Με τον ενθουσιασμό ενός νέου απόφοιτου δραματικής σχολής είναι χειμαρρώδης!
Λίγους μήνες μετά την αποφοίτηση του από το Θέατρο Τέχνης ο Ορέστης Τουλιάτος μετράει ήδη δύο θεατρικές συμμετοχές και στην πρώτη του συνέντευξη είναι τόσο ορμητικός, που δεν χρειάζεται καν πολλά λόγια για να τον προλογίσουμε…
* Η αλήθεια είναι ότι δεν ήμουν από τα παιδιά που από το Δημοτικό έλεγαν ότι θέλουν να γίνουν ηθοποιοί. Εγώ για κάποιον περίεργο λόγο τότε έλεγα ότι θέλω να γίνω ωκεανολόγος. Από μικρός βέβαια τρελαινόμουν για ταινίες, σειρές, ξένους ηθοποιούς, σινεμά (το θέατρο άρχισε να μου αρέσει σε πιο μεγάλη ηλικία). Αλλά από όσο θυμάμαι η ιδέα της υποκριτικής ξεκίνησε πιο μετά και πιο σταδιακά. Από τα 15 μου άρχιζα να λέω μεταξύ σοβαρού και αστείου ότι θέλω να γίνω ηθοποιός. Αλλά όλο αυτό παρέμενε μια μακρινή ιδέα στα σχολικά πλαίσια.
* Όταν μπήκα στο πανεπιστήμιο (Πολιτική Επιστήμη και Ιστορία Παντείου) και άρχιζα να μεγαλώνω και να ωριμάζω, ωρίμαζε μαζί και η σκέψη της υποκριτικής. Πλέον είχε μπει στην εξίσωση το ‘’να το δοκιμάσω κάποια στιγμή’’. Είτε σε κάποια ερασιτεχνική, είτε σε κάποιο σεμινάριο, οτιδήποτε. Να πάρω μια γεύση. Φεύγω για μεταπτυχιακό στην Γαλλία πάνω στον κλάδο της επικοινωνίας και εκεί καταλαβαίνω ότι αυτό που κάνω μου αρέσει αλλά δεν με γεμίζει. Πριν φύγω για το master, είχα κάνει κάποια μαθήματα υποκριτικής, βλέποντας πόσο μου αρέσει και λαμβάνοντας και ωραία λόγια για κάποιον που ποτέ δεν είχε ασχοληθεί με το αντικείμενο.
* Έτσι λοιπόν, ένα βράδυ στη Λυών κρατώντας δύο μπύρες στο χέρι (είχε την γιορτή του φωτός) αποφάσισα ότι όταν τελειώσω τις σπουδές, θα επιστρέψω στην Ελλάδα, να κάνω προετοιμασία και να δώσω εισαγωγικές εξετάσεις για το θέατρο. Κανονικά θα έψαχνα για πρακτική και δουλειά είτε στην Γαλλία είτε στην Ελλάδα, πάνω στο master μου. Αλλά είπα να ρισκάρω. Δεν θα ήθελα να περάσουν τα χρόνια και να σκεφτόμουν ‘’δεν το δοκίμασα ποτέ και τι θα γινόταν αν’’. Αυτό το ‘’αν’’ μπορεί να με τρελάνει.
* Το όνειρο που μεγάλωνε στην Γαλλία, του να γίνω ηθοποιός, είχε μετατραπεί σε στόχο ζωής όταν γύρισα εδώ. Έδωσα εξετάσεις σε τέσσερις σχολές και κατάφερα και μπήκα στο Θέατρο Τέχνης. Από τις πρώτες μέρες μου εκεί καταλάβαινα ότι δεν θα ήθελα να κάνω τίποτα άλλο στη ζωή μου πέρα από αυτό. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Είναι η καλύτερη απόφαση που έχω πάρει στη ζωή μου. Και το σημαντικότερο ρίσκο. Μέχρι το επόμενο.
* Υποκριτική για μένα είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτό που σημαίνει η λέξη στην καθημερινή ζωή. Υποκριτική για μένα σημαίνει αλήθεια. Σημαίνει να είσαι ‘’γυμνός’’ πάνω στην σκηνή, σε full έκθεση και να δείχνεις την ψυχή σου. Κάτι που δύσκολα κάνεις στην καθημερινότητα σου. Παίζεις τον πιο κόντρα ρόλο που μπορεί να σου τύχει; Πάνω στην σκηνή ή στην κάμερα, στο εδώ και το τώρα είσαι αληθινός και είσαι εσύ. Δεν υποκρίνεσαι τίποτα. Όλα είναι αλήθεια που προέρχονται από μέσα σου.
