Πριν από λίγες ημέρες και με αφορμή τις εξετάσεις του τρίτου έτους της δραματικής σχολής της Δήλου συνομιλώντας με την Κατερίνα Κυπραίου έμαθα για το προσωπικό της μπλογκ. Μου κινεί πάντα το ενδιαφέρον να διαβάζω κείμενα από καλλιτέχνες, που έχουν να πουν κάτι έμπρακτα και όχι μόνο αερολογώντας με δήθεν ψαγμένας στα σόσιαλ μίντια.
Εξερευνώντας, λοιπόν, το https://kypkat.blogspot.com/ ανακάλυψα άρθρα και προσωπικές ιστορίες της δοσμένες με τέτοιο τρόπο ώστε να διαβάσω κάθε τι αναρτημένο στο προσωπικό της “ημερολόγιο”, όπως θα το χαρακτήριζα. Και ήταν μια καλή ευκαιρία για να μάθουμε από πρώτο χέρι το πώς βίωσαν οι σπουδαστές των δραματικών σχολών την εποχή των λοκντάουν.
Η Κατερίνα αποφοίτησε το 2021 και στην πρώτη της σεζόν μετά την δραματική συμμετείχε στο “Ανάθεμα” του Γιώργου Αδαμαντιάδη, το οποίο διένυσε μια πολύ επιτυχημένη περίοδο στο Θέατρο Καλλιρρόης και θα επαναληφθεί για μία ακόμη φορά στο φεστιβάλ Ρεματιάς στις 12 Σεπτεμβρίου. Ήταν και ένας από τους λόγους – διαβάζοντας τη συνέντευξή της αποδεικνύονται και οι λοιποί – για να φιλοξενηθεί ως “πρόσωπο της εβδομάδας”
* Όταν ήμουν στην τρίτη γυμνασίου στο 72ο Γυμνάσιο Αθηνών, ήμουν τυχερή, γιατί βρέθηκαν στο δρόμο μου εξαιρετικές καθηγήτριες, όπου μετά από τη γιορτή του Πολυτεχνείου που είχα απαγγείλει ένα από τα ποιήματα του Ναζίμ Χικμέτ, με πλησίασαν και μου ψιθύρισαν: «Κατερίνα, μην το αφήσεις!». Το παιχνίδι όμως των ρόλων, των μεταμφιέσεων και της φαντασίας υπήρχε από πάντα όπως σε όλα τα παιδιά, αλλά είχα την τύχη να έχω τον χώρο και την ελευθερία να τα εκφράζω ανοιχτά.
* Η δημιουργία μικρών ιστοριών και η συγγραφή κειμένων ξεκίνησε αρχικά σαν ένας τρόπος έκφρασης όσων παρατηρώ και συμβαίνουν. Σε μικρή ηλικία ήταν ημερολόγιο, ύστερα έγινε τετράδιο και μετά blog.
* Υποκριτική για μένα σημαίνει επικοινωνία, συνάντηση, μοίρασμα, ιστορία, ελευθερία, συγκέντρωση, ΔΟΥΛΕΙΑ, υπομονή, πείσμα. Αθλητισμός σα να λέμε. Ανάμεσα σ’ αυτές τις έννοιες κρύβεται η υποκριτική για μένα. Είναι μια επίπονη διαδικασία, όπου έχω πολύ ακόμα δρόμο να διανύσω, έναν δρόμο με δυσκολίες που κάπου όμως στην πορεία του κρύβει προσωπική λύτρωση. Είναι όπλο της κοινωνίας, γιατί έχει τη δύναμη να φέρει κοντά ανθρώπους να γίνουν κοινωνοί ιστοριών και συναισθημάτων.
* Από την άλλη μέρια η συγγραφή στο βαθμό που μπορώ να εκφράσω γνώμη είναι καταφύγιο. Είναι ένας «καλόγερος» σκέψεων και συναισθημάτων. Τα ακουμπάω εκεί μ’ έναν τρόπο διαφορετικό απ’ ότι θα τα αφηγούμουν σε κάποιον και επιστρέφω σε αυτά σε ανύποπτο χρόνο. Είναι φορές που διαβάζω ένα κείμενο και δεν θυμάμαι ότι το έχω γράψει εγώ. Σαν κάποιες στιγμές που τις ζεις και τις ξεχνάς – Όμως μετά βλέπεις μια φωτογραφία και σιγά σιγά σου σκάνε στο μυαλό όλα.
