Η αλήθεια είναι πως τα διάφορα ποστ του στο f.b με διασκεδάζουν αφάνταστα. Από τα πιο άκυρα – που μπορεί να είναι πραγματικά εντελώς άκυρα – μέχρι και τα πιο επιτυχημένα (όταν ανιχνεύονται δλδ).
Αλλά ο Δημήτρης Μπούρας δε γίνεται πρόσωπο της εβδομάδας για τρολ λόγους, αλλά γιατί είναι ένας καλλιτέχνης με άποψη, με λόγο και με την ικανότητα να κάνει πολλά πράγματα μαζί με επιτυχία (πλην των στάτους του πάντα). Αυτήν την χρονική στιγμή συμμετέχει σε μία παράσταση, ετοιμάζεται για άλλες δύο και τα όσα λέει (τουλάχιστον εδώ) έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Είμαι σίγουρος πως μαζί μου σ’ αυτό θα συμφωνήσει και η κοινή μας φίλη ηθοποιός και συμπαίκτρια του Δημήτρη, Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου.
* Να σου πω την αλήθεια, δεν ξέρω πώς προέκυψε η επιθυμία μου να γίνω ηθοποιός. Απλά από πολύ μικρός εντυπωσιαζόμουν πάντα με το θέατρο, μου άρεσε πάρα πολύ να βλέπω παραστάσεις. Και κάθε φορά όταν παρακολουθούσα μια παράσταση, ένιωθα ότι ήμουν σε ένα είδος ιεροτελεστίας. Ότι τόσο οι ηθοποιοί, όσο και εμείς οι θεατές συμμετέχουμε σε κάτι, κουβαλάμε ένα μυστικό όλοι μαζί, έχουμε κάτι που μας ενώνει. Έβλεπα ουσιαστικά ανθρώπους πάνω σε μια σκηνή, είτε σαν ομάδα είτε σε μονάδες, να προσπαθούν να πουν κάτι στο κόσμο, να προσπαθούν να ταξιδέψουν τους θεατές κάπου έξω από τη πραγματικότητα, ή να τους βουτήξουν πιο βαθιά σε αυτή. Είναι κάτι που το θαύμαζα πάντα, ζήλευα τους ηθοποιούς που ήταν πάνω στη σκηνή και ήθελα να βρίσκομαι πάνω μαζί τους.
* Υποκριτική είναι για μένα είναι να μπαίνεις στα παπούτσια του άλλου, να υποβάλλεις τον εαυτό σου στις ίδιες συνθήκες στις οποίες βρέθηκε ο χαρακτήρας ώστε να τον κατανοήσεις καλύτερα. Να αναρωτιέσαι διαρκώς «γιατί» και να προσπαθείς μέσω του εκάστοτε ρόλου σου να το απαντήσεις. Γιατί το έκανε αυτό; Γιατί ερωτεύτηκε το συγκεκριμένο άνθρωπο; Η υποκριτική είναι μια αναζήτηση του τι είναι αυτό που μας καθιστά ανθρώπους. Και συχνά αυτή η ερώτηση για να απαντηθεί απαιτεί να περάσεις ακόμα και από αρκετά σκοτεινά μονοπάτια.