* Επίσης σημαίνει και παιχνίδι, εξ ου και το ρήμα ‘’PLAY’’. Στην ιδανική συνθήκη καλό θα ήταν να κάνουμε ότι κάνουν και τα παιδιά. Παίζουν χωρίς σκέψεις, φίλτρα και αναστολές. Υποκριτική για μένα σημαίνει και επικοινωνία. Με τον εαυτό σου, τον συμπαίκτη σου αλλά και το κοινό. Αν παίζεις μόνος σου, χάνεσαι. Και δεν περνάει τίποτα, ούτε στους άλλους ηθοποιούς, ούτε στους θεατές. Στο πρώτο έτος της σχολής, είχαμε την τύχη να μας διδάσκει ένας εξαιρετικός καθηγητής, ο Κίμων Φιορέτος, ο οποίος μεταξύ άλλων μας μίλησε για το ‘’αόρατο νήμα’’. Αυτό που μας συνδέει μαγικά μεταξύ μας και ότι νιώσω θα το νιώσεις και αντίστροφα.
* Επιπλέον υποκριτική είναι να παίζεις χωρίς όρια μέσα σε όρια και να δίνεις το 101% του είναι σου. Σίγουρα σημαίνει και πόνο, αυτοθυσίες, ρίσκο αλλά η αίσθηση του να απελευθερώνεσαι, του να ζεις τη στιγμή και να ανοίγεις την ψυχή σου, είναι λυτρωτικό. Η υποκριτική είναι λύτρωση.
* Έστω ότι αύριο εξαφανίζονται δια μαγείας όλοι οι καλλιτέχνες στην Ελλάδα. Να δω πως θα ζήσoυν μετά όλοι εκείνοι που θεωρούνι τα καλλιτεχνικά επαγγέλματα χόμπι και δεύτερες δουλειές και ‘’έλα μωρέ δύο ώρες είσαι πάνω στην σκηνή τέσσερις φορές την εβδομάδα’’. Αν δεν υπήρχε η Τέχνη, ο κόσμος θα ήταν μια μαύρη τρύπα. Βασικά και τώρα έτσι είναι αλλά με διάφορα χρώματα, τα οποία σπάνε την μονοτονία και την μιζέρια.
* Άρα ενώ ο κόσμος ζει μέσω της Τέχνης, μαθαίνει, ανοίγει το μυαλό του και ταυτίζεται συνεχίζει να την υποβαθμίζει. Γενικώς έχουμε την τάση να υποβαθμίζουμε οτιδήποτε θεωρούμε δεδομένο. Κοίτα όμως που τίποτα δεν είναι δεδομένο και αύριο μπορεί να ξυπνήσουμε και να υπάρχει το απόλυτο κενό. Τότε τι θα κάνουμε;
* Μπαίνοντας σε αυτόν τον χώρο, είπα ότι δεν θα χάσω ποτέ την αισιοδοξία και την πίστη μου. Ήξερα το ρίσκο που έπαιρνα στα 25 μου, με την στροφή 180 μοιρών που έκανα με το να αφοσιωθώ σε κάτι τελείως διαφορετικό από τις σπουδές μου. Οπότε σίγουρα δεν θα ήταν καλή ιδέα να είμαι απαισιόδοξος ή να μην βλέπω ένα μέλλον με ελπίδα. Όπως και να έχει, πάντα πίστευα στον εαυτό μου και ειδικά από τη στιγμή που μπήκα στη σχολή. Και δεν το έκανα από ανάγκη αλλά από επιλογή. Τρανό παράδειγμα είναι ότι κατά καιρούς σε συζητήσεις που έχω με φίλους μέχρι και αγνώστους η συζήτηση πάει στο πόσο δύσκολο είναι το βιοποριστικό ή η ανεργία στον κλάδο μας. Εγώ πάντα απαντάω ‘’το ξέρω αλλά θα την βρω την άκρη μου γιατί ξέρω πόσο το θέλω και μου αρέσει’’.
* Αναφορικά με το τι με στεναχωρεί πιο πολύ στον χώρο αυτό, θα απαντήσω από την σκοπιά του ανθρώπου και όχι του ηθοποιού. Με στεναχωρεί η αδικία, η κατάχρηση εξουσίας και η εκμετάλλευση. Φαντάζομαι αυτά γίνονται λίγο πολύ σε όλους τους κλάδους, αλλά στον δικό μας μαθαίνονται και κάνουν μεγαλύτερο θόρυβο. Κάπως έτσι έχουμε αποκτήσει και την ρετσινιά στον χώρο μας. Όμως αν πρόκειται να απαλλαγούμε μια και καλή από όλες αυτές τις τοξικές και προβληματικές συμπεριφορές και ανθρώπους, ας γίνουμε και το μαύρο πρόβατο (που ήδη είμαστε).
* Υπάρχει όμως και κάτι που με απογοητεύει. Υπάρχουν πολλοί, οι οποίοι δεν πιστεύουν σε ένα καλύτερο αύριο. Ότι δηλαδή ο κόσμος μας μπορεί να βελτιωθεί. Ίσως να έχουν βολευτεί, να φοβούνται να κάνουν ένα βήμα μπρος ή να αλλάξουν. Εντός του χώρου μου αλλά και γενικά. Χρειάζεται απλά μια στιγμή.