* Κατά τη διάρκεια της πανδημίας ήμουν ακόμα φοιτήτρια στα μισά του δεύτερου έτους της δραματικής σχολής της Δήλου-Δήμητρας Χατούπη. Ήταν μια εμπειρία. Δεν θα βάλω επιθετικό προσδιορισμό, γιατί δεν ήταν ένα μόνο πράγμα. Ήταν ναι μεν δύσκολη διαδικασία, γιατί αλλιώς φανταζόμουν την εκπαίδευση μου, αλλά παράλληλα ήταν και σχολείο μεγάλο. Έπρεπε να μείνουμε σε μια πολύ καλή επαφή με τη σπουδή μας, να διατηρούμε και να βελτιώνουμε τεχνική και φυσική κατάσταση. Στη σχολή μας η προσπάθεια των καθηγητών για την βέλτιστη αξιοποίηση του χρόνου μέσα στην καραντίνα ήταν ασταμάτητη.
* Ταυτόχρονα στον επαγγελματικό τομέα παρατηρούσα μια απόγνωση. Μια συνεχή προσπάθεια να κρατηθεί ζωντανό το θέατρο, ενώ οι πόρτες του είχαν σφραγιστεί. Ίσως μετά από αυτό μάθαμε πως το θέατρο δεν μπορεί να αντικατασταθεί με βιντεοσκοπήσεις. Δεν αντικαθίσταται το εδώ και τώρα, πως να το κάνουμε; Άλλαζαν πολλά και ο καλλιτεχνικός κόσμος έθετε τα όρια του και διεκδίκησε τα δικαιώματα του. Ως νέα ηθοποιός συνειδητοποίησα ότι η προσωπική δουλειά και η εξάσκηση παρά τους χαλεπούς καιρούς και την αναδουλειά δεν πρέπει να σταματάει ποτέ.
* Ομολογουμένως όλα αυτά που συνέβησαν στον χώρο ήταν για μένα ένα σοκ. Σ’ ένα επάγγελμα που θαυμάζεις κάπως τα αρνητικά του τα μηδενίζεις, ή τέλος πάντων εθελοτυφλείς. Οι συνεχόμενες ερωτήσεις από γονείς και γνωστούς για το τι γίνεται στον χώρο και για το αν είναι αλήθεια όσα ακούγονται μ΄ έκαναν να αναρωτηθώ: ‘ Τι ακριβώς μας κάνει τόση εντύπωση;” Θέλω να πω, πως σίγουρα ψιθυρίζονταν συμπεριφορές, σίγουρα ο καθένας σε διαφορετικό χώρο εργασίας έχει γίνει κοινωνός κακών συμπεριφορών, λεκτικών κακοποιήσεων και εκμετάλλευσης εξουσίας.
* Ζούμε στην Ελλάδα εξάλλου που το τελευταίο μας είναι πολύ εύκολο. Μεγαλώνουμε με την φράση” Το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό”. Όσο μιλάμε ανοιχτά, όμως τα μεγαθήρια αποδυναμώνονται σε όποιον χώρο και αν βρίσκονται και οι υπόλοιποι βρίσκουν το βήμα και τη δύναμη να εκφραστούν και να υπερασπιστούν τους άλλους και τους εαυτούς τους. Δεν μπορώ να ξέρω τι θα μπορούσε να είχε γίνει στο παρελθόν σ’ έναν χώρο που τα πράγματα ”έτσι είναι” & αν θες να λέγεσαι ηθοποιός πρέπει να ”σφίγγεις τα δόντια”. Θέλω να ελπίζω πως τώρα μάθαμε από όρια.
* Καταλήγω λοιπόν πως η τέχνη μίλησε. Παρόλο που το κίνημα του me too ξεκίνησε από τον αθλητικό και τον καλλιτεχνικό χώρο, δε σημαίνει πως οι κακοποιητικές συμπεριφορές δεν είναι μάστιγα και σε υπόλοιπους επαγγελματικούς χώρους. Η τέχνη που παρατηρεί τα κοινωνικοπολιτικά γεγονότα δεν μπορεί παρά να εκφράζεται γι ‘αυτά. Να έχει θέση! Να πρωτοστατεί στις κοινωνικές αλλαγές και ν’΄ αγκαλιάζει την ελευθερία στην έκφραση ιδεών και συναισθημάτων. Η τέχνη παίρνει θέση για τον άνθρωπο, τα ζώα, τη φύση. Είναι μια αμοιβάδα που ανάλογα τους καιρούς αλλάζει σχήμα όμως το κέντρο της είναι η παρατήρηση, η έκφραση και το μοίρασμα. Ας κλείσουμε τα μάτια και ας φανταστούμε έναν κόσμο χωρίς μουσική, θέατρο, χορό, γλυπτική, ζωγραφική, κινηματογράφο…Και τώρα ανοίξτε τα. Κάπως έτσι φαντάζει για μένα.