* Δυστυχώς πιστεύω ότι οι καλλιτέχνες αντιμετωπίζονται περισσότερο σαν χομπίστες παρά σαν επαγγελματίες. Και αυτό επειδή η δουλειά αυτή θέλει πολύ κυνήγι ενώ πολύ συχνά αναλαμβάνεις δουλειές με χαμηλούς έως και (δυστυχώς) ανύπαρκτους μισθούς κάτι που συχνά οδηγεί σε επιπλέον δουλειά ώστε να βγουν τα τρέχοντα και αυτό με την σειρά του καθιστά πολύ δύσκολο να αφοσιωθεί κανείς με τρόπο απόλυτο στην τέχνη του. Η λάθος αυτή αντίληψη των καλλιτεχνικών επαγγελμάτων έχει τις ρίζες του στην εκπαίδευση και αντικατοπτρίζεται τόσο στις συμπεριφορές εργοδοτών εντός του χώρου αλλά και ανθρώπων εκτός αυτού οι οποίοι θεωρούν ως δεδομένο ότι ο αυτοπροσδιορισμός ενός ανθρώπου ως ηθοποιός είναι στην πραγματικότητα προσκόλληση σε ένα αγαπημένο χόμπι ενώ ταυτοχρόνως νιώθουν μία συμπόνια για την/τις παραπάνω δουλειά/ές στις οποίες πρέπει να εργαστεί ο καλλιτέχνης για να επιβιώσει. Παρόλα αυτά παραμένω αισιόδοξος γιατί πιστεύω ολόψυχα ότι αν θες να κάνεις κάτι, να πεις κάτι, θα το καταφέρεις – η τέχνη εξάλλου έχει μια τρέλα και μια διαρκή αίσθηση αναπάντεχου μέσα από την οποία πάντα μπορούν να ξεπεταχτούν μικρά και μεγάλα θαύματα, όσο δύσκολο και αν φαντάζει μερικές φορές.
* Ας δημιουργήσουμε ένα σενάριο όχι και τόσο φανταστικό – Βρίσκεσαι απομονωμένος σπίτι σου με απαγόρευση κυκλοφορίας και για κάποιο ανεξήγητο λόγο εξαφανιζόντουσαν όλες οι ταινίες. Τα πάντα, ασπρόμαυρες, σύγχρονες, μικρού μήκους, σειρές λίγων επεισοδίων και γνωστά re-makes. Ανοίγεις το ραδιόφωνο και βρίσκεσαι αντιμέτωπος με μια σειρά από εκφωνητές που μιλάνε χωρίς κανένα ενδιάμεσο ίχνος μουσικής, ούτε καν στους τίτλους αρχής και τέλους. Πλησιάζεις με λαχτάρα και ελπίδα τη βιβλιοθήκη σου και αντικρίζεις βιβλία με λευκές σελίδες. Είναι σαν να περιγράφω έναν εφιάλτη χωρίς να βάλω ίχνος τέρατος ή δολοφόνου και αυτό χωρίς το απλοϊκό μου σενάριο να έχει αγγίξει πολλές από τις λοιπές μορφές τέχνης που μας περιτριγυρίζουν.
* Η ζωή έχει μέσα της τη τέχνη και ο άνθρωπος την έχει ανάγκη όπως την ανάσα. Θέλω να πω σε όσους την υποτιμούν ότι με τη τέχνη μπορείς να κάνεις όσες εξόδους και ταξίδια θες χωρίς καν να κουνηθείς από τη πολυθρόνα σου, χωρίς να στέλνεις μηνύματα και χωρίς να φοβάσαι. Η τέχνη είναι η τέλεια ασπίδα για το φόβο και βάζω το χέρι μου στη φωτιά ότι δεν υπήρξε ούτε ένας άνθρωπος που να μη τη χρησιμοποίησε.
* Πιστεύω πως το μερίδιο μας σε αυτές τις χάλια συνθήκες είναι που ενώ πρόκειται για μία κατ’ ουσία ομαδική δουλειά (με την έννοια της σύμπραξης και της επί/εκτός σκηνής αλληλεπίδρασης), καταλήγουμε να συμπεριφερόμαστε ατομικιστικά. Συχνό φαινόμενο είναι το γνωστό «βόλεμα» Μπορεί να έχουμε βολευτεί εμείς και να μην κοιτάμε να βελτιώσουμε όλοι μαζί τη συλλογική κατάσταση του κλάδου μας, αγνοώντας πως έτσι στην καταλήγουμε ουσιαστικά να μένουμε απροστάτευτοι. Θέλει να είμαστε οργανωμένοι, το «μαζί» απαιτείται περισσότερο από οτιδήποτε άλλο για να βελτιώσουμε τη κατάσταση. Η πολιτεία αγνοεί το πολιτισμό και μας καθιστά αόρατους, δεν ασχολείται με το να μας βοηθήσει καθώς φαίνεται να αγνοεί τη μοναδική αξία του αγαθού αυτού που είναι η τέχνη. Αλλά εμάς η δουλειά μας είναι να γινόμαστε ορατοί και να μιλάμε, και αυτό το προνόμιο που μας δίνεται πρέπει να το αξιοποιήσουμε για να κάνουμε τις συνθήκες ευνοϊκές για όλους και όλες.
