Ευστροφία, Ενσυναίσθηση, Ενέργεια, Μοίρασμα και συνολικά Αγάπη. Έτσι αντιλαμβάνεται τη μαγική αίσθηση της υποκριτικής, που τη βοηθάει ν’ ανακαλύπτει συνεχώς νέα πράγματα για εκείνην και τον κόσμο.
Μετά την ολοκλήρωση της πολύ επιτυχημένης παράστασης στο Παλλάς “Το Τρίτο Στεφάνι” η Ελευθερία Παγκάλου είναι στην ευχάριστη θέση να επιστρέφει εκεί, που πρωτοέπαιξε ως σπουδάστρια του Θεάτρου Τέχνης.
Σε λίγες ημέρες το “Μοτέλ” του Βασίλη Μαυρογεωργίου κάνει πρεμιέρα και η ίδια ως πρόσωπο της εβδομάδας μας μίλησε μεταξύ άλλων για τη συγκεκριμένη παράσταση, η οποία αναμένεται με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον.
* Η υποκριτική, νομίζω, προϋπήρχε πάντα μέσα μου με έναν τρόπο. Δεν ξέρω γιατί, κάπως, πάντα πίστευα ότι αυτό είναι για μένα. Ήξερα ότι θα το κάνω. Δεν μπήκα ποτέ σε κάποια ερασιτεχνική ομάδα, είχα μόνο συμμετοχές στις σχολικές γιορτές, κι αυτό μόνο δευτέρα και τρίτη λυκείου.
* Δύο χρόνια μετά το σχολείο που τα πράγματα έγιναν, περίπου, πιο καθαρά στο μυαλό μου άρχισα να προσπαθώ και να προετοιμάζομαι για να μπω σε δραματική σχολή. Την πρώτη χρονιά που έδωσα εξετάσεις δεν τα κατάφερα. Τη δεύτερη κατάφερα να μπω στη δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης και όλα κούμπωσαν μέσα μου. Είχα διαλέξει το σωστο μονοπάτι.

* Υποκριτική για μένα σημαίνει Ευστροφία, Ενσυναίσθηση, Αγάπη, Ενέργεια, Μοίρασμα. Εμπεριέχει, με το δικό της τρόπο, όλα τα συστατικά της ζωής της ίδιας. Το μαγικό με την υποκριτική είναι πως σε κάνει συνεχώς να ανακαλύπτεις καινούρια πράγματα για τον ίδιο σου τον εαυτό και την ιδιοσυγκρασία. Σε μαθαίνει να κοιτάς τα πράγματα και από άλλες οπτικές γωνίες, να γίνεσαι παρατηρητής των άλλων και κυρίως του ίδιου σου του εαυτού και να εξελίσσεσαι. Είναι πραγματικό μάθημα ζωής. Ένας τρόπος να έρχεσαι όλο και πιο κοντά στον εαυτό σου και να τον συμπονείς, να τον αγαπάς. Κάτι που είναι δύσκολο να το κάνει κάποιος μεγαλώνοντας, πόσο μάλλον στις μέρες μας. Υποκριτική, λοιπόν, για μένα, με μια λέξη, ίσως σημαίνει αγάπη.
* Ένας καλλιτέχνης είναι εργάτης, πολύ σκληρά εργαζόμενος. Δυστυχώς, ζούμε σε ένα κράτος που δε μας αναγνωρίζει ως τέτοιους και αυτό, νομίζω, τα λέει όλα από μόνο του.
* Με κρατάει αισιόδοξη η ίδια η φύση της δουλειας. Μιλάμε για πολιτισμό και έκφραση. Ποιος δεν το έχει ανάγκη αυτό; Ειδικά στους δύσκολους καιρούς στους οποιους ζούμε. Το θέατρο, έχει αποδείξει πως επιβιώνει σε πολύ δύσκολες, ιστορικά, στιγμές. Με κρατάει αισιόδοξη αυτό. Ο κόσμος πάντα θα το έχει ανάγκη, πάντα θα νιώθει ένα είδος κάθαρσης βγαίνοντας από έναν τετοιο καλλιτεχνικό χώρο. Γεμίζει κάποια κενά μέσα του, αγαπά και συγχωρει. Γελά και κλαίει.

