Με τη θέληση για δημιουργία να υπερισχύει ξεκάθαρα των δυσκολιών η Δήμητρα Νταντή είναι μια πολλά υποσχόμενη νέα ηθοποιός, που πλην των ικανοτήτων της διαθέτει και έναν αξιοζήλευτο χαρακτήρα.
Και μια επιμονή, που την οδήγησε στο να μάθει ρωσικά, να περάσει από μια σειρά ακροάσεων πριν ακόμα μιλάει την γλώσσα και να πάρει τελικά υποτροφία από το Ρωσικό Πολιτιστικό Κέντρο. Μετά την αποφοίτησή της από την Δραματική Σχολή της Νέλλης Καρρά, μετακόμισε για δύο χρόνια στη Ρωσία και η συγκεκριμένη εμπειρία τη διαμόρφωσε και καλλιτεχνικά, αλλά και σε ανθρώπινο επίπεδο.
Έχοντας πλέον επιστρέψει στην Ελλάδα αυτήν την περίοδο συμμετέχει στο “Πεθαίνω σα χώρα” του Δημήτρη Δημητριάδη σε σκηνοθεσία της φίλης της και συμπαίκτριας της Αλίκης Στενού, ενώ μεταξύ άλλων ως πρόσωπο εβδομάδας μας εξομολογείται τον πόθο της να παίξει στον κινηματογράφο και σε μια σειρά εποχής στην τηλεόραση.
* Όταν ήμουν 15 χρονών θα έπαιζα σε μια σχολική παράσταση. Ενώ με είχε κυριεύσει αγωνία πριν εμφανιστώ, όταν άναψαν οι προβολείς και το κοινό εξαφανίστηκε πίσω από τα έντονα φώτα ένιωσα πιο κοντά στον εαυτό μου από ποτέ. Από τότε κατάλαβα ότι θέλω να ασχοληθώ με το θέατρο. Ίσως απλά για να ξαναζώ εκείνη την πρώτη εμπειρία.
* Υποκριτική για μένα ειναι το ένοχο μυστικό που έχω με τον εαυτό μου. Ειναι η λήθη του κόσμου της καθημερινότητας για χάρη κόσμων εναλλακτικών. Είναι αυτό που ήταν από την αρχαιότητα: παραίτηση από τον εαυτό μου ώστε να επιστρέψω ανακαλύπτοντας νέες του πτυχές. Επίσης όπως έλεγαν στη Ρωσία το θέατρο είναι η γιορτή της ζωής. Νομίζω πως αυτή είναι η καλύτερη περιγραφή.
* Θα μπορούσα να μιλήσω για τις άπειρες δυσκολίες που υπάρχουν στον χώρο και με στεναχωρούν, αλλά δεν θα το κάνω. Προτιμώ να μιλήσω για την υπέρβαση των δυσκολιών που μόνο η θέληση για δημιουργία μπορεί να πετύχει.
* Πράγματι κατά τη διάρκεια της καραντίνας η τέχνη αποτέλεσε ένα βάλσαμο για τους ανθρώπους. Αποτέλεσε μια έξοδο από τον εγκλεισμό του σπιτιού. Η τέχνη μπορεί να κάνει ορατά και να μορφοποιήσει πράγματα που κατά τη διάρκεια της καθημερινότητας τα ξεχνάμε. Μπορεί να νοηματοδοτήσει τη ζωή μας. Για αυτούς που την υποτιμούν θα έλεγα «τυφλός τα τ’ ώτα, τον τε νουν, τα τ’ όμματ’ εί.» Δεν θα αναφερθώ σε συγκεκριμένα άτομα. Θα τους καταδικάσω στη σιωπή.