* Το «Από Μηχανής» θέατρο είναι ο χώρος που έκανα τα πρώτα μου θεατρικά βήματα και όπου η γνωριμία μου με τους ιδιοκτήτες του, τον Δημήτρη Μυλωνά και τη Άννα Ελεφάντη, δύο εξαίρετους ανθρώπους και καλλιτέχνες, με οδήγησε σε μερικές μοναδικές συνεργασίες. Αυτή τη περίοδο απασχολούμαι σε τρεις διαφορετικές παραστάσεις – αρχικά με έναν μικρό ρόλο και βοήθεια στη σκηνοθεσία του «Μάκμπεθ, ο κύκλος του στΆιματος» όπου πρωταγωνιστούν οι εκπληκτικοί στους ρόλους τους Γιάννης Νταλιάνης, Θανάσης Βλαβιανός και Άννα Ελεφάντη σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μυλωνά.
* Πρόκειται για μια δουλειά που απολαμβάνω στο έπακρο τόσο λόγω της ποιότητας του αποτελέσματος αλλά και της ευρύτερης συνεργασίας με τόσο ταλαντούχους συναδέλφους και υπέροχους ανθρώπους. Ο Δημήτρης Μυλωνάς διασκευάζει – μαζί με την Άννα Ελεφάντη – και σκηνοθετεί επίσης το βιβλίο του Νίκου Σκορίνη «Όπου και αν πας να μη χαθείς» που πρόκειται να ανέβει περί τα τέλη Φλεβάρη και εκεί θα έχω τη τιμή και τη χαρά να συμμετάσχω παρέα με τους Δημήτρη Λιακόπουλο, Κώστα Κουτρούλη, Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου, Κωσταντίνα Κλαψινού και Τόνια Μαράκη, όπου με πολύ όρεξη και με τη καθοδήγηση του Δημήτρη Μυλωνά, θα παλέψουμε να φέρουμε επί Σκηνής την ιστορία του Ορέστη, ενός ας πούμε σύγχρονου Οδυσσέα που ταξίδεψε στο κόσμο, ερωτεύτηκε, αγωνίστηκε, υπήρξε άνθρωπος ενεργός με όλη την ουσία της λέξης και διδάσκει πως ό,τι και αν γίνει, πρέπει πάντα να πολεμάς για την ελπίδα και για ένα καλύτερο αύριο.
* Τέλος με αφορμή μια ιδέα που άρχισε να γεννιέται μέσα στη (δημιουργικά γεμάτη) καραντίνα και εξελίχτηκε στο μυαλό μας σε ολόκληρη παράσταση βρίσκεται στα σκαριά μια ακόμη δημιουργία που θα παιχτεί σε έναν υπέροχο νέο χώρο στο Κουκάκι, σε σκηνοθεσία Κώστα Κουτρούλη και με συμμετοχή εκτός του ιδίου, των Τάσο Λέκκα, Κωσταντίνα Αλεξανδράτου και Λουκία Ανάγνου με την πιθανή προσθήκη ενός σπουδαίου προσώπου/έκπληξη – μείνετε συντονισμένοι!
