Σε λίγους μήνες θα συμπληρώσει στην ομάδα Εν Δυνάμει μια δεκαετία. Χρόνος, που της χάρισε πολλά. Σε επίπεδο συναισθημάτων, εμπειριών και σκηνικής ωριμότητας. Και το πάθος της για την υποκριτική μεγάλωσε. Αλλά και η επιθυμία της για συνεχή αναζήτηση και έρευνα. Τόσο που να την ιντριγκάρει ακόμα περισσότερο, να την κινητοποιεί και να τη γεμίζει ενέργεια το ότι έγινε ηθοποιός, όπως ήθελε συνειδητά από μικρή.
Η Γιώτα Κουϊτζόγλου βίωσε αυτό το καλοκαίρι πολύ έμπρακτα το πόσο σημαντική μπορεί να γίνει μια παράσταση για το κοινό. Γιατί τα “Ερωτευμένα Άλογα” κατά γενική ομολογία είναι μια πραγματικά σπουδαία παράσταση.Τόσο που ν΄ ανοίγει κουβέντες σε οικογένειες και παρέες για την πολυποίκιλη θεματολογία της, ακόμη και μέσα στα τρένα της επιστροφής από το λιμάνι του Πειραιά προς τις άλλες κατευθύνσεις της Αθήνας.
“Η υποδοχή του κοινού ήταν κάτι παραπάνω από θερμότατη, έχουμε ζήσει οπαδιλίκια στο χειροκρότημα. Έχω νιώσει να ψηλώνω, έχω νιώσει αυτό το κρακ στο στήθος και τα πόδια να ριζώνουν στη γη από την ενέργεια που λαμβάναμε. Κατάμεστα θέατρα, μηνύματα ανατριχιαστικά συγκινητικά, άλαλες δακρυσμένες αγκαλιές, ακόμα και αγνώστων όταν βγαίνουμε από το θέατρο”, αναφέρει με ζήλο και περίσσια χαρά στη συνέντευξή μας ως πρόσωπο της εβδομάδας λίγες ημέρες πριν βρεθεί ξανά με τους συμπαίκτες της στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος.
Με το Κρατικό τη συνδέει και η περσινή αποφοίτησή της από την δραματική σχολή. Μια επιλογή σπουδών, στην οποία έκανε αναγκαστικά ένα διάλειμμα από τη μακροχρόνια παρουσία της στην ομάδα Εν Δυνάμει. Έχοντας μια διαρκή δημιουργική σπίθα να καίει μέσα της η πολυσύνθετη Γιώτα – που μεταξύ άλλων παίζει και καλό μπάσκετ – ευελπιστεί να ντεμπουτάρει σε τηλεόραση και κινηματογράφο, δουλεύοντας φυσικά φουλ στο θέατρο, είτε με την ομάδα Εν Δυνάμει, είτε με άλλους θίασους στους οποίους θα βρίσκει αρεστές συνεργασίες.
* Η υποκριτική προέκυψε όταν 5 χρονών στο νηπιαγωγείο με 38,5 πυρετό, επέμενα τόσο πολύ να μ’ αφήσουν να πάω στην καλοκαιρινή γιορτή, που τα κατάφερα. Έπαιζα την κολοβή αλεπού και ήθελα να δω αν θα πετύχει το κόλπο που είχε το κοστούμι μου για το κόψιμο της ουράς στη φάκα. Καφέ παντελόνι, καφε-πορτοκαλί μπλουζάκι και ουρά από χαρτί και γκοφρέ, στερεωμένη με συνδετήρες. Πέτυχε. Με γυρίσαν σπίτι καιόμενη πριν το χειροκρότημα. Fast forward 10 χρόνια μετά: 15 χρονών, με κάποιες φίλες οργανώνουμε “γιορτή αποφοίτησης Γυμνασίου”: Δηλαδή μια σειρά από σατιρικά σκετσάκια για καθηγήτριες και καθηγητές και ένα ποτ – πουρί από – πιθανότατα παράφωνα – τραγούδια. Το show άνοιγε ο Σάκης Ρουβάς – aka εγώ που πεταγόμουν μ’ ένα γκλίτερ καπέλο από μία κουρτίνα φωνάζοντας «This is our night, fly to the top baby!» – Η θρησκευτικού αποχώρησε εις ενδειξη διαμαρτυρίας γιατί πάνω από την κουρτίνα υπήρχε εικόνα του Χριστού. Fast forward περίπου 10 χρόνια. Συνειδητοποιώ ότι αν δεν το δοκιμάσω, θα μου μείνει απωθημένο κι έτσι δίνω εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος.