“Τους εξαπατήσαμε υποκριτικά με το απολυτήριο λυκείου μας, το οποίο πήραμε μέσω zoom…” Σ’ αυτήν την πρόταση περικλείεται η αντιμετώπιση της πολιτείας απέναντι στους σπουδαστές αλλά και στους ηθοποιούς τα τελευταία χρόνια. Η πολιτεία (ή τουλάχιστον όσοι βρίσκονται στην εξουσία αυτή τη στιγμή) δεν πρόκειται να αλλάξει την κατάσταση γιατί δεν θέλει. Γιατί μας φοβάται. Φοβάται τον καλλιτεχνικό κόσμο, γιατί γνωρίζει ότι η Τέχνη έχει δύναμη. Μέσω των παραστάσεων, των ταινιών, των πινάκων, της μουσικής μπορούμε να μιλήσουμε στις καρδιές των ανθρώπων. Οπότε προτιμάει να μας βάζει εμπόδια και να μας κρατά ‘’απασχολημένους’’ και υποδεέστερους στα μάτια και τη συνείδηση του λαού. Βέβαια αυτό που περιέγραψα είναι κάτι που κάνουν οι «λίγοι» στους «πολλούς». Το σύστημα στον λαό έτσι και αλλιώς. Απλώς σε εμάς γίνεται απροκάλυπτα τα τελευταία χρόνια.
* Βέβαια σε μια κατάσταση φταίνε όλοι. Έχουμε και εμείς οι καλλιτέχνες μερίδιο ευθύνης. Φέρουμε ένα μεγάλο βάρος στις πλάτες μας. Να επικοινωνήσουμε με τους ανθρώπους και να κοινωνήσουμε (όπως λέει και ο δάσκαλος Περικλής Μουστάκης). Κατά την γνώμη μου η Τέχνη δεν είναι μόνο ψυχαγωγία και χαρές. Είναι αγώνας, πάθη, ιδέες, αίμα, ιδρώτας. Το είπα και πιο πάνω ότι σε πολλές περιπτώσεις άνθρωποι του καλλιτεχνικού κόσμου είτε βολεύονται, είτε αδιαφορούν, είτε φοβούνται να μιλήσουν και να συνδεθούν με τον κόσμο. Τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει μεγάλες κινητοποιήσεις και αγώνες στους δρόμους στους οποίους έχω κατέβει και εγώ. Αλλά δεν αρκούν μόνο οι καλλιτέχνες. Χρειαζόμαστε και την στήριξη των υπολοίπων. Για να γίνει αυτό, πρέπει να μπορούμε να εμπνέουμε τον κόσμο να αγωνιστεί για ένα καλύτερο αύριο. Και τότε φιλάκια.
* Η παράσταση μας είναι το “My life in art” του Andrew Cowie σε σκηνοθεσία Θοδωρή Βουρνά, το οποίο ξεκίνησε την Δευτέρα 16/1 στο θέατρο Vault. Θα το πω απλά: Παρασκευή 9/7/22 είχαμε τις διπλωματικές εξετάσεις μας στο Τέχνης. 11/7/22 είχα συνάντηση με τον Θοδωρή για να συζητήσουμε για το έργο. 13/7/22 όταν βρισκόμουν στο πλοίο για Αστυπάλαια σκάει μήνυμα από εκείνον και μου λέει. ‘’Σου στέλνω το έργο. Διάβασε το και μιλάμε το βράδυ’’. -Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν ήταν σίγουρο ότι θα μου έδινε τον ρόλο. Με είχε δει στις τελικές εξετάσεις, είχε αναφερθεί στις δυνατότητες μου αλλά υπήρχαν πολλοί μνηστήρες για τους 2 αντρικούς ρόλους-. Διαβάζω το έργο στο πλοίο και αμέσως ενθουσιάστηκα. Του στέλνω ‘’ Θοδωρή μου αρέσει πολύ και γουστάρω πολύ τον Steven σαν ρόλο’’. Μου απαντάει κοίτα να το χαρείς απόψε, γιατί μόλις έκλεισες την πρώτη σου δουλειά. Τρελάθηκα. Κέρασα τους φίλους μου εκείνο το βράδυ τις πιο φθηνές και μικρές μπύρες που υπήρχαν στο νησί. Όχι πλάκα κάνω. Κοκτειλάκι παίξαμε.
* Οπότε όλο αυτό έγινε πολύ γρήγορα και είχα την τύχη να βρω άμεσα δουλειά. Ευχαριστώ πολύ τον Θοδωρή που με πίστεψε και μου έδωσε αυτήν την ευκαιρία. Είχε δηλώσει ότι είμαι το φετινό του στοίχημα και χαίρομαι διπλά, γιατί όπως μου έχει ήδη εκμυστηρευτεί ‘’το στοίχημα του βγήκε’’ και επειδή καμιά φορά σαν παιδί παίζω και εγώ, ξέρω πόσο ωραίο είναι όταν βγαίνει.