* Και με τους δύο σκηνοθέτες των τριών παραπάνω παραστάσεων, αλλά και με τους συντελεστές η συνεργασία μου πιστεύω πως αποτελεί κάθε μέρα ένα μάθημα. Ο τρόπος που δουλεύουν σε προκαλούν να θες να εξελιχτείς, να γίνεις ο καλύτερος που μπορείς. Και εννοείται πως στο πλαίσιο της ανάγκης για σύμπραξη και αλληλεπίδραση των καλλιτεχνών που ανέφερα ως απάντηση σε προηγούμενη ερώτηση είναι πραγματικά σπουδαίο αλλά και τυχερό οι ομάδες να δένουν και να σε κάνουν να ανυπομονείς να βρεθείς μαζί τους επί σκηνής αλλά και εκτός σκηνής. Συγκεκριμένα για το Μάκμπεθ που τρέχει ήδη θα πρότεινα να το δει ο κόσμος για τον μοναδικό τρόπο που προσεγγίζει αυτό το εξαιρετικό κείμενο, τον τρόπο που τρεις ηθοποιοί ενσαρκώνουν όλους τους ρόλους δίνοντας βάθος στον κάθε χαρακτήρα και πως η ιστορία εκλαμβάνεται με τον καλύτερο τρόπο από το θεατή χωρίς να του δημιουργεί κενά αλλά και επιπλέον για την σύγχρονη σκηνοθετική πινελιά που μπήκε δίνοντας ένα αποτέλεσμα της μορφής «food for thought» για καιρό μετά τη θέαση.
* Για το «Όπου και αν πας» η υπέροχη ιστορία που θα διηγηθούμε, ο τρόπος που θα την αφηγηθούμε και η επί σκηνής ενέργεια που μπορεί αυτός ο θίασος να φέρει είναι μοναδικά ενώ το τρίτο προς δημιουργία έργο που ανέφερα παραπάνω είναι ένα καθαρό δικό μας δημιούργημα του οποίου τη συγγραφή έχουν αναλάβει ο Κώστας Κουτρούλης και Τάσος Λέκκας και πιστεύω πως είναι μια παράσταση που αντιπροσωπεύει πλήρως το σήμερα, τις ανθρώπινες σχέσεις αλλά και τα βαθύτερα σκοτάδια που αυτές κρύβουν.
* Στο Μάκμπεθ έχω μια μικρή επί σκηνής συμμετοχή και στο «όπου και αν πας» είμαστε κυρίως αφηγητές που λαμβάνουμε διάφορους ρόλους, όλοι με τις δικές τους σκέψεις ,αντιλήψεις, κίνητρα και ιστορίες. Είναι μοναδικό το να ψάχνεις να βρεις τρόπο να φωτίσεις τις διαφορές και να βοηθήσεις το κοινό να κατανοήσει, στο μικρό περιθώριο που δίνεται, τη διαφοροποίηση μεταξύ των χαρακτήρων. Είναι συναρπαστικό το ότι ανάμεσα στα χαρακτηριστικά των ρόλων πάντα βρίσκεις κάτι που το έχεις και εσύ, όχι στον ίδιο βαθμό αναγκαστικά, αλλά σίγουρα το αποτέλεσμα που βγαίνει επί σκηνής έρχεται από την ίδια σου την ψυχή.
* Στο έργο που θα παίξουμε στον χώρο στο Κουκάκι υποδύομαι έναν ψυχίατρο που έχει αναλάβει το γιο μιας οικογένειας, ο οποίος είναι ζωγράφος και ετοιμάζει τη πρώτη του έκθεση η οποία τον δυσκολεύει ιδιαίτερα ενώ για κάποιο λόγο είχε πάντα πρόβλημα με το να τρώει, δεν είχε όρεξη. Ο ψυχίατρος αυτός είναι ιδιαίτερα πολυλογάς (ένα σημείο που με βοήθησε να αποκτήσω ταύτιση μαζί του για ευνόητους λόγους) αλλά έχει σημασία και θεωρώ το πιο δύσκολο να ανακαλύψεις το «γιατί» μιλάει τόσο, αν όντως βοηθάει τον ασθενή του και ποιος αποκαλύπτεται εν τέλει ότι είναι σε αυτό το τόσο περίεργο περιβάλλον που βλέπουμε μπροστά μας στη παράσταση.
