Στην Καισαριανή άναψε πρώτα η φλόγα. Και από τη θεατρική ομάδα της περιοχής η σκηνοθέτης Λένα Φιλίπποβα τη μύησε στην υποκριτική.
Η Χριστίνα Κωνσταντινίδου έχει κάτι από τη λάμψη καλλιτεχνών περασμένων δεκαετιών και προσωπικά θεωρώ ότι το πρόσωπό της παραπέμπει σε άλλες εποχές από τη σημερινή.
Πάμε, όμως, να την απολαύσουμε ως πρόσωπο εβδομάδας, που μας μιλά μεταξύ άλλων για τη συμμετοχή της στην καλοκαιρινή περιοδεία της παράστασης “Αστρόπαιδο” του Όσκαρ Γουάιλντ σε σκηνοθεσία Γιώργου Φρατζεσκάκη.
* Ήμουν πολύ μικρή όταν αποφάσισα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός. Δεν θυμάμαι ποτέ να «φλερτάρω» με το επάγγελμα της δασκάλας, της αεροσυνοδού, της μπαλαρίνας, ούτε καν της τραγουδίστριας! Την απόφασή μου πυροδότησε και σφράγισε η θεατρική ομάδα του Δήμου Καισαριανής, της οποίας ήμουν μέλος από έξι μόλις χρόνων μέχρι τα 17 μου, αλλά και η εξαιρετική σκηνοθέτης, δασκάλα μου και ηγέτης της ομάδας Λένα Φιλίπποβα. Νομίζω εκείνη ήταν που με «μύησε» στην υποκριτική.
* Η υποκριτική, η μουσική, ο χορός – νομίζω τα τρία αυτά είναι αλληλένδετα και αλληλοεξαρτώμενα – η τέχνη γενικότερα, είναι για μένα έκφραση δίχως όρια, διέγερση των αισθήσεων, εσωτερική ανάταση, πληρότητα. Η Τέχνη ενώνει λαούς, σπάει κατεστημένα, εξομοιώνει κοινωνικές τάξεις, έχει δύναμη τεράστια ν’ ανελκύσει, να σώσει την ανθρώπινη ψυχή.
* Ο καλλιτέχνης στην Ελλάδα του 2022 δεν έχει τη θέση που του αναλογεί, αλλά δεν ξέρω αν την είχε και ποτέ! Είναι ο «τελευταίος τροχός της αμάξης». Δεν αναγνωρίζεται η αξία, η εργασία, η προσπάθειά του, δεν αμοίβεται για τις αμέτρητες ώρες προβών, προσωπικής δουλειάς και έρευνας και αυτό είναι λυπηρό, γιατί ο καλλιτέχνης δημιουργεί πολιτισμό και αξίζει να είναι το «κόσμημα» του κάθε τόπου. Η πολιτεία οφείλει να τον προστατεύει, να τον παρακινεί, να τον επιδοτεί και να τον επικροτεί.
* Φυσικά όλα αυτά – τουλάχιστον στη χώρα μας – δεν συμβαίνουν, όμως οι καλλιτέχνες δεν είναι – δεν είμαστε πιο συγκεκριμένα – άμοιροι ευθυνών. Έχουμε δεχτεί να είμαστε μέρος ενός συστήματος που μας θέλει αναλώσιμους. Πολλές φορές υποβιβάζουμε την δουλειά και την αξία μας για να είμαστε αρεστοί ή – απλώς – για να επιβιώσουμε. Αναγκαζόμαστε να ειμαστε σε δύο, τρεις και τεσσερις ακόμα παραγωγές ταυτόχρονα, αφενός για να καλύψουμε τις ανάγκες μας, αφετέρου γιατί γνωρίζουμε ότι την επόμενη σεζόν μπορεί να είμαστε εκτός δουλειάς. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μοιράζουμε την ενέργειά μας, την τέχνη μας και τελικα να είμαστε μέτριοι και ίδιοι. ΑΝΑΛΩΣΙΜΟΙ.
