Πιστεύει σε εμάς και αυτό τον κάνει τον πιο δυνατό σύμμαχο μας. Άλλωστε να πω σε αυτό το σημείο ότι ο Κυριάκος είναι από τους πρώτους ανθρώπους που γνώρισα το 2015 όταν πρωτοκατέβηκα, στη μικρή Κουΐντα, ένα Σάββατο βραδύ μετά από ένα ξέφρενο πάρτι. Τον αγάπησα κατευθείαν. Πως θα μπορούσα να μην αγαπήσω και το All4fun;

& Αναλυτικές πληροφορίες για τον “Κατά Φαντασίαν Ασθενή” ΕΔΩ:

Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 13/2/2023

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

Σχετικά Άρθρα

Τελευταία Άρθρα