“Δοτική, μέσα σε όλα, καλοπροαίρετη, ομαδική, γλυκιά, ευγενική…” Για όλους τους συγκεκριμένους χαρακτηρισμούς από τους συμπαίκτες της στο θεατρικό “Δάχτυλο στο Μέλι” στην πρόσφατη συμμετοχή τους στο “Ρουκ Ζουκ Σπέσιαλ” προσυπογράφω. Τους κρατάω και προσθέτω και το δεδομένο της υποκριτικό ταλέντο.
Η Βίβιαν Κοντομάρη πάνω στην σκηνή μάλιστα είναι τόσο σαρωτική, που η γλυκιά αυτή προσωπικότητα μεταμορφώνεται ξαφνικά σε μια bitch με απόλυτη επιτυχία. Όπως συμβαίνει κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Eliart στο έργο του Μίμη Καπέρδου, όταν αναλαμβάνει τον ρόλο μιας αυστηρής συζύγου και μητέρας, η οποία βάζει πάνω απ’ όλα την υπόληψή της και το καλό όνομα της οικογένειάς της. Απομονώντας τα κοινά της στοιχεία με τον συγκεκριμένο ρόλο, όπως και η ίδια παραδέχεται είναι μόνο στην κοινή αίσθηση του δικαίου και της ηθικής.
Αν και μικρή επιθυμούσε να γίνει κτηνίατρος, προτίμησε την υποκριτική, την οποία αντιμετωπίζει με την ίδια αγάπη και την ίδια προσήλωση σαν τότε που ξεκινούσε στην δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Ή σαν τότε, που πρωτοέπαιξε στη “Βασιλική” στην άλλη μεγάλη της αγάπη, τον κινηματογράφο στον οποίο είναι γεγονός πως θα έπρεπε να της έχουν δοθεί περισσότερες ευκαιρίες. Αλλά φυσικά ποτέ δεν είναι αργά…
* Δεν θα έλεγα πως η υποκριτική προέκυψε. Υπήρχε. Προϋπήρχε. Μονο που δεν με άφησε να την προσπεράσω – όπως τόσα αλλα που ειχα σκεφτει να κάνω ή και που δοκιμάστηκα να καταπιαστώ με αυτά -. Η συνέχεια του παιχνιδιού. Δεν έχω κόψει το νήμα. Ή έτσι νομίζω. Ή ετσι θα ηθελα να συμβεί με κάποιον τρόπο και η υποκριτική είναι ο ιδανικός τρόπος για να μη σταματήσεις να «παίζεις»
* Και αν θεωρητικά αισθάνονται πως την έχουν ανάγκη, πρακτικά δεν ειναι έτοιμοι να την υποστηρίξουν όπως της αξίζει. Όπως τους αξίζει. Όπως μας αξίζει.
* Όπως έλεγε ένας σκηνοθέτης με τον οποίο παλιά είχα συνεργαστεί: Το αυτονόητο δεν περιγράφεται. Η τέχνη είναι ανάγκη. Τόσο για αυτόν που δημιουργεί, όσο και γι’αυτον που απολαμβάνει. Στοιχηματίζω πως στην πρώτη καραντίνα ακόμα και ο πιο γραφειοκράτης άνθρωπος, έστω για λίγο θα έγινε ηθοποιός, ζωγράφος, χορευτής, μουσικός, ποιητής.. Η τέχνη είναι πολιτισμός. Οφείλουμε να στηρίζουμε τον πολιτισμό όπως την παιδεία, την υγεια, τον αθλητισμό και όλα οσα χρειάζεται μια κοινωνία για να συνεχίσει να υπάρχει και να εξελίσσεται.
* Αισιόδοξη για τη ζωή με κρατάει κυριως το παιδί μου. Αισιόδοξη για τη δουλειά με κρατάει ο ηλικιωμένος κύριος που έχει έρθει μια ώρα πριν και περιμένει να δει την παράταση και οι υπέροχοι άνθρωποι που γνωριζω μέσα από τη δουλειά μας.
* Με στενοχωρεί που δεν υπάρχει χώρος για ταλαντούχους συναδέλφους. Με στενοχωρεί που η δουλειά μας δεν πληρώνεται ανάλογα. Με στενοχωρεί η αδικία και η αλαζονεία που πολλές φορες επικρατεί.