* Η σκηνοθέτιδα της παράστασης και στενή μου φίλη Αλίκη Στενού κι εγώ είχαμε μόλις επιστρέψει και οι δύο στην Ελλάδα μετά από σπουδές υποκριτικής στο εξωτερικό. Η Αλίκη απο την RADA κι εγώ από την σχολή του Θεάτρου Βαχτάνκοφ στη Μόσχα. Μόλις είχε ακυρωθεί μία παράσταση που έκανα πρόβες για αρκετό καιρό λόγω COVID και αυτό ήταν ένα κομβικό σημείο. Ένιωσα πως ήταν η κατάλληλη στιγμή να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου. Ήθελα πολύ να συνεργαστώ με την Αλίκη, η ανάγκη μας ήταν κοινή και αποφασίσαμε να βρούμε ένα έργο που μας συγκινεί και να κάνουμε αυτό που τόσο αγαπάμε.
* Περάσαμε αρκετές ώρες στη βιβλιοθήκη μέχρι να καταλήξουμε στο έργο «Πεθαίνω σαν Χώρα» του Δημήτρη Δημητριάδη και κομβικό ρόλο έπαιξε η ίδια μας η ανάγκη μας να επαναπροσδιορίσουμε την σχέση μας με την χώρα. Η αναζήτηση μας με το τι είναι τελικά αυτό που μας κρατάει πίσω και πως μπορούμε να πάμε σε ένα «νέο κύκλο» όπου θα παραμείνουμε αισιόδοξοι.
* Στη σκηνή είμαστε πέντε ηθοποιοί και ο Νίκος Τουλιάτος στα Κρουστά, ο οποίος είναι ένας ένας πολύ αγαπημένος και γενναιόδωρος συνεργάτης. Η Αλίκη Στενού, η Λίνα Κομνηνού, ο Συμεών Κωστάκογλου, ο Αντώνης Σανιάνος κι εγώ είμαστε σαν ένα είδος αφηγητών πάνω στη σκηνή.
* Μαζί με τη Λίνα, τον Συμεών, τον Αντώνη και την Αλίκη μοιραστήκαμε ένα ταξίδι μεταμεσονύκτιων προβών καθώς όλοι δουλεύουμε παράλληλα και αυτή η παράσταση είναι για μένα ο δικός μας τρόπος να φωνάξουμε: «θέλω να ζήσω». Για αυτό θα έλεγα στους θεατές να έρθουν. Για ν’ ακούσουν την ειλικρινή κραυγή μας.
* Ο καθένας από εμάς ως αφηγητής εκφράζει την προσωπική του αγωνία, και την σχέση του με την χώρα και την κληρονομιά της. Η Αλίκη προσέγγισε ατομικά τον κάθε ηθοποιό και η πρώτη συζήτηση που είχαμε ήταν πάνω στην ερώτηση “ποιά είναι η σχέση σου με τη χώρα;”. Στην πραγματικότητα και εγώ η ίδια έχω μια μια πολύ ιδιαίτερη σχέση με την Ελλάδα.
* Είχα ζήσει για ένα χρόνο στο Βερολίνο, γύρισα, έμεινα για ένα χρόνο στο Κρασνοντάρ και δύο χρόνια στην Μόσχα. Η προσωπική μου αναζήτηση τι σημαίνει για μένα συναισθηματικά αυτή η χώρα, τι με κρατάει πίσω , τι θα μπορούσα να καταφέρω επαγγελματικά εδώ και τι στο εξωτερικό είναι η αφετηρία μου για να συνδεθώ με αυτό το κείμενο.
* Νομίζω πως τα τελευταία χρόνια υπάρχουν πολλές αξιόλογες σειρές στην τηλεόραση και σίγουρα θα ήθελα να συμμετέχω στο μέλλον. Θα ήθελα πάρα πολύ να παίξω σε σειρά εποχής.
* Λατρεύω τον κινηματογράφο και σίγουρα είναι ένα όνειρο μου να κάνω στο μέλλον. Υπάρχουν πολλοί αξιόλογοι νέοι σκηνοθέτες και πιστεύω πολύ στο ελληνικό σινεμά.
* Μου αρέσει να μεταφράζω ποιήματα που δεν έχουν μεταφραστεί. Μου αρέσει πολύ το τραγούδι και σ’ ένα φανταστικό σύμπαν θα ήθελα να παίζω άρπα. Η σκηνοθεσία είναι ας πούμε το φλέρτ μου, στην παράσταση «Πεθαίνω σαν Χώρα» είμαι βοηθός σκηνοθέτη και θα ήθελα στο μέλλον να ασχοληθώ αλλά σίγουρα υπάρχει πολύς δρόμος ακόμα καθώς θεωρώ την σκηνοθεσία μία από τις πιο δύσκολες τέχνες.
