Το βλέμμα της είναι έντονο και καθάριο. Κι η δυναμική φωνή της σε μαγνητίζει. Η Ιφιγένεια Καραμήτρου είναι από τις νέες ταλαντούχους ηθοποιούς, οι οποίες ήδη έχουν ξεχωρίσει. Ήρθαν για να μείνουν και για να αυτό επιβεβαιώνεται και από την πορεία της από το 2017, όταν και αποφοίτησε από την Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου.
Μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι επιλέχθηκε να πρωταγωνιστήσει ως Μαντώ Μαυρογένους στην πρόσφατη σειρά-αφιέρωμα για το 1821, ενώ ως Έλντα στον “Ποπολάρο” στο Θέατρο Τέχνης απολαμβάνει ξανά το μοίρασμα της σκηνής με συμπαίκτες και κοινό.Ελπίζοντας κάποια στιγμή να υπάρξουν ξανά παραστάσεις χωρίς μάσκες η πολυτάλαντη Ιφιγένεια επιθυμεί στο άμεσο μέλλον να συμμετάσχει σε μια μεγάλους μήκους ταινία. Με πρόσωπο, πάντως, που παραπέμπει και σε προηγούμενες εποχές, αυτή η προσδοκία σίγουρα δε θ’ αργήσει να εκπληρωθεί…
* Η σκέψη το να γίνω ηθοποιός με ταλάνιζε από αρκετά μικρή ηλικία, πολλές φορές σε ασυνείδητο επίπεδο και εν τέλει εκφράστηκε στις αρχές των φοιτητικών μου χρόνων στο πανεπιστήμιο, ούσα φοιτήτρια του τμήματος της ψυχολογίας.
* Η σκηνή έχει μια μαγική ικανότητα πολλές φορές να δημιουργεί ένα άνοιγμα στο χρόνο, ένα πάγωμα. Αυτό σε συνδυασμό με την ελευθερία που έχεις να ξεφύγεις απ’ την πεπατημένη του εαυτού σου, μετατρέπεται σ’ ένα παιχνίδι υπέροχο μεταξύ των παρτενέρ. Έτσι αντιλαμβάνομαι την υποκριτική.
* Η πανδημία «ξεσκέπασε» πολλές αλήθειες και πολλές ελλείψεις της κοινωνίας μας. Κάποιοι δυσκολεύονται να αντιληφθούν ότι οι άνθρωποι των τεχνών βιοπορίζονται και ζουν από αυτό. Το κέρδος της τέχνης βασίζεται σίγουρα στο ψυχικό επίπεδο και όχι στο χρηματικό, έτσι δεν ενδιαφέρει τόσο τους ιθύνοντες να «επενδύσουν» σ’ αυτήν. Αυτό με θλίβει ιδιαίτερα και προσωπικά όσο και κοινωνικά, για τις αξίες που έχουν τεθεί ως προτεραιότητα.* Εκείνο πάλι που με κρατάει αισιόδοξη είναι ότι θα εξακολουθώ να το κάνω, ότι υπάρχουν και άλλοι όπου μοιραζόμαστε την ίδια δίψα και ελπίζω ότι αυτό θα μεγαλώνει και θα μεγαλώνει…
* Πράγματι, όπως σχεδόν όλοι, έτσι κι εγώ στην καραντίνα είδα ταινίες, σειρές, διάβασα μεγάλα σε έκταση μυθιστορήματα που χρειάζονται χρόνο, άκουσα μουσική… Είναι μια ψευδαίσθηση ότι η τέχνη δεν είναι τόσο σημαντική. Δεν θα έμπαινα σε διαδικασία να πείσω κάποιον για το αντίθετο, αν ο ίδιος δεν θέλει να βγάλει τις παρωπίδες του. Σ’ αυτούς, όμως, που είναι υπουργοί και παίρνουν αποφάσεις, πάλι δε θα έλεγα κάτι σε ατομικό επίπεδο. Πιστεύω πως οι διεκδικήσεις γίνονται συλλογικά και υπήρχε μια μεγαλύτερη ένωση των ανθρώπων της τέχνης που εύχομαι να κρατήσει.