* Ήδη πριν από τη σχολή παρακολουθούσα την πορεία της ομάδας τα ”Μπάσταρδα του Σίσυφου”. Όταν αποφοιτήσαμε εγώ και άλλοι τρεις συμμαθητές μου (Φάνος Θεοφάνους, Στέλιος, Μοίρας και Γιάννης Ζαφείρης μας προτάθηκε από τον Γιώργο Αδαμαντιάδη – ο οποίος εκτός των άλλων έχει γράψει και το συγκεκριμένο έργο, Ανάθεμα – να παίξουμε στην εν λόγω παράσταση. Παίχθηκε με επιτυχία την περασμένη σεζόν και τώρα ανυπομονώ να ξεκινήσει η νέα σεζόν στο Φεστιβάλ Ρεματιάς στις 12 Σεπτεμβρίου. Είναι μια δουλειά που ανυπομονούμε να τη δούμε να ζωντανεύει σε ένα ανοιχτό θέατρο, μετά από τις sold out παραστάσεις του χειμώνα. Όσο αναφορά στον χειμώνα που έρχεται τρεις λέξεις: Δουλειά, δουλειά, δουλειά!
* Η συγκεκριμένη παράσταση έχει να κάνει με την διαμάχη των ρεμπετών με την αστυνομία μετά τη Μικρασιατική καταστροφή στον Πειραιά. Μέσα από την ιστορία του κεντρικού ήρωα που ψάχνει το βιαστή της κόρης του γινόμαστε μάρτυρες όσων γίνονταν την εποχή εκείνη. Ένα σύγχρονο κείμενο, με ολοκληρωμένους χαρακτήρες και ιστορία με αρχή, μέση και τέλος. Δεν ξέρω λοιπόν αν υπάρχει καλύτερη ευκαιρία για έναν ηθοποιό και δει νέο να εξελιχθεί υποκριτικά. Πόσο μάλλον όταν οι παλιοί ηθοποιοί της ομάδας δεν σταματούν να δουλεύουν και να εξασκούν την τέχνη τους, είναι ανοιχτοί στη σκηνή, γενναιόδωροι και έχουν μοναδικό στόχο την ανάδειξη της ιστορίας.
* Η συνεργασία με τον Γιώργο Αδαμαντιάδη ως ηθοποιό – καθοδηγητή της παράστασης, ήταν μια συνεχής εξέλιξη των ρόλων , ένα παιχνίδι ανακάλυψης νέων πραγμάτων μέσα από την ιστορία και με πλήρη ελευθερία σε νέες προτάσεις. Πολλή πρόβα – καθόλου κουβέντα. Η ‘’Τούρκα’’ , όπου υποδύομαι, είναι μια κοπέλα που ξέμεινε στην Ελλάδα μετά τον Μικρασιατικό πόλεμο. Ανήσυχο πνεύμα, που ψάχνει να βρει το χώρο της σ’ έναν ακραία ανδροκρατούμενο κόσμο. Υπερασπίζεται μέχρι θανάτου όσους αγαπάει. Τώρα που το σκέφτομαι μοιάζω πολύ μ’ αυτό το κορίτσι.
* Προσπαθώ να μην πέφτω στην παγίδα να βλέπω πράγματα από μέσα αλλά σφαιρικά, όπως κοιτώ έναν πίνακα ζωγραφικής. Θαυμάζω τις πραγματικές σχέσεις επί σκηνής, αυτό το παιχνίδι του πινγκ-πονγκ μεταξύ των χαρακτήρων, όπως συμβαίνει στη ζωή. Με συγκινεί να βλέπω ηθοποιούς που συνδέονται και να “μιλάνε” το κείμενο. Την ίδια στιγμή όμως αισθάνομαι δέος όταν καταφέρνουν σκηνοθέτες και ηθοποιοί σε έργα που τους το επιτρέπουν να απελευθερώνουν όλες τις αισθήσεις τους. Όταν δημιουργείται αυτό το απελευθερωτικό -στο μυαλό μου – Διονυσιακό θέαμα . Είναι υπέροχο πόσα πρωτόγονα ένστικτα έχουμε καλά κρυμμένα. Ε, μετά από αυτό δεν θα μπορούσα να κρύψω την αδυναμία μου στις δουλειές του κυρίου Μιχάηλ Μαρμαρινού και του κυρίου Νίκου Καραθάνου. Ως νήπιο ακόμα στον χώρο, τόσο οι συνεργασίες που θέλω να πραγματοποιήσω, όσο και οι ιστορίες που λαχταρώ να μοιραστώ δεν περιορίζονται σε κάποια λίστα.