* Το έργο έχει ανέβει στην Ελλάδα ήδη 3 φορές. Αυτό είναι το τέταρτο ανέβασμα του και ελπίζω να έχουμε δώσει το κάτι παραπάνω. Ο Θοδωρής έδωσε τις κατευθυντήριες αρχές και τα πλαίσια στα οποία θέλει να είμαστε. Έβαλε την βάση. Μετά πέταξε μια μπάλα και μας είπε παίξτε. Νιώθω πολύ τυχερός που βρέθηκα μαζί με την Αντιγόνη Μακρή και τον Αλέξανδρο Δαβιλά σε αυτό το έργο. Έχουμε φτιάξει μια πολύ ωραία παρέα, με ίδιο κώδικα επικοινωνίας και παρόμοιο χιούμορ.
* Αυτό αποτυπώνεται και στην σκηνή. Ο καθένας έχει φέρει ιδέες και ευρήματα από το σπίτι του, τα οποία κόλλησαν μεταξύ τους και στο τέλος δημιουργήθηκε κάτι πραγματικά ενδιαφέρον και τρελό. Αυτό είναι το θέμα. Ότι δεν επαναπαυτήκαμε στο γεγονός ότι το έργο από μόνο του έχει αρχή, μέση και τέλος, οπότε δεν χρειάζεται κάτι παραπάνω. Αντιθέτως, ο καθένας μας έβαλε το λιθαράκι του να το ανεβάσουμε ακόμα ένα επίπεδο. Ειδική μνεία θα ήθελα να κάνω στην βοηθό σκηνοθέτη μας, την Ευρώπη Αργυροπούλου, η οποία έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ένωση των ιδεών μας και την ευχαριστούμε πολύ! Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα, ένωσε και τις δικές της ιδέες.
* Εγώ προκαλώ όσους έχουν δει το έργο παλαιότερα, να έρθουν να το ξαναδούν. Αν δεν πουν στο τέλος ότι έχουμε φτιάξει κάτι διαφορετικό και πρωτότυπο θα γυρίσω στην Λυών να ξανακάνω μεταπτυχιακό. Σε όσους τώρα δεν το έχουν δει, το συστήνω ανεπιφύλακτα γιατί θα καταλάβουν ότι μεταξύ των ηθοποιών υπάρχει μια τρομερή σύνδεση η οποία από τους λίγους μήνες που είμαι στο επάγγελμα ξέρω ότι δεν είναι δεδομένη.
* Πρόκειται για μια κωμωδία καταστάσεων και παρεξηγήσεων η οποία πραγματεύεται σημαντικά ζητήματα τα οποία συμβαίνουν λίγο πολύ σε κάθε δουλειά. Το θέμα είναι ότι όταν συμβαίνουν στην πραγματική ζωή δεν προλαβαίνουμε να τα ‘’σκεφτούμε, δούμε, γευτούμε’’ γιατί δεν έχουμε χρόνο να το κάνουμε. Απλώς δρούμε. Εδώ ο καθένας σας, μπορεί να έρθει και να το ζήσει από πολύ κοντά, αλλά ως παρατηρητής και ίσως καταλάβει και κάτι παραπάνω. Το ότι το έργο είναι μια κωμωδία με γρήγορο ρυθμό, δεν σημαίνει ότι δεν περνάει μηνύματα.
* Ο Steven είναι ένας νέος ηθοποιός στην πρώτη του δουλειά. Είναι μέλος της παράστασης «Δον Ζουάν» όπου και έχει τον πρωταγωνιστικό ρόλο του συγκεκριμένου ήρωα. Άρα στην ουσία το «My life in art» είναι μια παράσταση μέσα στην παράσταση. Βλέπεις πως όλα ξεκινούν όμορφα και ωραία στα πλαίσια των προβών και καταλήγουν τελείως διαφορετικά. Στις πρόβες αλλά και στην προσωπική ζωή των ηρώων. Το μεγαλύτερο ‘’θύμα’’ είναι ο πρωτάρης Steven λοιπόν. Έτσι και αυτός, ξεκινάει ελεγχόμενα (με λίγο άγχος αλλά καλή θέληση) και καταλήγει άλλος άνθρωπος. Ξαφνικά βρίσκεται αντιμέτωπος με πολλά ζητήματα που δεν μπορεί προφανώς να διαχειριστεί. Είναι ένα παιδί που το έχουν ρίξει σε μια αρένα με ενήλικες.
* Σαν άνθρωπος με τον Steven μοιάζουμε στο γεγονός ότι είναι και εμένα η πρώτη μου δουλειά. Και πέφτουμε και οι 2 στα βαθειά εξαρχής. Μετά κάπου σταματάμε να πηγαίνουμε παρέα, γιατί εγώ συνεχίζω με 100μ ελεύθερο ενώ εκείνος με το ύπτιο που κάνει, χάνει τον προσανατολισμό του. Αλλά τον καταλαβαίνω, οπότε κολυμπάμε μαζί παρέα.
