Το ατίθασο του πνεύμα βρίσκει άμεσα εφαρμογή στην υποκριτική! Με την οποία, μάλιστα, δέθηκε στο σχολείο, λόγω ενός συμμαθητή του, που συνέχεια έλεγε μια λέξη: Πρόβα. Κι όταν τελικά δοκίμασε την τύχη του στην ερασιτεχνική εκείνη ομάδα στο Μαρούσι, συνειδητοποίησε πόσο πολύ του άρεσε τελικά η θεατρική διαδικασία.
Στο πέρασμα των χρόνων ο Τάσος Ράπτης εκτός από τις υπόλοιπες δουλειές του στον χώρο, συμμετέχει στην καλλιτεχνική κολλεκτίβα “Ανοικείωση”, η οποία κάνει ένα θέατρο ταξικά προσανατολισμένο και βασισμένο στη διδασκαλία του Μπρεχτ.
Έχοντας περάσει και από το πόστο του σκηνοθέτη (όχι τόσο, όσο θα ήθελε), έχει παράλληλα και δική του ραδιοφωνική εκπομπή στο boemradio, ενώ αυτήν την περίοδο βρίσκεται ξανά με τις αγαπημένες του “Μαγικές Σβούρες” του Δημήτρη Αδάμη σε περιοδεία με τον “Δον Κιχώτη”, όπου υποδύεται αρκετούς διαφορετικούς ρόλους!!! (σύμφωνα με πληροφορίες μας οκτώ, αλλά στην σχετική συνέντευξη δεν επιβεβαιώνεται ο αριθμός τους από τον ίδιο…)
* Πάμε πίσω στο 1992. Είμαι στη Β’Λυκείου και ακούω συνέχεια από έναν συμμαθητή, που ήταν μέλος της ερασιτεχνικής ομάδας στο Μαρούσι όπου έμενα, να λέει συνέχεια τη λέξη πρόβα! Μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Τον ρώτησα να μου περιγράψει τι έκαναν σε εκείνη την ομάδα. Μου εξήγησε, μου φάνηκε ενδιαφέρον, πήγα κι εδώ, πήρα ένα μικρό ρόλο στην Αντιγόνη του Ανούιγ κι αυτό ήταν! “Εδώ περνάω καλά και νιώθω όμορφα με τη θεατρική διαδικασία”, ήταν η πρώτη σκέψη μου. Έναν χρόνο μετά, λίγους μήνες πριν τις πανελλήνιες, η σκέψη εκείνη έγινε συνείδηση και απόφαση ισχυρή ν΄ ασχοληθώ με το θέατρο. Ετσι κι έγινε.
* Η υποκριτική με βοήθησε να πατήσω γερά στα πόδια μου και με το πέρασμα των χρόνων να καταλάβω καλύτερα τον εαυτό μου. Ταυτόχρονα είναι ο δικός μου τρόπος (όχι ο μοναδικός, βέβαια) να συμμετέχω στα κοινά, είτε με τις παραστάσεις της καλλιτεχνικής κολλεκτίβας “Ανοικείωση” που κάνει ένα θέατρο ταξικά προσανατολισμένο και βασισμένο στη διδασκαλία του Μπρεχτ, είτε με παραστάσεις για παιδιά με τις Μαγικές Σβούρες που δίνουν το ερέθισμα στα παιδιά για τη διαμόρφωση μιας αισθητικής υψηλού επιπέδου.
* Εχω την αίσθηση ότι οι καλλιτέχνες ήταν ανέκαθεν απαξιωμένοι, λιγότερο ή περισσότερο ανά περιόδους, εκτός από αυτές και αυτούς που τους έλουζαν τα φώτα της δημοσιότητας (για να χρησιμοποιήσω μια κλισέ φράση). Θεωρώ ότι αυτό είναι απόρροια του ότι στο ελληνικό κράτος δεν υπήρξε ούτε μία περίοδος που να δόθηκε στον κόσμο μια σοβαρή πνευματική καλλιέργεια. Αναφέρομαι σε κάτι που να ήταν συντονισμένο από το κράτος και τα αρμόδεια υπουργεία και φορείς. Ως προς την τωρινή πραγματικότητα, πιστεύω ότι και προ covid και τώρα (που φαινομενικά έχουμε ξεμπερδέψει με την πανδημία), η αντιμετώπιση της κατάστασης είναι σχεδόν η ίδια, Τα ίδια προβλήματα υπήρχαν και υπάρχουν και με τον ίδιο επιφανειακό τρόπο αντιμετωπίζονται.