* Στεναχώρια μου προκαλεί η αντιμετώπιση που προείπα. Η ανασφάλεια επίσης. Όμως είναι κομμάτια με τα οποία πορεύονται οι καλλιτέχνες, αν όχι μια ζωη, σίγουρα τα αρκετά τελευταία χρόνια χωρίς, όμως, να παραιτούνται. Οπότε και πάλι η αισιοδοξία μου υπερτερεί σ αυτή τη ζυγαριά. Θεωρώ πως ο καθένας μόνος του και έτσι όλοι μαζί μπορούμε να καταφέρουμε σπουδαία πράγματα και να καταφέρουμε να κατακτήσουμε πράγματα που μας αξίζουν.
* Αυτό είναι και το μερίδιο ευθύνης που μας αναλογεί. Να πηγαίνουμε και να βγαίνουμε μπροστά βοηθώντας έτσι, μέσα από τη δουλειά μας και τα μηνύματα που μπορούμε να περάσουμε στον κόσμο μέσα από αυτήν, και όλους όσοι επιλέγουν ξανά και ξανά να έρχονται σε εμας. Το θέατρο και οι τέχνες γενικά, είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που έχουν στο μυαλό τους πολλοί. Είναι κάτι οικουμενικό. Μας φέρνουν κοντά. Και αυτό είναι η μεγαλύτερη ανάγκη που έχουμε όλοι μετά από όλα όσα ζήσαμε τον τελευταίο καιρό και εξακολουθούμε να ζούμε. Το μερίδιο της πολιτείας είναι, απλώς, να το αναγνωρίσει και να συμπεριφερθεί ανάλογα. Χωρίς να κλείνει τα μάτια.
* Αρχικά με συγκινεί απίστευτα το γεγονός πως γυρίζω ξανά στο Θέατρο Τέχνης, στο ίδιο μέρος που έκανα την πρώτη μου παράσταση, ως σπουδάστρια ακόμα. Ήταν μια δουλειά που δεν περίμενα καθόλου να μου έρθει και αυτο με κάνει να χαίρομαι διπλά και τριπλά. Διπλά και τριπλά χαρούμενη με κάνει, επίσης, το γεγονός πως συμπεριλήφθηκα στα άτομα που πρότεινε το ίδιο το θέατρο Τέχνης στο σκηνοθέτη μας, Βασίλη Μαυρογεωργίου, για την ακρόαση που πραγματοποίησε. Έτσι έγινε. Πέρασα από ακρόαση και επιλέχθηκα.

* Αυτήν τη δουλειά την απολαμβάνω απίστευτα πολύ και είμαι περήφανη γι αυτήν και, ειλικρινά, περιμένω πώς και πώς να ανέβει για να δει κι ο κόσμος αυτο που προετοιμάζουμε τόσο καιρό. Νομίζω πως είναι κάτι που δεν το βλέπει κανεις συχνά και είμαι πολυ ανυπόμονη γι’ αυτό.
Πρόκειται για ένα μοτέλ που βρίσκεται σε ένα απομονωμένο μέρος. Το έργο ξεκινα με τη δολοφονία μιας νεαρης γυναικας. Μια δολοφονία που έχει γίνει μέσα στο δωμάτιο 5. Βλέπουμε τις ζωές των ανθρώπων που ζουν εκεί να ταράζονται ώσπου να έρθει η κάθαρση.
* Δε θέλω να πω περισσότερα γιατί, πραγματικά, αξίζει πολυ να έρθει κάποιος, να μπει μέσα σε αυτόν τον κοσμο και να τον ζήσει. Να προσπαθήσει να καταλάβει τι έχει συμβεί.

* Τη δουλειά του Βασίλη Μαυρογεωργίου τη γνώριζα. Είχα δει κάποιες απ τις δουλειές του και δεν υπήρχε ούτε μια απ την οποία να βγήκα και να μη μου έχει αρέσει. Ήταν ένας άνθρωπος με τον οποίο πάντα ήθελα να συνεργαστώ και όταν μου ήρθε η ευκαιρία δεν το σκέφτηκα δεύτερη φορά ούτε για μισό δευτερόλεπτο.
* Είναι ένας άνθρωπος πολύ έξυπνος, εύστροφος και απόλυτα προσιτός. Ένας άνθρωπος που σου δίνει τη δυνατότητα να ελευθερωθείς, να δοκιμάσεις και να σκεφτείς πράγματα και αυτό να έχει, με έναν μαγικό τρόπο, το αποτέλεσμα που έχει στο μυαλό του. Η συνεργασία μας, λοιπόν, είναι καταπληκτική. Ομοίως και με τους υπόλοιπους συνεργάτες.
* Θέλω να αναφέρω τα ονόματα τους. Είναι οι Νίκος Αλεξίου, Κλέλια Ανδριολάτου, Κατερίνα Λυπηρίδου, Ιωάννα Μαυρέα και Χρήστος Σαπουντζής. Η Καλή Βοϊκλη, βοηθός σκηνοθέτη, ο Νικος Κυπουργός που γράφει τη μουσική για την παράσταση. (Αυτός ποιος να μου το έλεγε. Ότι θα συνεργαζόμουν με το Νίκο Κυπουργό!) Ο Πάρης Μαντόπουλος που επιμελείται την κίνηση, ο Κωνσταντινος Ζαμάνης που επιμελείται τα σκηνικά και τα κοστούμια. Κάθε ένας ξεχωριστά και όλοι μαζί δημιουργούν μια υπέροχη συγκυρία. Έχω την τύχη να πηγαίνω για πρόβα με μεγάλη χαρα. Να θέλω να τους συναντήσω, να συζητήσω μαζί τους και στην πρόβα αλλά και εκτός. Νομίζω πως έχουμε δέσει πολύ ωραία.