* Πιστεύω πως χωράει τεράστια συζήτηση στο θέμα των συνθηκών που υπάρχουν στον χώρο μας. Το εύκολο είναι να ρίχνουμε ευθύνες στους άλλους. Η ρίζα αυτού του προβλήματος στην Ελλάδα δεν είναι καθόλου ασύνδετη με την οικονομική κρίση και την υπερπροσφορά του επαγγέλματος, την πληθώρα των δραματικών σχολών και το ότι το κράτος χρηματοδοτεί ελάχιστα την τέχνη. Σίγουρα και εμείς φέρουμε μεγάλο ποσοστό ευθύνης όσον αφορά τις διεκδικήσεις μας αλλά δεν μπορώ και θα ήταν λάθος να κουνήσω το δάχτυλο σ’ ένα νεαρό άνθρωπο που απ τη δίψα να υπάρξει, συμβιβάζεται. Οπότε, πριν κρίνουμε τους άλλους, ας δούμε λίγο τι κάνουμε και αν κάνουμε κάτι για να αλλάξουν αυτές οι άσχημες συνθήκες εργασίας.
* Με πολλή χαρά βίωσα την έναρξη της νέας θεατρικής σεζόν. Μου είχε λείψει τρομερά η επαφή και η συνάντηση με το κοινό και ελπίζω να μη βιώσουμε ξανά τις ίδιες καταστάσεις. Εύχομαι να έρθει και η μέρα που το κοινό δε θα χρειάζεται να φορά πια μάσκες.
* Η γραφή του Ξενόπουλου με ενδιαφέρει και μου αρέσει πολύ. Είναι ακόμη τρομερά επίκαιρος. Στον Ποπολάρο καταπιάνεται με βαθιά κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα χωρίς να γίνεται καθόλου διδακτικός.* Ο ρόλος που υποδύομαι, η Έλντα είναι μια νέα κοπέλα της υψηλής κοινωνίας που ενθουσιάζεται από ένα αγόρι, τον Ζέππο (ο Ποπολάρος), θα ζήσουν κάτι μεταξύ τους μέχρι να καταλήξει αυτό σ’ έναν αφόρητο εφιάλτη. Οι εντυπώσεις απ’ το κοινό είναι ιδιαίτερα ζεστές, συνδέονται πολύ με την ιστορία και αυτό φυσικά μας γεμίζει με περισσή χαρά.
* Θα πρότεινα ένας θεατής να μας δει, επειδή αρχικά πιστεύω πως ο Ποπολάρος είναι μια πολύ καλή παράσταση και πως ο Θοδωρής Αμπαζής αλλά και ο καθένας ξεχωριστά έκανε τρομερή δουλειά. Όποιος, λοιπόν, έχει την όρεξη να δει μια φρέσκια παράσταση, ένα σύγχρονο ανέβασμα του Ποπολάρου κρατώντας όμως και κάποια στοιχεία της ζακυνθινής κουλτούρας, να έρθει οπωσδήποτε!!!!
* Τηλεπτικά έίχα τη χαρά να βρίσκομαι σε δύο παραγωγές. Στο “Ερωτας μετά” και στους “Ήρωες του 1821”, όπου υποδύθηκα τη Μανωτώ Μαυρογένουν. Αγάπησα πολύ και τις δύο δουλειές, γνώρισα υπέροχους ανθρώπους και έμαθα πολλά πράγματα. Θα ήθελα να βρεθώ ξανά με τέτοιους συνεργάτες και να δημιουργήσουμε κάτι ανάλογο.