* Στο κομμάτι της ευθύνης, ένα μεγάλο ποσοστό αναλογεί σε εμάς τους καλλιτέχνες. Κακά τα ψέματα. Ζώντας σε μια καπιταλιστική κοινωνία (ακόμα χειρότερα, σε μια κοινωνία όπως η ελληνική που ο καπιταλισμός της είναι εξαρτώμενος απ’αυτόν ισχυρότερων οικονομικά χωρών) η πλειοψηφία των καλλιτεχνών (και με το άγχος της επιβίωσης πάνω απ’το κεφάλι τους) σέρνεται στο κυνήγι του χρήματος και της αναγνωρισιμότητας. Μια διαδικασία σαν αυτή, κατ’εξοχήν αντικαλλιτεχνική και ατομικιστική, μόνο καλό δεν μπορεί να κάνει στις τέχνες. Για το κίνημα support θα είμαι λακωνικός και θα στενοχωρήσω, ίσως, κάποιους, αλλά η άποψή μου είναι συγκεκριμένη: Μία φούσκα, άνευ ουσίας, που λειτούργησε ως εργαλείο ανάδειξης κάποιων ηθοποιών. Δεν έλυσε κανένα ουσιαστικό πρόβλημα του κλάδου και δε θα μπορούσε, βέβαια, μιας και ήταν κατασκεύασμα των social media και ως τέτοιο πορεύτηκε.
* Το Metoo προφανώς είχε κάποια θετικά, όπως το ξεσκέπασμα των βρομιών του Λιγνάδη και του Φιλιππίδη και, ίσως, την καλλιέργεια μιας πρόσκαιρης νοοτροπίας ότι μπορούμε να μιλάμε και να καταγγέλουμε πιο εύκολα κακοποιητικές και ποινικά κολάσιμες συμπεριφορές. Εχει, όμως, πεπερασμένο χαρακτήρα και είναι εύκολα αφομοιώσιμο από το σύστημα. Ως εκ τούτου, δεν περιμένω κάτι πιο ουσιαστικό από το metoo.
* Πολλές φορές ακούμε τη φράση «η τέχνη είναι επανάσταση», ή «η τέχνη μπορεί να κάνει επανάσταση». Όχι. Η τέχνη ούτε είναι, ούτε μπορεί να κάνει επανάσταση. Η τέχνη μπορεί να βοηθήσει στη διαμόρφωση αισθητικής. Μπορεί να σου ανοίξει τα μυαλά και τους ορίζοντες. Μπορεί, ενδεχομένως, να σε κάνει λίγο καλύτερο άνθρωπο. Μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή σε προσωπικό επίπεδο. Αλλά δεν μπορεί να αλλάξει την κοινωνία. Η τέχνη ακολουθεί την κοινωνία και τους κοινωνικούς αγώνες. Δεν διαμορφώνει αυτή, σε κοινωνικό επίπεδο. Ως προς την τελευταία διετία πολύ λιτά θα πω ότι δεν έπαιξε κάποιο ιδιαίτερο ρόλο.
