Η πολύπλευρη φύση του τον καθιστά εξίσου αποτελεσματικό σε διάφορους ρόλους. Και ένα από τα χαρακτηριστικά που τον διακρίνουν, όταν ενσαρκώνει έναν κωμικό χαρακτήρα είναι οτι τον αποδίδει με σοβαρό τρόπο και όχι σαν καρικατούρα.
Έτσι ακριβώς αντιμετωπίζει ο Θοδωρής Αντωνιάδης και τον Σοφοκλή, τον άστεγο, τον οποίο υποδύεται στην τηλεοπτική σειρά του Open,“Σ’ αγαπάω μεν, αλλά”. Η ευρεία γκάμα του, όμως, περιλαμβάνει και μια σειρά διαφορετικών ρόλων.
Από εκείνους στην 10η εντολή, στην οποία έχει πρωταγωνιστήσει σε αρκετά επεισόδια, σε άλλους στο θέατρο, αλλά και στον κινηματογράφο με πιο χτυπητές παρουσίες εκείνες στη “Δεξιά τσέπη του ράσου” και στο “Ουζερί Τσιτσάνης”
Έχοντας έφεση και στη μουσική και στο τραγούδι (να τον δείτε σίγουρα σε live του) και μετρώντας ήδη και το σκηνοθετικό του ντεμπούτο, ο Θοδωρής βλέπει στις τρεις αυτές ιδιότητές του, ένα ανεξάντλητο πεδίο γνώσης, έκφρασης, καλλιέργειας, δημιουργίας, διερεύνησης, ομορφιάς, αισθητικής σ’ ένα σύμπαν συγκινήσεων και αποχρώσεων.
* Καλοκαίρια, αρχές της δεκαετίας του 90… παιδί τότε. Στον Νέο Βουτζά Αττικής, το μέρος όπου μεγάλωσα και αγαπώ ιδιαίτερα, η υπέροχη σκηνοθέτης Νανά Νικολάου (βασικό ιδρυτικό στέλεχος του θιάσου 81 και κατόπιν καλλιτεχνική διευθύντρια του ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης κλπ.) καλούσε τα παιδιά της περιοχής (ούσα και η ίδια κάτοικος) και ανεβάζαμε παραστάσεις (Αριστοφάνη, Γκολντονι, επιθεωρήσεις κτλ.). Αυτή η περίοδος δημιούργησε και τα πρώτα μου ερεθίσματα γύρω από την υποκριτική.
* Σε σχέση με τη μουσική, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, στο σπίτι μου υπήρχε πάντα ένα ραδιόφωνο ανοιχτό, δίσκοι στο πικαπ, κασέτες, CD κτλ. Η δική μου ενασχόληση με τη μουσική και κυρίως με το τραγούδι, ήρθε καταρχάς μέσω της δραματικής σχολής του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν όπου φοίτησα. Μετέπειτα είχα την τεράστια τιμή και τύχη να συνεργαστώ και ζωντανά και δισκογραφικά με τον Μίκη Θεοδωράκη και τη ΛΑΪΚΗ ορχήστρα του, τον στιχουργό – ποιητή Μάνο Ελευθερίου και τους νεότερους σημαντικούς συνθέτες Φίλιππο Περιστέρη, Γιώργο Κυριάκο κ.ά.
* Σε ό,τι αφορά στη σκηνοθεσία, έχω διατελέσει χρόνια βοηθός σκηνοθέτη σε παραστάσεις των σημαντικών Διαγόρα Χρονόπουλου, Γιάννη Λαπατά κ.ά. Η σκηνοθεσία αποτελεί ένα πεδίο που μ’ αφορά ουσιαστικά στην παρούσα φάση που νιώθω πιο ώριμος σε όλους του τομείς.
* Και οι τρεις αυτές τέχνες αποτελούν ένα ανεξάντλητο πεδίο γνώσης, έκφρασης, καλλιέργειας, δημιουργίας, διερεύνησης, ομορφιάς, αισθητικής. Ένα σύμπαν συγκινήσεων και αποχρώσεων. Για εμένα δεν είναι παρά ένας βαθύτερος διάλογος με τον εαυτό μου αλλά και με τους γύρω μου. Η Τέχνη σε όλα της τα πεδία για μένα τουλάχιστον, αποτελεί ανάσα, καταφύγιο και δύναμη.
* Γενικότερα θεωρώ πως η Τέχνη και ο καλλιτέχνης ως έννοια, δε χαίρει της πραγματικής θέσης και εκτίμησης που θα έπρεπε στο κοινωνικό σύνολο πέραν ελαχίστων εξαιρέσεων. Όσον αφορά στο ερώτημα του τι με κρατάει αισιόδοξο και τι μου προκαλεί περισσότερο στενοχώρια για τον χώρο μου, η απάντηση είναι η ίδια, η συμπεριφορά των ανθρώπων. Που άλλοτε αποτελεί ουσιαστική εμπνευση και άλλοτε πικρή ματαίωση.