* Ωστόσο, ομολογώ ότι τα τελευταία χρόνια γίνονται σοβαρές και αξιόλογες προσπάθειες για ν’ αλλάξουν τα πράγματα – ως οφείλουν – και υπάρχουν στο προσκήνιο – αναμφισβήτητα! -νέοι άνθρωποι με αποψη, εξαιρετικά προσόντα και φρέσκιες ιδέες, οι οποίοι μας κρατούν “ζωντανούς” και μας κάνουν να ελπίζουμε.
* Ασχολούμαι χρόνια με το παιδικό θέατρο και τα τελευταία πέντε – διατηρώ τη δική μου χοροθεατρική ομάδα για παιδιά, το Odette’s Stories – «το παιδί μου», – όπως το ονομάζω – για το οποίο είμαι περήφανη και εχω διοχετεύσει εκεί όλη μου την αγάπη για το χορό, τη μουσική, το τραγούδι, τη μιμική, τον θεατρικό clown, το τσίρκο, τη συγγραφή.
* Φέτος το καλοκαίρι,έχω την χαρά να συνεργάζομαι με την παιδική σκηνή ΚΙΒΩΤΟΣ και τον πολύ αξιόλογο Γιώργο Φρατζεσκάκη σ’ ένα εργο τόσο διαχρονικό και επικαιρο, που μιλά για την ομορφιά της ψυχής, τη σημασία της διαφορετικότητας, της αλληλεγγύης,της ανιδιοτελούς αγάπης. Είναι το «Αστερόπαιδο» του Όσκαρ Ουάιλντ, ένα τρυφερό δραματικό παραμύθι, που ο Γιώργος το διασκεύασε περίτεχνα – εμπλουντίζοντάς το με στοιχεία αρχαίας τραγωδίας και δημοτικού τραγουδιού – και το έντυσε με την εξαιρετική μουσική του Κώστα Χαριτάτου – και με τη φωνή της Ελένης Τσαλιγοπούλου να «μαγεύει».
* Στο έργο αυτό εχω τη χαρά να υποδύομαι δυο ρόλους. Ο ένας είναι αυτός της μητέρας του Αστερόπαιδου ,της μαγεμένης βασίλισσας που εμφανίζεται μπροστά του μετά από χρόνια ,με τη μορφή μιας ταλαιπωρημένης ζητιάνας και προσπαθεί να διεκδικήσει τον γιο της .Είναι ένας ρόλος αμιγώς δραματικός, με αρκετά στοιχεία αρχαίας τραγωδίας και απαιτεί δωρικότητα,εσωτερικότητα και αντίσταση σε σωμα και λόγο.
* Ο δεύτερος ρόλος είναι ενός ερωδιού, ενός πουλιού που εμφανίζεται στο Αστερόπαιδο ως από μηχανής θεός, ως φύλακας άγγελος, το οποίο προσπαθεί μέσα από πειρασμούς και δοκιμασίες να τον οδηγήσει στην λύτρωση, την κάθαρση.Ένας ρόλος που απαιτεί γρηγοράδα, έντονη έκφραστικότητα και σωματικότητα.
* Η συνεργασία με το Γιώργο Φρατζεσκάκη, – όπως έχω ξαναπεί – είναι πάντα χαρά. Γνωριζόμαστε και συνεργαζόμασε πολλά χρόνια, έχουμε κοινό κώδικα επαφής, ταιριάζουμε. Γνωρίζω τη μεθοδολογία του, αφήνομαι στις οδηγίες του και όλα κυλούν όμορφα και δημιουργικά. Με το έργο αυτό θα περιοδεύσουμε σε πολλά μέρη της Ελλάδος για όλο το καλοκαίρι και είμαι πολύ χαρούμενη γι΄αυτό.
* Τον ερχόμενο χειμώνα περιμένω κάποιες απαντήσεις που αφορούν σε θέατρο και τηλεόραση αλλά και την ταινία μεσαίου μήκους σε σκηνοθεσία Γιάννη Αϊβάζη στη οποία συμμετέχω, που θα διαγωνιστεί σε διάφορα φεστιβάλ σε Ελλάδα και εξωτερικό.