* Θα ήταν ανόητο να μην παραδεχτώ την ευθύνη που έχω εγώ προσωπικά, αλλά και γενικότερα οι ηθοποιοί, απέναντι στα κακώς κείμενα. Δεχόμαστε είτε από ανάγκη, είτε από απελπισία, είτε ακόμα και από ματαιόδοξο ζήλο, δεχόμαστε να δουλεύουμε πολλές φορες κάτω από άθλιες συνθήκες. Ντρέπομαι να αναφέρω μισθούς που σήμερα αμοιβονται συνάδελφοι σε μεγάλα μάλιστα θέατρα. Ανεχόμαστε ανεπίτρεπτες συμπεριφορές, θεωρώντας πως δεν μας επηρεάζουν παραπάνω και πως όταν θα πάμε σπίτι μας μετά την πρόβα θα είμαστε καλά. Αντιλαμβανόμαστε να καταπατούν και να υπερβαίνουν τα όρια μας και δεν φεύγουμε, γιατί το θεωρούμε αντιεπαγγελματικό. Γιατί ο αληθινός καλλιτέχνης πρέπει να είναι ανθεκτικός… (Πραγματικά μου θυμίζει αυτό το καταστροφικό που λέγανε παλιά πως οι άντρες δεν κλαίνε). Δυστυχώς όμως δε βολεύει η ώρα για να δώσουμε όλοι ραντεβού στο Σύνταγμα..(μεταφορικά μιλώντας)…
* Κυριολεκτικά ομως η πολιτεία μπορεί να βοηθήσει. Κρατικές σκηνές «ανοιχτές» για παλιούς και καινούριους.Οικονομική ενίσχυση στις μικρότερες ομάδες και σε παλιά θέατρα που κλείνουν. Αξιοπρεπή βασικό μισθό και πληρωμένες προβες. Περιφερειακά θέατρα ανοιχτά. Σύμπραξη με σκηνές εκτος Ελλάδος και τόσα αλλα που ένας αρμόδιος σίγουρα έχει σκεφτει και απωθήσει. Τέλος αυστηρή νομοθεσία χωρίς διακρίσεις όσον αφορά στα ανθρώπινα δικαιώματα των καλλιτεχνών.
* Μια μέρα του καλοκαιριού χτύπησε το τηλέφωνο και.. ποσο χάρηκα που σε άκουσα! Εσύ, δηλαδή ο Κυριάκος Κουρουτσαβουρης με πρότεινε σ’ αυτήν τη δουλειά. “Δάχτυλο στο μέλι” του Μίμη Καπέρδου. Διάβασα το κείμενο και μου άρεσε πολύ. Μια κωμωδία, καθαρή, όμορφη, χωρίς χοντροκοπιές, με ευανάγνωστους χαρακτήρες, καταπληκτικό θίασο και σκηνοθέτη τον Χρήστο Ευθυμιου! (παλιά κάναμε παρέα με τον Χρήστο και τον εκτιμώ πολύ). Το θεατρο μικρό και ζεστό και γενικότερα παρεΐστικη ατμόσφαιρα, σχεδόν οικογενειακή. Πώς να μην το απολαμβάνω δα; (Που λέει και η μαμά μου).
* Γι’ αυτούς τους λόγους, λοιπόν και για πολλούς άλλους ακόμα που θα διαπιστώσετε, προτείνω ανεπιφύλακτα σε όποιον θέλει να δει μια δροσερή κωμωδία να έρθει Δευτέρα η Τρίτη στις 21.00 στο Eliart.
* Υποδύομαι την Ελένη, κορη δημάρχου μιας επαρχιακής πόλης και τώρα γυναίκα δημάρχου, γιατί δεν θα άντεχε κάτι λιγότερο. Έχει μεγαλώσει με αρχές και με όλες τις ανέσεις σ’ ένα προστατευμένο αλλά και ταυτόχρονα αυστηρό περιβάλλον. Αυτό το περιβάλλον προσπαθεί και στη δικη της οικογένεια με νύχια και με δόντια να διατηρήσει. Είναι σχεδόν φιλοχρήματη, πλην όμως άμεμπτου ηθικης και στην κορυφή της αξιακης της πυραμίδας, βρίσκεται το όνομα και η υπόληψη της οικογένειας.