* Υποκριτική/θέατρο για μένα σημαίνει: Παιχνίδι, εξερεύνηση, περιέργεια, υπενθύμιση ότι υπάρχουν πράγματα μεγαλύτερα από μένα. Είναι αυτό που με κινητοποιεί, με ιντριγκάρει και με γεμίζει ενέργεια. Είναι μία από τις ανάγκες μου.
* Ο χώρος είναι “δύσκολος” επαγγελματικά, αυτό και ίσχυε και ισχύει. Με τον κόβιντ φανερώθηκαν κάποιες από τις παθογένειες που εκκολάπτονται εδώ και πολύ καιρό. Δεν είναι οι μόνες και δεν είναι ο μόνος χώρος που συμβαίνουν αυτά. Δε λύθηκαν, φανερώθηκαν. Και αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό πρώτο βήμα. Συνέβησαν πράγματα πολύ συγκινητικά και ελπιδοφόρα, ανοίγματα, κινητοποιήσεις και πολύ γενναίες προσωπικές καταθέσεις.
* Αντιγράφω ανώνυμα ένα μήνυμα που έλαβα από πολύ αγαπημένη συνάδελφο εν μέσω καραντίνας, όταν γίνονταν προσπάθειες κινητοποίησης σπουδαστριών και σπουδαστών δραματικών σχολών: «Εσείς που θα αναλάβετε τώρα κοιτάξτε ν’ αλλάξετε τα πράγματα. Εγώ είμαι στο θέατρο πολλά χρόνια και πρώτη φορά μίλησα. Μην κάνετε το ίδιο λάθος. Επίσης, θέλω να σου πω να προσέχεις και όποιος δεν έχει να φάει να μου πεις να σας μαγειρέψω» Προσωπικά, δεν μπορώ παρά να λυγάω με τέτοια μηνύματα γεμάτα φως.
* Ελπίζω μεν στην καλύτερευση των συνθηκών, όμως από την άλλη κρατάω μικρό καλάθι διότι πρόκειται για νοοτροπίες πολύ βαθειά ριζωμένες μέσα μας. Δυστυχώς το μοντέλο του καλλιτέχνη (επίτηδες η στερεοτυπική χρήση αρσενικού γένους), που πρέπει να υποφέρει, να πονάει και που μπερδεύει το σκηνικό ρίσκο με την εργασιακή επισφάλεια, καλά κρατεί. Ελπίζω ωστόσο ότι ως “γενιά” μπαίνουμε με λίγη περισσότερη συνειδητότητα στον επαγγελματικό χώρο σχετικά με τις υπάρχουσες, τις επιτρεπτές και τις επιθυμητές συνθήκες καλλιτεχνικής εργασίας.
* Έχουμε αυτεπάγγελτα ευθύνη ως καλλιτέχνες και ως πολίτες που συχνά χαίρουν ενός βήματος και αναγνωρισιμότητας. Ασχέτως με το αν αριθμούμε followers. Πάντως, δεν νομίζω ότι μπορούμε να μιλάμε για τέχνη αν αυτή δεν δημιουργεί έστω μικρούς “άλλους” κόσμους.
* Σε λίγους μήνες συμπληρώνεται πια δεκαετία στη σχέση μου με την ομάδα Εν Δυνάμει. Προέκυψε τυχαία ένα πρωϊνό Σαββάτου στις αρχές του 2013 και συνεχίστηκε από επιλογή ως σήμερα, με διαλείμματα κατά τη φοίτησή μου στη Δραματική Σχολή του Κρατικού Θεάτρου.
* Η ομάδα Εν Δυνάμει είναι για μένα ο τόπος που μεγάλωσα. Ανοίχτηκα, άγγιξα, αγκάλιασα, αγκαλιάστηκα, γνώρισα, γέλασα, έκλαψα, διαφώνησα, ανατρίχιασα, αγάπησα και αγαπήθηκα. Βρήκα χώρο να με γνωρίσω. Βίωσα στην πράξη ότι χωρίς το Άλλο, χαθήκαμε. Ότι το Άλλο είμαι εγώ.