* Η συγκεκριμένη ερώτηση για την τηλεόραση μπορεί να απαντηθεί γρήγορα επί του παρόντος καθώς η εμπειρία μου στον συγκεκριμένο χώρο είναι μικρή – έχω κάνει κάποια μικρά περάσματα από σειρές όπως το «Για πάντα παιδιά», τον «Ήλιο».
Και φυσικά δεν ξεχνάω την υπέροχη συνεργασία για το «Σ’ αγαπάω μεν αλλά» όπου βρέθηκα να είμαι επί οθόνης αδερφός του Κώστα Κουτρούλη και της Δώρας Πανταζοπούλου με αποτέλεσμα να γυριστούν ορισμένες σκηνές με αυτούς τους πολύ κοντινούς μου ανθρώπους πράγμα που απογείωσε την ευχαρίστηση που έλαβα τόσο από τη διαδικασία όσο και απ’ το αποτέλεσμα.
* Στο κινηματογράφο δεν έχω κάνει ακόμα τίποτα, αλλά θα ήθελα πάρα πολύ να παίξω σε μια ταινία. Πιστεύω πως η Ελλάδα έχει ωραίο κινηματογράφο με μια σταθερή εξέλιξη τα τελευταία χρόνια και συνεχώς εμφανίζονται νέοι άνθρωποι και ιδέες που την κατάλληλη στιγμή θα ευδοκιμήσουν και σε ευρύτερο του ελληνικού περιβάλλον, όπως και έχει συμβεί με ορισμένα εξ αυτών τα τελευταία χρόνια. Στη διαδικασία αυτής της βελτίωσης και ανάπτυξης σίγουρα θέλω να να είμαι παρόν αλλά και συνεργός στο να γίνουμε οι καλύτεροι που μπορούμε.
* Σχετικά με γράψιμο και σκηνοθεσία όλα αποτελούν πιθανές δημιουργικές προεκτάσεις της υποκριτικής και ομολογώ πως με όλα έχω μία σχέση, έστω τυπική, προσπαθώ να δίνω ό,τι καλύτερο μπορώ και να βελτιώνομαι. Έχω δοκιμάσει να γράψω αλλά πέρα από το Σκά.Κι, που είχαμε γράψει από κοινού με τη Βερόνικα Μπακόλα και τον Γιάννη Βασιλώττο (το εν λόγω έργο μας έδωσε το 1ο βραβείο στο duet festival του Άλφα Ιδέα και παρουσιάστηκε ως ολοκληρωμένη παράσταση για μια θεατρική σεζόν), δεν έχω ολοκληρώσει κάτι αν και τον τελευταίο καιρό με δοκιμάζω (με σημασία στο «δοκιμάζω») σε κείμενο για stand up comedy.
* Με τραγούδι και μουσική έχω ασχοληθεί στο πλαίσιο της θεατρικής σχολής κυρίως ενώ έκανα και μαθήματα μπουζουκιού παλιότερα. Τέλος το κομμάτι της σκηνοθεσίας ακόμα δεν με θεωρώ έτοιμο να το επιχειρήσω παρόλο που στα πολύ πρώτα ξεκινήματά μου στον καλλιτεχνικό χώρο υποστήριζα ότι θέλω να γίνω σκηνοθέτης – φέτος βίωσα ένα μικρό κομμάτι της εμπειρίας ως βοηθός σκηνοθέτη όπως ανέφερα και παραπάνω.