* Η αλήθεια είναι πως δεν έχουμε πολλά κοινά, με εξαίρεση την αίσθηση του δικαίου και το κομμάτι της ηθικής, που ομως τα εκφράζουμε με εντελως διαφορετικό τρόπο. Η κόρη του Γιώργου (Χάρης Μαυρουδής) και της Ελένης είναι η Τέρρυ, δηλαδή η Χριστιννα Μαθιουλακη. Γι’αυτή τη συγκυρία είμαι πολύ χαρούμενη. Με τη Χριστίνα γνωριστήκαμε πέρυσι και συνεργαστήκαμε στην σειρά του Star «Έρωτας με διαφορα» Είναι ένα πανέμορφο φωτεινό πλάσμα με ταλέντο και πολύ όρεξη για δουλειά.
* Με συγκινεί το γεγονός πως η παράσταση μας, είναι η πρώτη της επαγγελματική δουλειά στο θεατρο. Χαίρομαι που είμαι κομμάτι αυτής της παρθενικής της εμπειρίας και εύχομαι μετά από χρόνια να το θυμάται με νοσταλγία και αγάπη.
* Πριν κάμποσα χρόνια, οταν αποφοίτησα από την σχολή του Εθνικού Θεάτρου, η τηλεόραση για μένα – και για πολλούς ίσως – ήταν μια απαγορευμένη ζώνη. Διαφορες θεωρίες επικρατούσαν. Πώς αν κανεις τηλεόραση σημαίνει ότι δεν είσαι καλός ηθοποιός, ή ότι είσαι. αλλά θα χαλάσεις. Πως θα σε χαρακτηρίσει στην πορεία σου – με την κακή έννοια- ως έναν εμπορικό ηθοποιό, πως ειναι «εύκολη» και δεν σε βοηθάει να εξελιχθείς υποκριτικά, πως δεν θα μπορείς να ανταποκριθείς αργότερα σε μια θεατρική δουλειά γιατί θα έχεις υιοθετήσει το τηλεοπτικό παίξιμο και αλλα πολλά που τα θυμαμαι τώρα και πραγματικά γελάω. Με αγάπη πάντα, αλλά γελάω.
* Την τηλεόραση λοιπόν, αρχικά την είχα αφορίσει. Αργότερα το τόλμησα αλλά φοβόμουν, γιατί δεν ήξερα να το διαχειριστώ και τώρα την αγαπώ. Δεν υπάρχει σύγκριση με το θέατρο και κακώς κάποιοι τη συγκρίνουν. Είναι δύο διαφορετικά είδη. Έχει αλλες ταχυτητες, αλλες δυσκολίες, άλλες προκλησεις και άλλους κώδικες, που όταν όμως τους βρεις και τους ξεκλειδώσεις, ειλικρινά το απολαμβάνεις. Αυτό που παραμένει το ίδιο ειναι ο ηθοποιός. Ο ηθοποιός,που καλείται να ερμηνεύσει στις συγκεκριμένες συνθήκες, όσο καλύτερα μπορεί.
* Ξεχωρίζω τηλεοπτικά σίγουρα «Το σόι σου», μια αγαπημένη μου πλέον σειρά, στην οποια συμμετείχα για πέντε χρόνια. Με βοήθησε πολύ να αντιληφθώ την αξια αυτής της δουλειάς και να την αγαπήσω. Τώρα συμμετέχω στη σειρά της ΕΤ1 «Κκαι ομως είμαι ακόμα εδώ», μια αισθηματική κομεντί που προβάλλεται κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 20.00 μ.μ. Μια πολύ καλή δουλειά, προσεγμένη, με εξαιρετικούς συνεργάτες.
* Στον κινηματογράφο αν και η πρώτη μου δουλειά ως επαγγελματίας ηθοποιός ήταν η «Βασιλική», μια – καταπληκτική κατά τη γνώμη μου – ταινία του Βαγγέλη Σερντάρη, εντούτοις η σχέση μου με το σινεμά δεν έτυχε να συνεχιστεί στενή. Ολα αυτά τα χρονια συμμετείχα σε 3-4 ταινίες μικρού μήκους και πρόσφατα στο «The black bachelor». Ο κινηματογράφος για μένα συνδιάζει όλες τις τέχνες μαζί. Μια ταινία μπορεί να έχει τα πάντα. Μπορει να είναι πίνακας ζωγραφικής, μουσικό άλμπουμ, ποίηση, υποκριτική τέχνη, χορευτική παράσταση, σκηνοθετική ματιά, μπορεί να είναι όλα. Και ίσα μοιρασμένα. Θα ήθελα πολύ να μου δωθεί η ευκαιρία μα παίξω σε μια ταινία…με πυκνή ατμόσφαιρα και εικαστικό ενδιαφέρον.