* Ανέκαθεν η Τέχνη σε πολύ δύσκολες για την ανθρωπότητα περιόδους αποτελούσε καταφύγιο, ανάσα, ελπίδα και δύναμη. Σε όσους υποτιμούν τη σημασία της Τέχνης παραθέτω τους στίχους του Μάνου Ελευθερίου: “Πώς το ‘φεραν η μοίρα και τα χρόνια, να μην ακούσεις έναν ποιητή”!
* Η παράσταση “Η Σαμάνθα και ο Μαξ στο βυθό της ασφάλτου” προέκυψε ύστερα από παρότρυνση, πρόταση της Εύης Τσάφου (Σαμάνθα) να σκηνοθετήσω το έργο του Άκη Δήμου, με Μαξ τον Πάρι Σκαρτσολιά. Αυτό που μας ένωσε ήταν η αγάπη μας για το συγκεκριμένο έργο και τον συγγραφέα, μιας και εγώ ειδικά είχα την τύχη ως ηθοποιός να αποτελώ μέρος του πρώτου ανεβάσματος του συγκεκριμένου έργου ερμηνεύοντας τον Μαξ πριν δεκαπέντε χρόνια στο Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν με Σαμάνθα τη Γιάννα Κανελλοπούλου σε σκηνοθεσία του Θόδωρου Γράμψα.
* Είχα την τύχη στη συγκεκριμένη παράσταση να συνεργαστώ με σημαντικούς ανθρώπους από τον προσωπικό μου πολιτισμό, καλλιτέχνες όλων των ειδικοτήτων, το έργο των οποίων εκτιμώ βαθύτατα. Σε ότι αφορά στο VAULT των Δημήτρη Καρατζιά και Μάνου Αντωνιάδη, ας μου επιτραπεί να πω πως το θεωρώ ως ένα δεύτερο θεατρικό μου σπίτι, μετά το Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν που αποτελεί τη σχολή μου και το θέατρο στο οποίο γαλουχήθηκα και ωρίμασα καλλιτεχνικά παίζοντας κάτω από τη στέγη του πολλά χρόνια. Η συγκεκριμένη παράσταση “Η Σαμάνθα και ο Μαξ στο βυθό της ασφάλτου” έτυχε θερμής υποδοχής και ανταπόκρισης τόσο από τους κριτικούς όσο και από τον κόσμο, γεγονός που μου προκαλεί ιδιαίτερη χαρά, συγκίνηση και μεγάλο αίσθημα ευθύνης για το επόμενο μου βήμα! Τους ευχαριστώ θερμά για αυτό!
* Όντως είναι μακροχρόνια η σχέση μου με την τηλεόραση αν αναλογιστεί κανείς ότι η πρώτη φορά που εμφανίστηκα σ’ αυτήν ήταν το 2004. Όχι όμως ιδιαιτέρως έντονη μιας και οι τηλεοπτικές σειρές στις οποίες έχω συμμετάσχει όλα αυτά τα χρόνια είναι μόλις πέντε. Ας μου επιτραπεί να ξεχωρίσω την τηλεοπτική μου αρχή που δεν είναι άλλη από τη συνεργασία μου με τον Πάνο Κοκκινόπουλο στη δραματική αστυνομική σειρά “Δέκατη Εντολή”.
* Εκεί είχα την τιμή και την τύχη να συνεργαστώ με τον Πάνο Κοκκινόπουλο, έναν εξαιρετικό σκηνοθέτη που θαύμαζα από παιδί, καθώς και με άλλους υπέροχους σκηνοθέτες – κινηματογραφιστές και εξαιρετικούς συναδέλφους ηθοποιούς.
* Σε ό,τι αφορά στο “Σ’ αγαπάω μεν αλλά” θέλω να σταθώ σε αυτό που βιώνω, έναν σπάνιο εργασιακό πολιτισμό από όλες τις απόψεις, σε επίπεδο παραγωγής, σκηνοθεσίας, σεναρίου, συναδελφικό κτλ.
* Λόγω ιδιαιτερότητας του συγκεκριμένου ρόλου, ο άστεγος Σοφοκλής αντιμετωπίζεται και σεναριακά και σκηνοθετικά και υποκριτικά με πολύ τρυφερότητα και σεβασμό. Είναι ένας ρόλος γεμάτος ανθρωπιά και χιούμορ, που εισπράττει την αγάπη και την αλληλεγγύη των γύρω του και την επιστρέφει και ο ίδιος με τον δικό του πάντα ιδιαίτερο τρόπο.