* Εάν έπρεπε να χαρακτηρίσω την σχέση μου με τον αθλητισμό με τρόπο τελεσίδικο θα χρησιμοποιούσα το «complicated», γνωστό και ως «αποχή αλλά με περιόδους επανασύνδεσης». Προσπαθώ στον ελεύθερο χρόνο μου να αθλούμαι όσο μπορώ, τρέχω από πιο νεαρή ηλικία και πάντα με βοηθούσε να σκεφτώ και να αποβάλω το άγχος ενώ σε σχέση με το χορό θέλω να είμαι σε θέση να ακολουθήσω τις απαιτήσεις που έχει το θέατρο σε χορευτικές γνώσεις. Το αρχικό αποτέλεσμα σπανίως με δικαιώνει αλλά το φέρνω εις πέρας ειδικά όταν απαιτείται από την παράσταση – ο ρόλος είναι ρόλος! (και ο παλιός είναι αλλιώς, δεν κολλάει αλλά γιατί όχι…)
* Από τις μέχρι τώρα θεατρικές μου συνεργασίες έχω να πω πολλά καλά, αλλά θα τα περιορίσω (με μεγάλη δυσκολία). Θα έλεγα ότι έχω πάρα πολλές τέτοιες συνεργασίες υπόψη γιατί παρακολουθώ τον χώρο χρόνια και θεωρώ έχει τρομερά αξιόλογες προσωπικότητες. Από σκηνοθέτες θαυμάζω πολύ τον Γιώργο Παλούμπη και τον Βασίλη Μπισμπίκη κυρίως για τον τρόπο που προσεγγίζουν τα έργα τους – θα ήθελα πάρα πολύ να συμμετάσχω σε ένα από αυτά καθώς όποια δουλειά τους έχω δει την έχω λατρέψει.
* Επίσης σαν ρόλο θα ήθελα πάρα πολύ κάποια μέρα να υποδυθώ τον Κοβάλσκι από το «Λεωφορείο ο Πόθος». Α, και οπωσδήποτε να υποδυθώ τον «κακό» σε κάποιο έργο, θεωρώ είναι ένας δυνατός τρόπος να τεστάρει ένας ηθοποιός τα όρια του.
* Η Αθήνα είναι η πόλη που μεγάλωσα και εμένα μου αρέσει πολύ, έχει κάτι πολύ όμορφο μέσα στην ασχήμια της. Έχει περιοχές με διαφορετικό χαρακτήρα και αυτό το λατρεύω, της δίνει μια ποικιλομορφία. Δεν μου αρέσει που βλέπω κάποιες περιοχές άλλοτε πανέμορφες να μην έχουν τη περιποίηση που τους αρμόζει και έτσι να χάνουν την ομορφιά που θα μπορούσαν να έχουν εάν με πολύ απλό τρόπο μέσω της προσοχής των ανθρώπων και του εκάστοτε δήμου διατηρούσαν την παλιά τους αίγλη.
* Γεννήθηκα και μεγάλωσα στα Βόρεια Προάστια αλλά λόγω εργασίας και προτίμησης μένω τα τελευταία χρόνια στα Εξάρχεια και με λύπη μου παρατηρώ να υποβαθμίζεται με πολλούς τρόπους μια κατά τη γνώμη μου τρομερά ζωηρή και με ισχυρό παρελθόν και παρόν γειτονιά της γοητευτικής παλιάς Αθήνας.
* Στο All4fun μου αρέσει η ενημέρωση που παρέχει αλλά κυρίως, το ότι αποδεικνύει έμπρακτα πάντα τη στήριξη του στις τέχνες και συγκεκριμένα στον κλάδο μας (αλλά και όχι μόνο). Επιπλέον και ιδιαίτερα σημαντικό είναι η ευκαιρία που δίνεται σε νέους και νέες στο χώρο μας να παρουσιάσουμε τον εαυτό μας, να επικοινωνήσουμε τις σκέψεις μας και τις δουλειές μας και έτσι να έρθουμε πιο κοντά στον κόσμο αλλά και αυτοί σε μας. Για το τέλος, γιατί μιλούσα τόση ώρα; Και γιατί επέλεξα όταν μου δόθηκε η ευκαιρία, να πω κάτι που θα με οδηγήσει να μιλάω ακόμα περισσότερο; Και γιατί ακόμα δεν μου έχει προταθεί στήλη για το ανέκδοτο της εβδομάδας;;;
& Αναλυτικές λεπτομέρειες για το «Μάκμπεθ – ο κύκλος του στΑΙΜΑτος» ακολουθούν ΕΔΩ:
&& Αναλυτικές λεπτομέρειες για το «Όπου κι αν πας να μη χαθείς» ακολουθούν ΕΔΩ:
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 5/2/2022