* Ο Δον Κιχώτης από τις Μαγικές Σβούρες (αυτή είναι η παράσταση που παίζω τώρα) είναι μια τυπική δουλειά του Δημήτρη Αδάμη, του σκηνοθέτη μας. Δηλαδή, μια παράσταση που σέβεται τον εαυτό της, μια παράσταση που απευθύνεται πρωτίστως σε παιδιά, αλλά είναι φτιαγμένη για όλες τις ηλικίες, μια παράσταση που δημιουργήθηκε με σκληρή και λεπτομερή δουλειά, μια παράσταση που δεν κάνει εκπτώσεις στο κομμάτι της αισθητικής. Οι θεατές, εκτός από τα προανεφερθέντα, θα δουν ένα μικρό, επιλεγμένο, μέρος των περιπετειών του Δον Κιχώτη και μέσα απ’αυτές τον πυρήνα αυτής της ιστορίας: Την ελευθερία, το κυνήγι του ονείρου και την αξία της φιλίας.
* Όπως είπα και προηγουμένως, στη δική μου ανάγνωση, η σημασία του συγκεκριμένου κειμένου έγκειται στο τρίπτυχο: Ελευθερία, όνειρο, φιλία. Αυτά είναι που το έχουν κάνει ένα απ’τα πιο πολυδιαβασμένα κείμενα παγκοσμίως κι ένα απ’τα πιο αγαπημένα. Στην παράστασή μας κυριαρχεί ο ρυθμός και μια λεπτή ισορροπία μεταξύ χιούμορ και συγκίνησης.
* Οι χαρακτήρες αποδίδονται με τρόπο ξεκάθαρο κι ευδιάκριτο και ο τρόπος με τον οποίο είναι δομημένη η παράσταση έχει στοιχεία που απευθύνονται σε όλους τους θεατές και σε όλες τις ηλικίες. Κατά συνέπεια, είναι ευπρόσδεκτοι όλοι και όλες, μικροί και μεγάλοι. Τελευταίο, αλλά πολύ σημαντικό είναι η μουσική και τα τραγούδια της παράστασης. Όλα από την Ισπανία και μάλιστα τα τραγούδια είναι παραδοσιακές ισπανικές μελωδίες, που διασώθηκαν από τον σπουδαίο Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα.
* Οι ρόλοι μου είναι υπέροχοι όλοι και το εννοώ αυτό (αν κι έχω μια μικρή αδυναμία στο θιασάρχη). Δε θα πω πόσοι και ποιοι είναι, γιατί θα χρειαστούμε πολύ χώρο!! Οσες και όσοι μας δείτε, θα καταλάβετε τι εννοώ. Η συνεργασία με τον Δημήτρη Αδάμη και τις Μαγικές Σβούρες είναι παλιά.
* Αυτή είναι η τέταρτη συνεχόμενη χρονιά που δουλεύουμε μαζί και είχαν προηγηθεί και άλλες τρεις συνεργασίες παλιότερα. Απ’αυτό φαίνεται ότι είναι μια πολύ ευτυχής συνεργασία που λειτουργεί σωστά και με κάνει να νιώθω όμορφα που είμαι μέρος αυτής της ομάδας. Κατά συνέπεια, τη βίωσα με μεγάλη χαρά, γιατί είχα να συνεργαστώ με δημιουργικούς και ευγενείς συνεργάτες. Και αναφέρομαι σε ηθοποιούς, συντελεστές και τεχνικούς.
* Αν και με ενδιαφέρει χρόνια και τη σκέφτομαι συχνά, έχω ασχοληθεί ελάχιστα με τη σκηνοθεσία. Κι έτσι όπως πάνε τα πράγματα, δεν ξέρω πότε θα τη δω πιο σοβαρά. Θεωρητικά, πάντως, θα με ενδιέφερε στο μέλλον να διοχετεύσω μέρος της δημιουργικότητάς μου εκεί. Θα δούμε.
* Μικρή η σχέση μου με το γράψιμο. Και ανύπαρκτη με την πεζογραφία και το θεατρικό έργο. Νιώθω εντελώς ανίκανος να γράψω κάτι απ’τα παραπάνω και δεν υπήρχαν ποτέ στη σκέψη μου. Αντίθετα, μερικές φορές, γράφω κάποια μικρά ποιηματάκια ας τα πούμε, αλλά καθαρά για προσωπικούς λόγους. Δε φιλοδοξώ, δηλαδή, να εκδώσω. Αν και δεν αποκλείω τίποτα στη ζωή.