* Η σχέση μου με τον κινηματογράφο καταρχάς ως θεατής είναι έντονη και διαρκής. Ως ηθοποιός δεν είναι ιδιαιτέρως μεγάλη, μιας και έχω παίξει μόνο σε δύο μεγάλου μήκους ταινίες, αλλά ας μου επιτραπεί να τη χαρακτηρίσω ως ιδιαιτέρως σημαντική για μένα. Η πρώτη μου ταινία ήταν το “Ουζερί Τσιτσάνης” βασισμένη στο βιβλίο του Γιώργου Σκαμπαρδώνη σε σκηνοθεσία του υπέροχου Μανούσου Μανουσάκη μ’ έναν ξεχωριστό ρόλο. Τον Αλμπέρτο, έναν νέο ιδεαλιστή Εβραίο εκδότη εφημερίδας ο οποίος προκειμένου να σώσει την ξαδέρφη του και πρωταγωνίστρια της ταινίας θυσιάζεται.
* Σε ό,τι αφορά στην ταινία που πρωταγωνίστησα πριν τρία χρόνια “Η δεξιά τσέπη του ράσου” βασισμένη στην ομότιτλη νουβέλα του Γιάννη Μακριδάκη σε σκηνοθεσία του μοναδικού Γιάννη Λαπατά κάτω από τη σκέπη της ARTemis productions αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους σταθμούς στη μέχρι τώρα πορεία μου. Προκειται για τη σχέση ενός μοναχού, του Βικέντιου και την άδολη αγάπη του για ένα ταπεινό πλάσμα του Θεού που είναι το σκυλάκι του. Ουσιαστικά παρακολουθούμε την πορεία ενός συναισθήματος που άλλοτε εκφράζεται με κραυγές και άλλοτε με ψίθυρο!
* Είχα την τύχη ν’ ακολουθησω την πορεία και τη συμμετοχή της ταινίας στα Διεθνή φεστιβαλ από τη Θεσσαλονικη μέχρι στην Αμερική, Ισπανία κτλ. και να εισπράξω, πέρα απο τις όποιες διακρίσεις της ταινίας, μια τεράστια συγκινητική αγκαλιά και αγάπη απ’ όλο τον κόσμο για την ταινία μας! Αυτό ήδη για μένα αποτελεί το πιο ακριβό φυλαχτό! Είθε και στο κινηματογραφικό μέλλον τέτοιες εμπνευσμένες συνεργασίες απ’ όλες τις απόψεις! Αυτό εύχομαι!
* Δε θα χαρακτήριζα ιδιαιτέρως έντονη τη σχέση μου με το γράψιμο, τον χορό και τον αθλητισμό. Με τον χορό και τον αθλητισμό επικεντρώνεται κυρίως σε επίπεδο θέασης. Λατρεύω να παρακολουθώ καλλιτεχνικό πατινάζ και κλασικό αθλητισμό. Σε ότι αφορά στο γράψιμο, θα έλεγα περισσότερο πως αφορά σε δικές μου πιο “μοναχικές” προσωπικές διαδρομές.
* Δεν είναι τόσο οι ρόλοι, τα έργα και οι συγγραφείς που θα ήθελα οπωσδήποτε να καταπιαστώ μελλοντικά, όσο οι άνθρωποι που θα αποτελέσουν μια πραγματική αμοιβαία, εμπνευσμένη συνάντηση και θα μου φωτίσουν καινούργιους δρόμους για να πορευτώ.
* Αυτό που μου αρέσει στην Αθήνα είναι η ιστορία της, η γοητεία της, η ενέργειά της, οι γωνιές της, οι αντιθέσεις της. Ως βέρος Αθηναίος θεωρώ αυτή την πόλη σπίτι μου. Αυτό που με στενοχωρεί είναι ότι αυτή η πολύπαθη πόλη δεν έτυχε σεβασμού και προσοχής αντάξιου του πολιτιστικού και ιστορικού παρελθόντος της.
* Εκείνο που μου αρέσει στο All4fun είναι η άδολη αγάπη και η στήριξη που έχει προς τους καλλιτέχνες και μιας και μιλάμε για τον χώρο μας, τους ηθοποιούς. Και για να γίνω λίγο πιο “ποιητικός” θα το χαρακτήριζα σαν ένα όμορφο δέντρο της αυλής που όμως στέκεται, επιμένει και καρποφορίζει! Ευχαριστώ Αll4fun για τη φιλοξενία και το ενδιαφέρον!
& Μπορείτε να δείτε όλα τα επεισόδια του “Σ’ αγαπάω μεν, αλλά” ΕΔΩ:
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 15/2/2022