* Στα τόσα όμορφα όλα αυτά τα χρόνια ξεχωρίζω το ότι έχουμε φτιάξει παραστάσεις από το μηδέν, την πολυεπίπεδη έρευνα, που γίνεται, τους πονόκοιλους από τα γέλια, τα αληθινά και δακρυσμένα «ευχαριστώ», την έμπρακτη αλλαγή, την ειλικρινή εμπιστοσύνη και την ανακούφιση που προσφέρει η καλή συνεργασία.
* Ξεχωρίζω κι ένα σχόλιο μετά την εφηβική παράσταση “Γουτού Γουπατού”, όπου είχα την τύχη να συνδιαλλαγώ δραματουργικά με το κείμενο του Αλ. Παπαδιαμάντη: «Τώρα πια δεν θα μπορούμε να παριστάνουμε τους ανήξερους. Τώρα ξέρουμε.» Όπως κι ένα σχόλιο που ακούστηκε κατά την αποχώρηση του κοινού μετά το πέρας των Ερωτευμένων Αλόγων: «Μπήκαμε θηρία, βγαίνουμε άνθρωποι.»
* Τα Ερωτευμένα Άλογα μιλούν για τον άλογο έρωτα, τη σεξουαλικότητα, την ορμή, την απουσία, το άγγιγμα, το Θέλω που δανείζεται το Θ από τον θεό. Πρόκειται για μία πολύ προσωπική δουλειά που είναι αποτέλεσμα μεγάλου σκαψίματος και γενναιότητας όλης της ομάδας. Είναι μία παράσταση που “έχει ψωμί”: Κάθε φορά που τη συναντώ ως ηθοποιός έχω κάτι να εξερευνήσω.
* Ξεκίνησε το ταξίδι της το 2018 στο Κ.Θ.Β.Ε. στο 4ο Φεστιβάλ Δάσους, ακολούθησε το Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου 2019 και για το 2022 το μενού είχε Gdański Teatr Szekspirowski (Πολωνία), Rialto Theatre (Κύπρος), ξανά Κ.Θ.Β.Ε., Δημοτικό Θέατρο Πειραιά και έπεται ένα τελευταίο encore για φέτος στη Μονή Λαζαριστών του Κ.Θ.Β.Ε. 14-18 του Σεπτέμβρη.
* Η υποδοχή του κοινού ήταν κάτι παραπάνω από θερμότατη, έχουμε ζήσει οπαδιλίκια στο χειροκρότημα. Έχω νιώσει να ψηλώνω, έχω νιώσει αυτό το κρακ στο στήθος και τα πόδια να ριζώνουν στη γη από την ενέργεια που λαμβάναμε.
* Βέβαια, η παράσταση αγγίζει θέματα πολύ ευαίσθητα, χορδές πολύ λεπτές. Έχουμε αντιμετωπίσει ποικίλες αντιδράσεις, μέχρι και αποχωρήσεις και εκχυδαϊσμό. Η ζυγαριά όμως βαραίνει με τεράστια διαφορά στην άλλη πλάστιγγα: Κατάμεστα θέατρα, μηνύματα ανατριχιαστικά συγκινητικά, άλαλες δακρυσμένες αγκαλιές, ακόμα και αγνώστων όταν βγαίνουμε από το θέατρο.
* Καμιά φορά σκέφτομαι αυτή την παράσταση σαν ένα βαρόμετρο της ωριμότητάς μας και της ετοιμότητάς μας ως δυτική κοινωνία και ως μικροκοινότητες. Έχω μάθει ότι με αφορμή την παράσταση, άνοιξαν πολύ σημαντικές κουβέντες σε οικογένειες και παρέες. Και ότι κάποια βράδια του Ιούνη ‘22 στην πράσινη γραμμή από τον Πειραιά προς το κέντρο της Αθήνας, ολόκληρα βαγόνια μετατρέπονταν σε στρογγυλές τράπεζες.