* Είναι μια δουλεια που μας έκανε κι εμάς τους ίδιους να σκεφτούμε πράγματα που δεν είναι εύκολα. Δεν είναι εύκολα στην πράξη τους, δεν είναι εύκολα κοινωνικά, δεν είναι εύκολα για εμάς. Μας έκανε να ανακαλύψουμε πράγματα ακόμα και για τους ίδιους μας τους εαυτούς με έναν τρόπο. Εκτός από τους ταλαντουχους αυτους ανθρώπους, λοιπόν, και την αγάπη που έχουμε βάλει σε αυτή τη δουλεια θα πρότεινα σε κάποιον να έρθει γιατί θα δει και θα σκεφτεί πράγματα που ίσως βλέπει αλλά κάνει πως δε βλέπει. Και γύρω του και μέσα του. Είναι ένα μάθημα το έργο αυτό.
* Αυτός ο ρόλος ήταν ο πρώτος ρόλος με τον οποίο έχω αρκετά κοινά στοιχεία κι αυτό ήταν κατι που με δυσκόλεψε. Η Μαρίζα είναι ένα κορίτσι 25 χρονών, σύγχρονο που της αρέσει το φαγητό και της αρέσει να ασχολείται με το ιντερνετ και τα social media, ενώ αγαπάει και πάρα πολύ τη φίλη της, Άννα (Κλέλια Ανδριολάτου)
* Εγώ δηλαδή, απλά δυο χρόνια μικρότερη. Μου πήρε αρκετό χρόνο να καταλάβω πώς πρέπει να φέρεται αυτό το κορίτσι μέσα στο πλαίσιο που ζει. Άργησα να καταλάβω τι έχει ακριβώς μέσα στο μυαλό της. Νομίζω πως, πια, έχω καταλάβει τον τρόπο της, όμως συνεχίζω να δουλεύω πάνω σ αυτό. Στην πραγματικότητα δουλεύω πάνω σ αυτό όλη μέρα, με ένα τρόπο…

* Δηλώνω πως είμαι τηλεορασάκιας. Πάντα έβλεπα πολύ τηλεόραση. Σειρές που ήξερα απ’ έξω διαλόγους, ταινίες που επίσης ήξερα απ’ έξω διαλογους. Μ’ αρέσει η τηλεόραση. Πια δεν παρακολουθώ τόσο πολύ λόγω χρόνου, αλλά όποτε τα καταφέρνω κολλάω.
* Οι δουλειές που έχω κάνει στην τηλεόραση είναι η δεύτερη σεζόν του «Μην ψαρώνεις» στον Αντ1 και έχω συμμετάσχει και στη δεύτερη σεζόν του Έτερος Εγώ – Κάθαρσις. Θα ήθελα πολύ να κάνω πάλι κάτι, η αλήθεια είναι. Δεν ξέρω ακριβώς τι. Οι καλοί άνθρωποι και συνεργάτες είναι πάντα ευπρόσδεκτοι. Άλλωστε, ευτυχώς, γίνονται πολλά ωραία πράγματα πια.
* Ο κινηματογράφος είναι άλλο ένα όνειρο που ελπίζω να γίνει κι αυτός πραγματικότητα κάποια στιγμή. Πέρα απ το ότι μ αρέσουν οι ταινίες και θέλω να βλέπω είτε στον υπολογιστή είτε στο σινεμά είτε στην τηλεόραση, μέχρι στιγμής, δεν έχω κάποια άλλη σχέση μαζί του. Θα ήθελα πάρα πολύ να έρθουμε πιο κοντά (σ.σ. γέλια)