* Ο κόσμος του κινηματογράφου είναι μαγικός, πολύ γοητευτικός και ενώ η εμπειρία μου σε αυτόν μου είναι σαφώς μικρότερη από αυτή του θεάτρου, ομολογώ ότι με μαγεύει εξίσου και θα ηθελα να τον εξερευνήσω περισσότερο και να υπάρξω πιο ενεργά σε αυτόν. Τηλεοπτικά τώρα, η εμπειρία μου είναι ακόμη μικρότερη, αλλά σαφώς και με ενδιαφέρει. Η τηλεόραση είναι ένα πανίσχυρο μέσο προβολής με εξαιρετικά ταχείς ρυθμούς λειτουργίας, που θα ήθελα πολύ να δοκιμάσω. Τα τελευταία τρία χρόνια στην Ελλάδα γίνονται αρκετές αξιόλογες τηλεοπτικές και κινηματογραφικές δουλειές με εξαιρετική σκηνοθεσία, φωτογραφία και cast.
* Από τις μέχρι τώρα θεατρικές συνεργασίες μου ξεχωρίζω τρεις.Την πρώτη μου συνεργασία με τον Γιώργο Φρατζεσκάκη στο θέατρο Άνεσις σε μια εξαιρετική μουσική παράσταση εποχής με τα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη. Εκεί αντιλήφθηκα πόσο αγαπώ το μουσικό θέατρο και κάθε τι εποχής. Την πρώτη μου συνεργασία με την αγαπημένη μου Άννα Φόνσου, όταν με σκηνοθέτησε στο πανηγύρι του Jean Cocteau, όπου είχα τιμή να φορώ το κοστούμι του πιερότου της Έλλης Λαμπέτη, με το οποίο έκανε το ίδιο μονόπρακτο πριν πολλά χρόνια. Τέλος τη συνεργασία μου με τον δάσκαλο Κώστα Φέρρη στο Ρεμπέτικο Μυστήριο στο Ηρώδειο, μια συγκυρία μυσταγωγική και αξέχαστη για όλους όσοι τη ζήσαμε, νομίζω.
* Ο θεατρικός συγγραφέας που ξεχωρίζω και θα ήθελα πολύ να καταπιαστώ με έργα του, ίσως γιατί είχα την τύχη να τον αναλύσω και να τον διδαχθώ από τον σπουδαίο δάσκαλο και μαθητή του Σταύρο Ντουφεξή, είναι ο Μπρεχτ. Τα έργα του μου φαίνονται πάντα τόσο γοητευτικά, τόσο επίκαιρα, σημερινά και βαθιά συμβολικά και πολιτικά. Επίσης με γοητεύει πολύ ο Τσέχωφ και κάθε τι ρωσικό. Οι Ρώσοι καλλιτέχνες έχουν θέσει πολύ ψηλά τον πήχη στην Τέχνη γενικότερα. Αν γύριζα τον χρόνο πισω, νομίζω πως θα σπούδαζα υποκριτική στη Ρωσία.
* Την αγαπώ την Αθήνα. Για την τόση ομορφιά και την τόση ασχήμια της. Μου αρέσει αυτό το οξύμωρο και αντιφατικό που κουβαλά αυτή η πόλη. Και σαφέστατα είναι μια πόλη καλλιτεχνική.
* Και το All4fun μ’ αρέσει. Γιατί είναι «επί παντός επιστητού», γιατί είναι αυθεντικό, γιατί έχει φωνή, ισχυρή φωνή, γιατί στηρίζει τους νέους καλλιτέχνες, γιατί είναι αντισυστημικό, γιατί είναι ατρόμητο και γιατί το δημιούργησε ο Κυριάκος φυσικά! Κυριάκο σ’ ευχαριστώ θερμά!
& Aναλυτικές πληροφορίες για το “Αστερόπαιδο” ΕΔΩ:
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 11/7/2022