* Ο κόσμος του κινηματογράφου είναι στο μυαλό μου σαν ένα τεράστιο λούνα παρκ. Αν μπορούσα να αγοράσω ένα βραχιολάκι και να είμαι εκεί όλη μέρα κάθε μέρα, ναι θα το έκανα. Πιστεύω ακράδαντα πως εάν δεν δουλέψω σκληρά, δε δοκιμαστώ, δεν πετύχω ή αποτύχω, δεν μπορώ να περιορίσω αυτά που θέλω ή δεν θέλω να κάνω. Όλα αυτά πάντα εφόσον έχω πίστη στις συνεργασίες που μου προτείνονται.
* Η σύνδεση των ανθρώπων με τους χαρακτήρες των τηλεοπτικών σειρών, όταν τα σενάρια καταφέρνουν να συνδέσουν τους τηλεθεατές με την ιστορία είναι πολύ ενδιαφέρουσα και με αφορά όλη η αυτή διαδικασία. Προς το παρόν casting, casting, casting. Χρειάζεται υπομονή, διαθεσιμότητα και timing. Que será será!
* Πολλές φορές σκέφτομαι πως ένας ηθοποιός είναι δύσκολο να εξασκείται στην τέχνη του μόνος του όταν δεν έχει δουλειά. Η παρατήρηση όμως είναι κάτι που συμβαίνει ασυναίσθητα. Πολλές φορές – ειδικά στην καραντίνα – έπαιρνα κείμενα που έχω γράψει, δημιουργούσα υλικό με τη βοήθεια συναδέλφων και φτιάχναμε μικρά βίντεο, όπου έκανα και το μοντάζ. Μου αρέσει που το συνεχίζω. Αυτά βέβαια δεν μ’ έκαναν ούτε με κάνουν σκηνοθέτη ή ειδική στο μοντάζ. Με βοηθούν όμως στο να επικοινωνώ με έναν δικό μου τρόπο όσα παρατηρώ.
* Το σώμα μιλάει ακόμα και όταν φωνή δεν βγαίνει. Ο χορός, κυρίως ο αυτοσχεδιασμός και το σύγχρονο με βοηθούν ν’ ανακαλύψω πόσα πράγματα λέμε στη ζωή χωρίς να μιλάμε. Πόσα ακόμα μπορούμε να πούμε. Έξω όμως από την καλλιτεχνική διάσταση, η αίσθηση του χορού χωρίς λογοκρισία, σκέψη, μόνο μουσική και σώμα. Αυτό που συμβαίνει κάπου στα πανηγύρια της Ικαρίας εγώ το λέω έκσταση.
* Όταν είσαι 17 χρόνων επιλέγεις μετά από ένα πολύ δύσκολο χρόνο έχοντας τρομερό άγχος – είτε εχεις επιτύχε,ι είτε εχεις αποτύχει – τι θα κάνεις στη ζωή σου. Πώς; Ποιες οι πιθανότητες να επιλέξεις συνειδητά; Θα πω πως όταν τελικά βρίσκεις αυτό που θες και για πολλούς λόγους σπουδάζεις κάτι άλλο, όπως συνέβη με μένα στο Πάντειο Πανεπιστήμιο παίρνεις πτυχίο και παράλληλα δουλεύεις κάπου που δεν είναι το όνειρο σου. Μόνο δύναμη και ισχυρό κίνητρο μπορεί να αποτελέσουν για σένα. Όταν η ευκαιρία περάσει από δίπλα σου τα αντανακλαστικά αντιδρούν πολύ γρήγορα.
* Στην Αθήνα μου αρέσει που χάνεσαι ανάμεσα στο πλήθος και παρατηρείς τόσους διαφορετικούς ανθρώπους. Θέλει όμως γερό στομάχι. Έχεις ένα σωρό επιλογές για να καταλήγεις πάντα στα στέκια σου. Μου λείπει η θάλασσα όμως απολαμβάνω τη βόλτα στη Φωκίωνος Νέγρη. Αυτό το συνεχές κυνηγητό με το χρόνο, ακόμα παλεύω να το κερδίσω.
* Στο All4fun μου αρέσει πως είναι ένας διαδικτυακός τόπος για ελεύθερη έκφραση, που δίνει απλόχερα βήμα σε νέους ηθοποιούς. Υπάρχει μεράκι για το χώρο της υποκριτικής και προτείνονται νέες ιδέες. Είναι εκεί σε κάθε ευκαιρία που εμφανίζεται και μας ενημερώνει πολύ στοχευμένα για όσα γίνονται στον χώρο.
Αναλυτικές πληροφορίες για το “Ανάθεμα”, όπως παρουσιάστηκε την περασμένη σεζόν σοτο θέατρο Καλλιρόης εδώ:
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 18/8/2022