* Με το γράψιμο δεν έχω ιδιαίτερη σχέση. Γράφω μόνο σκέψεις μου, κάποιες φορές. Έχω επιχειρήσει να γράψω αλλά νομίζω πως δεν είναι το ατού μου.
Η σκηνοθεσία είναι κάτι που μου φαίνεται πολύ μακρινό, αυτή τη στιγμή. Θεωρώ πως είναι κάτι πολύ δύσκολο και φέρει μια μεγάλη ευθύνη, την οποία, με τη μικρή εμπειρία που έχω τη δεδομένη στιγμή, δεν μπορώ να την πάρω. Θαυμάζω την ευστροφία των σκηνοθετών που ξέρουν καλά τη δουλειά τους.
* Με το τραγούδι και τη μουσική έχω μια άλλη σχέση. Τραγουδάω ολημερίς. Και σε παραστάσεις όποτε απαιτείται. Έχω υπάρξει και σε μουσικά σχήματα. Όμως δεν ξέρω μουσική. Ξέρω μόνο τα βασικά και μ’ ενδιαφέρει πολύ. Θα ήθελα να ξέρω να παίζω πιάνο.

* Λατρεύω τον χορό. Κυρίως το μπαλέτο. Όταν ήμουν πολύ μικρή ονειρευόμουν να γίνω μπαλαρίνα στις μεγαλύτερες σκηνές του κόσμου. Μετά άρχισα να καταλαβαίνω….Μου αρέσει πολύ ο χορός, έχω ρυθμό. Πια η σχέση μου μ αυτόν είναι κυρίως όταν ανοίγω το ραδιόφωνο για να ετοιμαστώ πηγαίνοντας για πρόβα ή παράσταση. Ή για βόλτα. Ή σε βραδινή έξοδο σε κάποιο μαγαζί, το οποίο έχει περιοριστεί στο ελάχιστο πια, λόγω των συνθηκών.
* Πέρασα για πολύ λίγο απ τη ρυθμική όπου με είχαν ζητήσει για πρωταθλητισμό, αλλά δε συνέχισα. Εχω ένα χρυσό μετάλλιο στο handball και μ αρέσει πάρα πολύ το ποδόσφαιρο. Όποτε προλαβαίνω μ’ αρέσει να παρακολουθώ και να ενημερώνομαι. Το καλοκαίρι που μας πέρασε παρακολούθησα όλο το Euro! Θαυμάζω τους αθλητές όλων των ειδών. Θαυμάζω την πειθαρχία και την προσήλωση τους και μ έναν τρόπο τη ζηλεύω.
* Από την δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης έχω αναμνήσεις που θα φυλάω μια ζωή. Εκεί έκανα δύο απ’ τους καλύτερους μου φίλους και γνώρισα κι άλλους ανθρώπους που θα κρατώ μέσα μου για μια ζωή. Έμαθα πράγματα που δε θα μάθαινα ποτέ αν δεν είχα περάσει από εκεί.

* Θυμάμαι και αναπολώ τα πάντα. Ακόμα και την κούραση. Αναπολώ το άγχος, τη δημιουργία, το τρέξιμο, τις χαρές, τις λύπες, τα γέλια, τα κλάματα. Ήταν η μεγαλύτερη τύχη, για μένα, το ότι άνοιξαν οι πόρτες του και κατάφερα να περάσω κι εγώ από εκείνο το κτίριο της Ιπποκράτους. Ένα μεγάλο κομμάτι της καρδιάς μου θα είναι πάντα εκεί.
* Σε ο,τι έχει να κάνει με το μέλλον, το μόνο που ξέρω είναι πως θα ήθελα να καταφέρω να κάνω πολλά πράγματα και να συνεργαστώ με πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους.
* Προσπαθώ να τα σκέφτομαι ένα – ένα. Να κάνω ένα βήμα τη φορά και να μη βιάζομαι. Να έχω υπομονή, ενώ είμαι ταυτόχρονα και ανυπόμονη.

* Η Αθήνα μου αρέσει περισσότερο το βράδυ. Η ατμόσφαιρά της, τα φώτα της, τα κτίριά της, τα μαγαζιά της, ο κοσμος στα μαγαζιά. Μου αρέσουν πολύ οι φωτεινές πινακίδες είτε προέρχονται από κάποιο φούρνο είτε από κάποιο θέατρο είτε από τα αναμμένα φώτα των αυτοκινήτων που περιμένουν να ανάψει το φανάρι από κόκκινο σε πράσινο. Δε μου αρέσει η κίνηση, το τρέξιμο, το καυσαέριο, η φασαρία και το ότι δε βρίσκω να παρκάρω εύκολα.
Στο All4fun μου αρέσει το ότι μαθαίνω συνεχώς για παραστάσεις και δρώμενα, το ότι γνωρίζω καινούρια και φρέσκα πρόσωπα και φυσικά το ότι εκτιμάται η δουλειά που κάνουν οι καλλιτέχνες.
& Αναλυτικές πληροφορίες για το “Μοτέλ” ακολουθούν ΕΔΩ:
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 4/4/2022