* Έχω κάνει πολλά χρόνια σύγχρονο χορό και contactimprovisation. Ο χορός με απελευθερώνει και με κάνει να αισθάνομαι γεμάτη ζωή.
* Με την Αλίκη και τη Λίνα γνωριστήκαμε στην σχολή της Αρχής, και θα ήθελα πολύ να συνεργαστώ μαζί τους οπότε χαίρομαι που μου δίνεται τώρα αυτή η ευκαιρία. Σίγουρα επιθυμώ και στο μέλλον να συνεργαστώ με συμμαθητές μου. Από την σχολή μου έμειναν περισσότερο οι δάσκαλοι μου, ο αγαπημένος μου Δημήτρης ‘Ημμελος, οι συμμαθητές μου, που μοιραστήκαμε αυτά τα χρόνια δημιουργίας, οι αληθινές αγκαλιές που δίναμε και μας έλειψαν τόσο το τελευταίο διάστημα.
* Ήταν χρόνια δημιουργικά και δύσκολα, εγώ πρώτα είχα τελειώσει το Οικονομικό Πανεπιστήμιο οπότε ξαφνικά βούτηξα σ’ έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο με τις προκλήσεις και τις αγωνίες του. Σίγουρα θα ήθελα κάποια στιγμή να παίξω Τσέχωφ και τραγωδία!
* Η εμπειρία μου στη Ρωσία ήταν μοναδική.Και ήταν μοναδική εξαιτίας των ανθρώπων και των σχέσεων που δημιουργήθηκαν εκεί. Προσωπικά πήρα απίστευτη υποστήριξη και αγάπη από τους δασκάλους μου που μιλάμε ακόμα και σήμερα.
* Όσο για τους συμμαθητές μου, έγιναν για δύο χρόνια η οικογένεια μου.Μέναμε όλοι μαζί στις εστίες τρεις και τέσσερις σε ένα δωμάτιο, και πιο πολύ μου λείπουν οι βραδινές μας συζητήσεις για το θέατρο, τον έρωτα, τον Θεό, τα όνειρα μας. Πήγα εκεί μέσω πλήρους υποτροφίας από το Ρωσικό Πολιτιστικό Κέντρο.
* Ήταν μια δύσκολη διαδικασία καθώς έπρεπε να μάθω μια γλώσσα για να σπουδάσω που δεν ήξερα καθόλου και να δώσω μια σειρά ακροάσεων στα ρωσικά. Όμως ήταν μια εμπειρία που με άλλαξε και με διαμόρφωσε καλλιτεχνικά και σαν άνθρωπο. Θα μου λείψει απίστευτα και το θέατρο που έβλεπα εκεί, και ειδικά οι παραστάσεις του Μπουτόσοφ.
* Ό,τι μισώ μπορεί να είναι και αυτό που αγαπώ στην Αθήνα. Δεν είναι μια όμορφη πόλη αλλά είναι μια ενδιαφέρουσα πόλη. Μία πόλη σε διαρκές καθεστώς κρίσης όπως οφείλει να είναι μια μεγαλούπολη. Μισώ την βρωμιά της αλλά και την αγαπώ. Μισώ τον αδυσώπητο ήλιο της αλλά τον αγαπώ επίσης. Μου αρέσει που είναι αναπάντεχη. ‘Οποια και αν είναι η πρόβλεψη σου για το τι θα συναντήσεις στην επόμενη γωνία η Αθήνα θα σε διαψεύσει…
* Στο All4fun μου αρέσει ότι στηρίζει νέους καλλιτέχνες και ομάδες και δίνει φωνή σε νέους ανθρώπους να ακουστούν. Ευχαριστούμε πολύ Κυριάκο και εσένα προσωπικά!
& Αναλυτικές πληροφορίες για το “Πεθαίνω σα χώρα” ακολουθούν ΕΔΩ:
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 6/5/2022