* Τη μουσική και το τραγούδι τα θυμάμαι από τότε που με θυμάμαι. Ο πατέρας μου λάτρευε τη μουσική και στο σπίτι από την ώρα που ξυπνούσαμε, το πικαπ σταματούσε να παίζει μόνο πριν πέσουμε για ύπνο. Οι κιθάρες και τα τραγούδια δε, – όταν είχαμε κόσμο, δηλαδή κάθε Σάββατο ή Κυριακή – σταματούσαν, όταν μας έκαναν παρατήρηση οι γείτονες (που λέει ο λόγος). Η σχεση μου λοιπόν με τη μουσική μπορεί να μην είναι επαγγελματική, είναι ομως για μένα συγκινητικά ουσιαστική και μ’ έχει καθορίσει. Είναι βιωματική.
* Μικρή σκάρωνα και κάτι στιχάκια, που ντρεπόμουν – και καλά έκανα θαρρώ- να τα διαβάσω σε άνθρωπο. Μόνο πριν κάποια χρόνια με αφορμή τη δουλειά ενός φίλου, κατάφερα να γράψω κάποιους στίχους για τους οποίους όχι μόνο δεν ντράπηκα αλλά αισθάνθηκα σχεδόν περήφανη.
* Γενικότερα πιστεύω πως πρέπει να πετύχεις κάτι πάνω από τρεις φορες για να μη θεωρηθεί συμπτωματικό. Άρα πρέπει να συνεχίσω την προσπάθεια για να συνεχίσουμε να μιλάμε γι’αυτ!
* Η σκηνοθεσία επισης είναι κάτι που με γοητεύει. Θα ήθελα πολύ να με ανάγκαζε καποιος να σκηνοθετήσω μια παράσταση Γελάω αλλά λέω αλήθεια. Πιστεύω ότι κάθε ηθοποιος που σέβεται τον εαυτό του κρύβει μέσα του έναν σκηνοθέτη. Αγαπώ τους σκηνοθέτες που αγαπούν τους ηθοποιούς.
* Τον χορό τον λατρεύω. Λοιπόν, νομίζω πως αν μικρή είχα κάνει χορό, κλασικό μπαλέτο δηλαδή, ίσως να γινόμουν χορεύτρια. Δεν ξέρω αν θα είχα δουλειά βέβαια, αλλά πιστευω θα είχα ασχοληθεί επαγγελματικά. Λατρεύω επίσης τους ελληνικούς παραδοσιακούς χορούς. Δεν συμπαθώ τις υπερβολές. Προτιμώ τις λιτές γραμμές. Αυτό ισχύει όχι μόνο για τον χορό, γενικοτερα. Μη σου πω παντού.
* Με τον αθλητισμό η σχέση μου είναι πιο μακρινή. Θαυμάζω ομως πολύ τους αθλητές και τους εκτιμώ όσο και τους καλλιτέχνες. Μερικές φορές και παραπάνω. Πιστεύω ότι είμαστε συγγενείς. Ή θα έπρεπε τελοσπαντων να είμαστε. Αυτή η αυστηρή, η απόλυτη πειθαρχία λιγο μας τα χαλάει. Οι ηθοποιοί πειθαρχούμε ελεύθερα..
* Για ιδιους και για διαφορετικούς λόγους, ξεχωρίζω όλες μου τις θεατρικές συνεργασίες. Είναι σαν να ταξιδεύεις και από κάθε χώρα, από κάθε πόλη, να κρατάς κάτι. Γεμίζει η μνήμη με εικόνες, μυρωδιές, ανθρώπους, μουσικές. Και αν κάπου δεν περασες καλά, ή ειχες μια ατυχία, – και δεν τραυματιστηκες ανεπανόρθωτα -, πάλι κέρδος είναι. Έτσι και οι συνεργασίες. Οι άνθρωποι που ξεχώρισα ομως, υπάρχουν ακόμα στη ζωή μου.
* Στο μέλλον ονειρεύομαι να παίξω θεατρο μπροστά σε κοινό, απαλλαγμένο απο τον φόβο του πολέμου και της αρρώστιας. Οι ρολοι που ονειρεύομαι είναι αυτοί που θα έρθουν Αυτούς θα αγαπήσω σαν την Οφηλία, σαν τη Νύφη απο το Ματωμένο Γάμο, σαν τη Σόνια που πάντα ηθελα να παίξω…