* Τον έχω αναλύσει πολύ, έχω βρει τον μεγάλο στόχο του, το ΘΕΛΩ του. Έχω βρει και τους μικρούς, τους επιμέρους στόχους του σε κάθε σκηνή. Για κάθε ρόλο δημιουργώ ένα ψυχογράφημα. Φτιάχνω έναν χαρακτήρα ορμώμενος από αυτά που μου δίνονται από το κείμενο αλλά και από το φαντασιακό μου. Πράγματα όμως που ταιριάζουν στον ήρωα μου. Δεν θα πω τίποτα παραπάνω από το ότι στην σκηνή του Vault φέρνω ένα παιδί που το λούζει, αλλά πραγματικά δεν μπορεί κανείς να του κρατήσει κακία.
* Το La Ronde του Arthur Schnitzler ήταν η δεύτερη δουλειά που έκλεισα, αλλά η ξεκίνησε πριν το ”My life in art”. Οπότε η πρώτη μου φορά στην σκηνή ήταν στο θέατρο Broadway. Ο Θοδωρής Βουρνάς στην σκηνοθεσία για ακόμη μια φορά και μαζί με αυτόν και τους άλλους ηθοποιούς, φέραμε ένα πιο σύγχρονο ανέβασμα.
* Το έργο γράφτηκε το 1897 και παρά το γεγονός ότι πραγματεύεται καταστάσεις και ζητήματα που ισχύουν μέχρι σήμερα, βάλαμε στόχο να το φέρουμε πιο στα μέτρα μας. Φυσικά επειδή είμαστε και ένα cast νέων ηθοποιών ( Κωνσταντίνος Βασιλόπουλος, Μαρία Θωμά, Ζωή Κουσάνα και Ρουμπίνη Χονδρουδάκη) και λέμε στους εαυτούς μας ότι έχουμε και χιούμορ, είπαμε να το ”τσιμπήσουμε” και λίγο.
* Έτσι, οι χαρακτήρες μας στο έργο αποτελούν τρανά παραδείγματα ανθρώπων (μην πω και συμβόλων) που έχουν το μυαλό τους στο σεξ και στο πως θα ”κατακτήσουν” τον παρτενέρ τους. Όμως όπως είπα, μιας και το “τσιμπήσαμε” και λίγο τίποτα δεν γίνεται φυσιολογικά, καθώς όλοι oi ήρωες μας έχουν τα θεματάκια τους. Αυτό σημαίνει ότι για να φτάσει ο καθένας στο στόχο του, περνάει από 40 κύματα. Κύματα τρέλας κυρίως. Δεν λέω τίποτα άλλο, κάθε Τετάρτη στις 21:00 στο μικρό Broadway.
* Στο σχολείο όταν έλεγα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός, εννοούσα στην μικρή και μεγάλη οθόνη . Όταν μπήκα στο Τέχνης έδινα περισσότερη βάση στο θέατρο. Πλέον με ενδιαφέρουν και τα δύο το ίδιο. Ήδη έκανα το πρώτο μου guest στην «Άγρια Γη» σε 2 επεισόδια και πραγματικά όταν βγήκα από το σετ, ένιωσα ότι είχα φτερά στα πόδια. Τρελή εμπειρία και ήταν κάτι που περίμενα χρόνια. Θα ήθελα πολύ να δω τον εαυτό μου στην τηλεόραση, εννοώ σε κάτι παραπάνω από ένα απλό guest. Και χαίρομαι που γίνονται και τόσες δουλειές τα τελευταία χρόνια. Το ιδανικό σενάριο βέβαια είναι να γίνονται στοχευόμενα και όχι απλώς για να γίνουν. Γιατί έτσι φαίνεται μια προχειρότητα και είναι κρίμα. Θέατρο και τηλεόραση, δύο τελείως διαφορετικά πράγματα που το καθένα με εξιτάρει για τους δικούς του λόγους.
* Μεγάλωσα και δέθηκα συναισθηματικά με «The Lord of the Rings», «Harry Potter» και «Pirates of the Caribbean». Ίσως και να ήθελα από πολύ μικρός να γίνω ηθοποιός αλλά να μην το είχα καταλάβει τελικά. Πήγαινα σινεμά με τον ξάδερφο μου και αγανακτούσαμε όταν δεν μπορούσαμε να δούμε λόγω ηλικίας το «Van Helsing» ή το «Allien» και αντίστοιχα πανηγυρίζαμε όταν μας έβαζαν κρυφά οι γονείς μας να δούμε το «The Mist» και το» «Pan’s Labyrinth». Έχω δει από μικρή ηλικία πάρα πολλές ταινίες. Αγαπημένη εξ αυτών το «The Green Mile». Μου αρέσουν πολύ οι κοινωνικές ταινίες και αυτές με υποθέσεις μυστηρίου και εξαφάνιση (τύπου Prisoners, Zodiac). Βασικά όλες μου αρέσουν, αρκεί να είναι καλές!