* Φυσικά λατρεύω το σινεμά και το γεγονός πως λειτουργεί με πιο αργούς ρυθμούς απ’ αυτούς της τηλεόρασης. Οπότε έχεις τη δυνατότητα να ερευνήσεις περισσότερα πράγματα και πιο βαθιά μ’ εξιτάρει.
* Παίζω ακορντεόν, ακούω πολύ μουσική, πάρα πολλά είδη, πολλές φορές και ασύνδετα μεταξύ τους. Με τον αθλητισμό είχα καταπιαστεί μέχρι την ενηλικίωση και τον αγαπώ πολύ. Τώρα κάνω σύγχρονο χορό και ποδήλατο, ιδιαίτερες τις μέρες με ήλιο.
* Έχω γράψει αλλά είναι κάτι δικό μου, πολύ προσωπικό, δε νομίζω να ήθελα να το μοιραστώ και με άλλους. Όσον αφορά τη σκηνοθεσία, δε με ενδιαφέρει σ’ αυτή τη φάση. Αυτή τη στιγμή θέλω να βρίσκομαι μονάχα πάνω στη σκηνή.
* Νομίζω πως οτιδήποτε φέρω επάνω μου, οποιαδήποτε εμπειρία έχει εγγραφεί στο σώμα μου με βοηθάει στην υποκριτική. Οι σπουδές μου στην ψυχολογία σίγουρα με βοηθούν αλλά σε ένα ασυνείδητο επίπεδο κυρίως. Δεν κάθομαι να σκεφτώ πως αφού σπούδασα ψυχολογία, οφείλω να τα βλέπω όλα υπό αυτό το πρίσμα.
* Δε θα ήθελα να ξεχωρίσω κάποια συνεργασία, θα ήταν λίγο άδικο. Θέλω όμως να συνεχίσω να έχω τόσο όμορφες και ενδιαφέρουσες συνεργασίες. Έχω την όρεξη να κάνω και να καταπιαστώ με πολλά διαφορετικά υλικά, με συγγραφείς πολλών εποχών και με ρόλους ακόμα και αντιδιαμετρικά αντίθετους μεταξύ τους.
* Η Αθήνα είναι η πόλη στην οποία δραστηριοποιούμαι, οπότε εδώ κάνω αυτό που αγαπώ και από μόνο του είναι πολύ σημαντικό. Μου αρέσουν κάποιες πτυχές του κέντρου αλλά άλλες όχι. Λατρεύω το κλίμα εδώ, τον ήλιο, κάποια πάρκα, κάποια καφέ, κάποιους δρόμους…
* Σίγουρα δεν μου αρέσουν τα σκουπίδια, κάποιοι παραμελημένοι δρόμοι και πολυκατοικίες και το γεγονός πως υπάρχουν άστεγοι και δεν έχει φροντίσει το κράτος να υπάρχουν επαρκείς δομές για τους ανθρώπους αυτούς.
* Μεγάλωσα στην Κατερίνη και πηγαίνω περίπου τρεις φορές το χρόνο τώρα πια. Μου λείπουν οι πιο αργοί ρυθμοί της ζωής και οι μικρότερες αποστάσεις.
* Απ’ τα 18 μου που έχω φύγει, την έχω συνδέσει με διακοπές, οπότε όταν πάω εκεί προσπαθώ να ηρεμώ. Νομίζω πως ακόμη θυμάμαι τα πάντα, οπότε ίσως σε καμιά 20ρια χρόνια να μπορώ να διαχωρίσω τις πιο έντονες μνήμες.
* Στο All4fun μου αρέσει το ότι καταπιάνεται με τομείς που αγαπώ ιδιαίτερα, την τέχνη, γενικότερα, και το θέατρο, ειδικότερα.
* Και στο μπόνους ερώτημα το πως νιώθω μετά από 17 ερωτήσεις θα έλεγα πως ένιωθα σαν το πληκτρολόγιο μου να πήρε φωτιά.
& Αναλυτικές πληροφορίες για τον “Ποπολάρο”
ΕΔΩ:Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 11/11/2021