* Το ραδιόφωνο προέκυψε τυχαία, κατά μία έννοια. Με αφορμή μια συζήτηση με την αγαπημένη μου φίλη Ρέα και μια αναπάντεχη συνάντηση στο λεωφορείο 230 με τον Παύλο Λάμπρου, τον έναν εκ των δύο boem τύπων που είναι υπεύθυνοι για το υπέροχο boemradio.
* Ετσι ξεκίνησε η εκπομπή Στο Περιθώριο και το φθινόπωρο του 2020, για να μην τρελαθώ, ξεκίνησα την προσωπική μου εκπομπή με την ονομασία LockTown. Το ραδιόφωνο το αγαπάω πολύ και το αγαπούσα και το ονειρευόμουν από μικρός, αλλά για κάποιο λόγο το θεωρούσα ακατόρθωτο. Τελικά δεν ήταν έτσι και τώρα που το βρήκα, δε σκοπεύω να το χάσω.
* Έχω υπάρξει οπαδός φανατικός ποδοσφαιρικής ομάδας και εξαιρετικός θεατής αθλητικών γεγονότων (όχι μόνο ποδοσφαιρικών). Αυτή είναι η βασική μου σχέση με τον αθλητισμό, δυστυχώς. Τα παλιά χρόνια, ως μαθητής λυκείου, είχα ασχοληθεί για δύο χρόνια με τη δισκοβολία και ίσως να είχα κάποιο μέλλον εκεί (ή στις μεσαίες αποστάσεις, όπως μου έλεγε ένας προπονητής), αλλά ήδη είχε αρχίσει να με κερδίζει το θέατρο και ήταν μονόδρομος για μένα.
* Με το χορό και την κίνηση έχω μια καλή σχέση, αν και σε επίπεδο σπουδών και σεμιναρίων έχω κάνει λίγα πράγματα. Σε γενικές γραμμές, όμως, τα καταφέρνω παραπάνω από ικανοποιητικά, θα έλεγα.
* Το τραγούδι και η μουσική είναι οι μεγάλες μου αγάπες. Ιδίως το τραγούδι που το λατρεύω και είναι το μεγάλο μου απωθημένο μιας και μικρός ένα και μοναδικό όνειρο είχα: να γίνω τραγουδιστής.
* Όταν ξεκινούσα τη δουλειά του ηθοποιού, αν και το σινεμά το αγαπούσα και με μάγευε, με έβλεπα μόνο στο θέατρο και θεωρούσα τον κινηματογράφο κάτι μακρινό και δύσκολο. Δεν ξέρω γιατί. Στην πορεία, βέβαια, είδα ότι δεν είναι τόσο μακρινό. Προέκυψαν αρκετές ταινίες μικρού μήκους και η γνωριμία μου με τον Βασίλη Βαφέα που μου έδωσε την ευκαιρία να παίξω και σε ταινία μεγάλου μήκους.
* Πρόσφατα, μάλιστα, ολοκληρώσαμε τα γυρίσματα της τελευταίας του ταινίας που έχει σχέση με την ιστορία της Νέας Σμύρνης. Γενικά, το τελευταίο διάστημα είναι έντονο κινηματογραφικά για μένα μιας κι έκλεισα γυρίσματα για μια ταινία και είμαι και σε συζητήσεις για μία ακόμα. Όσο περνάει ο καιρός το σινεμά μ’αρέσει όλο και περισσότερο και βλέπω πολύ έντονα τον εαυτό μου μέσα σ’αυτό. Δεν έχω συγκεκριμένα πλάνα και επιδιώξεις για συνεργασίες, αλλά θέλω και θα επιδιώξω να είμαι ενεργός στον κινηματογράφο.
* Και για την τηλεόραση ισχύουν όσα είπα για το σινεμά. Με τη διαφορά ότι στην τηλεόραση με «τρομάζει» κάπως η έκθεση που προκύπτει από τη συμμετοχή σ’αυτήν. Θεωρώ ότι πρέπει κανείς να πατάει γερά στα πόδια του για να κρατήσει ισορροπίες και σε επαγγελματικό και σε προσωπικό επίπεδο.