* Όσο και να το λογοποιήσουμε πάντως, θεωρώ ότι είναι μία από τις παραστάσεις που φανερώνουν ότι η ειλικρίνεια στο θέατρο ξεθάβει έναν εκρηκτικό υπεργλωσσικό κώδικα, ότι πρόκειται για σωματική υπόθεση και αυτό το έχουμε λάβει πολύ γενναιόδωρα από το κοινό.
* Για τη νέα σεζόν έχουμε τα εξής: Με την ομάδα Εν Δυνάμει: α. Η εφηβική παράσταση Γουτού Γουπατού, στην οποία έχω επιμεληθεί τη δραματουργία, περιοδεύει ήδη σε όλη την Ελλάδα (Γιάννενα, Χαλκιδική, Κοζάνη, Λάρισα, Αμοργός, Μήλος κ.α.), β. Ερωτευμένα Άλογα ξαναπαίζουμε 14-18 Σεπτεμβρίου στη Μονή Λαζαριστών του Κ.Θ.Β.Ε., γ. καινούργια πρότζεκτς στα σκαριά που θα ανακοινωθούν σύντομα.
* Προσωπικά, ο χειμώνας θα με βρει μεταξύ Θεσσαλονίκης, Κοζάνης, Εύβοιας και Αθήνας. Στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κοζάνης με έναν διαλεχτό θίασο θα περιοδεύουμε με το λαϊκό παραμύθι Το πιο γλυκό ψωμί σε σκηνοθεσία Εύης Σαρμή. Και στο πλαίσιο των Εκπαιδευτικών και Κοινωνικών Δράσεων της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, με μια υπέροχη δημιουργική ομάδα θα υλοποιήσουμε ένα πρότζεκτ στη Βόρεια Εύβοια σε συνεργασία με τον ντόπιο πληθυσμό, για το οποίο ανυπομονώ. Σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα σιγοβράζουν ταυτόχρονα και άλλα πρότζεκτς.
* Θέλω οπωσδήποτε κάποια στιγμή να παίξω σε έναν ωραίο και γαλαντόμο Χορό, είτε αρχαίου δράματος είτε πιο σύγχρονων έργων.
* Έργα που θα ήθελα να καταπιαστώ; Σίγουρα πολλά. Με αφορούν όμως περισσότερο οι καλές συνεργασίες και οι ομαδικές δουλειές.
* Η σχέση μου με το σινεμά καθορίζεται από τις ώρες που έχω περάσει βουλιαγμένη στις αίθουσες του Φεστιβάλ Κινηματογράφου και Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, από τις μοναχικές προβολές του Ολύμπιον τα χειμωνιάτικα βράδια και από τα ολοήμερα αφιερώματα μπροστά στο λάπτοπ μου.
* Το 2021 εν μέσω καραντίνα, με τη φίλη και συνάδελφο Σταυρούλα Κουλούρη και τη βοήθεια καλών φίλων φτιάξαμε τη μικρού μήκους diy ταινία περί-στεριά / pigeon-off , η οποία προβλήθηκε στην πλατφόρμα του Cinobo στα πλαίσια του 5th Auth Film School Panorama, στο 4th Balkan Can Kino Festival στην Αθήνα, στο ЯE—SOUИD / Decolonize Hellas στα Γιάννενα, βραβεύτηκε στο on-line 3rd Film Olympiad Grand Prix στις κατηγορίες Best Fantasy, Best Idea, Best Promising Director και έπεται στις 24/9 η προβολή της στην πόλη Sueca της Ισπανίας. Είναι μια diy ταινία που βασίζεται κυρίως στην ιδέα, χωρίς υψηλές τεχνικές προδιαγραφές.
* Θα ήθελα πολύ να παίξω στο σινεμά και στην τηλεόραση. Με συναρπάζει ο κόσμος των στούντιο και των γυρισμάτων. Γίνονται πολύ ωραίες δουλειές τα τελευταία χρόνια.
* Το σπικάζ προέκυψε, όταν η Αφροδίτη Παναγιωτάκου με είδε-άκουσε στην παράσταση “Το Άλλο Σπίτι” στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση το 2016 και μου πρότεινε να κάνω το σπικάζ σε κάποιες ραδιοφωνικές διαφημίσεις της Στέγης. Από τότε έχουν προκύψει σποραδικά και άλλα.