* Πόσο θα ήθελα να βρίσκομαι στο cast του «The Office» και να ζήσω όλη αυτήν την παράνοια. Επίσης πόσο θα ήθελα να μου κάνει μαθήματα υποκριτικής ο ένας και μοναδικός Saul Goodman. Από πολύ μικρή ηλικία μπορεί να ήμουν μόνος στο σπίτι και έκανα ότι υπάρχουν κακοί μέσα. Σηκωνόμουν αργά από το κρεβάτι μου, έπαιρνα ένα όπλο και τους σκότωνα με αξεπέραστο στυλ. Ή μπορεί να έκανα ότι μόλις ξύπνησα από εφιάλτη ή ότι στον δρόμο με παρακολουθούν και εγώ περπατάω πολύ μυστικά. Όλα αυτά, ενώ φαντάζομαι ότι με τραβάει κάμερα. Το θέμα είναι ότι ακόμα το κάνω. Μακάρι κάποια στιγμή να έχω την ευκαιρία και να βρεθώ σε κινηματογραφική παραγωγή. Ελληνική αλλά και ξένη.
* Μου αρέσει να γράφω και να εκφράζομαι με αυτόν τον τρόπο. Μέσα στην καραντίνα ξεκίνησα να κρατάω κάτι σαν ημερολόγιο. Όχι όμως τι έκανα και τι έφαγα. Βασικών γεγονότων και στιγμών μου. Ή μιας σκέψης μου.
* Στο σχολείο έγραφα τραγούδια. Κυρίως ερωτικά hip hop. Στην Δευτέρα Λυκείου μάλιστα, είχα ανέβει στην σκηνή (γινόταν ένα music festival στο σχολείο μια φορά το χρόνο) και τραγούδησα στον σχολικό μου έρωτα το πρώτο κομμάτι που είχα γράψει. Αυτή ήταν η πρώτη σοβαρή εμπειρία με κοινό να με βλέπει. ΤΟ ΑΓΧΟΣ. Μετά το σχολείο σταμάτησα να γράφω, με εξαίρεση ακόμα ένα τραγούδι.
* Όταν μπήκα στην σχολή, τις πρώτες μέρες μάλιστα, την θέση των τραγουδιών, πήρε ένα ποίημα. Ένα ποίημα που μιλάει για την αγάπη χωρίς να εμπεριέχεται αυτή η λέξη μέσα. Κάτι πολύ προσωπικό και αφιερωμένο τότε στην κοπέλα μου Ευτυχία Οικονομίδου.
* Η 2η καραντίνα δεν ήταν εύκολη για κανέναν. Όμως μπορώ να πω πως ήταν δημιουργική. Πέρα από το ημερολόγιο που ξεκίνησε στην 1η, την πιο ‘’ανώδυνη’’, ξεκίνησα να γράφω ένα σενάριο. Δεν είχα σκοπό να αναφέρω τίποτα για αυτό, αλλά όντας ενθουσιασμένος για την πρώτη μου συνέντευξη θα πω το εξής. Το γράφω εδώ και 2 χρόνια. Το γράφω πολύ προσεκτικά, γιατί σαν ιστορία δεν είναι απλή, έχει πολλές λεπτομέρειες και πηγαίνει βήμα βήμα. Επίσης, καταπιάνομαι με αυτό κατά διαστήματα, για 1-2 μέρες και μετά τον επόμενο μήνα, λόγω έλλειψης χρόνου. Κάποιος μπορεί να σκεφτεί ‘’ε εντάξει δεν θα έχει ειρμό και ξεχνάει τι θέλει να πει’’. Και όμως όταν προχωράω στην επόμενη σκηνή το ξαναβλέπω μπροστά μου. Πιο ζωντανό από την προηγούμενη. Αν όλα πάνε καλά και κάποια μέρα βγει στην επιφάνεια, πιστεύω θα αγγίξει πολύ κόσμο.
* Η σκηνοθεσία είναι κάτι το οποίο με απασχολεί πολύ. Σε κάθε παράσταση που πηγαίνω παρατηρώ τα πάντα. Το 50% μου απολαμβάνει την παράσταση και το άλλο 50% παρατηρεί. Μαθαίνω και βοηθάω τον εαυτό μου εκείνη την ώρα. Κακά τα ψέματα εκεί που δίνω παραπάνω βάση (πέρα από τις ερμηνείες) είναι η σκηνοθεσία. Αν δεν υπάρχει μια καλή σκηνοθεσία, εξαιρετικές ερμηνείες θα πέσουν στο κενό, ενώ μια καλή σκηνοθεσία μπορεί να ανυψώσει μέτριες ερμηνείες. Θα ήθελα να σκηνοθετήσω κάποια στιγμή στη ζωή μου. Το σενάριο μου για παράδειγμα, το έχω σκηνοθετήσει ήδη στο μυαλό μου.
* Μουσικά όργανα δεν παίζω, αν και θα ήθελα να μάθω πιάνο. Θεωρώ την μουσική απαραίτητο συστατικό στην ζωή μας αλλά και στο θέατρο, σινεμά, τηλεόραση. Δίνει το κάτι παραπάνω. Το τραγούδι από την άλλη έχει μπει στη ζωή μου μιας και κάνω μαθήματα φωνητικής. Από αυτά που ακούω είμαι σε καλό δρόμο. Γενικώς έχω σκοπό να κατακτήσω το τρίπτυχο υποκριτική, χορός, τραγούδι.