* Οι τελευταίες συμμετοχές σε τηλεοπτικές σειρές (όπως στη σειρά Τα Νεοκλασσικά, που είχα ένα πολύ όμορφο γύρισμα με τον Θοδωρή Αθερίδη) ήταν αξιόλογες και μου άνοιξαν την όρεξη! Ιδανικά, θα μου άρεσε πολύ να παίξω σε μια σειρά βασισμένη στη λογοτεχνία, όπως ήταν παλιά “Ο κίτρινος φάκελος” και τα “Βαμμένα κόκκινα μαλλιά”.
* Είναι ελάχιστες οι μέχρι τώρα θεατρικές συνεργασίες που μου άφησαν αδιάφορες ή άσχημες εντυπώσεις. Αλλά είναι πολύ εύκολο να ξεχωρίσω τις αγαπημένες μου: Ο Χαρτοπαίκτης του Χουρμούζη με το θίασο Διθύραμβο, Τα Μαχαίρια του Τζων Κασσαβέτη σε σκηνοθεσία Βασίλη Βαφέα, Μήδεια του Ευρυπίδη στο Βαφείο σε σκηνοθεσία του αείμνηστου Λάκη Καραλή, Οι Δύο Οιδίποδες με το Εθνικό θέατρο σε σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη, Η Μηχανή Αμλετ του Χάινερ Μίλλερ με την καλλιτεχνική κολλεκτίβα «Ανοικείωση» και πάνω απ’όλες η παράσταση Ένας Μάκβεθ σε σκηνοθεσία του δάσκαλού μου και φίλου κι ενός απ’τους πιο λατρεμένους μου ανθρώπους, του Ακη Δαβή.
* Δεν έχω συγκεκριμένες βλέψεις για έργα, συγγραφείς, ρόλους και σκηνοθέτες. Τα αντιμετωπίζω όλα και τα κρίνω κατά περίσταση τη στιγμή που έρχονται. Υπάρχει, όμως, ένα έργο που δεν ξέρω τι και πότε θα κάνω κάτι μ’αυτό, αλλά σίγουρα κάτι θα κάνω. Αναφέρομαι στον Οιδίποδα επί Κολωνώ.
* Στην Αθήνα νου αρέσουν, σχεδόν, τα πάντα. Γενικά, δεν είμαι ο πιο κατάλληλος να μιλήσει για αυτήν την πόλη, γιατί την αγαπώ πολύ και νομίζω ότι δυσκολεύομαι να δω τα στραβά της. Σίγουρα θα την ήθελα πιο καθαρή, με λιγότερα αυτοκίνητα και με πιο καλόγουστα κτήρια, αλλά όπως και να’χει για μένα η Αθήνα είναι υπέροχη!!!
* Στο τι μου αρέσει στο All4fun θα ξεκινήσω με κάτι προφανές: Ότι, επιτέλους, έχουμε ένα site που μπορούμε να ενημερωνόμαστε για τις ακροάσεις, κάτι που δεν είναι λίγο. Πέρα απ’αυτό και διάφορα άλλα επί μέρους, αποπνέει κάτι φιλικό και οικείο, σε βαθμό που ακόμα κι αν δεν το παρακολουθείς συνέχεια, το νοιώθεις δικό σου. Τουλάχιστον έτσι λειτουργεί σε μένα και είναι κάτι που εκτιμώ πολύ. Με την ευκαιρία, θα ήθελα να σε ευχαριστήσω και γι’αυτό το βήμα αλλά και για τη συνολικότερη στήριξή σου. Όχι μόνο επαγγελματικά, αλλά και σε ανθρώπινο επίπεδο (ξέρεις εσύ). Πάντα επιτυχίες στο site και να μη χάσει αυτόν τον αγαπησιάρικο χαρακτήρα που έχει.
& Αναλυτικές πληροφορίες για τον “Δον Κιχώτη” ΕΔΩ:
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 2/7/2022