* Μικρή ξεκίνησα κιθάρα με δάσκαλο τον υπέροχο Κώστα Μακρυγιαννάκη αλλά βαριόμουν τόσο πολύ τα θεωρητικά μαθήματα που έληξε άδοξα αυτή η σχέση. Μου αρέσει πολύ η μουσική και τώρα μετανιωμένη αρχίζω να μαθαίνω κάποια θεωρητικά πράγματα. Μου αρέσει πολύ να τραγουδάω σε χορωδίες (μικρή), σε παραστάσεις, στον δρόμο, κατά μόνας στο μπάνιο και στην κουζίνα.
* Με το γράψιμο έχουμε μια πιο σταθερή και μακρόχρονη σχέση, άλλοτε κρυφή και άλλοτε επώνυμη. Τελευταία τα πάμε πολύ καλά. Η γλώσσα ως μηχανισμός με συναρπάζει. Μπορώ να σπαζοκεφαλιάζω για δυσεύρετες ετυμολογίες και να γελάω μόνη μου με άκυρα λογοπαίγνια. Με λες και nerd, μπορώ να δηλώνω και πτυχιούχος Φιλόλογος Α.Π.Θ. άλλωστε. Οι γλώσσες, που επίσης μου αρέσουν πέραν της μητρικής μου, αν και κλισέ, όντως μου ανοίγουν κόσμους. Με τη λογοτεχνία χάνομαι από μικρή.
* Με τον χορό ήρθα σε επαφή ως ενήλικη και μου πήρε λίγο καιρό να αφουγκραστώ περί τίνος πρόκειται. Τώρα μου αρέσει πολύ και μου λείπει όταν έχουμε καιρό να τα πούμε.
* Ο αθλητισμός ήταν ο τρόπος σωματικής έκφρασης που είχα ως παιδί. Φουλ “αγοροκόριτσο” έπαιζα ποδόσφαιρο στο σχολείο και στην κατασκήνωση. Έφηβη έπαιζα και μπάσκετ σε ομάδα, είχαμε υπέροχο team. Το μπάσκετ μου έμαθε πολλά: Ανιδιοτέλεια, ομαδικότητα, ειλικρινή πρόθεση, μοίρασμα και πειθαρχία.
* Πέραν της υποκριτικής έχω εμπλακεί και στο κομμάτι της δραματουργίας και έχω εργαστεί και ως βοηθός σκηνοθέτιδος. Μεγάλα σχολεία αμφότερα. Με τη δραματουργία φλερτάρω ενεργά.
* Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη και από τότε είμαι ή γυρνάω εδώ. Σίγουρα με έχει σημαδέψει σαν πόλη. Είναι η πόλη μου. Το μέλλον διαγράφεται άγνωστο. Έχω ζήσει κάποια διαστήματα και στο εξωτερικό και στην Αθήνα, αλλά προς το παρόν και παρόλες τις διαδρομές της φετινή χρονιάς που είπαμε παραπάνω, ακόμα ορίζω τη Θεσσαλονίκη ως βάση μου, ακόμα και αν σε κάθε μου επιστροφή αποχαιρετώ και από ένα φυτό του σπιτιού. Ζήτω οι κάκτοι και οι σανζιβέριες!
* Στην Αθήνα μου αρέσει η νύχτα, οι φίλες μου, οι ταράτσες και τα υψώματά της. Μου αρέσει που έρχομαι με τραίνο, που έχω ανθρώπους που την κάνουν πιο σπίτι μου και από σπίτι μου. Με διασκεδάζει που το παίζει μεγάλη ενώ βρίσκεται σε μια αέναη εφηβεία. Για τον ίδιο λόγο με ενοχλεί. Δεν μου αρέσει που τελευταία τη βρίσκω όλο και πιο φοβισμένη.
* Στο All4fun nου αρέσει που είναι fun και πολύ ενημερωμένο!
& Αναλυτικές πληροφορίες για τις επομένες παραστάσεις της παράστασης “Ερωτευμένα Άλογα”
ΕΔΩ:&& Οι φωτογραφίες από τα “Ερωτευμένα Άλογα” είναι τoυ Jacek Klejment, ενώ στη συνέντευξη χρησιμοποιήθηκαν φωτό από Dawid Linkowski, Στέφανο Τσακίρη, Νέκτι Αραμπατζή, Δημήτρης Χονδροπήδα.
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 5/9/2022