* Τι να πρωτοπώ για τον αθλητισμό. Να πω για την Πανάθα μου, να μιλήσω για το NBA και την αδυναμία που του έχει εκτός από μένα και κάποιος συγκεκριμένος κύριος από το All4fun; Μην δώσω ονόματα τώρα. Να μιλήσω για το ποδόσφαιρο που λατρεύω να παίζω αλλά και να βλέπω; Περιμένω να μπω στην ομάδα του ΣΕΗ. Στο κέντρο να με βάλετε. Ευχαριστώ. Για το κολύμπι που μέχρι στιγμής και στις δύο παραστάσεις που έχω παίξει, καταλήγω με ένα σκουφί πισίνας στο κεφάλι;
* Ο αθλητισμός μου αρέσει πολύ. Πρακτικά αλλά και από θέμα γνώσεων. Ξέρω πράγματα και σε ένα παράλληλο σύμπαν αν δεν ήμουν ποδοσφαιριστής θα ήμουν αθλητικός δημοσιογράφος. Τέλος και τα extreme sports μπαίνουν στην εξίσωση μου. Έχω κάνει bungee jumping και έχω αργήσει ήδη να κάνω ελεύθερη πτώση. Στο μέλλον για τις επικίνδυνες σκηνές μου στην μεγάλη οθόνη δεν θέλω κασκαντέρ. Θα τα κάνω μόνος μου.
* Τώρα για τον χορό δεν έχω να πω τόσα πολλά. Όμως θα πω κάτι σημαντικό. Πριν την σχολή δεν είχα κάνει ποτέ μου. Παρόλα αυτά, από το πρώτο μάθημα δεν ‘’φοβόμουν’’ να κουνήσω το σώμα μου και να το αφήσω να με οδηγήσει κάπου. Μου αρέσει πολύ η κίνηση και θεωρώ ότι είναι απαραίτητη για έναν ηθοποιό. Μου αρέσει να εκφράζομαι μέσω αυτής και πιστεύω ότι έχω υλικό για να δουλευτεί.
* Υπάρχουν πολλοί σκηνοθέτες τους οποίους θαυμάζω και θα ήθελα να συνεργαστώ αν μου δινόταν η ευκαιρία. Αυτή τη στιγμή μου βγαίνει αυθόρμητα να πω ότι θα ήθελα να παλέψω και να επιβιώσω μέσα στον κόσμο που δημιουργεί η Κατερίνα Ευαγγελάτου, να με συνεπάρει η ‘’τρέλα’’ και η φαντασία της Λένας Κιτσοπούλου και να γίνω μέρος μιας ακραίας κωμωδίας, με μεγάλη ταχύτητα και εξοντωτική ενέργεια του Γιώργου Κουτλή. Τέλος, να έρθω και να γειωθώ στον ρεαλισμό του Γιώργου Παλούμπη.
* Αναφορικά με ρόλους και έργα αν είχα μια επιλογή από ξένη και μία από ελληνική βιβλιογραφία θα επέλεγα τον Τομ από τον «Γυάλινο Κόσμο» και τον Λευτέρη από το «Γάλα». Με τον μονόλογο του Τομ για το εργοστάσιο, κατάφερα και μπήκα στη σχολή, ενώ τον Λευτέρη τον γνώρισα στο 2ο έτος και έχει μείνει στην καρδιά μου. Δύο παιδιά τόσο ίδια και τόσο διαφορετικά παράλληλα. Που δεν τα χωράει ο τόπος.
* Ο ένας θέλει να φύγει μακριά από όλους και από όλα και ο άλλος θέλει να μείνει εδώ, μαζί με την οικογένεια του. Είμαστε τυχεροί που σχεδόν κάθε χρόνο βλέπουμε και από έναν Τομ στο θέατρο. Ο Λευτέρης όμως λείπει εδώ και χρόνια. Εύχομαι την επόμενη φορά να τον φέρω εγώ στην σκηνή, να τον αγαπήσει ο κόσμος ξανά, γιατί το αξίζει. Το «Γάλα» είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας μας τόσο ρεαλιστικά αποτυπωμένη που μαυρίζει η ψυχή σου. Δεν έχουν να κάνουν όλα με έρωτες, λεφτά, χωρισμούς. Υπάρχει και η αληθινή επιβίωση και αυτό είναι το «Γάλα». Αν δεν είναι το καλύτερο, είναι μέσα στα 3 καλύτερα ελληνικά έργα τα τελευταία 30 χρόνια.
* Στο Πάντειο ειδικά από το 2ο έτος και μετά πήγαινα μόνο στις εξεταστικές. Στο master τα πράγματα ήταν αρκετά απαιτητικά, οπότε δεν προλάβαινα να χτίσω σχέσεις και φιλίες με άλλους συμφοιτητές μου. Εδώ που τα λέμε οι Γάλλοι δεν είναι και ο πιο εύκολος λαός. Και αυτό το λέω όντας μισός Γάλλος. Έφτασα 25 για να νιώσω ότι είμαι μέρος μιας ομάδας .Ότι βρίσκομαι μαζί με άλλα 21 παιδιά με τα οποία έχουμε τον ίδιο στόχο. Στην δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης δεν ήταν μόνο η αλληλεπίδραση που είχαμε στις πρόβες μας, τις ασκήσεις στην σκηνή και τα μαθήματα. Ήταν η καθημερινή τριβή. Ανθίζαμε, γελούσαμε και πονούσαμε μαζί. Τρώγαμε παρέα, πηγαίναμε σε θέατρα μετά την σχολή, κάναμε πλάκες. Μετά ήρθε ο covid και μας έκλεισε στα σπίτια μας, πίσω από οθόνες. Μόνο τους πρώτους 3 μήνες έζησα νορμάλ συνθήκες σχολής.
* Στο 2ο και το 3ο έτος του Τέχνης ήμασταν χωρισμένοι σε 2 γκρουπ, φάγαμε την 5μηνη καραντίνα περιορισμοί, μάσκες κτλπ. Δεν ξανακάναμε μάθημα στην σχολή για να αποφύγουμε τον συνωστισμό με τα άλλα έτη. Εμείς ‘’ξενιτευτήκαμε’’ στο υπόγειο του Τέχνης και στην Φρυνίχου. Και εκεί καλά ήταν, αλλά δεν ήταν το ίδιο με τον πρώτο καιρό που είχαμε την βάση μας και ήμασταν όλοι μαζί, ελεύθεροι. Όταν σκέφτομαι τους πρώτους μήνες, νιώθω μια πολύ γλυκιά μελαγχολία. Δεν θα άλλαζα τίποτα από αυτές τις πανέμορφες μέρες.
* Επίσης μου λείπει πάρα πολύ και η συμφοιτήτρια μου Ορσαλία Ρόγκα, η οποία δεν βρίσκεται πια μαζί μας. Είμαι βέβαιος όμως ότι εκεί ψηλά που είναι, δίνει τις μεγαλύτερες παραστάσεις. Και την ώρα του χειροκροτήματος, την ώρα που υποκλίνεται, βλέπει και εμάς εδώ κάτω και χαμογελάει.
* Με τα παιδιά από το τμήμα ήμουν πολύ δεμένος και θα χαρώ πραγματικά να συναντηθούμε στην σκηνή. Ειδικά με κάποιους από εκεί, θεωρώ ότι αν μας δινόταν ποτέ η ευκαιρία να παίξουμε μαζί θα κάναμε παπάδες. Ξέρετε ποιοι είστε.
* Μου αρέσει γενικά η Αθήνα. Ξέρω πολλούς που την κράζουν, όμως εγώ την βλέπω συναισθηματικά. Να φανταστείς όταν ήμουν στην Λυών, ένιωθα ότι βρίσκομαι σε χωριό. Είναι μια γοητευτική ζούγκλα. Σίγουρα δεν είναι καν μέσα στις 10 πιο όμορφες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες αλλά έχει κάτι μοναδικό και ιδιαίτερο. Μέσα σε μια ζούγκλα θα βρεις αμέτρητες επιλογές, πολλά ξέφωτα, ωραίες λίμνες, σπάνιας ομορφιάς φυτά, χωμένες κρυψώνες ακόμα και γαλήνη. Αυτά μπορεί να στα προσφέρει και η Αθήνα με αρκετά πιο μεταφορική έννοια προφανώς. Όμως, μετά από ένα σημείο η ζούγκλα μπορεί να γίνει επικίνδυνη, ακόμα και τρομακτική. Να βλέπεις τα ίδια και τα ίδια και να θες να ξεφύγεις αλλά να μην μπορείς. Δεν είναι καθόλου εύκολη πόλη για να μένεις, ειδικά αν δεν γεννήθηκες εδώ. Στο πρώτο φανάρι θα σιχαθείς την κίνηση, όμως στο δεύτερο, όταν στρίψεις δεξιά και μετά αριστερά θα βρίσκεσαι κάπου αλλού. Καλύτερα.
* Στο All4fun μου αρέσει ότι είναι μέσα σε όλα. Είναι παρόν. Θα ενημερώσει, θα πληροφορήσει, θα βοηθήσει, θα ‘’μιλήσει’’ προσωπικά και καμιά φορά θα ‘’δικάσει’’. Κάνει ακριβώς ότι πρέπει να κάνει ένα άνθρωπος της Τέχνης. Να ασκεί επίδραση. Εδώ στην Ελλάδα δεν έχουμε και πολλούς διαδικτυακούς φορείς με τέτοιο πολύπλευρο impact. Με τιμά ιδιαίτερα που μου έδωσε βήμα για την πρώτη μου συνέντευξη και το ευχαριστώ πολύ. Κάνει τα πάντα με άποψη.
& Αναλυτικές πληροφορίες για την παράσταση “Μy life in art” ΕΔΩ:
&& Αναλυτικές πληροφορίες για την παράσταση “La Ronde” ΕΔΩ:
&&& Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 22/1/2023